EP 542 นี้มันคือการต่อสู้อะไรกัน!
ในช่วงเช้า.
เสียงกรีดร้องของในชุมชมหลิวเซียนดังขึ้นเรื่อยๆ และผู้คนก็ใจสั่นเมื่อได้ยิน
บางคนผ่านไปมานอกชุมชนได้ยินเสียงแปลกมาก
“เกิดอะไรขึ้นนั้นเสียงอะไร”
‘ ไม่รู้อะ เสียงร้องดังมาก ใช่ ได้ยินพาดหัวข่าวว่าวันนี้เรื่องการรื้อถอนไหม” ” เสียงร้องดังมาก เดินไปดูหน่อยไหม! ไปดูดู!”
ในชุมชนหลิวเซียน พวกพ่อค้าล้มลงทีละคน
หนึ่ง…
สอง…
สาม…
สี่…
ตอนแรกมีคนส่งเสียงโห่ร้องและพยายามต่อสู้เพื่อปกป้องพื้นที่ของตน แต่ทุกคนช้าลงและช้าลง และ คนน้อยลงเรื่อยๆ ก่อนที่พวกเขาจะรู้ตัว มีคน 26 คนนอนอยู่บนพื้นแล้ว บางคนกรีดร้อง ขณะที่กุมท้อง บางคนเป็นลมโดยไม่ได้พูดอะไร ฉากทั้งหมดทําให้ทุกคนตกใจ ยกเว้นความเจ็บปวดและเสียงกรีดร้อง ภายในชุมชนเงียบงันและ ข้างนอก.
ดงซูบินตบสิ่งสกปรกบนไหล่ “มีใครอยากจะโดนอีกไหม”
%!!”
ไม่มีใครพูดอะไร
ชาวเมืองที่เหลืออีกเจ็ดหรือแปดคนและพ่อค้าที่ต่อต้านการรื้อถอนนั้น มีคน 26 คนแค่นอนลงบนพื้นหมดแล้วหรอ? ฉันไม่รู้ว่าใครเกิดอะไรขึ้น มีแต่เสียงกรีดร้อง และท่อนเหล็กวางกองลงบนพื้น เมื่อเสียกรีดร้องจบลง คนข้างหลังก็ขว้างอาวุธทิ้งไปทีละคน และไม่มีใครอยากตาย
นี่มันอะไรกัน!
ไม่ใช่การแสดงใช่ไหม?
มันเห็นได้ชัดว่าไม่มีใครสามารถต่อกรกับดงซูบินได้เลยฝีมือของพวกเขาต่างกันมากเกินไป!
ซูกุ้ยที่มีจมูกเริ่มบวมและหน้าบวม ทําอะไรไม่ถูกขณะนั่งอยู่บนพื้น ชายหนุ่มคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดาแน่ๆ!
คงไม่มีใครคิดว่าเลขาธิการของสํานักงานเขตจะต่อสู้เก่งขนาดนี้!
ดงซูบินมองไปทางซ้ายและขวา เมื่อเห็นว่าไม่มีใครขึ้นมา เขาหยิบผ้าเช็ดปากออกมาเช็ดมือ
คว้าลูกบอลกระดาษแล้วโยนมันลงในถังขยะหลังจากผ่านไปสองก้าว
ทําไม? มันเกิดขึ้นได้อย่างไร!
โจวหยินหยู, เผิงกังและคนอื่นๆ จากสํานักงานเขตได้ลงจากรถก่อหน้านี้แล้วและมองไปที่ดงซูบินอย่างตะลึงงัน เจ้าหน้าที่หลายคนและผู้บริหารเมืองก็ตกตะลึงเช่นกัน พวกเขามองไปที่เลขาธิการเขตคนใหม่พร้อมกับคนอื่นๆ ในชุมชนด้านนอก ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ
ดงซูบินเดินขึ้นไปแล้วพูดว่า “ผู้อํานวยการโจว ผู้กํากับเผิง ผู้อํานวยการหยู คุณสบายดีไหม” “เอ่อ พวกเราสบายดี” โจวหยินหยูพูดอย่างเร่งรีบ
“ไปโรงพยาบาลกันก่อนเถอะ พี่เผิง พาผู้บาดเจ็บไปที่โรงพยาบาล เอ่อ โทรเรียกรถพยาบาลเพิ่มอีกสองสามคันเพื่อเคลียร์ที่เกิดเหตุ” ดงซูบินเริ่มก่ากับงาน
เผิงกังมองมาที่เขา “ท่านเลขาธิการท่านเคยท่าแบบนี้มาก่อนหรือป่าว”
ดงซูบินพยักหน้า “ปีที่แล้ว มีอะไรหรือเปล่า?”
