วันที่หนึ่งผ่านไป
วันที่สองผ่านไป
วันนี้เป็นวันที่ 1 พ.ค. ซึ่งใกล้กับวันแรงงานแล้ว ปัญหาต่างๆ ก็เริ่มปรากฏขึ้นในสํานักงานส่งเสริมการลงทุน ที่มีมากกว่าหนึ่งปัญหา!
จินหยาน,ซันซริน, หลัวไห่ถึง และคนอื่น ๆ ดูแย่มากในห้องประชุมขนาดเล็กเจียหยานนั้นแย่ที่สุดในหมู่พวกเขา
“คุณได้ยืนยันจานวนผู้เข้าร่วมงานทั้งหมดสําหรับงานลงทุนแล้วหรือยัง”
“นักลงทุนประมาณ 17 รายยืนยันว่าพวกเขาจะเข้าร่วม
“แค่ 17! พี่ซัน! คุณกําลังทําอะไรอยู่? อา?! ทําไมคนที่มาเข้าร่วมถึงมีน้อย! บอกฉันมา!” เจียหยานโมโหมาก
ซันซูลีได้ตอบกลับ “ฉันเคยบอกคุณมาก่อน มณฑลหยานไม่แตกต่างจากมณฑลอื่น!”
เจียหยานกระแทกบนโต๊ะ “คุณเป็นความรับผิดชอบเรื่องนี้!”
ทุกคนโกรธมากเมื่อได้ยินเรื่องนี้
รับผิดชอบ? คุณคือผู้รับผิดชอบงานมหกรรมการลงทุนนี้ และเราก็แค่ทําตามค่าส่งของคุณ! เราทําตามคําแนะนําของคุณแล้ว และคุณต้องการให้เรารับผิดชอบเมื่อเกิดปัญหาขึ้น?! ทําไมคุณไม่พูดอะไรเมื่อคุณมาที่นี่เพื่อฉกเครดิต! คุณต้องการเรียกร้องเครดิตและปล่อยให้ผู้ใต้บังคับบัญชาของคุณรับผิดชอบเมื่อเกิดอะไรขึ้น! รับผิดชอบมากกว่านี้หน่อยได้ไหม?!
“หัวหน้าเจีย คุณก่าลังพูดถึงอะไร!” ซันซูลี่ก็โมโหมากเช่นกัน “ฉันเคยบอกคุณไปแล้วว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะหานักลงทุน 100 คน และแนะนําให้คุณให้หัวหน้าเขตติดต่อกลุ่มการลงทุน นี่ไม่ใช่เพราะฉันไม่ได้ทํางานหรือความรับผิดชอบของฉัน นี่คือสถานการณ์ของเมืองของเรา คุณได้นับจํานวนผู้เข้าร่วมในงานลงทุนครั้งก่อนของเราหรือยัง?! เฉลี่ยแค่ 20 คนเท่านั้น! มันเหมือนกันทุกปี และนี่คือเหตุผลที่เราไม่ได้จัดงานมหกรรมการลงทุนในช่วงสองปีที่ผ่านมา!”
หลัวไห่ถึงให้เจียหยานเหลือบไปด้านข้าง “ผู้เข้าร่วม 100 คนมันเป็นไปไม่ได้ เมื่อหัวหน้าดงอยู่ใกล้ ๆ เขาตั้งเป้าหมายไว้ที่ 30 ถึง 40 คน”
เจียงไห่เหลียงกล่าวเสริม “จํานวนคนของเราลดลงเหลือ 17 คนตัวด้วย ถ้าเทียบกับครั้งก่อน”
นักลงทุนเหล่านี้ยุ่งมาก และพวกเขาอาจเปลี่ยนแผนได้ทุกวินาทีเลย
หากมีสิ่งใดเกิดขึ้นในบริษัท พวกเขาจะไม่มา ไม่น่าแปลกใจที่มีผู้เข้าร่วมงานเพียงเจ็ดถึงแปดคนเท่านั้น
ในบรรดาผู้เข้าร่วม 17 ผู้เข้าร่วมสิบคนได้รับเชิญจากหน่วยงาน ห้าคนได้รับเชิญจากนายกเทศมนตรีจ้าว นายกเทศมนตรีเสี่ยว และผู้นํารัฐบาลเทศมณฑลคนอื่นๆ มีเพียงสองคนเท่านั้นที่ได้รับเชิญจากเจียหยาน
เจียหยานไม่ได้คาดหวังผลลัพธ์นี้และไม่รู้ว่าสถานการณ์ของมณฑลหยานไท่เป็นแบบนี้ เขาไม่จําเป็นต้องชักชวนให้นักลงทุนเข้าร่วมงานมหกรรมการลงทุนของเมืองกับสํานักงานส่งเสริมการลงทุนของเมืองด้วยซ้ํา นักลงทุนจํานวนมากจะเข้าร่วมโดยไม่มีค่าเชิญ
เจียหยานตระหนักว่าสิ่งต่าง ๆ ใน มณฑลหยานไท่ไม่มีอะไรที่นี่ที่สามารถดึงดูดนักลงทุนได้ ค่าตอบส่วนใหญ่ที่เขาได้รับเมื่อเรียกนักลงทุนว่า “ฉันยุ่งในวันแรงงาน” นักลงทุนกว่า 20 รายต่างส่ายหัวเมื่อได้ยินเทศมณฑลหยานไท่ แม้ว่าจะมีการจัดหาที่พักและอาหาร พวกเขาก็ไม่เต็มใจที่จะมาคิดเลข พวกเขาเป็นนักธุรกิจ และเวลาของพวกเขามีค่ามาก ใครสนใจเกี่ยวกับที่พักและอาหารของคุณ? มีเพียงสองคนที่สนิทกับเจียหยานเท่านั้นที่ตกลงเข้าร่วม
ทําไมสิ่งนี้ถึงเกิดขึ้น?
