EP 540 เหตุการณ์เริ่มวุ่นวาย!!
ตอนนี้อารมณ์ของผู้ชุมนุมกําลังเดือด!
พ่อค้าหลายคนถือเหล็กเส้นและล้อมเจ้าหน้าที่ของสํานักงานเขตตรงทางเข้าชุมชนไว้ ผู้คนมากมายตะโกนคําว่า “ไม่โทษประชาชน” และเสียงโห่ร้องนั้นรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ และการแสดงออกอย่างมั่นใจ แสดงอยู่บนใบหน้าของทุกคน .. สถานการณ์ที่ดีเดิมถูกรบกวนด้วยคําพูดของเผิงกุน! อารมณ์ของดงซูบินเกือบจะระเบิด “เผิงกุน! คุณทําอะไรลงไป!”
***ผู้กํากับเผิงกังนั้นเป็นคนอารมณ์ดีอยู่ตลอดเวลา เขากับสบถออกมาเสียงดัง: “คุณทําอะไรลงไปรู้ตัวไหม?”
“ทุกอย่างมันกําลังจะไปด้วยดี” ระดมกําลังได้ดี เสร็จแล้ว!“ใบหน้าของโจวหยินหยูซีด ชี้ไปที่เผิงกุนและตะโกนว่า:”คุณทําลายทุกอย่างที่เราทํามา! เราต้องการแก้ไขข้อพิพาทพวกนี้น! คุณไม่มีอํานาจใดๆในเขตของเรา แต่กลับมาปลุกระดมมวลชนเช่นนี้ ? คุณเป็นเจ้าหน้าที่รัฐภาษาอะไรกัน ? คุณคิดว่าสิ่งที่ทํามันถูกแล้วอย่างงั้นหรอ ? พูดอะไรลงไปรู้ตัวไหม ! คุณดูที่สิ่งที่คุณทำ ! ก่อนหน้านี้มันไม่วุ่นวายเช่นนี้ ”
สถานการณ์เริ่มทวีความรุนแรงขึ้น ผู้คนและพ่อค้ามากกว่าสามสิบได้บล็อกการทํางานของเข้าหน้าที่
“เอามันออกไป!”
“ถ้ารถโฟล์คลิฟท์ยังกล้าเข้ามา! ฉันจะทุบมันให้พัง!” “พวกนั้นไม่กล้าที่จะทําร้ายประชาชนหรอก!”
เผิงกุนพูดไม่ออกครู่หนึ่งและไม่คิดว่าจะเกิดเหตุเช่นนี้ขึ้น นี้เป็นการเคลื่อนไหวครั้งใหญ่ , เขาปัดความรับผิดชอบทันทีและพูดว่า: “ในตอนแรกคุณไม่เข้าใจพวกมวลเอง! มันเลยกลายเป็นปัญหาใหญ่เช่นนี้! มันจะเกิดขึ้นจากฉันได้ยังไง?”
ให้ตายเถอะ!ดงซูบิน ตะโกน: “ไอ้สารเลว!”
เผิงกุนจ้องมาที่ดงซูบิน: “คุณกล้าด่าฉันหรอ!”
Dong Xuebin ระเบิดอารมณ์ออกมา “ไปลงนรกส่ะ!”
สถานการณ์นี้เกิดจากคําพูดของเผิงกุน เดิมที ค่าพูดของตงเสวี่ยปินทําให้พ่อค้าเหล่านี้กลัว สมัยก่อนไม่มีใครกล้าหยุดรถยก แม้ว่าจะมีเพียงหนึ่งหรือสองคนที่ยังพอเรื่องแรงกล้าอยู่ เขาสามารถจัดการได้หมด แต่ตอนนี้ที่เผิงกุนท่าให้ทุกอย่างแย่ลง สถาณการณ์กลับผลิกผัน เมื่อรู้ว่าสํานักงานเขตเองไม่กล้าที่จะทําประชาชนจริงๆ พ่อค้าเหล่านี้ก็เริ่มก้าวร้าวมากขึ้น และพวกเขาไม่กลัวอะไรเลย เผิงกุนทําให้สํานักงานเขตอยู่ในตําแหน่งที่ยากลําบาก อีกทั้งคําพูดของเขา
ทําให้สถานการณ์ภายใต้การควบคุมแย่ลงอย่างมาก!
