เทพปีศาจหวนคืน บทที่ 1279 ความตายที่ใกล้เข้ามา
แปลโดย iPAT
“มู่หลิงหลาน !” ไป่เฉินเทียนและเว่ยหลิงหยางตะโกนอย่างพร้อมเพรียงด้วยความโกรธ
มู่หลิงหลานกัดฟันและว่ายเข้าไปหาจ้าวเหลียนหยุนก่อนจะผลักนางเข้าสู่อ้อมแขนของหม่าหงหยุน
“พวกเจ้าต้องมีชีวิตที่ดี !”
หลังกล่าวจบคำ มู่หลิงหลานหันกลับมาคว้าเอวของปีศาจอมตะเซี่ยหูเอาไว้
ปีศาจอมตะเซี่ยหูดิ้นรนอย่างหนักแต่เขายังถูกผลักออกไป
หม่าหงหยุนและจ้าวเหลียนหยุนรอดพ้นจากสถานการณ์อันตรายในครั้งนี้ไปได้ในที่สุด
“เร็วเข้า ไปเร็ว !” หม่าหงหยุนจับจ้าวเหลียนหยุนขณะที่หัวใจของเขาเต้นอย่างรุนแรง
“บัดซบ !” ปีศาจอมตะเซี่ยหูเตะยอดอกของมู่หลิงหลานและส่งเขาลงไปใต้น้ำ
ร่องรอยของพลังงานแห่งเต๋าของปีศาจอมตะเซี่ยหูเหนือกว่ามู่หลิงหลานมาก
หลังจากทั้งหมดมู่หลิงหลานเป็นเพียงผู้อมตะระดับเจ็ด แล้วเขาจะแข่งขันกับผู้อมตะระดับแปดได้อย่างไร ?
ในไม่ช้าเขาก็พ่นเลือดออกมาและตายอยู่ในแม่น้ำหวนคืน
เมื่อเห็นสหายเสียชีวิตเช่นนี้ ผู้อมตะภาคกลางต่างรู้สึกปวดร้าว
“มู่หลิงหลาน ข้าจะจดจำการเสียสละของเจ้า วังสวรรค์จะจดจำเจ้า !” เว่ยหลิงหยางกรีดร้องและพุ่งเข้าไปหาปีศาจอมตะเซี่ยหู
ปีศาจอมตะเซี่ยที่ถูกขัดขวางโดยมู่หลิงหลานลอยมาอยู่ในกลุ่มที่สาม
เขาถูกกลุ่มผู้อมตะภาคกลางโจมตีด้วยความโกรธ
“สามี !” ท่านหญิงหว่านซูรีบเข้าไปช่วย
ทั้งสองฝ่ายต่อสู้กันอยู่ชั่วครู่และถูกกระแสน้ำผลักดันให้กลับไปพบกับกลุ่มที่สี่ของอิงอู๋เซี่ย
นี่ทำให้เกิดฉากการต่อสู้ที่ชุลมุนวุ่นวายขึ้นในแม่น้ำหวนคืน
ไป่เฉินเทียนและคนอื่นต่างตกใจ
ผู้อมตะที่ยิ่งใหญ่สูญเสียท่าทีที่สง่างามและต่อสู้อยู่ในน้ำราวกับคนป่า
แต่มันสายเกินไปแล้วที่ไป่เฉินเทียนจะสอดมือเข้าไป
ในไม่ช้าเลือดสีแดงก็อาบย้อมแม่น้ำหวนคืน ซากศพของผู้อมตะจำนวนมากลอยไปตามกระแสน้ำ
“อิงอู๋เซี่ย !” ฟางหยวนมาถึงในที่สุด
“นายท่านของเราอยู่ที่ใด ?” อิงอู๋เซี่ยตะโกนถามเมื่อเขาพบปีศาจอมตะเซี่ยหูท่ามกลางความสับสนวุ่นวาย
“ต้นน้ำ !” ปีศาจอมตะเซี่ยหูตอบ
ปรากฏว่าขณะที่ปีศาจอมตะเซี่ยหูและมู่หลิงหลานกำลังต่อสู้กัน ราชันภูเขาม่วงแยกตัวออกไปเพื่อตามจับหม่าหงหยุนและจ้าวเหลียนหยุนน
ด้วยเหตุนี้ปีศาจอมตะเซี่ยหูจึงสามารถต่อสู้กับกลุ่มผู้อมตะภาคกลาง ในความเป็นจริงนี่คือแผนการกีดขวางศัตรูของพวกเขา
เมื่ออิงอู๋เซี่ยได้รับคำตอบ เขารีบว่ายไปข้างหน้าทันที ไห่ลั่วหลันและคนอื่นๆก็เช่นกัน
ฟางหยวนตะโกน “อิงอู๋เซี่ย เจ้าจะไปที่ใด ?”
