EP 529 ท่าทีของหวังหยุริน
เช้า
อาคารเสริม สํานักงาน
หลายคนในสํานักงานและเหล่าคณะกรรมการชุมชนกําลังรอดูเรื่องตลกของดงซูบิน ดงซูบินเองก็รอดูท่าทีของคณะกรรมการเขต ในเรื่องที่เขาดหวังหยูรินไปแต่ทั้งเช้าผ่านไปก็ยังไม่เกิดอะไรขึ้น ตอนนี้ดงซูบินเริ่มร้อนใจมากขึ้น
บูม มีคนมาเคาะประตู
ดงซูบินลืมตาขึ้นและพูดว่า “เข้ามา”
ประตูเปิดออกและหวังหยูรินแต่งกายด้วยแฟชั่นเดินเข้ามา
ดงซูบินเองไม่คิดว่าเป็นเธอ ดงซูบินก็ตกใขเล็กน้อยว่าทําไมเป็นเธอ? นี่เธอคิดจะทําอะไรกันแน่? ดงซูบินจึงแสดงท่าทีที่เมินเฉยไป เขานิ่งไปสักคู่ แล้วก้มลงดูรายงานการทํางานของชุมชนต่างๆในมือ อ่านทีละบรรทัด ทําเป็นเหมือนไม่สนใจหวังหยูริน หนึ่งหน้า สองหน้า สามหน้าก็พอ หลังจากดูไปห้าหรือหกนาที่ดงซูบินไม่สนใจเธอและจงใจทิ้งเธอไว้กลางอากาศ
ห้านาที…
สิบนาที…
สิบห้านาที…
ทันใดนั้น ก็มีเสียงดังในหูฉัน
ดงซูบินผงะเงยหน้าขึ้นมองและเห็นหวังหยุรินยืนอยู่ตรงนั้นคนเดียวกําลังเช็ดน้ําตาแล้วก็ร้องไห้อีกครั้งดงซูบิน กล่าวว่าฉันไม่ได้ดุคุณในครั้งนี้ คุณร้องไห้ทําไม ฉันรู้สึกโล่งใจหลังจาก ในขณะที่ไอ: “ดร. หวาง เกิดอะไรขึ้น”
หวังหยูหลิง เช็ดตาของเธอ เอากระดาษแผ่นหนึ่งมาวางบนโต๊ะของเขา “รายงาน…” เธอสูดจมูกหลายครั้ง “หนังสือรายงาน”
อะไรนะ?? หนังสือรายงาน?
คุณเขียนมันจริงๆเหรอ?
ดงซูบินถึงกับตะลึงและมองไปหาเธอทันที
หนังสือรายงาน: ขออภัย ฉันผิดไปแล้ว โปรดยกโทษให้ฉันถึงเลขาธิการเขต
มีค่าไม่มากนัก แค่สองบรรทัด แต่คําขอโทษนั้นดูจริงใจมาก ซึ่งทําให้ดงซูบินประหลาดใจจริงๆ หมายความว่าอย่างไร? ฉันไม่คิดว่ามันจะเกิดเรื่องนี้ขึ้น? นี้คือความจริงใช่ไหม? มันไม่น่าจะใช้สไตล์ของเธอ ดงซูบินคิดอย่างรวดเร็วว่าหวังหยูหรินไม่ได้บ่นกับลุงของเธอหรอ? นี่ยอมรับผิดจริงหรือ? เฮดงซูบินมองลึกที่เธอและพูดอย่างไม่แน่นอน: “คุณรู้ว่ามันผิด?”
หวังหยูหรินดูดจมูกของเธอและเช็ดน้ําตาของเธอและพยักหน้าอย่างหนัก
ดงซูบินมีความสุขและความประทับใจของเขาที่มีต่อหวังหยูหรินเปลี่ยนไปอย่างมาก ดูเหมือนว่าเมื่อวานนี้เธอกลัวตัวเอง กินหนัก แต่ไม่นิ่ม
ยอมรับผิด?
