EP 539 การแทรกแซงของแผนกองค์กร!
เช้า.
ชุมชนหลิวเซียวใต้
หลังจากเสียงตะโกนของดงซูบิน คนภายในชุมชนก็เงียบไปสองสามวินาที
คําพูดของเขารุนแรงเกินไป และเขาจะสอบสวนความรับผิดทางอาญาของทุกคน และจะนําตัวพวกเขาไปขึ้นศาลก่อนจะโยนเข้าคุกทั้งหมด สําหรับใครที่ทําการขัดขวางการทํางานของเจ้าหน้าที่ในครั้งนี้
เมื่อเห็นว่าไม่มีเสียงใด ๆตอบกลับมาในทันทีเผิงกัง, หยูหลงฟิงและคนอื่น ๆ ต่างก็มองไปที่ดงซูบินและดูเหมือรพวกเขาจะตกตะลึงเล็กน้อย ทําไมคําพูดเหล่านั้นมันทรงพลังขนาดนั้น ถึงแม้ว่าพวกเขาไม่คิดจะจับใครจริงๆก็ตาม ถึงแม้พฤติกรรมของผู้ชุมนุมจะเข้าข่ายกระทําความผิดก็ตาม แต่อาจไม่รุนแรงถึงโทษทางอาญาและไม่ใช่หน้าที่ของพวกเขาที่จะมาตัดสินโทษ แต่มันก็ทําให้พวกพ่อค้าเหล่านั้นตัวสั่นไปด้วยความกลัวได้นี้ถือเป็นยุทธวิธีที่เจ้าหน้าที่ยังไม่ได้ใช้กําลังเลย ซ่งซี่หัวหน้าชุมชนหลิวเซียนฟังคําพูดของดงซูบินแล้ว มันเห็นได้ถึงความหนักแน่น ยิ่งใหญ่ มันเป็นคําพูดที่แทงใจเหล่าพ่อค้าทั้งหลาย และค่าเหล่านี้ทําให้หลายรู้เกรงกลัวหน่วยงานของรัฐมากยิ่งขึ้น
“เจ้าหน้าที่ต้องการจับพวกเราจริงๆหรอเนี่ย?”
“ประโยคนั้น!?”
“มันทําให้ทุกคนตกใจ! เขาสามารถลงโทษประชาชนได้เลยอย่างงั้นหรอ!”
แม้ว่าการแสดงออกของพ่อค้ายังคงโมโหอยู่ แต่น้ําเสียงของพวกเขาก็ค่อยๆ อ่อนลง
ดงซูบินทํางานด้านความปลอดภัยสาธารณะและจัดการกับผู้คนมามากมายมานับครั้งไม่ถ้วน
เขารู้ว่าค่าใดที่สามารถทําให้ผู้คนหวาดกลัวได้ และค่าใดที่มีผลยับยั้งเหตุการณ์ไม่สงบได้ เห็นได้ชัดว่าคําพูดก่อนหน้าของเขาเป็นจุดเปลี่ยนสําคัญซูกุ้ย พูดอย่างเย็นชาทันที พูดว่า: “อย่าไปฟัง พวกนั้น,พวกเขาท่าอะไรเราไม่ได้หรอก! ฉันรู้กฎหมาย! ไม่ต้องกังวลทุกคน!”
หวางเหมากล่าวข้างเสริมขึ้นมาว่า: “ใช่พวกเขาแค่ต้องการให้เราขวัญเสียเท่านั้น!”
“ใช่ เราอย่าไปยอม!”
“ไล่พวกมันออกไป!”
ซูกุ้ยและคนอื่น ๆ ยังคงกระตุ้นมวลชน แต่มีเพียงไม่กี่คนที่เห็นด้วยกับพวกเขา ดงซูบินจ้องไปที่ซูกุ้ยซึ่งอยู่ไม่ไกลด้วยใบหน้าที่เย็นชา ไม่ว่าอารมณ์ของเขาจะดีแค่ไหน เขาก็รําคาญชายผู้นั้นมาก ในฐานะครอบครัวซู แต่นายกลับไม่ทําตัวเป็นแบบอย่างที่ดี กลับมาประท้วงครั้งแล้วครั้งเล่า? ส่งสัยว่าเราคงจะได้เห็นดีกัน!