เกิดอะไรขึ้น? คุณกําลังพูดถึงอะไร! เมื่อกี้ เผิงกังได้เห็นกับตาแล้ว ถ้าไม่ได้เห็นด้วยตาตัวเองคงไม่เชื่อว่ายังมีคนที่สามารถปราบคน 26 คนได้ด้วยตัวคนเดียว หนึ่งหรือสองก็ยังเป็นไปได้ สามคน และสี่เป็นไปได้และแปดและสิบยังเป็นไปได้ มันใช้งานได้ แต่คนคนหนึ่งทําร้ายมากกว่ายี่สิบ? คุณยังไม่ได้รับบาดเจ็บเลยหรือแค่เพียงแตะต้องคุณไม่ได้เลยหรือยังไง? ! เผิงกัง และตํารวจสองสามนายเชื่อมั่นในฝีมือของดงซูบินพวกเขาเคยเห็นคนที่สามารถต่อสู้ได้เช่นนี้มาก่อน
แต่พวกเขาไม่เคยเห็นใครที่สามารถต่อสู้แบบกับคนจํานวนมากเช่นนี้!
ทุกคนในสํานักงานข้างถนนมองหน้ากันไม่รู้จะพูดอะไร
ประโยคนั้นที่หลายคนในมณฑลหยานไท่พูดในใจครั้งแล้วครั้งเล่า ในที่สุดก็ตะโกนออกมา ในใจของเจ้าหน้าที่ในเขตหนางฉางเป็นครั้งแรก!
ยี่สิบหกคน!
การต่อสู้พวกนั้นคุณทําได้อย่างไร!
“เอาล่ะ”ดงซูบินมองไปรอบ ๆ “เผิงคุงอยู่ที่ไหนแล้ว”
โจวหยินหยูและคนอื่น ๆ ก็มองไปรอบ ๆ
“เขาอยู่ที่นั่นแล้ว” หยูหลงเฟิงพูดด้วยความรําคาญ: “รัฐมนตรีเผิงจะไม่รับผิดชอบเรื่องนี้อย่างงั้นหรอ”
” เขาหนีไปแล้วหรอ?” ใบหน้าของดงซูบินเปลี่ยนไป คุณสร้างปัญหาให้กับฉัน แล้วก็วิ่งหนีไปเหรอ? ให้เราต้องจัดการเรื่องนี้เอง! เรื่องนี้ไม่จบแค่นี้แน่! คุณรอฉันได้เลย!
“โดยไม่คํานึงถึงเขา ทํางานให้เสร็จก่อน” ดงซูบินพูดกับทีมบังคับใช้กฎหมายการจัดการเมือง: “สามารถรื้อถอนได้แล้ว มันเป็นงานหนัก”
“มันคงไม่ยากมากนัก” เจ้าหน้าจากสํานักจัดการเมืองกล่าวอย่างมั่นใจจริง ๆ ตอนนี้คนเหล่านั้นพูดด้วยถ้อยคําที่สุภาพ
การรื้อถอนได้เริ่มขึ้นแล้ว!
คนที่โดนดงซูบินจัดการนอนกับพื้น ได้รับความช่วยเหลือแล้วเดินจากไป เหลือแต่รถยกที่ทางเข้าชุมชนพ่อค้าคนอื่นๆ กําลังยืนอยู่หลังชุมชนและมองไปทางด้านนี้ บางคนยังคงโทรมา
“ฉันคิดว่าพวกนายยังกล้าต่อต้านอยู่ไหม!”
“หยุดเลย!”
“ร้านของฉัน! ใครกล้าเปิดล่ะ ฉันจะสู้กับใคร!”