นี้เธอรู้ข้อผิดพลาดและสามารถแก้ไขได้
ดงซูบินพูดกับหวังหยุรินทันที่: “จริง ๆ แล้วฉันมีปัญหากับวิธีการทางานของฉันเมื่อวานนี้ ฉันไม่ควรตะโกนใส่ด้วยเสียงดังอย่างงั้น? แล้วคุณคิดว่าคุณผิดหรือเปล่า?”
หวังหยูรินส่ายหัว น้ําตายังคงไหล
“นั่งลง นั่งลงแล้วพูด”
หวังยู่รินไม่ขยับ
“ฉันต้องถามเธอใช่ไหม ฮ่าฮ่า นั่งลง”
หวังหนูหรินกัดปากของเธอและนั่งลงบนเก้าอี้อย่างนุ่มนวลตรงข้ามเขา
ดงซูบินดึงผ้าเช็ดปากสองผืนแล้วเดินขึ้นไปยื่นให้เธอ “เช็ดออกแล้วดูว่าหน้าตาเป็นอย่างไร? หือ? คุณเป็นหัวหน้าฝ่ายบริหารของสํานักงานเขตของเรา คุณต้องเป็นแบบอย่างสําหรับทุกคนนี้ เรียกว่าอะไร หยุดร้องไห้ , คุณไม่ได้ทําผิด รู้ข้อผิดพลาดและแก้ไขได้ ไม่เป็นไร” หลังจากนั้นดงซูบินก็คว้าถ้วยกระดาษและเดินไปที่ตู้น้ําเพื่อเทน้ําต้มหนึ่งแก้วของหวังหยุรินแล้วยื่นให้ถึงเธอ
หวังหยูหลิงจิบจิบเล็กน้อย และอารมณ์ของเธอก็ค่อยๆสงบลง หลังจากที่เธอหยุดร้องไห้ เธออาจรู้สึกเขินอายเล็กน้อยและหน้าแดงอีกครั้ง
เมื่อเห็นสิ่งนี้ดงซุบิน กล่าวอย่างจริงจังและจริงจัง: “ฉันตักเตือนคุณเมื่อวานนี้เพื่อผลประโยชน์ของคุณเอง ความรับผิดชอบหลักของสํานักงานเขตของเราคือการให้บริการประชาชนทั่วไป คุณไม่ควรมีทัศนคติแบบนั้นจริงๆ แต่ถ้าคุณผ่านมันไป เดี๋ยวมันก็ผ่านไป ไม่ต้องพูดถึงมันแล้ว“ทันใดนั้น ดงซูบินก็หัวเราะและพูดว่า:”ฉันเพิ่งเข้ารับตําแหน่งมาสองวันแล้ว และเราไม่ได้มีโอกาสพูดคุยทําความเข้าใจกัน อ้อ คุณแต่งงานแล้วเหรอ มีแฟนแล้ว”?”
หวังหยูหรินพึมพํา ฉันยังไม่ได้แต่งงาน
“ถ้าอย่างงั้นคนที่ฉันเห็นนั้นน่าจะเป็นน้องชายของคุณสินะ คุณเองก็เป็นคนสวยและมีความสามารถ แล้วน้องชายของคุณเรียนจบหรือยัง?”
หวังหยูหรินมองอย่างระมัดระวัง “เขาเรียนปริญญาโทจบแล้ว”
“ดีจังที่มีความรู้” ดงซูบินพยักหน้า และพูดคุยกับเธออย่างไม่เลือกปฏิบัติ ไม่ได้คุยเรื่องงาน แค่พูดแต่เรื่องบ้านๆ
หวังหยูหรินก็ค่อยๆผ่อนคลาย
สิบนาทีต่อมาดงซูบินเปลี่ยนหัวข้อทันที “เมื่อวานฉันเสียงดังไปหน่อยและทัศนคติของฉันก็ไม่ค่อยดี ฉันพูดอะไรบางอย่างที่โกรธ ทําให้คุณเสียใจต้องขอโทษด้วย”
หวังหยูหรินโบกมือและพูดว่า: ” ไม่ มันไม่ดีสําหรับฉัน ฉันไม่ควรอารมณ์เสียกับหญิงชราคนนั้น”
ดงซุบินมองดูนาฬิกาของเขาและยิ้ม: “นี่มันช่วงพักเที่ยง ไปโรงอาหารกันไหม?”