ดงซูบินวางเครื่องขยายเสียงลงและพูดกับ หวังหยูหริน: “ผู้อํานวยกาหวัง! คุณต้องรับผิดชอบ ในการบันทึกเหตุการณ์ครั้งนี้ไว! จากนี้ไปใครพูดอะไร! ใครทําอะไร! เขียนบันทึกลงไปให้หมด! รายงานต่อสํานักงานความมั่นคงสาธารณะของเขตเพื่อจับกุมคนเหล่านั้น ในช่วงตอนบ่าย!” แน่นอนว่าคําพูดนี้ทําให้ผู้คนเริ่มหวาดกลัวมากขึ้นทั้งที่ความเป็นจริง ทางดงซูบินไม่สามารถ
จับกุมทุกคนในที่ชุมชนได้
“ตกลง!” หวังหยูรินหยิบสมุดบันทึกออกมาทันทีเพื่อดูพ่อค้าที่นั่น
ดงซูบินยกเครื่องขยายเสียงขึ้นอีกครั้งและพูดว่า “ฉันจะหยุดทันที่! ถ้าคุณร่วมมือกับเราตอนนี้! แต่ถ้ายังปลุกระดมอยู่! เราจะไม่ปราณีเป็นอันขาด! ฉัน ดงซูบินจะไม่ผิดคําพูนี้! ต้องมีคนถูกจับ! และนําตัวไปขึ้นศาล! ไม่มีที่ว่างสําหรับการเจรจา!” มันทําให้สถานที่นั้นเงียบไปอีกครั้ง ดงซูบินโบกมือ “เราต้องรื้อถอนสิ่งผิดกฎหมายเหลานี้ให้ได้!” ผู้คนจากทีมบังคับใช้กฎหมายของเมืองขึ้นไปบนรถยกและเริ่มรื้อถอน
“รื้อจริง ๆ เหรอ?”
“ไม่ต้องกลัว ทุกคน! พวกเขาไม่กล้า!”
“แต่…”
ยกเว้นซูกุ้ย คนอื่นนั้นดูเคร่งเครียด สีหน้าของพวกเขาเปลี่ยนไป ถึงแม้ทางซูกุ้ยพยายามจะให้กําลังใจทุกคน ที่จะรวมตัวกัน แต่พ่อค้าคนอื่น ๆ ก็เริ่มทอดใจบ้างแล้ว ฉันกลัวนิดหน่อย มองดูท่าทีที่แข็งกร้าวของสํานักงานเขต อาคารที่ผิดกฎหมายในปัจจุบัน จะต้องถูกทําลายอย่างแน่นอน แม้ว่าพวกเขาจะต่อต้านมันก็เปล่าประโยชน์ อีกทั้งพวกเขาอาจจะมีคดีติดตัวนี้ไม่มีใคร
อยากเข้าไปยุ่งเรื่องนี้หรอก
มันจบแล้ว!
โจวหยินหยู, เผิงกังและคนอื่นๆ ในสํานักงานข้างถนนโล่งใจ ตราบใดที่คนส่วนใหญ่ยังถูกปลุกระดมอยู่ คนที่ยอมแพ้ไปก็จะไม่มีผลกับการชุมนุมในครั้งนี้
อาคารที่ผิดกฎหมายที่ทําลายวิถีชีวิตจองคนในชุมชนมานานหลายปีกําลังจะกลายเป็นประวัติศาสตร์ในที่สุด
ผู้คนในชุมชนคนอื่น ๆ ด้านหลังมองดูพวกเขาและปรบมือ
ดงซูบินพอใจกับผลลัพธ์นี้มาก นอกจากนี้ยังสามารถแก้ปัญหาการก่อสร้างที่ผิดกฎหมาย
สําหรับประชาชนทั่วไปซึ่งถือได้ว่าเป็นความสําเร็จทางการเมืองของ ดงซูบินในระหว่างที่เขาดำรงตาแหน่ง
แต่ในขณะที่กําลังดําเนินมาตรการรื้อถอน รถเก๋งสีดําของคณะกรรมการพรรคเขตก็ขับรถมาจอดที่ทางเข้าซอยข้างๆ ดงซูบินทันทีที่ประตูเปิด ชายวัน 30 ปี ก็ลงมาจากรถพร้อมกับการแต่งกายที่ดูทางการ
เจ้าหน้าที่หลายคนในสํานักงานข้างถนนต่างตกตะลึง
ดงซูบินจ่าเขาไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงใช้เพียงห่างตาหมอง
โจวหยินหยูรีบเดินขึ้นและกระซิบกับดงซูบิน: “นี่คือเผิงกุนรัฐมนตรีช่วยหมายเลขสองของ
คณะกรรมการพรรคเขต เขาใกล้ชิดกับรัฐมนตรีซูมาก”
เผิงกุน?
ดงซูบินเคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน เมื่อวานเขาเรียกแผนกองค์กรเพื่อค้นหารัฐมนตรีซู ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นคนรับโทรศัพท์ ในเวลานั้น ดงซูบินสงสัยว่าทําไมจึงมีการโทรไปที่สํานักงานของซูชินหลงแต่ มันได้รับค่าตอบจากหัวหน้าแผนกองค์กรอีกคนหนึ่ง ตอนนี้ลองคิดดู ความสัมพันธ์ระหว่างเผิงกุน และซูชินหลงนั้นไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน บางทีซูชินหลงอาจอยู่ในสํานักงานเมื่อวานนี้ แต่เขาไม่ตอบหลังเห็นเบอร์โทร ซึ่งทําให้เผิงกุนต้องนั่งรถมาเคลียร์ปัญหานี้ด้วยตัวเอง ดงซูบินมองมาที่เขาและพูดว่า “รัฐมนตรีเผิง ทําไมคุณถึงมาที่นี่”
เผิงกุนยิ้ม “พอดีฉันผ่านมาที่นี้พอ ตอนนี้ดูเหมือนกําลังจะแก้ไขปัญหาอาคารผิดกฏหมายอยู่สินะ”
ดงซูบินคิดใจใจ ผ่านมา? ช่างเป็นเรื่องบังเอิญ!
อันที่จริงคุณไม่จําเป็นต้องพูดมายหมายเพราะการกระทําครั้งนี้เกี่ยวกับซูชินหลงไม่โดยตรงก็โดยอ้อม มันเลยทําให้เผิงกุน ต้องปรากฏตัวขึ้นในเวลาและสถานที่นี้ แม้ว่าจะไม่มีคําชี้แจงที่ชัดเจนเกี่ยวกับการปรากฏตัวของเผิงกุน แต่น่าจะเป็นคําสั่งของซูชินหลง ให้เขามาจัดการกับสํานักงานเขตกวางหมิง อย่างไรก็ตาม หลายคนเห็นซูกุ้ยที่ยิ้มอยู่ไม่ไกลราวกับว่าพวกเขารู้ว่าเผิงกุนจะมา
มาสนับสนุนซูกุ้ยอย่างงั้นหรอ?
หยูหลงเฟิง, เกาหมิงเฟิงและคนอื่นๆ เปลี่ยนสีหน้าไป ฉันไม่ได้คาดหวังว่าซูชินหลง จะดูแลลูกพี่ลูกน้องคนนี้มากขนาดนี้ในเวลานี้!
นี่เขาเองไม่สนใจชุมชนนี้จริงๆหรือเขาแค่แกล้งไม่สนใจ?
ดงซูบินและเผิงกุนนั้นมีตําแหน่งเทียบเคียงกันได้ ถ้าซูชินหลงมาด้วยตัวเอง เขาอาจจะยังรักษาหน้าอยู่ แต่ดงซูบินไม่ได้สุภาพกับเผิงกุนมากนักเขาเป็นเพียงรัฐมนตรีช่วยว่าการ ดงซูบินจึงไม่ได้เกรงใจเขาเลย ณ จุดนี้ ดงซูบินกล่าวในวันนี้ว่าทุกอย่างต้องทํารื้อถอนและเขาเองก็จะไม่ไว้หน้าใครทั้งสิ้น
ดงซูบินยกมื้อขึ้นให้รถทํางานต่อ “จัดการ!”
