Regressor Instruction Manual – ตอนที่ 22 การจับคู่

“แต่ผมไม่แน่ใจว่าพี่คิมฮยอนซึงจะปลอดภัยหรือเปล่า?”
 
 
“เขาสบายดี”
 
 
เมื่อเราฝ่าวงล้อมไปได้ ปาร์คด็อกกูก็แสดงความกังวลออกมาทื่อ ๆ
 
 
เขาหวาดกลัว
 
 
นับตั้งแต่ที่เขาได้รับการบอกตามตรงว่าพัคฮเยยองเสียชีวิต เขาก็ดูกระสับกระส่าย
 
 
เขากังวลกับคิมฮยอนซึงที่ลากมอนสเตอร์ทั้งหมดไปด้วยตัวเอง เขาคงคิดว่าคิมฮยอนซึงอาจจะมีชะตากรรมเดียวกับพัคฮเยยองก็ได้
 
 
อย่างไรก็ตาม มันยากที่ผมจะจินตนาการว่าคิมฮยอนซึงจะถูกมอนสเตอร์ต้อนจนมุม
 
 
เมื่อเขาลงมือทำ มันยากแม้จะติดตามเขาด้วยสายตาของคุณ ดังนั้นมันคงไม่ใช่เรื่องยากที่เขาจะหลีกเลี่ยงมอนสเตอร์เหล่านั้น
 
 
มีความเป็นไปได้สูงที่ตอนนี้เขาหนีออกจากพื้นที่ดังกล่าวและกังวลสิ่งเดียวกับที่ผมคิด
 
 
มีคนหนึ่งเสียชีวิตจากการออกมาข้างนอก
 
 
บางทีนี่อาจจะเป็นข้ออ้างสำหรับผู้ที่อยู่ในศูนย์พักพิง ที่จะนอนขดตัวหรือหลบซ่อนได้นานขึ้นอีกเล็กน้อย
 
 
แต่การสำรวจครั้งนี้ เป็นสิ่งที่ควรดำเนินการโดยไม่สร้างปมเหล่านั้น
 
 
แน่นอนว่าคิมฮยอนซึงยังไม่รู้ว่าพัคฮเยยองตายแล้ว แต่ผมคิดว่าแค่เหตุการณ์นี้ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้เขาปวดหัว
 
 
“โชคร้ายจัง ผมไม่ได้สนิทกับพัคฮเยยองมาก แต่ผมคิดว่าเธอจะพยายามจนถึงที่สุดแล้ว”
 
 
“แต่เธอก็เกือบจะฆ่าพวกเราไปเหมือนกัน”
 
 
“น – นั่นเป็นเรื่องจริง แต่”
 
 
“ช่วยไม่ได้ นายควรจะขอบคุณสำหรับความจริงที่ว่าเรารอดมาได้และเธอเป็นฝ่ายผิดที่เธอวิ่งพล่านโดยไม่ฟังเรา เธอเองที่กรีดร้องและนำมอนสเตอร์ทุกตัวจากระยะใกล้ พูดตามตรงถ้านายหรือฮายันตายไป ฉันคงไม่ให้อภัยกับเธอมากกว่า”
 
 
นั่นคงไม่ใช่สิ่งที่ผมจะหยุดได้โดยคำว่า “ไม่อภัย”
 
 
ผมอาจจะอยากฆ่าเธอด้วยซ้ำ
 
 
ปาร์คด็อกกูและจองฮายันเป็นสมบัติล้ำค่าสำหรับผม
 
 
เมื่อผมกล่าวออกไป ไม่ใช่แค่จองฮายันเท่านั้น แต่ยังรวมถึงปาร์คด็อกกูด้วยที่มองผมด้วยสีหน้าแปลก ๆ
 
 
จองฮายันดูเหมือนจะบิดตัวแปลก ๆ ขณะที่ปาร์คด็อกกูดูเขิน ๆ
 
 
” อา….”
 