หวังหยูหรินลุกขึ้นยืน “ฉันจะขอตัวกลับไปเอาบัตรอาหาร”
“ไม่เป็นไร ใช้ของฉันนี้แหละ”
หลังจากพูดคุยกันได้สักพักดงซูบินก็สังเกตเห็นว่าแม้ว่าหวังหยูหรินจะอายุเท่ากันกับตัวเขา แต่การเลี้ยงดูจากครอบครัวเธอนั้นแตกต่างจากเขามาก เธอเองยังประสบการชีวิตน้อยมาก ดังนั้น ไม่น่าแปลกใจที่เธอจะแสดงพฤติกรรมเอาแต่ใจออกมาเช่นนั้น แทนที่จะบ่นกับลุงของเธอ เธอเลือก เพื่อเขียนรายงานให้กับดงซูบิน เห็นได้ชัดว่าหวังหยูรินรู้ว่าอะไรถูกและผิด เธอจึงตัดสินใจมาพบกับเขา ด้วยทัศนคติเช่นนี้ในวันนี้ ดงซูบินก็เปลี่ยนความคิดก่อนหน้านี้ของเขาทันที เขารู้สึกว่าหวังหยูหรินยังเป็นคนที่ดี , ถ้าฝึกฝนสักหน่อเธอต้องเก่งมากแน่ๆ
สําหรับเด็กผู้หญิงที่ไร้เดียงสาเช่นนี้ มันเป็นเรื่องยากสําหรับดงซูบินที่จะปฏิบัติต่อเธอเหมือนเจ้าหน้าที่คนอื่นๆ แต่เหมือนกับน้องสาว เขาลงไปที่โรงอาหารในขณะที่พูดคุยกับเธอเกี่ยวกับแฟชั่นของแบรนด์
ตั้งแต่นั้นมา ทุกคนในโรงอาหารก็เห็นภาพแบบนั้น – คนสองคนที่ขัดแย้งกันเมื่อวานนี้มารวมกันอย่างสงบในวันนี้ ไม่เพียง หวังหยูหรินจะไม่ให้อภัยอย่างที่ทุกคนคิด สงบและใช้บัตรอาหารของดงซุบินตอนที่เขาทําอาหาร เมื่อวานดูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับทั้งสองคนและพวกเขาก็หายตัวไปในพริบตา!
“เสี่ยวหวังมานั่งที่นี่”
“ค่ะ”
หวังหยูหรินและดงซูบินนั่งลงที่โต๊ะว่างอย่างเชื่อฟังและกินอาหารที่ดูเป็นผู้หญิงมาดงซูบินพูดกับเธอเป็นครั้งคราวและหารือเกี่ยวกับปัญหาอาหารในโรงอาหาร
โจวหยินหยูรู้สึกพึงพอใจมากที่สุด เมื่อเห็นสิ่งนี้ เธอก็เข้ามารับประทานอาหารพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้าทันที “ท่านเลขาธิการขอนั่งที่นี่ได้ไหม”
ดงซูบินยิ้ม: “ได้เชิญเลย”
หวังหยูหรินในที่สุดก็บบหน้าเธอ หลังจากที่เวลานานของความเงียบ. หัวเราะ “พี่สาวโจว”
หวังหยุรินกล่าวด้วยรอยยิ้ม: “ต้องการร่วมวงสนทนากับเราไม่?” หวังหยูรินกล่าวอย่างมีความสุขว่า: “คนจ่ายมันดูเก่าๆ”
“ใช่หรือไม่” โจวหยินหยูลิ้มรสมัน “จริง ๆ แล้วฉันจะบอกโรงอาหารเมื่อฉันหันหลังกลับ”
ดงซูบินจับมือเธอ “ใจเย็นๆเดียวเราค่อยไปจัดการปัญหาเรื่องนี้กันทีหลัง”
ยังคงรอคอยที่จะได้เห็นเรื่องตลกของดงซูบินผู้คนบางคนก็พูดไม่ออกว่าทําไมสถาณการณ์มันเปลี่ยนไปเช่นนี้