เผิงกุนขมวดคิ้ว “เดี๋ยวก่อน!”
เมื่อคําพูดนั้นออกมา เจ้าหน้าที่สํานักงานหลายคนนั้นก็รู้ว่าต้องมีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้นแน่ๆ มีประเด็นอะไร? เกิดอะไรขึ้นกันแน่?
ดงซูบินก้มหน้าลง “รัฐมนตรีเผิง คุณทําอะไรอยู่”
“มีคนจํานวนมากที่ต่อต้านการกระทําในครั้งนี้ คุณจะมีปัญหากับการบังคับให้รื้อถอน” เผิงกุนชี้
ไปที่ทิศทางของซูกุ้ย และ คนอื่นๆ
“ดูสิ!”
พ่อค้าแต่ละคนและซูกุ้ยตะโกนในเวลาที่เหมาะสม
“อย่าหนีไปไหนทุกคน!”
“ดูก่อนว่าใครจะกล้าขยับ!”
การร้องเพลงและการร้องเพลงนี้ดูเหมือนจะยืนยันคําพูดของเผิงคุน
แต่มีเพียงไม่กี่คนที่ตะโกนอีกครั้ง และส่วนใหญ่ก็กลัวคําพูดก่อนหน้าของ ดงซูบินแล้ว
ดงซูบินได้ยินดังนั้น “ฉันบอกก่อนนะรัฐมนตรีเผิงทิศทางของเขต คือแก้ไขอาคารที่ผิดกฎหมาย ตําาแหน่งของคุณไม่มีสิทธิเข้ามาแทรกแซงการทํางานของเรา”
ข้างหลังของดงซูบินมีหัวหน้าเขตสนับสนุนหลายคน รู้เรื่องนี้ เผิงกุนยังคิดว่าสํานักงานเขตกวางหมิงจะไว้หน้าเขา ใครจะคิดว่าดงซูบินมีท่าทีนี้ เขาขมวดคิ้ว “เราไปแทรกแซงการทํางานของคุณเมื่อไรกัน? !”
ดงซูบินยิ้อมออกมา: “เมื่อไรรัฐมนตรีเผิงดูแลการรื้อถอน? สํานักงานเขตป็นผู้นําในการแก้ไข ฉันรู้ว่าต้องทําอะไรและต้องทําอย่างไร ฉันไม่ต้องการคนของแผนกองค์กรเพื่อมากํากับ จริงไหม?”
โจวหยินหยูยืนหยัดอยู่ข้างเขาตั้งแต่ดงซูบินเข้ารับตําแหน่งเขาดูไม่กลัวใครเลย “ครั้งนี้ดูเหมือนแผนกองค์กรจะเข้ามายุ่งเกี่ยวกับทางเรามากไปแล้ว!”
เผิงกัง,หยูหรงเฟิงและคนอื่น ๆ ก็มองว่าสถาณการณ์ดูจะไม่ดีแล้ว
เมื่อเราจับกุมซูกุ้ยทางนั้นก็เข้ามาแทรกแซงปล่อยเขาไป! ส่งผลให้งานของเราต้องหยุกชะงัก! ในที่สุดซูกุ้ยก็พาคนเข้าไปในสํานักงานเขต เพื่อให้นายกเทศมนตรีเขตทราบและวิจารณ์เขตของเรา! ตอนนี้เรากําลังจะรื้อถอนอาคารที่ผิดกฎหมายและคุณก็เข้ามาแทรกแซงอีกครั้ง!ห้ามไม่ให้เรารื้อถ้ามีคนมา? ให้พวกเรารอ? แผนกองค์กรของคุณทําอะไรอยู่? นี้มันจะมากเกินไปแล้ว! ? ผู้ช่วยรัฐมนตรีเผิงกุนเองก็เริ่มจะแสดงท่าทางที่ไม่พอใจออกมาฝ่ายองค์กรรับผิดชอบเจ้า
หน้าที่และการศึกษาเชิงอุดมการณ์ของเจ้าหน้าที่ในเรื่องนี้ดงซูบินคิดว่าเขามีตําแหน่งที่จะพูด
“ฉันไม่ได้ขัดขวางการบริหารงานของเขตของคุณ แต่จะบอกคุณว่าในสถานการณ์นี้ คุณต้องระมัดระวังไม่เช่นนั้นจะมีปัญหา ในอดีตมันเคยมีปัญหามาแล้ว ไม่เห็นหรือยังไง คนที่ต่อต้านการรื้อถอน?หากรื้อถอนออกไปต้องมีความขัดแย้งแน่นอน เราจะไม่รับผิดชอบต่องานของตนและต่อประชาชนได้อย่างไร จําเป็นต้องทํางานทีละขั้นตอน!”
