Regressor Instruction Manual – ตอนที่ 23 นักฆ่าผู้คิดคำนวณ (1)

ผมไม่เคยมีทางเลือกตั้งแต่แรก ด้วยการจับคู่ของปาร์คด็อกกู จองฮายันถูกผลักมาหาผมอย่างเต็มที่
 
“Zzzzzzz”
 
เมื่อได้ยินเสียงปาร์คด็อกกูกรนข้าง ๆ ผมรู้สึกว่าตัวเองอารมณ์เสียมากขึ้นเรื่อย ๆ
 
ไม่มีทางที่ผมจะสร้างความบันเทิงอย่างการออกเดตได้ที่นี่
 
ในสถานที่แบบนี้ซึ่งไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาจะตายเมื่อใด นั่นเป็นเรื่องไร้สาระที่จะพิจารณาถึงความรู้สึกตามธรรมชาตินั้น
 
ผมอยากจะปฏิเสธความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกับผู้หญิงคนนี้อย่างสุดหัวใจ สักวันหนึ่งเธออาจฉีกผมออกเป็นชิ้น ๆ แต่…
 
‘ผมทำไม่ได้’
 
วิธีเดียวที่จะหลีกเลี่ยงตอนจบที่ผมต้องตายคือ ผมเข้าใกล้เธอมากขึ้น
 
ในเวลาเดียวกัน คนที่อันตรายมากที่สุดก็อาจจะคนที่น่าเชื่อถือที่สุด
 
ผมไม่ชอบการพนัน แต่ผมก็พร้อมที่จะโยนลูกเต๋าหากจำเป็น
 
ผมพยักหน้าสั้น ๆ กับความจริงที่ไม่อยากรับรู้ และพูดกับปาร์คด็อกกูที่ยังกรนอยู่
 
“ตื่นซะ”
 
“zzzzzzzzzz … ..”
 
“ตื่นได้แล้วด็อกกู!!!”
 
“อึก…อะไรกัน เช้าแล้วเหรอ?”
 
“เราต้องออกไปเร็วหน่อย”
 
“เฮ้ พี่สาว ตื่น ๆ”
 
“…….”
 
“ดูเหมือนว่าเธอจะหลับลึก …พี่สาวได้เวลาตื่นแล้ว”
 
“…….”
 
“เอ่อ…ดูเหมือนว่าพี่สาวจะกลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา …บางทีเธออาจต้องการจูบจากเจ้าชายผู้ทรงเสน่ห์ของเธอ?”
 
‘ไอ้ตัวแสบ’
 
เขาใช้น้ำเสียงล้อเลียนโดยไม่รู้ว่าผมรู้สึกอย่างไร
 
ผมอยากจะยัดไฟร์บอลเข้าไปในปากเขา
 
ถึงกระนั้นผมก็ต้องปลุกจองฮายันให้ได้ ดังนั้นผมจึงไม่มีทางเลือกนอกจากก้าวไปข้างหน้าเล็กน้อย
 
“ฮายัน”
 
“…….”
 
“ฮายันได้เวลาตื่นแล้ว”
 
“อืมมม… ..”
 
เมื่อผมลูบหัวเธอเบา ๆ เธอก็ลุกขึ้นมาขยี้ตา
 
ดูเหมือนว่าเธอจะยังไม่ตื่นเต็มที่
 
แม้ว่าผมจะเห็นเธอสะดุ้งและลุกลี้ลุกลนหลังจากเห็นผม แต่ผมก็ยังรู้สึกถึงความกลัวที่อธิบายไม่ได้ เมื่อมองไปที่เธอ
 
“อ๊ะ…โอ้! ค่ะพี่”
 
“วันนี้เราจะมุ่งหน้ากลับไปยังศูนย์พักพิงเร็วที่สุด”
 
“ได้ค่ะ”
 
“มาทานอาหารเบา ๆ แล้วกลับกันเถอะ”
 
“อะแฮ่ม ให้เป็นหน้าที่ของผมเอง”
 
หลังจากรับประทานอาหารง่าย ๆ เราก็ใช้เวลาไม่นานนักก่อนจะออกเดินทาง
 
มีคำกล่าวว่ามนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่ปรับตัวได้ เมื่อเห็นทุกคนทักทายตอนเช้าในแบบของตัวเอง ผมก็เห็นว่ามันเป็นอย่างนั้นจริง ๆ
 