เผิงกุนว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นผิดไปเล็กน้อย แค่บอกดงซูบินและคนอื่นๆ ก็คงไม่เป็นไร แต่กลับถูกพ่อค้าพวกนั้นได้ยิน นี่เป็นปัญหาใหญ่ และเขาก็โกรธมากด้วยทัศนคติของดงซูบินและเจ้าหน้าที่เขตกวางหมิง ฉันจึงไม่จําเป็นจะต้องเกรงใจอะไร แต่ตอนนี้ สิ่งต่างๆ ได้เกิดขึ้นแล้ว และความขัดแย้งก็ทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ แน่นอนว่า เผิงกุนจะไม่รับผิดชอบใดๆเลย การวิเคราะห์ขั้นสุดท้าย ก็เพราะว่าเขตของดงซูบินกําลังแย่ มันไม่ใช่ปัญหาของเขา ดงซูบินเองต้องรับผิดชอบเรื่องนี้เอง และมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเขา
บรรยากาศตึงเครียดไปเปล่าๆ
ในเวลานี้ดงซูบิน และคนอื่น ๆ ไม่มีเวลาตําหนิเผิงกังพ่อค้าที่โกรธแค้นล้อมสามทิศทางไว้ สิ่งที่พวกเขาต้องพิจารณาตอนนี้คือวิธีจัดการกับสถานการณ์
อย่างไรก็ตาม เกิดเหตุไม่คาดฝันเกิดขึ้น!
ทันใดนั้น พ่อค้าที่ร้านตัดเสื้อก็หยิบแท่งเหล็กในมือขึ้นมากระแทกกับโจวหยิหยูเขาทนอยู่นาน โดยรู้ว่าสํานักงานเขาไม่กล้าโต้กลับ พ่อค้าคนนี้เจ้าอารมณ์มาก อยู่ดีๆ มันก็โพล่งออกไป โจวหยินหยูกําลังเผชิญหน้ากับเผิงกุน แต่เธอก็ถูกกระแทกที่ด้านหลังอย่างกะทันหัน และเธอก็ล้มลงกับพื้นพร้อมกับกรีดร้อง!
“ผู้อ่านวยการโจว!”
“พี่โจว!” “
“พี่หยินหยู!” ผู้คนจาก
สํานักงานเขตอุทาน รีบวิ่งไปช่วยเธอ
โจวซินหยูยนจับไหล่ของเธอและหายใจเข้าอย่างเจ็บปวด เหงื่อของเธอตกลงมา ท่อนเหล็กของเจ้าของร้านตัดเสื้อจุดประกายอารมณ์ของธุรกิจอื่น ๆ และผู้อยู่อาศัย คนอื่นก็ตะโกนว่า “ทุบมันๆ” ท่อนเหล็กตีไปที่ต้นขาของตํารวจ ขาข้างหนึ่งถูกกระแทก เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยด้วยบัลลาสต์แก้วแหลมคม ตํารวจกรีดร้องอย่างเจ็บปวด ก๋าขาแน่น เลือดไหลออกจากนิ้ว! ผู้กํากับเผิงกังตาแดง “เสี่ยวลู่!” ! แขนของหยูหลงเฟิงก็ถูกทําลายเช่นกัน! โดนหนุ่มร้านตัดผมตี!
เมื่อเผิงกุนเห็นเช่นนี้ เขาก็รําพึงในใจ เขาไม่รู้ว่าคําพูดของเขาจะทําให้เกิดความขัดแย้งครั้งใหญ่นี้ เมื่อมองดูฝูงชนรอบๆ เผิงคุนก็ก้าวถอยหลังทันที และเห็นคนขับรถของเขารีบเปิดประตูรถแล้วเรียกเขา เผิงกุนนรีบขึ้นรถเขาไม่อยากเจ็บตัว แม้แต่ซูกุ้นก็ไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องขึ้นมาเช่นนี้ เขาไม่ได้โง่ เขารู้ว่าการสร้างอาคารที่ผิดกฎหมายเป็นการส่วนตัวเป็นเรื่องผิดกฎหมาย เขาจึงพบ เผิงกุนและต้องการทําให้เรื่องนี้ยุ่งยากทั้งภายในและภายนอกเพื่อให้สํานักงานเขตไม่สามารถจัดการได้ การบังคับรื้อถอน แต่ไม่ต้องการทําให้เรื่องใหญ่ขึ้นอย่างแน่นอน แต่ตอนนี้ ความขัดแย้งได้กระจายออกไป พ่อค้าหลายคนเกิดจะควบคุมแล้วความคิดและการแสดงออกของซูกุ้ยก็เปลี่ยนไปเช่นกัน
หยี่หวางเหมายังทําร้ายเจ้าหน้าที่ที่สํานักงานเจตด้วยไม้และหันกลับมาและพูดว่า: “พี่ซู! ตีมัน! พวกเขาจะไม่ต่อสู้กลับ!”