 
“ก็เหมือนกันสำหรับผม”
 
 
จองฮายันเป็นคนฆ่าพัคฮเยยอง แต่ตอนนี้ผมไม่อยากคิดเรื่องนั้น
 
 
ยกเว้นคิมฮยอนซึง พวกเขาเป็นสองคนที่ผมสามารถพึ่งพาได้มากที่สุด
 
 
โล่เนื้อปาร์คด็อกกูที่มีความอดทนและความแข็งแกร่งสูง หรือจองฮายันที่มีศักยภาพล้นเหลือ
 
 
มีข้อเสียคือทั้งคู่พึ่งพาผมมากเกินไป แต่อีกทางหนึ่งอาจจะกล่าวได้ว่ามันเป็นข้อดี
 
 
ปัญหาคือหนึ่งในนั้นเป็นระเบิดที่ผมไม่สามารถควบคุมได้ แต่ก็มีความเป็นไปได้สูงจากนิสัยที่เธอจะกลายเป็นระเบิดนิวเคลียร์ ที่จะอยู่เคียงข้างผม
 
 
“แล้วพี่จะอธิบายเรื่องนี้ให้กับคนในศูนย์พักพิงยังไง?”
 
 
“ไม่ต้องอธิบายอะไรทั้งนั้น มันเกิดความผิดพลาดและมีหนึ่งคนเสียชีวิต นั่นคือทั้งหมด …”
 
 
“แล้วถ้าพวกเขากลัวล่ะ?”
 
 
“ต่อให้เราต้องการพวกเขาช่วยมากแค่ไหน ยังไงคนที่ไม่สู้ก็ต้องตายอยู่ดี นายต้องจำไว้ว่าตอนนี้เราอยู่ระหว่างบทช่วยสอน เราต้องคิดว่าเกมหลักนั้นอันตรายกว่าเกมที่เรากำลังเผชิญหน้าอยู่หลายเท่า”
 
 
บางครั้งผมลืมไปว่าสิ่งที่เราเผชิญอยู่ตอนนี้คือบทช่วยสอน
 
 
เพราะความตึงเครียดที่ว่า หากมีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้น
 
 
เราเพิ่งเริ่มต้น
 
 
ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง หากคิมฮยอนซึงเข้าไปในเกมหลัก มันอาจจะเต็มไปด้วยคนที่อ่อนแอหรือคนที่ไม่สามารถอยู่ในระดับเดียวกับมอนสเตอร์ที่เราเผชิญหน้าในตอนนี้
 
 
” เราไม่สามารถอยู่เฉย ๆ ได้”
 
 
ถ้าเรานิ่งนอนใจเหมือนคนในศูนย์พักพิง เราจะตาย
 
 
ยกเว้นลีจีฮเยที่ดูเหมือนจะเข้าใจ คนส่วนใหญ่คือคนงี่เง่า
 
 
ไม่มีคนที่มีประโยชน์แม้แต่คนเดียวอยู่ในนั้น
 
 
ผมไม่เข้าใจว่าทำไมคิมฮยอนซึงถึงหมกมุ่นกับมันมากนัก
 
 
ผมคิดว่ามันอาจจะเกี่ยวข้องกับชีวิตของเขาในอดีต แต่นี่ไม่ใช่เวลามาคุ้ยอดีตของเขา
 
 
“คืนนี้เราจะนอนที่นี่”
 
 
“เราไม่ได้จะกลับไปที่พักเหรอ?”
 
 
” มันไกลเกินไป”
 
 
“ผมคิดว่าเราใกล้จะถึงแล้ว…ไม่นึกเลยว่าพี่จะมีความจำดีขนาดนี้”
 
 
“นี่เป็นเรื่องปกติ ฉันแค่ทิ้งเครื่องหมายไว้ตอนที่เราออกมา”
 
 
“พี่ยังทิ้งมันไว้ด้วย?”
 
 
‘ไอ้เด็กโง่นี่….’
 
 
ผมไม่ได้คาดหวังว่าปาร์คด็อกกูจะใช้หัวของเขาในตอนเริ่ม แต่ในตอนนี้ผมมั่นใจแล้วว่าเขาเป็นพวกสมองกล้ามเนื้อ
 
 
ผมรู้สึกประหลาดใจจนมันอาจรั่วไหลออกมาในการแสดงออกของผม ขณะที่ปาร์คด็อกกูสะดุ้งและจองฮายันก็รีบพูด
 
 
“ต – ตรงนี้”
 
 
มีรอยขีดข่วนซึ่งดูเหมือนจะทำด้วยหอก
 
 
มีรอยเล็ก ๆ บนผนังอย่างชัดเจน
 
 
“พี่สาวก็รู้ด้วยเหรอ”
 
 
“นายต้องใส่ใจกับสิ่งรอบข้างให้มากกว่านี้ แล้วนายจะทำยังไงหากมีสถานการณ์ที่นายและฉันแยกกันไปเหมือนก่อนหน้า “
 
 
“เอ่อ ผมแค่ไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้น….”
 