อิงอู๋เซี่ยถอนหายใจกล่าว “ไท่เป่ยหยุนเฉิง !”
“พวกเจ้าไปก่อน !” ไท่เป่ยหยุนเฉิงตอบสนองทันที เขาพุ่งเข้าไปหาฟางหยวนด้วยความแน่วแน่และไม่สนใจความตาย
ฟางหยวนถูกขัดขวาง
อิงอู๋เซี่ย ไห่ลั่วหลัน และไป่หนิงปิงพยายามหลบหนี
“บึม บึม บึม …”
การโจมตีของฟางหยวนทรงพลังมาก ในไม่ช้าไท่เป่ยหยุนเฉิงก็ได้รับบาดเจ็บสาหัส
แต่ไท่เป่ยหยุนเฉิงเตรียมใจมาแล้ว เขาจับตัวฟางหยวนเอาไว้พร้อมกับใช้ฟันกัดและศีรษะกระแทก
ฟางหยวนถูกพัวพันอยู่ชั่วระยะเวลาหนึ่ง
ในสถานการณ์ที่เร่งด่วน เขาอุทาน “ตาแก่เป่ย ! เจ้ายังจำเหตุการณ์ในแดนศักดิ์สิทธิ์เมืองหลวงได้หรือไม่ ?”
ไท่เป่ยหยุนเฉิงตะลึงกับถ้อยคำที่คุ้นเคยเหล่านี้และเปิดช่องว่างทันที
ดวงตาของฟางหยวนส่องประกายขึ้นด้วยความเหี้ยมโหด เขาใช้นิ้วแทงไปที่ดวงตาของไท่เป่ยหยุนเฉิงอย่างไร้ปรานี
ไท่เป่ยหยุนเฉิงได้รับบาดเจ็บสาหัส เลือดไหลออกมาจากดวงตาของเขา
ฟางหยวนฉวยโอกาสโจมตีเป็นครั้งสุดท้ายและทำให้ไท่เป่ยหยุนเฉิงหยุดเคลื่อนไหว
เขาตายแล้ว !
“ฮืม !” ฟางหยวนยักไหล่และสะบัดร่างของไท่เป่ยหยุนเฉิงออกไปก่อนจะรีบว่ายน้ำไล่ล่าอิงอู๋เซี่ยอีกครั้ง
ในช่วงเวลานี้กลุ่มของปีศาจอมตะเซี่ยหูกับเว่ยหลิงหยางได้แยกออกจากกันแล้วเนื่องจากทั้งสองฝ่ายต่างประสบกับความสูญเสียครั้งใหญ่
ไป่เฉินเทียนมองแม่น้ำหวนคืนจากด้านบนและสามารถเห็นสถานการณ์ได้อย่างชัดเจน
หม่าหงหยุนและจ้าวเหลียนหยุนยังเป็นผู้นำ
ราชันภูเขาม่วงอยู่ในลำดับที่สอง
กลุ่มของอิงอู๋เซี่ยอยู่ในลำดับที่สาม
ฟางหยวนเป็นลำดับที่สี่
ปีศาจอมตะเซี่ยหูและท่านหญิงหว่านซูอยู่ในลำดับที่ห้า
เว่ยหลิงหยางและผู้อมตะภาคกลางอยู่ที่หก
หม่าหงหยุนและจ้าวเหลียนหยุนอยู่ด้านหน้าแต่ไม่มีผู้ใดปกป้องพวกเขาอีกต่อไป
ลำดับที่สอง ราชันภูเขาม่วงเป็นศัตรู ลำดับที่สาม กลุ่มของอิงอู๋เซี่ยก็เป็นศัตรู ลำดับที่ห้า ปีศาจอมตะเซี่ยหูก็ยังเป็นศัตรู
หากไม่มีทางเลือก ไป่เฉินเทียนต้องพึ่งพาฟางหยวนเท่านั้น
“เพียงปกป้องสองคนที่อยู่ด้านหน้า เจ้าจะได้รับมิตรภาพจากภาคกลางและวังสวรรค์ !”
“เจ้าสามารถร้องขอสิ่งใดก็ได้ หากเจ้าต้องการวิญญาณอมตะหรือทรัพยากรในการบ่มเพาะ วังสวรรค์สามารถตอบสนองเจ้าได้ทั้งหมด !”
“ตราบเท่าที่เจ้าปกป้องหม่าหงหยุนและจ้าวเหลียนหยุน !”