“ผมไม่รู้ว่าพี่คิมฮยอนซึงและที่พักพิงจะปลอดภัยไหม พวกเราห่างกันมาสักพักแล้ว”
 
“พวกเขาควรจะไม่เป็นไร ตราบใดที่คนเหล่านั้นไม่ตัดสินใจอย่างไร้จุดหมายว่าจะออกมาข้างนอก”
 
“มันจะไม่ดีกว่าเหรอพี่ ถ้าพวกเขาทำได้ เราต้องการคนมากกว่านี้เพื่อต่อสู้….”
 
แน่นอนว่าไม่มีเหตุผลที่จะหยุดมัน หากพวกเขาสามารถออกล่าได้อย่างถูกต้อง
 
“นายคิดว่าคนที่ซ่อนตัวเองด้วยความกลัวมาตลอด จะเปลี่ยนแปลงตัวเองได้หรือเปล่า? มันเป็นไปได้ยากที่พวกเขาจะรวมกลุ่มกันเพื่อออกล่า และแม้ว่าพวกเขาจะออกไปข้างนอก พวกเขาทั้งหมดก็จะตายหากไม่สามารถจัดการได้อย่างถูกต้อง”
 
“พี่หมายถึงอะไร?”
 
“ฉันกำลังบอกว่าสิ่งต่าง ๆ ที่พวกเขาทำ อาจซ้ำรอยกับพัคฮเยยอง”
 
มีความเป็นไปได้น้อยมากที่พวกเขาจะออกไปข้างนอก
 
อย่างไรก็ตาม หากพวกเขาจัดตั้งปาร์ตี้และออกล่ามอนสเตอร์ด้วยตัวเอง ก็ยังมีอีกความเป็นไปได้ที่แย่กว่าที่เราต้องพิจารณา
 
แน่นอนว่าการตัดสินของผมอาจมีข้อผิดพลาด แต่….
 
“สถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดคือ พวกเขาตื่นตระหนกจนกรีดร้อง ทำให้มอนสเตอร์ทั้งหมดไปยังที่พัก”
 
“…….”
 
“…….”
 
“ผู้คนในศูนย์พักพิงจะทำอะไรไม่ถูกต่ออันตรายที่มาถึง พวกเขาทั้งหมดจะยุ่งกับชีวิตของตัวเอง และมนุษย์ที่หวาดกลัวจะไม่สามารถตัดสินใจได้อย่างถูกต้อง…ท้ายที่สุดแล้วพวกเขาจะไม่สามารถหยุดฝูงมอนสเตอร์ที่บุกเข้ามา หากทางเข้าจะถูกทำลาย นั่นจะเป็นจุดสิ้นสุดของศูนย์พักพิง”
 
“แค่จินตนาการถึงมันก็น่ากลัวแล้ว”
 
ใช่ มันน่ากลัวจริง ๆ
 
“นั่นอาจเป็นสาเหตุที่ฮยอนซึงสั่งให้พวกเราแยกจากเขา และอาจมีมอนสเตอร์บางตัวที่ยังตามเรามา”
 
“ยิ่งผมคิดถึงมันมากเท่าไหร่ ผมก็คิดว่าพี่ฉลาดขึ้นเท่านั้น”
 
ผมไม่ได้ฉลาด
 
“มันไม่ใช่อะไรแบบนั้นหรอก”
 
ผมเพียงแค่คิดอยู่ตลอดเวลาเกี่ยวกับสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุด และวิธีตอบสนองต่อสถานการณ์เหล่านั้น
 
เมื่อเท้าของผมก้าวเดินไปเรื่อย ๆ ผมก็รู้สึกถึงความหวาดหวั่นที่เพิ่มขึ้นโดยสัญชาตญาณ การจินตนาการถึงสถานการณ์ที่ผมเพิ่งอธิบายไป ทำให้ปากของผมแห้งผาก
 
บอกตามตรง ผมไม่ได้สนใจว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับใครก็ตามในที่พักพิง แต่การสูญเสียที่พักไปนั้นจะเป็นเรื่องสูญเปล่า
 