 
ผมไม่แน่ใจว่าเขาประหม่าไหม แต่สายตาของเขายังคงสอดส่องไปรอบ ๆ เพื่อหลบเลี่ยงผม
 
 
ผมไม่ได้จะไล่ต้อนเขาอยู่แล้ว ผมจึงนั่งลงกับพื้นเพราะความรู้สึกเหนื่อยล้า
 
 
และจองฮายันก็เกาะติดผมเหมือนจักจั่นที่เกาะติดอยู่กับต้นไม้
 
 
ส่วนการแสดงออกของปาร์คด็อกกูดูค่อนข้างชั่วร้าย
 
 
“อะแฮ่ม…ถ้าอย่างงั้นผมจะออกไปสำรวจรอบ ๆ สักครู่นะ”
 
 
“จำเป็นด้วยเหรอ?”
 
 
ถ้าเป็นไปได้ ผมหวังว่าปาร์คด็อกกูจะไม่ทิ้งผมไป
 
 
“ไม่มีใครรู้ว่าไอ้พวกมอนสเตอร์เหล่านั้นจะยังอยู่แถวนี้หรือเปล่า ดังนั้นผมจะไปเช็คให้เอง”
 
 
เขาไม่ผิด
 
 
“พี่ใช้มานาไปเยอะแล้ว …ส่วนฮายัน ผมคิดว่ามันคงจะดีกว่า หากพี่สาวจะดูแลพี่สักหน่อย….”
 
 
” ฝ – ฝากไว้กับฉันได้เลยค่ะ”
 
 
“อย่าหลงทางล่ะ”
 
 
“ผมไปดูรอบ ๆ ก่อนนะ”
 
 
ผมพยักหน้าหงึก ๆ
 
 
เมื่อเห็นเขาออกจากตำแหน่งปัจจุบันของเราไปอย่างเงียบ ๆ ผมก็นึกถึงความจริงที่ว่าผมอยู่กับจองฮายันเพียงลำพัง
 
 
ผมรู้ว่าเธอไม่ได้บ้าพอที่จะร่ายเวทมนตร์ใส่ผม แต่ฉากที่เห็นก่อนหน้านี้ยังคงอยู่ในหัวผม
 
 
จองฮายันยิ้มกว้าง ขณะที่พัคฮเยยองดิ้นไปมาอยู่บนพื้นพร้อมกับแขนขาที่ถูกตัด
 
 
ไม่มีทางที่ผมจะไม่รู้สึกกลัว
 
 
“หน้าต่างสถานะ”
 
 
โดยพยายามไม่คิดอะไร ผมเรียกหน้าต่างสถานะเพื่อดูข้อมูล
 
 
[ตรวจสอบหน้าต่างสถานะและระดับความสามารถของผู้เล่นลีกียอง]
 
 
[ชื่อ: ลีกียอง]
 
 
[ฉายา: ไม่มี คุณควรพยายามให้มากขึ้นอีกหน่อย]
 
 
[อายุ: 25]
 
 
[อุปนิสัย: นักกลยุทธ์ที่รอบคอบ]
 
 
[คลาส: วิซาร์ด]
 
 
[เอฟเฟกต์คลาส: ความรู้เวทมนตร์พื้นฐาน]
 
 
[ค่าสถานะ]
 
 
[ความแข็งแกร่ง: 10 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับทั่วไปหรือต่ำกว่า]
 
 
[ความคล่องตัว: 11 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับทั่วไปหรือต่ำกว่า]
 
 
[พละกำลัง: 14 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับทั่วไปหรือต่ำกว่า]
 
 
[ความฉลาด: 25 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับฮีโรอิคหรือสูงกว่า]
 
 
[ความอดทน: 12 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับทั่วไปหรือต่ำกว่า]
 
 
[โชค: 23 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับฮีโรอิคหรือสูงกว่า]
 
 
[มานา: 05 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับทั่วไปหรือต่ำกว่า]
 
 
[อุปกรณ์: ไม่มี]
 
 
[แอตทริบิวต์: ดวงตาแห่งจิตใจ]
 