เจ้าหน้าที่หลายคนที่อยู่ที่นั้น ไม่ชอบผู้ช่วยรัฐมนตรีคนนี้เท่าไร!
ญาติของคุณที่ดูแลเผิงกุนเป็นผู้นํากําลังปลุกระดมมวลชนให้ส่งเสียงโห่ร้องในกลุ่มคนนั้น คุณสองคนร้องเพลงและเล่นบทบาทกับทั้งคู่ที่นี่ คนหนึ่งปลุกระดมมวลชน อีกคนไม่อนุญาตให้รื้อถอน คุณยังมีหน้ามาสั่งสอนเราอยู่อย่างงั้นหรอ? ?
ดงซูบินกล่าวด้วยความรําคาญ: “เราได้ทํางานถึงที่สุดแล้ว! คุณไม่จําเป็นต้องบอก! เราจะดำเนินการรื้อถอนต่อ!”
เมื่อเห็นเช่นนั้น เผิงกุนนก็โกรธ “ตกลง ฉันจะรายงานไปยังเขตเกี่ยวกับวิธีการทํางานของสํานักงานเขตของคุณ! หากมีเรื่องขัดแย้งกับประชาชน! ฉันคิดว่าคุณเองต้องรับผิดชอบกับเรื่องนี้!” เผิงกุนพูดตั้งแต่ต้นจนจบเขาไม่ได้พูดเพื่อไม่ให้เกิดการรื้อถอนอาคารนแม้ว่าเขาจะตั้งใจจะพูดให้ซูกุ้ย และคนอื่น ๆ เขาไม่สามารถให้คนอื่นพูดได้ในขณะนี้ดังนั้นเขาจึงพูดเพียงว่าเขาควรให้ความสนใจกับวิธีการและเตือนสํานักงานเขตไม่ให้ดําเนินการเช่นนี้ จากมุมมองของเจ้าหน้าที่ ในแผนกองค์กร มิฉะนั้นจะเกิดความความขัดแย้ง
อย่างไรก็ตาม ค่าพูดเหล่านี้ไม่ได้เป็นการเตือน ดงซูบินและคนอื่น ๆ แต่กลับปลุกพ่อค้าที่ผิดกฎหมายเหล่านั้นให้กับมาต่อต้านตั้งหาก
“พวกเขารับผิดชอบชุมชนด้วยเหรอ?”
“พวกเขาโต้เถียงกันเองอย่างงั้นหรอ!”
“พวกเขาทําให้เรากลัวตอนนี้ พวกเจ้าหน้าที่เองก็จะมีความผิดสินะ!”
คําพูดของเผิงกุนทําให้พ่อค้าที่ตกใจก่อนตื่นขึ้นคนหนึ่ง ทีละอันพวกเขาหยิบไม้ที่เพิ่งทิ้งไปและความเย่อหยิ่งของพวกเขาก็เพิ่มขึ้นอีกครั้ง!
“นายได้ยินใช่ไหม พวกเขาไม่กล้าทําอะไรกับเราหรอก!”
” เราต้องไม่ยอม! พวกเจ้าหน้าที่จะต้องถูกไล่ออกไปเช่นกัน!” “อย่าไปยอมพวกมัน! เราจะปกป้องอาคารของพวกเรา!”
“ใช้พวกนั้นใช้กฎหมายลงโทษผู้ชุมนุมไม่ได้หรอก!”
ทุกคนได้ยินความหวังในเสียงของเผิงกุน พวกพ่อค้าก็กับมารวมตัวกันทันที คนเหล่านั้นกลับ
มาต่อต้านกันอีกครั้ง! ? .