มันจะดีที่สุด หากเรามีสถานที่ให้กลับไป
 
เนื่องจากเรายังไม่ทราบว่าการเคลียร์ดันเจี้ยนจะใช้เวลานานเท่าใด ที่พักจึงยังเป็นสิ่งที่จำเป็น
 
จิตใจของผมถูกครอบงำด้วยความคิดต่าง ๆ ขณะที่เราเดินไปตามทางเดินที่เงียบสงบจนน่าขนลุก
 
เพื่อทำลายบรรยากาศนั้น ผมจึงคุยกับปาร์คด็อกกูและจองฮายัน หลังจากนั้นไม่นานเราก็เห็นที่พัก
 
ที่น่าแปลกคือทางเข้ามีสิ่งกีดขวาง
 
แต่เมื่อลีจีฮเยเห็นเรา เธอก็โผล่ออกมาจากที่พักและเคลียร์ซากปรักหักพังจำนวนมาก
 
มันถูกรวมไว้อย่างแน่นหนา คงใช้เวลาสักพักก่อนที่เธอจะทำเสร็จ ลีจีฮเยจึงเดินเข้ามาหาเราช้า ๆ โดยมีรอยยิ้มบนใบหน้าและเริ่มพูดคุย เมื่อเธอเข้าใกล้
 
“พี่กียองและด็อกกูกลับมาแล้วเหรอคะ? แล้วคุณฮเยยองและพี่ฮยอนซึงล่ะ….”
 
“คุณพัคฮเยยองตายแล้วครับ ส่วนฮยอนซึงจะกลับมาเร็ว ๆ นี้”
 
“อา ฉันเข้าใจแล้วค่ะ”
 
หลังจากได้ยินคำตอบอันสงบนิ่งของผม ลีจิฮเยก็หลับตาลงครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าแล้วพูดต่อ
 
“ถ้าเป็นไปได้….”
 
” เรื่องมันยาวน่ะครับ ในระหว่างนั้นที่พักมีปัญหาอะไรหรือเปล่า?”
 
“อืม …ฉันขอคุยกับคุณเป็นการส่วนตัวได้ไหมคะ?”
 
นั่นหมายความว่าเธอต้องการจะพูดคุยอย่างอิสระ
 
การแสดงออกของลีจีฮเยดูไม่ดีนัก แสดงว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น
 
เฮ้อ ทำไมความรู้สึกแย่ ๆ ของผมถึงไม่เคยผิดเลย
 
เมื่อผมหันไปมองปาร์คด็อกกูเล็กน้อย ผมเห็นว่าเขาพยักหน้าราวกับมันไม่ได้สร้างความแตกต่างสำหรับเขา
 
เขาคงต้องการฟังเรื่องนี้จากผมในภายหลัง ดังนั้นมันจึงไม่สำคัญ แต่สิ่งที่ทำให้ผมกังวลคือจองฮายันจะตอบสนองอย่างไร
 
อย่างไรก็ตาม มันเป็นสิ่งสำคัญสำหรับผมที่จะฟังสิ่งที่ลีจีฮเยพูด ผมจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากลูบหัวจองฮายัน แล้วพูดกับเธอ
 
“เธอเข้าไปรอข้างในก่อนได้ไหม ฉันมีเรื่องที่จะคุยที่นี่สักหน่อย”
 
“อา! ได้ค่ะ… พี่”
 
นี่เป็นเพียงเพราะผมกังวลว่าลีจีฮเยจะตาย
 
ด้วยเหตุผลบางอย่าง วิธีที่เธอมองกลับมาที่ผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า ขณะที่เธอเข้าไปในที่พักทำให้ผมจำพัคฮเยยองได้
 
ในตอนที่ทั้งสองคนไม่อยู่ในสายตาของเราอีกต่อไป ลีจีฮเยจึงเริ่มพูดอย่างช้า ๆ
 
“พัคฮเยยองตายได้ยังไงคะ?”
 
“เธอทำตัวเองครับ เธอกรีดร้องในสถานที่ที่มีมอนสเตอร์จำนวนมาก นั่นเป็นสาเหตุที่คิมฮยอนซึงไม่อยู่กับเราในตอนนี้…ต้องการทราบรายละเอียดอื่นอีกมั้ยครับ?”
 