หงเหมาก็ทําตามชายคนนั้นและทักทายพวกเขา “ตีมัน ตีมันพวกมัน ไม่กล้าตอบโต้หรอก!” ซูกุ้ยกัดฟันและกล่าวว่าเขาไม่ได้ตําหนิฝูงชน เขาเข้ามาอย่างโหดร้าย ผู้คนมากมายเริ่มรุนแรงมากขึ้นและเขาไม่ได้อยู่เบื้องหลังเขา หวางเหมาล้มลงกับพื้นและเขาก็ขึ้นไปกระโดดอย่างแรง
ฉากนี้คุมไม่อยู่! มีผู้บาดเจ็บมากขึ้นเรื่อยๆ!
ดงซูบินรีบวิ่งไป เขาเอามือตัหน้าผากของเขาด้วยความโกรธ! มึนงง! คนเหล่านี้ฉันจะจัดการให้ถึงที่สุด!
ผู้กํากับเผิงกังรีบวิ่งเข้าไปในฝูงชนด้วยไม้และดึงพนักงานคนหนึ่งกลับมา เขากระแทกร่างกายหลายครั้ง เขาตะโกนว่า “ท่านเลขาธิการ! ฉันควรทําอย่างไรดี” โจวหยินหยูที่ล้มลงบนพื้นตะโกนว่า: “ปกป้องท่านเลขาธิการ ตรงนี้ฉันจัดการได้ !“เกาหมินเฟิงตะโกน:” ไปเร็ว! เข้าไปในรถ! เข้าไปในรถ!”
ความวุ่นวายเกิดขึ้น!
ดงซูบินหายใจเข้าลึก ๆ และสั่ง: “ซ่อนตัวอยู่ในรถ!”
ดังนั้นเผิงกังและตํารวจสองสามนายจึงช่วยผู้บาดเจ็บทันทีและต้องการถอนตัวเข้าไปในรถตู้
คนที่อยู่เบื้องหลังทีมผู้บริหารเมืองรีบขึ้น ยกมือขึ้น .
อย่างไรก็ตาม พ่อค้าเหล่านั้นกําลังสนุกสนานและไม่ได้สนใจว่าจะเป็นใคร
“ตีทั้งหมด!”
“อย่าปล่อยให้พวกมันวิ่งหนีไป!”
สองเจ้านายของร้านตัดเสื้อและแผงลอยยุคแรกตะโกนอย่างดุเดือดที่สุด!
แต่ในเวลานี้ดงซูบินที่อดทนมาเป็นเวลานาน ในที่สุดก็วิ่งออกไป และมีเพียงหกคนเท่านั้นที่ยืนอยู่ต่อหน้าเจ้าหน้าที่สํานักงาเขตทั้งหมด “ฉันจะสกัดไว้เอง! พวกคุณทุกคนขึ้นรถ!”
เผิงกังปฏิเสธที่จะตกลง “! คุณไปก่อน”
ดงซูบินโบกมือ “ขึ้นรถไปเดียวนี้!!”
หัวหน้าร้านตัดเสื้อพูดว่า: “! ไล่มันไป”
! ” ชน! ชายคนนั้นล้มลงกับพื้นอย่างแรง! กรีดร้องและหยุดเคลื่อนไหว!
ใครจะกล้าจะทําร้ายฉัน ดงซูบินบอกว่าคุณกําลังบังคับฉันให้ทําอย่างงี้ ถ้าพวกคุณไม่ได้บทเรียนในวันนี้ อย่ามาเรียกฉันว่าดงซูบิน!
[เข้ามา!!! ]
