Reverend Insanity เทพปีศาจหวนคืน – ตอนที่ 1280 ความพยายามของแต่ละคน

เทพปีศาจหวนคืน  บทที่  1280 ความพยายามของแต่ละคน

แปลโดย  iPAT  

ด้านนอกแม่น้ำหวนคืน

ปีศาจอมตะเซี่ยหูต้องการฆ่าไป่เฉินเทียน  แต่ในจังหวะนี้พังพอนหางสุนัขเหมาหลี่ชิวกลับปรากฎตัวขึ้น

‘เหตุใดพังพอนตัวนี้ถึงมาอยู่ที่นี่ ? ไม่ใช่ว่ามันควรอยู่ในถ้ำตลอดเวลางั้นหรือ ?’ ปีศาจอมตะเซี่ยหูรู้สึกประหลาดใจ

พังพอนหางสุนัขตัวนี้มีต้นกำเนิดที่ยิ่งใหญ่  มันเป็นพาหนะของเทพอมตะตะวันเดือด  มันมีชีวิตอยู่มาอย่างยาวนาน  เห็นได้ชัดว่ามันมีวิธียืดอายุขัย

พลังงานแห่งเต๋าของพังพอนหางสุนัขแปลกประหลาดและลึกลับมาก

ยิ่งมันอายุมากขึ้น  หางสุนัขของมันก็ยิ่งหดสั้นลง  เมื่อมันใกล้ตาย  หางสุนัขของมันจะหายไปจนหมด

ดังนั้นเมื่อใดก็ตามที่มันรู้สึกว่าชีวิตของมันกำลังจะสิ้นสุดลง  มันจะกินสุนัขอสูรเดียวดายเพื่อยืดอายุขัยให้กับตัวมันเอง  ด้วยวิธีนี้หางของมันจะงอกออกมาและทำให้มันมีชีวิตอยู่ต่อไป

เทพอมตะตะวันเดือดใช้วิญญาณอมตะมอบสติปัญญาให้กับพังพอนหางสุนัขและทำให้มันสามารถใช้ท่าไม้ตายอมตะ

เดิมทีมันก็เป็นสัตว์อสูรแรกกำเนิดอยู่แล้ว  ตอนนี้เมื่อมันได้รับสติปัญญาและสามารถใช้วิธีการของผู้อมตะ  ดังนั้นมันจึงแข็งแกร่งมาก

กระทั่งปีศาจอมตะเซี่ยหูยังต้องระวังมัน

ก่อนหน้านี้ปีศาจอมตะเซี่ยหูต้องการสังหารไป่เฉินเทียน  แต่เมื่อพังพอนหางสุนัขปรากฎตัว  เขาจึงต้องยกเลิกแผนการนี้

“ผู้ใดจะคิดว่าเหมาหลี่ชิวจะช่วยชีวิตข้าไว้ !” ไป่เฉินเทียนสูดหายใจลึกและรู้สึกผ่อนคลายลงเล็กน้อย

เขารู้เรื่องพังพอนหางสุนัขตัวนี้เช่นกัน

สัตว์อสูรแรกกำเนิดตัวนี้มีชื่อเสียงมาก

ปีศาจอมตะเซี่ยหูกวาดมองผู้อมตะของถ้ำสวรรค์นิรันดรสองคนที่มาพร้อมกับพังพอนหางสุนัข

เขามองผู้อมตะดำและหัวเราะเสียงเย็น  “คัดคาด  ซุนหมิงลู่  เจ้าเป็นสมาชิกถ้ำสวรรค์นิรันดรจริงๆ ! ผู้ใดจะคิดว่าถ้ำสวรรค์นิรันดรจะลดตัวลงมาทำเรื่องเช่นนี้ ”

เขาเดาไว้ล่วงหน้าแล้ว  เมื่อเห็นผู้อมตะดำ  มันก็เหมือนได้รับการยืนยัน

ผู้อมตะดำทักทายปีศาจอมตะเซี่ยหูอย่างไม่สะทกสะท้าน  “ท่านเซี่ยหู  เราพบกันอีกครั้ง  ข้าเป็นหนึ่งในแปดผู้อมตะเกาะสวรรค์ของถ้ำสวรรค์นิรันดร  ผู้อมตะดำ  ซุนหมิงลู่เป็นเพียงชื่อที่ข้าใช้เดินทางในภาคเหนือเท่านั้น ”