“ไม่เป็นไรแล้วค่ะ ฉันพอจะนึกภาพออกได้คร่าว ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น”
 
ผมสังเกตเห็นเธอที่จ้องมองผมอย่างโกรธ ๆ ผมไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดเกี่ยวกับวิธีที่จองฮายันจากไปหรือไม่ แต่ผมมีความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ว่า เธอรู้คร่าว ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น
 
แน่นอนว่ามันเป็นเพียงการคาดเดา แต่มันหมายความว่าลีจีฮเยจับได้เร็วกว่าที่ผมคาดไว้
 
“ฉันจะสรุปโดยเร็วนะคะ”
 
“เกิดอะไรขึ้นครับ? “
 
“ยูซอกวูและคนอื่น ๆ อีกสองสามคนออกไปข้างนอกค่ะ”
 
‘ผมรู้อยู่แล้วว่าทุกอย่างจะเป็นแบบนี้’
 
“เมื่อไหร่ครับ? “
 
“เมื่อวานตอนเช้าค่ะ”
 
“คุณ…”
 
“ฉันก็รู้เช่นกันค่ะ แต่ฉันปล่อยให้พวกเขาออกไปโดยไม่ให้อนุญาตไม่ได้”
 
“แล้ว…ทำไม?”
 
“พูดตามตรง ตั้งแต่คุณกียองและพี่ฮยอนซึงออกไป พวกเขาก็บอกฉันตลอดเวลาว่าอยากจะออกไปข้างนอก ฉันไม่รู้ว่าเขาตัดสินใจได้หลังจากได้เห็นเวทมนตร์ของคุณกียอง หรือเพราะสถานการณ์ที่เป็นอยู่ แต่เขาก็ออกไปกับคนที่คิดแบบเดียวกันอีกสองสามคน งี่เง่า…. แน่นอนว่าตอนแรก ฉันโน้มน้าวพวกเขาว่ามันสมเหตุสมผลกว่าที่จะไปหลังจากที่คุณกียองกลับมา แต่…”
 
“…….”
 
“ฉันเป็นแค่ผู้หญิงที่ไร้พลังไม่ใช่เหรอคะ?”
 
ตอนนี้ผมเข้าใจสถานการณ์คร่าว ๆ แล้ว
 
ดูเหมือนว่าการแสดงเวทมนตร์ของผมจะมีผลข้างเคียงที่ร้ายแรง
 
เริ่มต้นด้วยยูซอกวู หลังจากนั้นก็เกิดปัญหากับจองฮายัน
 
ดังนั้นจึงไม่น่าแปลกเลยที่เขาจะพิจารณาตัวเลือกอื่น เมื่อสถานะของเขาลดลง
 
ไม่เพียงแต่เขาจะคิดเกี่ยวกับการได้รับพลังที่ไม่สามารถเข้าใจได้ แต่เขาเองก็แอบคิดที่จะอยากเป็นเหมือนเรา
 
ยกเว้นลีจีฮเยซึ่งได้รับการพิจารณาให้เป็นผู้จัดการอำนาจส่วนใหญ่ คิมฮยอนซึง ปาร์คด็อกกูและตัวผมเองก็เป็นสิ่งที่แน่นอนที่นี่
 
ผมถอนหายใจสั้น ๆ ก่อนจะพูดอีกครั้ง
 
“ไม่ใช่ความผิดของคุณเลยครับ”
 
“ฉันพยายามอย่างเต็มที่ที่จะหยุดพวกเขา การกลับมาของคุณกียองนั้นช้ากว่าที่คิด ผู้คนจึงรู้สึกกังวล…ฉันจะปฏิเสธที่จะปล่อยเขาไปได้ยังไงคะ ในเมื่อพวกเขาบอกว่าจะส่งทีมช่วยเหลือไป”
 
“ช่วยบ้าอะไร…โดยเฉพาะไอ้พวกบ้านั่น… เฮ้อ นั่นเป็นสาเหตุที่คุณทำสิ่งกีดขวางที่ทางเข้าใช่มั้ยครับ?”
 