 
[ภาพรวม: อัตราการเติบโตของคุณน้อยมากจนสามารถเปรียบเทียบได้กับมด การเติบโตมีศูนย์กลางอยู่ที่พละกำลัง มานาและความฉลาดที่สามารถมองเห็นได้ คุณใช้สมองมากเกินไปหรือเปล่า? โดยเฉพาะอย่างยิ่งฉันสามารถเห็นค่าความฉลาดที่เพิ่มขึ้นสูงเป็นพิเศษ แต่อย่าคาดหวังมากเกินไป ความสามารถของผู้เล่นลีกียองด้อยกว่าแม้กระทั่งสารคัดหลั่งที่ปล่อยออกมาโดยมอนสเตอร์]
 
 
ผมไม่ทราบว่าภาพรวมนี้มาจากความคิดเห็นของใคร แต่ผมไม่ชอบมัน
 
 
แต่ถ้าไม่มีมัน ผมคงไม่สามารถมาไกลได้ขนาดนี้ แต่ภาพรวมนี้ก็เพียงพอทำให้ผมอยากทำอะไรสักอย่าง
 
 
อย่างไรก็ตามค่าความสามารถที่เพิ่มทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย
 
 
มานาที่เพิ่มขึ้นมาสองแต้มก็โดดเด่นมากสำหรับผม
 
 
ความฉลาดของผมสูงมากเมื่อเทียบกับค่าสถานะอื่น ๆ
 
 
ผมไม่รู้อะไรมากนัก เนื่องจากผมยังไม่เข้าใจถึงธรรมชาติการเติบโตของค่าสถานะ แต่บางทีทักษะการวิเคราะห์ของผมอาจจะดีขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย
 
 
‘โชค’
 
 
ค่าสถานะโชคที่ไม่แน่นอนนี้ก็เพิ่มขึ้นสองแต้ม
 
 
ผมดีใจที่พบว่าค่าสถานะของจองฮายันจะไม่ส่งผลเสียต่อการเติบโตของผม
 
 
‘ไม่เลว’
 
 
มันเป็นการเติบโตที่ดีสำหรับคนอยู่ที่ด้านล่างของกลุ่มผู้มีพรสวรรค์
 
 
ในอัตรานี้คงยากที่จะบอกว่าผมล้าหลังกว่าคนทั่วไป
 
 
“ค่าสถานะ…ของพี่เพิ่มขึ้นเหรอคะ?”
 
 
” ใช่ มีอะไรเปลี่ยนแปลงอะไรสำหรับเธอไหมฮายัน?
 
 
“ม – ไม่มากค่ะ …แค่ระดับมานาของฉันเพิ่มขึ้นเล็กน้อย ส่วนพละกำลังและความแข็งแกร่งก็เช่นกัน”
 
 
“ค่อยยังชั่ว”
 
 
[ตรวจสอบหน้าต่างสถานะและระดับความสามารถของผู้เล่น จองฮายัน]
 
 
[ชื่อ: จองฮายัน]
 
 
[ฉายา: ไม่มี คุณควรพยายามให้มากขึ้นอีกหน่อย]
 
 
[อายุ: 21]
 
 
[อุปนิสัย: ผู้สนับสนุนที่บริสุทธิ์]
 
 
[คลาส: วิซาร์ด – ระดับทั่วไป]
 
 
[ค่าสถานะ]
 
 
[ความอดทน: 11 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับหายากหรือต่ำกว่า]
 
 
[ความคล่องตัว: 11 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับหายากหรือต่ำกว่า]
 
 
[พละกำลัง: 15 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับฮีโรอิคหรือต่ำกว่า]
 
 
[ความฉลาด: 23 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับฮีโรอิคหรือสูงกว่า]
 
 
[ความอดทน: 14 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับหายากหรือต่ำกว่า]
 
 
[โชค: 23 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับฮีโรอิคหรือสูงกว่า]
 
 
[มานา: 18 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับตำนานหรือสูงกว่า]
 
 
[อุปกรณ์: ไม่มี]
 
 
[แอตทริบิวต์: วิธีการฝึกฝนเป็นวิซาร์ด – ระดับ: ฮีโรอิค]
 
 
[ภาพรวม: ระวังเรือสวย (Nice boat) [1] ]
 
 
ผมเปิดหน้าต่างสถานะของจองฮายัน แต่ก็ไม่พบอะไรที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง
 
