chapter 30: มาแทบ (ตอนจบ)
ช่างออกไป ขณะที่กล่าวคําอําลาหลังจาก ซูฮยอก ได้รับช่องทา งการติดต่อจากเขาและ ซูฮยอก ก็กลับไปที่ห้องของเขา
“เราสัญญาว่าจะพบกันเวลา 13.00 น.ดังนั้น 2 ชั่วโมงน่าจะเพียงพอ”
เวลาที่สัญญา คือ 13:00 น.และเวลาปัจจุบัน คือ 11:00 น. โดย เหลืออีก 2 ชั่วโมงจนถึง 13.00 น.ซูฮยอก เดินทางไปยังสถานที่ นัดพบได้อย่างง่ายดายภายใน 2 ชั่วโมง
ดังนั้น ซูฮยอก จึงเข้าไปในแคปซูลของเขาและเข้าสู่ระบบของ แพนเจีย
วีบบ!
แคปซูลสีเข้มเปลี่ยนเป็นฉากของห้องสมุดที่เขาออกจากระบบก่ อนหน้านี้ ซูฮยอก มองไปรอบ ๆ ห้องสมุดอีกครั้ง มันเป็นฉากที่คุ้น เคยมาก
เขาชอบฉากที่คุ้นเคยมากนี้ ในขณะที่มองไปรอบ ๆ ด้วยดวงตา ที่มีความเสียใจความปรารถนาและความภาคภูมิใจซูฮยอก หันไป
ทางทางออก
“นี่คือตัวของคุณ”
ทันทีที่ ซูฮยอก ออกจากประตูทางออก เคจัน บรรณารักษ์ได้ มอบตัวให้เขากลับคืนมาในขณะที่รับตัว เขาก็คิดว่า
“ตอนนี้ตัวนี้
เขาไม่ต้องการมันอีกต่อไป แต่มันเป็นไอเท็มที่เต็มไปด้วยความ ทรงจํา ซูฮยอก เปิดคลังของเขาและเก็บตัวของเขา
“ลาก่อน”
เขาปิดคลังของเขาออกจากห้องสมุด ซูฮยอก ค่อย ๆ เดินช้า ๆ หลังจากเขาออกจากห้องสมุด
“อาห์…..”
ซูฮยอก ส่งเสียง ขณะที่เขาชื่นชมสถาปัตยกรรมรอบ ๆ ตัวเขา มันเป็นเวลา 2 เดือนตั้งแต่เขาเริ่มแพนเจียอย่างไรก็ตาม เขาใช้ เวลาส่วนใหญ่ในห้องสมุดและไม่สนใจสิ่งอื่นใดเลย
เขาไม่ได้คิดถึงอาคารในเมืองในตอนนั้น แต่สิ่งปลูกสร้างนั้นน่า สนใจอย่างน่าประหลาดใจแม้จะเป็นเมืองเริ่มต้น ราวกับว่าเขาอยู่ ในนวนิยายที่ชื่อว่า แพนเจีย
“ไปกันเถอะ”
หลังจากใช้เวลาสํารวจเมืองโอเรน ไป 1 ชั่วโมง เขาก็ออกเดิ นทางมุ่งหน้าสู่จัตุรัสกลางเมืองไม่ต้องพูดถึงเวลานับพบ มันเป็นเว ลาที่จะไปที่ มาแทบ
“คุณจะเป็นนักสู้ไหม?”
“ไม่ มันไม่ใช่งานที่ดีและคุณไม่สามารถเปลี่ยนจากงานพิเศษเป็ นงานอื่นได้เช่นกัน”
“แล้วคุณจะเป็นอะไร?”
“ฉันจะเป็นนักรบและใช้กระบองจากเบอเซอเกอร์”
“อืม เบอเซอเกอร์คล้ายกับนักสู้”
“ฉันคิดว่า เบอเซอเกอร์ นั้นดีกว่า ถ้าคุณคิดถึงจํานวนงานที่ต้อ งทํา ฉันไม่สามารถเล่นเกมตลอดได้ ดังนั้น ฉันจะเพิ่มประสบการณ์ ได้อย่างไร?”
“ใช่ ฉันเห็นด้วย”
“แล้วคุณล่ะ? คุณจะเป็นนักสู้ไหม?”
“ ไม่ ฉันกําลังคิดที่จะเป็นเบอเซอเกอร์เช่นกัน”
ซูฮยอก ได้ยินการสนทนาของผู้เล่นที่แตกต่างกัน เมื่อเขายืนอยู่ หน้าจัตุรัสกลางเมือง
“นักสู้คืองานที่แย่ ใช้ไหม?”