“ค่ะ เราต้องไม่ตายด้วยกันใช่ไหม?”
 
นั่นอธิบายว่าทำไมทางเข้าจึงถูกปิดกั้นโดยสิ้นเชิง
 
ถ้ายูซอกวูและพวกที่ประกาศตัวเองว่าเป็นหน่วยช่วยเหลือถูกมอนสเตอร์ไล่ตาม พวกเขาคงคิดที่จะขอความช่วยเหลือจากที่พัก
 
เมื่อเห็นเธอปิดกั้นทางเข้าอย่างแน่นหนา ลีจีฮเยก็ดูเหมือนจะคิดที่จะปกป้องที่พักด้วยวิธีของตัวเอง
 
“ฉันหวังว่าพวกงี่เง่าที่ชอบสร้างปัญหาจะตายไป … แต่เราจะทำยังไงดีคะ…ผู้คนคงจะกลัวแน่ ๆ …. คนที่สามารถสู้ได้ คุณยังต้องการคนเหล่านั้นอีกไหม?”
 
“ถ้าได้ก็คงดีครับ”
 
พูดตามตรงคนที่โจมตีดันเจี้ยนไม่ใช่ผม แต่เป็นคิมฮยอนซึง
 
คนที่คิดถึงความเป็นไปได้ที่จะต่อสู้และต้องการต้องกำลังหนุนก็ไม่ใช่ผม แต่เป็นคิมฮยอนซึง
 
ดูเหมือนเขาจะเชื่อว่า เราไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องขยายกองกำลัง ก่อนที่จะเดินไปชั้นล่าง
 
“แล้วตัวคุณเองล่ะครับ? “
 
แม้ดวงตาแห่งจิตใจของผมจะประเมินว่าลีจีฮเยเป็นขยะ แต่เธอก็ยังดีกว่าพัคฮเยยอง
 
ผมไม่คิดว่าเธอจะแทงหอกของตัวเองโดยเจตนาหรือว่ากรีดร้องเมื่อผ่านไปครึ่งทาง
 
แต่เป็นไปได้สูงว่าเธอจะทำงานอย่างใจเย็นอยู่เบื้องหลังปาร์คด็อกกู
 
“ฉันขอปฏิเสธค่ะ”
 
“…….”
 
“มันน่ากลัวและฉันไม่อยากจะจมอยู่กับสิ่งที่ไร้เหตุผล พลังที่คุณกียองแสดงออกมานั้นน่าทึ่งมาก …แน่นอนว่ามันเป็นสิ่งที่ฉันต้องการ แต่ความโลภที่ไม่จำเป็นคือเส้นทางสู่ความตาย”
 
“…….”
 
“คุณคิดว่านกกระจอกจะเป็นเหมือนนกกระสาได้ไหมคะ? นกกระจอกก็จะมีวิถีชีวิตของนกกระจอกเองค่ะ”
 
ผมคิดว่าผมรู้ว่า เธอหมายถึงอะไร
 
ด้วยเหตุผลบางอย่าง เรื่องราวของลีจีฮเยก็ฟังดูคล้ายกับสิ่งที่ผมเข้าใจ และความคิดของเธอก็สมเหตุสมผลเช่นกัน
 
“แทนที่จะอยู่ในสนามรบโดยที่ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะตายเมื่อไหร่…ไม่ดีกว่าเหรอคะ ถ้าฉันอยู่กับคนที่มีความสามารถและอยู่อย่างสงบสุข”
 
ในขณะที่เรากำลังพูดถึงสิ่งหนึ่ง ผมรู้สึกได้ว่ามีใครบางคนมาจากที่ไหนสักแห่ง
 
ผมหันหัวไปตามธรรมชาติและเห็นว่ามีหลายคนกำลังมาทางเรา
 
‘ยูซอกวู?’
 
คนที่เดินอยู่ข้างหน้าต้องเป็นยูซอกวู
 
อย่างไรก็ตาม ร่างทั้งสามที่อยู่ข้างหลังเขาเป็นมนุษย์ที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน
 
“ฉันเดาว่าผู้ชายที่น่าตายมากที่สุดกลับรอดชีวิตและเขานำสัมภาระกลับมาด้วย….”