ปีศาจอมตะเซี่ยหัวก่นเสียงเย็นแต่เขาไม่ได้โจมตี

เพราะผู้อมตะดำมาพร้อมกับพังพอนหางสุนัข

ไม่ใช่ว่าปีศาจอมตะเซี่ยหูจะหวาดกลัวพังพอนหางสุนัขเหมาหลี่ชิว  แต่สิ่งสำคัญที่สุดในเวลานี้ไม่ใช่พวกเขาแต่เป็นเหตุการณ์ในแม่น้ำหวนคืน

เมื่อสถานการณ์ในแม่น้ำหวนคืนยังไม่ได้รับการยืนยัน  มันจึงไม่ใช่เวลาสำหรับการต่อสู้  มิฉะนั้นบุคคลที่สามจะได้รับประโยชน์

หลังจากผู้อมตะดำทักทายปีศาจอมตะเซี่ยหู  สายตาของเขาก็หันไปทางหม่าหงหยุนและจ้าวเหลียนหยุน

“ท่านปู่เหมา  สองคนข้างหน้าคือเป้าหมายของเรา !” ผู้อมตะดำเตือนพังพอนหางสุนัข

ไป่เฉินเทียนขมวดคิ้วเล็กน้อย

เสียงหัวเราะเของปีศาจอมตะเซี่ยหูยิ่งเย็นชามากขึ้น

แต่เหมาหลี่ชิวกล่าวอย่างไม่ใส่ใจนัก  “ไม่จำเป็นต้องรีบร้อน  ให้พวกเขาตัดสินแพ้ชนะ  เราจะรออยู่ที่นี่  แม่น้ำหวนคืนสามารถสะท้อนการโจมตีกลับมาหาพวกเรา  แล้วเหตุใดข้าต้องใช้ความพยายามทำบางสิ่ง  ข้าจะไม่ทำสิ่งใดที่เป็นการเสียเวลาและไร้ประโยชน์ !”

มันหยุดก่อนกล่าวต่อ  “อย่ากังวล  คนเหล่านี้อยู่ได้ไม่นาน  ยิ่งว่ายไปไกลเท่าใด  มันก็ยิ่งยากลำบากเท่านั้น  ทุกความพยายามและ ความมุ่งมั่นจะถูกชะล้างโดยแม่น้ำหวนคืน ”

ผู้อมตะระดับแปดทั้งสามต่างระวังตัวและไม่ได้เข้าสู่การต่อสู้

สถานการณ์นอกแม่น้ำกลายเป็นหยุดชะงัก  ดังนั้นผู้อมตะทั้งหมดจึงมองไปที่แม่น้ำหวนคืน

ภายในแม่น้ำ

หม่าหงหยุนและจ้าวเหลียนหยุนยังคงเป็นผู้นำ

ราชันภูเขาม่วงเป็นอันดับสอง  ตอนนี้เขาเข้าใกล้เป้าหมายมากขึ้นกว่าก่อนหน้า

อิงอู๋เซี่ย  ไห่ลั่วหลัน  และไป่หนิงปิงอยู่ในอันดับสาม

อันดับสี่คือฟางหยวน

อันดับห้าถูกยึดครองโดยเว่ยหลิงหยางและผู้อมตะภาคกลาง

ราชันภูเขาม่วงเคลื่อนไหวด้วยแขนขาทั้งสี่และยังกระพือปีกเป็นครั้งคราว

‘ข้าต้องอดทน  ข้าต้องจับสองคนนี้เพื่อควบคุมปีศาจอมตะเซี่ยหูและจัดการผู้อมตะภาคกลาง!’

ราชันภูเขาม่วงเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

แต่แม่น้ำหวนคืนยังโจมตีเจตจำนงในใจของเขา

เขายักไหล่และพยายามขจัดความลังเลในใจ

‘เก้าหมื่นปีก่อนเมื่อเจตจำนงสวรรค์โจมตี  ข้าใช้ความพยายามทั้งหมดและพบความหวังที่จะรอดชีวิต  ด้วยการผนึกตัวข้าเอง  ข้ากลายเป็นก้อนหินสีม่วงทอง  แต่ผู้ใดจะคิดว่าเจตจำนงสวรรค์ยังต้องการทำร้ายข้าและบังคับให้ข้าเข้าสู่สถานการณ์ที่บ้าคลั่งเช่นนี้!’