 
สิ่งที่ดึงดูดคือระดับมานาที่เพิ่มขึ้นสามแต้ม อุปนิสัยของเธอในฐานะผู้สนับสนุนที่บริสุทธิ์ยังคงอยู่ ถ้ามันบอกว่าบริสุทธิ์ แสดงว่าเธอก็ยังบริสุทธิ์ ผมไม่มีข้อตำหนิใด ๆ เกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่คงจะดีไม่น้อย ถ้าสามารถทำให้มันชัดเจนขึ้น
 
 
‘นี่มันภาพรวมบ้าอะไรกันเนี่ย?’
 
 
ด้วยเหตุผลบางอย่าง คำเหล่านั้นวนเวียนอยู่ในหัวฃผม
 
 
“ท – ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณพ – พ – พี่ค่ะ”
 
 
“ไม่หรอก จริง ๆ แล้วฉันไม่ได้ช่วยอะไรเธอขนาดนั้น”
 
 
ผมไม่ได้มีส่วนช่วยในการเติบโตของเธอมากนัก
 
 
เมื่อผมหัวเราะเงียบ ๆ จองฮายันก็เริ่มยิ้มอย่างสดใส
 
 
รอยยิ้มของเธอดูน่ากลัวเล็กน้อย แต่ผมไม่สามารถทำอะไรได้
 
 
เมื่อผมลูบ เธอก็ก้มหัวลง ภาพของพัคฮเยยองที่แขนขาขาดและเธอที่ยิ้มเหมือนหมาบ้านั้นไม่มีอยู่อีกต่อไป
 
 
เป็นอีกครั้งที่ผมอดสังเกตไม่ได้ว่าเธอชอบผม
 
 
ในตอนนี้จองฮายันเป็นคนที่ห่วงใยผมมากที่สุด
 
 
ผมต้องหาวิธีจัดการกับระเบิดที่ไม่สามารถควบคุมได้ลูกนี้
 
 
‘มีสองทางเลือก’
 
 
ตัวเลือกที่หนึ่ง: ผลักเธอออกไปอย่างเงียบ ๆ
 
 
ผมไม่ได้หมายความว่าจะผลักเธอให้พ้นมือ
 
 
แต่ผมอยากจะผลักดันให้เรามีความสัมพันธ์แบบพี่น้องมากกว่าคู่รัก
 
 
สิ่งนี้จะกลายเป็นความรักระหว่างพี่น้อง แทนที่จะเป็นความรักระหว่างชายหญิง
 
 
มันสามารถกำจัดความหึงหวงของเธอได้
 
 
และมันเป็นเส้นทางที่ปลอดภัย และสมเหตุสมผลที่สุด
 
 
ทางเลือกที่สอง: ดึงเธอมาอย่างรวดเร็ว
 
 
ตัวเลือกที่สองขึ้นอยู่กับความเสน่หาระหว่างชายหญิง
 
 
ไม่เพียงแต่เธอจะเชื่อใจและติดตามผมไปเท่านั้น แต่เมื่อเราพัฒนาความสัมพันธ์ต่อไป เธอจะยอมรับสิ่งที่ผมพูดโดยไม่มีเงื่อนไข
 
 
จริง ๆ แล้วสิ่งที่ผมคิดไว้คือตัวเลือกแรก
 
 
ผมรู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ยังมีช่องว่างสำหรับการปรับปรุงความสัมพันธ์ของเรา
 
 
ขณะที่ผมลูบหัวเธออีกครั้ง เธอก็จับมือผมไว้ที่บนหัวเธอ
 
 
บอกตามตรงว่าผมสะดุ้งเล็กน้อย
 
 
“…อะแฮ่ม….”
 
 
ปาร์คด็อกกูที่ลาดตระเวนกลับมาแล้ว
 
 
“โอ้บรรยากาศดีจัง”
 
 
“อ๊ะ? ขอโทษค่ะ? มัน…ไม่ ไม่ใช่อย่างนั้น….”
 
 
จองฮายันลุกลี้ลุกลน
 
 
ปาร์คด็อกกูพูดกับจองฮายันด้วยรอยยิ้ม
 
 
“ฉันคิดแค่ว่าขอให้คุณดูแลพี่ แต่พี่สาวกลับขี้โกงไปหน่อยไม่ใช่เหรอ?”
 