ทําไมไม่มีใครเต็มใจมา
งานมหกรรมการลงทุนก่าลังจะเริ่มต้นขึ้น และพวกเขาไม่มีผู้เข้าร่วมเพียงพอด้วยซ้ําเจียหยานรู้สึกหงุดหงิด แม้แต่ซันซูลี่, หลัวไห่ถึงและคนอื่น ๆ ก็รู้สึกหมดหนทาง
ในขณะนี้ซันซูลีก็คิดถึงดงซูบินแม้ว่าหัวหน้าซูบินจะชอบพูดจาใหญ่โตและออกแถลงการณ์อย่างกล้าหาญในวันแรกของเขาว่า “หากมณฑลอื่นสามารถดึงดูดการลงทุนมูลค่าหลายร้อยล้าน ทําไมเราจะทําไม่ได้!” แต่เขาพูดได้นี่! ดูการลงทุนทั้งหมดในขณะนี้ ยืนยันการลงทุน 50 ล้านหยวนและโครงการ 100 ล้านหยวนที่จะเกิดขึ้นทั้งหมดมาจากดงซูบิน เขากล้าที่จะพูดอย่างกล้าหาญเหล่านี้เพราะเขาสามารถบรรลุได้
แต่เจียหยาน?!
เขาเรียกร้องนักลงทุน 100 คนและจะมีสักกี่คน!
17 เท่านั้น! มันจะเป็นพรถ้าพวกเขา 10 คนมาร่วมงาน!
จะมีผู้เข้าร่วมเพียง 10 คนเท่านั้น และเจียหยานยังคงขอเงินทุนเพิ่มเพื่อให้งานมหกรรมการลงทุนยิ่งใหญ่ขึ้น แค่สถานที่จัดงานในโรงแรมก็จุคนได้ 200 คน แต่ตอนนี้ มีเพียงผู้เข้าร่วมเพียง 10 ที่จะปรากฏตัวขึ้นมาร่วมกับเขา ด้วยเจ้าหน้าที่ของหน่วยงานของรัฐและสํานักงานส่งเสริมการลงทุน จะมีคนอยู่ประมาณ 20 คนเท่านั้นในห้องบอลรูมของโรงแรม มันจะดูน่าสมเพชเกินไปและจะทําให้ผู้นําเคาน์ตี้อับอายขายหน้า!
นี่จะเป็นงานการลงทุนที่ พูดมากแต่ทําน้อย อีกงานหนึ่งหรือไม่!