เมื่อเห็นว่าพวกเขาได้รับพลังอีกครั้ง หน้าของดงซูบินก็มืดมนและไม่ยอม พูดแล้วเช็ดด้วยรถฟอร์คลิฟท์เดินข้ามไหล่ทางเข้าไปในซอยแล้วหยุดอยู่ตรงกลางโบกมือให้รถยกเสียงดังก้อง!
แผงขายอาหารเช้าชั้นนอกถล่ม!
พ่อค้าบางคนอารมณ์เสียอีกครั้ง แต่ทันทีที่เห็นดงซูบินยืนอยู่ข้างหน้าไม่มีใครกล้าขึ้นไป พลังอันยิ่งใหญ่ของดงซูบิน ท่าให้ทุกคนตกใจ เนื่องจากพวกเขาสามารถต่อสู้ได้ยี่สิบหก ถ้าใครไม่ได้รับบาดเจ็บก็เล่นได้ สามสิบหกและสี่สิบหกไม่ใช่ปัญหา มีไม่มาก และแม้ว่าพวกเขาขึ้นไปพวกเขาจะรู้สึกไม่สบายใจ
เสียงดังก้อง!
แผงลอยที่สองถล่ม!
เมื่อเห็นว่าช่างตัดเสื้อที่เขาเช่าออกมาทรุดตัวลงซูกุ้ยก็มีเลือดไหลออกมา เขามักจะคิดว่าเขาเป็นเด็กแต่ไม่คิดว่าจะเจอบทเรียนราคาแพงเช่นนี้
บางคนมีความสุขและบางคนกังวล
“ดี!”
“การรื้อถอนเริ่มได!”
“ท่าได้ดีมาก! ควรจะรื้อทิ้งไปนานแล้ว!”
คนเดือดร้อนจากการก่อสร้างผิดกฎหมายรอบนอกปรบมือ! ปัง ปัง ปัง! พวกเขาทั้งหมดต่างโห่ร้องสําหรับการกระทําที่รุนแรงนี้ข้างถนน! ฉันก็ปรบมือใหดงซูบิน! นัดแรกตอนนี้ดีกว่าดูหนังมาก! ดงซูบินรู้ว่าเขาทําร้ายคนมามากมายในครั้งนี้ เขาจะดึงดูดเสียงวิจารณ์ได้อย่างแน่นอน แต่เขามีมโนธรรมที่ชัดเจน เขาไม่ได้รู้สึกว่าเขาทําอะไรผิด ฟังเสียงปรบมือจากผู้คนดงซูบิน ทําหน้าบึ้ง เขารู้สึกว่ามีสิ่งนี้เพียงพอสําหรับทุกสิ่ง คนคนเดียวไม่สามารถทําให้ทุกคนพอใจได้ ตอนนี้ดงซูบินต้องการท่าบางสิ่งเพื่อคนทั่วไป เขาไม่เคยเป็นคนที่น่ากลัว
ทุกคนในสํานักงานข้างถนนโล่งใจและถูกรื้อในที่สุด!
ทุกคนรู้ดีว่าการดําเนินการที่ราบรื่นนี้เกิดจากเลขาธิการซูบินทั้งหมด หากดงซูบินไม่ได้เดิน
ออกไปในช่วงเวลาวิกฤติและปิดกั้นพ่อค้าที่โกรธแค้น พวกเขายังไม่รู้ว่ามีผู้บาดเจ็บกี่คน ฉันไม่รู้ ไม่รู้ว่าจะใช้เวลานานแค่ไหนในการรื้อถอนอาคารที่ผิดกฎหมายเหล่านี้ เป็นครั้งแรก ที่ทุกคนมีความเข้าใจใหม่เกี่ยวกับดงซูบิน เลขาธิการคนใหม่ของสํานักงานเขต
ไม่ต้องพูดถึงอย่างอื่น พลังต่อสู้ของร่างกายนี้เพียงอย่างเดียวก็น่ากลัวเกินไปแล้ว!
นั่นไม่ใช่สองคนคนเดียว! ไม่ใช่สามหรือสี่คน!
จัดการคนมากกว่า 20 คน!
ใครจะต้านทานพลังการต่อสู้นี้ได้! ? .