 
“ม – มันไม่ใช่แบบนั้นนะคะ”
 
 
ปาร์คด็อกกูหัวเราะและยิ้ม ในขณะที่จองฮายันลุกขึ้นจากที่นั่งปัจจุบันไปยังมุมห้อง
 
 
เมื่อเห็นสภาพของเธอ ปาร์คด็อกกูก็ยิ้มกว้างและไม่ลังเลที่จะล้มลงข้าง ๆ ผม
 
 
“โอ้ ผมกลับมาเร็วเกินไปหรือเปล่า?”
 
 
“นายกำลังพูดถึงอะไร?”
 
 
“อืม พี่กำลังไปด้วยดีกับพี่สาวไม่ใช่เหรอ?”
 
 
ผมไม่รู้ว่าเขากำลังพูดถึงเรื่องอะไร
 
 
เมื่อคุณลองคิดดู เขาอายุ 23 ปี ส่วนจองฮายันอายุ 21 ปี
 
 
ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงเรียกจองฮายันว่า “พี่สาว”
 
 
ใคร ๆ ก็เห็นได้อย่างชัดเจนว่าจองฮายันเด็กกว่าปาร์คด็อกกู
 
 
“นายรู้ว่าจองฮายันอายุน้อยกว่านายใช่ไหม?”
 
 
” แน่นอน แต่น้องชายที่ดีควรจะปฏิบัติต่อผู้หญิงของพี่อย่างสุภาพไม่ใช่เหรอ?”
 
 
” อะไรนะ….”
 
 
คำว่า ‘พูดพล่ามอะไร’ เกือบจะโผล่ออกมาจากปากผม
 
 
เมื่อผมคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ผมคิดว่ามีบางอย่างแปลก ๆ
 
 
สิ่งที่ผมต้องการจากจองฮายันในตอนแรกคือความผูกพันที่ไม่ใช่ความรัก
 
 
อาจเป็นเรื่องจริงที่สภาพแวดล้อมทำให้เธอแปลกไป แต่ถึงกระนั้นก็ยังมีชิ้นส่วนปริศนาที่หายไป
 
 
ผมรู้สึกเหมือนว่าชิ้นส่วนสุดท้ายเข้าที่แล้ว
 
 
มันคือสิ่งนี้
 
 
‘เชี่ย….’
 
 
กามเทพ
 
 
“อย่าลืมผมล่ะ ถ้ามันไปได้ดีในภายหลัง อันที่จริงผมไม่ได้บอกไปตรง ๆ แต่เนื่องจากพี่ขอให้ผมดูแลพี่สาว ผมเลยช่วยผลักดันเธอนิดหน่อย”
 
 
“อะไรนะ…นาย….”
 
 
“อื้ม …พวกพี่ดูดีเมื่ออยู่ด้วยกัน และดูเหมือนว่าเธอจะชอบพี่ด้วย พี่ก็เคยแอบมองพี่สาวนะ ผมเห็นเหตุการณ์แบบนี้หลายครั้งจนผมจำไม่ได้ ฮ่าฮ่าฮ่า…. แต่พี่ไม่ต้องขอบคุณผมหรอก….”
 
 
“…….”
 
 
“ผมคิดว่ารสนิยมของพี่แปลกไปหน่อย แต่…อะแฮ่ม! แต่มันก็เหมาะสำหรับผมคนเดียวเท่านั้นที่จะช่วย! ที่จริงแล้วแม้ว่าผมจะหน้าตาแบบนี้ แต่ทุกคนต่างรู้จักปาร์คด็อกกูในฐานะกามเทพแห่งคังวอนโด”
 
 
โดยไม่รู้เลยถึงความรู้สึกของผม มุมปากของปาร์คด็อกกูบิดยิ้มในขณะที่เขาระบายความภาคภูมิใจของตัวเอง
 
 
ผมพูดอะไรไม่ออก
 
 
ผมไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากตระหนักว่าการแยกแยะระหว่างตัวเลือกแรกและตัวที่สองนั้นไม่มีความหมาย
 
 
‘ปาร์คด็อกกู ไอ้อ้วนนี่… ..’
 
 
รุกฆาตแบบไม่มีที่ติ
 
 
ผมไม่คิดเลยว่าจิ๊กซอตัวสุดท้ายที่หายไปคือไอ้สมองกล้ามเนื้อนี่