เจียหยานรู้สึกว่างานลงทุนนี้ไม่ใช่สิ่งที่เขาจินตนาการไว้ และเขาก็สูดหายใจลึกๆ ก่อนขอให้พวกเขาพยายามดึงดูดนักลงทุนให้มาร่วมงานมากขึ้น เขาต้องการให้ทั้งหน่วยงานเริ่มเรียกนักลงทุนทันที หลังจากที่พวกเขาออกจากห้องประชุม เขาไม่ได้แจ้งเซียงดาวเกี่ยวกับสถานการณ์ทันที แต่เขาเรียกพาร์คหยงซีเพื่อเชิญเขาไปทานอาหารกลางวัน
แผนของเจียหยานนั้นเรียบง่าย หน่วยงานได้ใช้เงินเป็นจํานวนมากเพื่อเพิ่มขนาดของงานแสดงการลงทุน และเขาไม่สามารถตอบรัฐบาลของมณฑลได้หากมีผู้เข้าร่วมงานมากกว่าหนึ่งโหลเพียงเล็กน้อย เขาจึงตัดสินใจเน้นที่จํานวนเงินลงทุน การลงทุนของพาร์คยงซีเกือบจะได้รับการยืนยันแล้ว และสิ่งที่พวกเขาต้องทําคือการลงนามในสัญญา แต่มีรายละเอียดบางอย่างเช่นจํานวนเงินลงทุนทั้งหมดและเงื่อนไขอื่น ๆ ของสัญญาที่ยังต้องมีการหารือ พาร์คยงซีพูดแค่ว่าเขาจะลงทุน 60 ถึง 100 ล้านหยวน และเจียหยานต้องการให้แน่ใจว่าเขาจะลงทุน 100 ล้านหยวน
แต่ปัญหาอื่นเกิดขึ้นระหว่างมื้อเที่ยงนี้
ตอนเที่ยงเจียหยานไปรับประทานอาหารกลางวันที่นัดหมายกับแดนเออกัว รองผู้อ่านวยการสํานักงานหน่วยงานแดนเออกัว เป็นผู้ช่วยที่เชื่อถือได้ของหลิวดาฟา เขาย้ายไปที่ฝั่งของเจียหยาน หลังจากที่เจียนหยานเขามารับตําแหน่งแทนดงซูบิน เขารู้สึกว่านี่เป็นการเลือกข้างที่ถูกต้อง เนื่องจากเจียหยานได้รับการสนับสนุนจากเลขาธิการคณะกรรมการพรรคมณฑล
พาร์คยงซี่ไม่ได้ปรากฏตัวและส่งตัวแทนของบริษัทเพื่อหารือเกี่ยวกับรายละเอียดการลงทุน
เจียหยานรู้สึกผิดหวังเมื่อเขาต้องการเป็นเพื่อนกับ พาร์คยงแต่เนื่องจากปาร์คหย่งซีไม่ได้อยู่ใกล้ๆ เขาจึงสามารถพูดกับตัวแทนได้เท่านั้น เขาเริ่มพูดถึงการลงทุน และแสดงแผนการลงทุนให้ตัวแทนดู เขาได้เพิ่มขนาดของสถานที่ลงทุน เขาขอให้แผนกธุรกิจทําเครื่องหมายตัวเลขเพื่อให้แน่ใจว่าเงินลงทุนของ พาร์คยงซี่สามารถเข้าถึงได้ถึง 100 ล้านหยวน
ตัวแทนตรงไปตรงมา “เราสามารถตกลงที่จะลงทุน 100 ล้านหยวน และบริษัทก็เต็มใจที่จะเพิ่มเงินอีก 10%”
ยอดเยี่ยม! เจียหยาน เริ่มยิ้ม
ก่อนที่เจียหยานจะพูดอะไร ตัวแทนก็เสริม “แต่เรามีเงื่อนไข
“มันคืออะไร?” เจียหยานถาม “เรายินดีที่จะให้เงินอุดหนุนภายในวิธีการของเรา เพื่อช่วยเหลือบริษัทของคุณ
ตัวแทนพยักหน้า “มันเป็นเช่นนี้ มิสเตอร์พาร์คขอให้ผมบอกคุณว่าเราพอใจกับนโยบายและเงินอุดหนุนที่คุณเสนอทั้งหมด แต่ภาษี….”
“ภาษี?” เจียหยาน ขมวดคิ้ว
“ใช่, ฝ่ายของคุณยกเว้นภาษีนิติบุคคลสามปี อย่างไรก็ตาม การก่อสร้างศูนย์กีฬาครบวงจรขนาดใหญ่ของบริษัทเราจะใช้เวลานานขึ้น และผลกาไรของเราจะช้าลง นั่นเป็นเหตุผลที่เราขอยกเว้นภาษีห้าปี นอกจากนี้ เราอยากให้ทุกท่านขยายเวลาภาษีมูลค่าเพิ่มอีก 1 ปี”
ใบหน้าของ เจียหยานเปลี่ยนไป “เป็นไปไม่ได้!”