งานพิเศษ “นักสู้” ซูฮยอก ก็รู้เรื่องนี้เช่นกัน อย่างไรก็ตาม เขาไม่ คิดว่าความคิดเห็นของผู้เล่นจะต่ํามาก
“ ใช่ ฉันคิดว่าการเพิ่มเลเวลของเบอเซอเกอร์นั้นยาก และความ ยากที่จะเพิ่มก็ไม่ได้หมายความว่ามันมีประสิทธิภาพมากกว่า
เมื่อ ซูฮยอก คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ มันทําให้รู้สึกว่าผู้คนไม่ชอบงาน นักสู้ เนื่องจากงานพิเศษยากที่จะเพิ่มเลเวล เมื่อเทียบกับงานปกติ และก็ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาอยู่ในระดับพลังงานที่แตกต่า งจากคนปกติ การลงทุนจํานวนมากด้วยผลตอบแทนเพียงเล็กน้อยนั้น แน่นอนว่าความเห็นของงานนักสู้นั้นจะไม่ดี
ซูฮยอก ถึงที่หมาย ขณะที่แอบฟังบทสนทนาอื่น ๆ
จุดหมายของเขา คือ สถานที่ที่ NPC ชื่อ โคดร้า ผู้พาคนอื่นไป ยังสถานที่ที่พวกเขาต้องการ
“ ฉันต้องรออีกหน่อย…”
ซูฮยอก คิดขณะที่เขาเข้าหา โคดร้า มีหลายคนที่เข้าแถว ซูฮ ยอก ไปที่ด้านหลังของแถวและเริ่มรอ
“เขาจะไม่สาย ใช่ไหม?”
เวลาที่สัญญาไว้ คือ 13.00 น.เขาเดินไปรอบ ๆ โอเรน จนถึง 12.00 น.และใช้เวลา 10 นาทีถึงจตุรัสเมืองซึ่งหมายความว่ามีเว ลาเหลืออีก 50 นาที เมื่อมองไปที่แถวที่ยาวขึ้นเขารู้สึกประหม่า เล็กน้อย
“ต่อไป! ต่อไป! ต่อไป!”
แต่เมื่อเขาเห็นความเร็วที่รวดเร็วของแถว เขาก็รู้สึกมั่นใจ
“ดูเหมือนว่า ยอนจึง จะไม่สาย
“ต่อไป!”
ในที่สุด มันก็ถึงคราวของ ซูฮยอก เขาจึงพูดกับ โคดร้า ว่า
“โปรดส่งฉันไปที่มาแทบ”
“แน่นอน!”
เพื่อตอบสนองคําขอของเขา โคดร้า โบกมือให้พนักงานที่ประ ตูใหญ่
[วาร์ปไปที่ “พันธมิตรของนักเวทย์ มาแทบ]
ที่เท้าของ ซูฮยอก วงกลมเวทมนตร์เล็ก ๆ ปรากฏขึ้นพร้อมกับ ข้อความ จากนั้น พื้นที่รอบตัวเขาเริ่มบิดเบือนการบิดเบือนนั้นอยู่ ได้ไม่นาน ขณะที่มันทําให้พื้นที่รอบ ๆ ตัวเขามีความเสถียรและมีฉากปรากฏต่อหน้าเขา
“ที่นี่ที่ไหนกัน?”
จุดหมายวาร์ปไม่ได้ถูกกําหนดไว้ เนื่องจากมีแปดจุดในมาแทบ วาร์ปไปที่มาแทบ สามารถนําคุณไปหนึ่งในแปดจุด
“ฉันหวังว่าจะเป็นห้องโถงที่ 2”
ซูฮยอก ต้องการไปที่ห้องโถงหมายเลข 2 เนื่องจากใกล้กับสถา นที่นัดพบมากที่สุด ใช้เวลาเดินไม่ถึง 20 นาที
“ขายยามานา! พวกมันสามารถเพิ่มสถิติเชาว์ปัญญาของคุณได้ อย่างมาก! มาดูสิ!”
“ฉันกําลังมองหาบุคคลที่จะทําภารกิจ!”
“เสื้อคลุมตัวนี้สามารถเพิ่มพูนปัญญาของคุณได้ 5 คะแนน! เรา มีเสื้อคลุมสีแดงสีน้ําเงินและเขียว!”
“ขายหนังสือสกิล! มีหนังสือลูกบอลน้ําแข็ง หนังสือลูกบอลไฟ!”
พื้นที่บิดเบี้ยวในที่สุดก็เสถียรอย่างสมบูรณ์ ซูฮยอก ได้ยินคน รอบตัวเขาตะโกนใส่กัน
” ที่นี่ที่ไหน?”
ซูฮยอก มองไปรอบ ๆ เพื่อดูว่าโถงนี้เป็นห้องไหน เมื่อเขามอง ไปรอบ ๆ เขาก็พบป้ายบอกสถานที่ตั้ง
ซูฮยอก ได้แต่เกาหน้าของเขา ขณะที่อ่านป้ายบอกสถานที่