‘เป็นเช่นนี้อีกครั้ง …’ ฟางหยวนลอบถอนหายใจอยู่ภายใน
เขานึกถึงสถานการณ์ในแดนศักดิ์สิทธิ์เมืองหลวงของภาคเหนือ
เวลานั้นเขาต้องเลือกเช่นกัน หากเขาเลือกที่จะช่วยหม่าหงหยุน มันจะเป็นประโยชน์อย่างมากต่อเขา
สถานการณ์ในเวลานี้คล้ายกับครั้งนั้น
แต่ฟางหยวนยังนิ่งเฉย เขาเพียงว่ายน้ำต่อไป เขาตั้งใจกำจัดกลุ่มของอิงอู๋เซี่ยและลืมเรื่องของหม่าหงหยุนไปก่อน
แต่สิ่งที่ตามมาคือทางตัน
ยิ่งเคลื่อนที่ไปข้างหน้ามากเท่าใด มันก็ยิ่งยากลำบากมากเท่านั้น
“คุณหนูเสี่ยวหยุน เราต้องอดทน ข้าเชื่อว่าเรายังมีโอกาส !” หม่าหงหยุนพูดให้กำลังใจจ้าวเหลียนหยุน
แม่น้ำเย็นมากแต่อ้อมกอดของหม่าหงหยุนกลับทำให้จ้าวเหลียนหยุนรู้สึกอบอุ่น
ความอบอุ่นนี้เป็นแรงผลักดันที่ยิ่งใหญ่สำหรับนาง นางกัดฟันและสู้ต่อไป
ด้านหลังพวกนางคือราชันภูเขาม่วง
‘หม่าหงหยุน จ้าวเหลียนหยุน ฮ่าฮ่า ตราบเท่าที่ข้าจับพวกเจ้าได้ ข้าจะสามารถควบคุมปีศาจอมตะเซี่ยหู เมื่อเวลานั้นมาถึง ข้าจะให้เขาจัดการอาณาจักรแห่งความฝันของภาคใต้ !’ ราชันภูเขาม่วงวางแผน
“ปกป้องท่านสีม่วง !” อิงอู๋เซี่ยตะโกน
“ที่รัก ฟื้นได้แล้ว !” ปีศาจอมตะเซี่ยหูกล่าวด้วยความกังวล
ท่านหญิงหว่านซูหมดสติไปแล้ว นางได้รับบาดเจ็บสาหัสจากการต่อสู้ก่อนหน้า
ปีศาจอมตะเซี่ยหูรู้สึกลังเล
เขากัดฟันและหยุดว่ายน้ำ เขาอุ้มท่านหญิงหว่านซูเอาไว้และปล่อยให้กระแสน้ำกวาดพวกเขาออกไป
เว่ยหลิงหยางอนุญาตให้ปีศาจอมตะเซี่ยหูจากไป เพราะนี่คือสิ่งที่พวกเขาต้องการอยู่แล้ว
ปีศาจอมตะเซี่ยหูออกจากแม่น้ำหวนคืนและใช้วิญญาณอมตะรักษาอาการบาดเจ็บของภรรยาอย่างรวดเร็ว
ไป่เฉินเทียนรู้สึกประหม่า เขาไม่สามารถจัดการปีศาจอมตะเซี่ยหูด้วยตัวเขาเพียงผู้เดียว ผู้อมตะที่อยู่รอบข้างไม่มีประโยชน์ โดยปราศจากคฤหาสน์วิญญาณอมตะ พวกเขาไม่สามารถเอาชนะผู้อมตะระดับแปดผู้นี้
“ข้าจะฆ่าเจ้าก่อน !” ปีศาจอมตะเซี่ยหูวางท่านหญิงหว่านซูที่ยังไม่ได้สติไว้ในมิติช่องว่างของเขาอย่างระมัดระวังก่อนจะพุ่งเข้าโจมตีไป่เฉินเทียน
ปีศาจอมตะเซี่ยหูเป็นผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดของภาคเหนือ ด้วยบุคลิกของเขา เขาจะปล่อยโอกาสกำจัดศัตรูที่อ่อนแอเหล่านี้ได้อย่างไร ?
“อย่างมากก็แค่ตาย !” ไป่เฉินเทียนตัดสินใจ เขาไม่ได้หลบหนีแต่พุ่งเข้าเผชิญหน้าโดยตรง
แต่เพียงเมื่อผู้อมตะระดับแปดทั้งสองกำลังจะต่อสู้กัน พวกเขากลับสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายที่แข็งแกร่งของคนนอก
มันคือพังพอนหางสุนัข !
พังพอนหายสุนัขแบกผู้อมตะดำและผู้อมตะคลื่นสมุทรมาถึงแม่น้ำหวนคืนในที่สุด