ตัวแทนตอบอย่างใจเย็น “ฉันได้ยินมาว่าเคาน์ตี้ของคุณเสนอให้บริษัทอื่นยกเว้นภาษีเมื่อห้าปีก่อน”
“นั่นเพื่อระบบอีโคซิสเตม(Eco System) และโครงการพิเศษอื่นๆ” เจียหยานอธิบาย “สําหรับสปอร์ตคอมเพล็กซ์ การยกเว้นภาษีสามปีเป็นจํานวนเงินสูงสุดที่เราสามารถเสนอได้ เราจะไม่เพิ่มมันอีกหกเดือนนับประสาสองปี เรื่องนี้เคยคุยกับมาสเตอร์ปาร์คมาก่อนไม่ใช่เหรอ?”
พวกเขาขอมากเกินไป!
ยกเว้นภาษี 5 ปี!? อ่าเภอหยานไปไม่ได้ตั้งอยู่ในจังหวัดทางตะวันตก โครงการนี้ไม่ใช่โครงการด้านสิ่งแวดล้อมหรือโครงการพิเศษใดๆ “บรรทัดล่างสุดของเราคือการยกเว้นภาษีสองปีบวกการสละสิทธิ์ 50% สามปี นี้คือมาตรฐานอุตสาหกรรม แม้ว่าเขตหยานไท่จะยินยอมให้ยกเว้นภาษีเป็นเวลาห้าปี รัฐบาลของเมืองก็จะไม่เห็นด้วยเช่นกัน เราไม่สามารถกาหนดแบบอย่างนี้ได้เนื่องจากจะเป็นอันตรายต่อผลประโยชน์ของประชาชนของเรา ไม่มีใครสามารถรับผลที่ตามมาได้”
ตัวแทนได้ตอบกลับ “ฉันไม่แน่ใจเกี่ยวกับการสนทนาระหว่างคุณกับมิสเตอร์พาร์ค แต่คําแนะนําของมิสเตอร์พาร์คสําหรับฉันคือ เราต้องได้รับการยกเว้นภาษีห้าปี หากฝ่ายของคุณไม่สามารถให้ข้อเสนอนี้แก่เราได้ เราจะไม่ลงทุนในเคาน์ตี้ของคุณ เราไม่สามารถทําข้อตกลงทางธุรกิจที่ขาดทุนได้”
“พวกคุณทุกคนจะไม่ลงทุนเหรอ!” แดนเออกัว ตกตะลึง “คุณไม่ได้ทั้งหมดยืนยันการลงทุนนี้กับหัวหน้าซบิน?”
เจียนหยานโกรธมาก “พวกคุณพาพวกเราไปเที่ยวกันไหม!”
ตัวแทนตอบอย่างใจเย็น “หัวหน้าซูบินและมิสเตอร์พาร์คเพิ่งยืนยันการลงทุนแต่ยังไม่ได้พูดถึงรายละเอียด เราได้ลงนามในหนังสือแสดงเจตจํานงแล้ว และไม่ถือเป็นสัญญาทางกฎหมาย เราไม่มีภาระผูกพันที่จะต้องลงทุนในเคาน์ตี้ของคุณ หวังว่าทุกท่านคงเข้าใจนะครับ” มันไม่เหมาะที่พวกเขาจะกลับค่าพูด แต่เงินเป็นของพวกเขาและพวกเขายังไม่ได้เซ็นสัญญาใดๆ พาร์คยงซี่ยังคงมีค่าพูดสุดท้ายเกี่ยวกับการลงทุนนี้ และไม่มีใครสามารถหยุดเขาไม่ให้จากไป
ประโยคนี้เหมือนเทถังน้ําเย็นใส่หัวของเจียหยาน!
เลขาธิการเซียงและเขียนหยานกําลังจับตาดูผลงานของการลงทุน 100 ล้านหยวนนี้ การลงทุนนี้ควรจะได้รับการยืนยัน เนื่องจากเลขาธิการเซียง และนายกเทศมนตรีเสี่ยว ได้ตรวจสอบกับ พาร์คยงซีเกี่ยวกับมื้ออาหาร แต่…
มิสเตอร์พาร์คเปลี่ยนใจแล้ว?!
เขาจะไม่ลงทุน!
เจียหยานรู้ดีว่ารัฐบาลมณฑลจะไม่มีวันยินยอมให้ยกเว้นภาษีเป็นเวลาห้าปี และเขาก็หน้าซีดทันที!
โปรเจกต์ 100 ล้าน หมดเขต?! นี่คือการเติมน้ํามันเพื่อจุดไฟ! เจียหยานยังไม่ได้แก้ไขปัญหาเกี่ยวกับจํานวนนักลงทุนที่เข้ามาร่วมงานเลยและงานแสดงการลงทุนอยู่ห่างออกไปเพียงสองวันเท่านั้น!
เวรล่ะ!
งานนี้จะต้องล้มเหลวแน่!