‘ในช่วงเวลาที่ผ่านมา  ข้าตื่นขึ้นหลายครั้งและประสบอันตรายมามากมาย  ข้ารอดมาได้ด้วยความช่วยเหลือจากนิกายเงา ’

‘ตอนนี้ร่างหลักของข้าประสบความสำเร็จในการหลอมรวมวิญญาณทารกอมตะแต่มันถูกขโมยไป’

‘ร่างหลักติดอยู่ในอาณาจักรแห่งความฝันและกำลังเผชิญหน้ากับอันตรายอันใหญ่หลวง’

‘นิกายเงาที่ยิ่งใหญ่กลายเป็นเงาของอดีต  ข้าไม่สามารถล้มเหลวในครั้งนี้  ข้าต้องอดทน !’

‘ข้ากำลังจะทำสำเร็จ !’

ดวงตาของราชันภูเขาม่วงส่องประกายขึ้น  เขาอยู่ใกล้หม่าหงหยุนกับจ้าวเหลียนหลุนมาก

“โอ้  ไม่  ราชันภูเขาม่วงกำลังจะถึงตัวหม่าหงหยุนกับจ้าวเหลียนหยุน !’ ผู้อมตะภาคกลางเต็มไปด้วยความกังวล

ปีศาจอมตะเซี่ยหูและอิงอู๋เซี่ยแสดงออกอย่างมีความสุข

“พวกเราจะทำอย่างไร ?” ผู้อมตะคลื่นสมุทรตะโกน

“ไม่ทำ !” เหมาหลี่ชิวกลอกตา  “เว้นเพียงพวกเขาจะออกมา ”

“อ๊าก …” แต่ในจังหวะนี้ราชันภูเขาม่วงกลับยกมือขึ้นกุมศีรษะของตนเองและกรีดร้อง เขาพยายามดิ้นรนอย่างหนักขณะที่ใบหน้าของเขาแสดงออกด้วยความเจ็บปวด

“เกิดสิ่งใดขึ้น ?”

“เกิดสิ่งใดขึ้น ?”

ทุกคนตะลึงและมึนงง

‘มันเกิดขึ้นแล้ว  บัดซบ !’ อิงอู๋เซี่ยลอบสาปแช่งเจตจำนงสวรรค์อยู่ภายใน

ในช่วงเวลาสำคัญราชันภูเขาม่วงตกอยู่ในสภาวะบ้าคลั่งและลอยไปตามกระแสน้ำ

โชคดีที่อิงอู๋เซี่ยอยู่ด้านหลังราชันภูเขาม่วงและสามารถคว้าร่างของเขาเอาไว้

ดังนั้นหม่าหงหยุนและจ้าวเหลียนหยุนจึงรอดพ้นจากอันตรายและยังอยู๋ในตำแหน่งเดิม

ราชันภูเขาม่วงร่วงหล่นลงไป  กลุ่มของอิงอู๋เซี่ยกลายเป็นลำดับที่สอง

ที่สามคือฟางหยวน

และที่สี่คือกลุ่มของเว่ยหลิงหยาง

“ท่านเว่ยหลิงหยาง  ตอนนี้ทุกอย่างขึ้นอยู่กับท่านแล้ว !” ไป่เฉินเทียนรู้สึกมีความสุขมาก

ผู้อมตะภาคกลางต่างโห่ร้องให้กำลังใจ

นับเป็นข่าวดีสำหรับผู้อมตะภาคกลางที่เกิดบางสิ่งขึ้นกับราชันภูเขาม่วง

โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้อมตะที่ไม่รู้จักฟางหยวน  พวกเขารู้สึกว่าตอนนี้เหลือเพียงเว่ยหลิงหยางเท่านั้นที่เป็นผู้อมตะระดับแปดที่ยังอยู่ในแม่น้ำหวนคืน ดังนั้นเขาต้องได้รับชัยชนะ

เว่ยหลิงหยางกัดฟันแน่น

ความยากลำบากในการว่ายน้ำเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ  สิ่งสำคัญที่สุดก็คือแม่น้ำหวนคืนส่งผลกระทบต่อทุกความคิดของเขา

ทุกความพยายามจะถูกกีดขวางโดยแม่น้ำหวนคืน

ความคิดมากมายของเขาถูกชะล้างออกไป  แต่มีอยู่ความคิดหนึ่งที่ติดแน่นอยู่ในใจของเว่ยหลิงหยาง

“ข้าต้องอดทน !”

“ข้าเป็นความหวังเดียวของภาคกลาง  หากเราสามารถจับหม่าหงหยุนและจ้าวเหลียนหยุน  เราจะได้รับชัยชนะ !”

“ข้าล้มเหลวไม่ได้ !”

“ความภาคภูมิใจของภาคกลาง  เกียรติยศของวังสวรรค์  พวกมันจะไม่ถูกทำลายเพราะข้า !”

เว่ยหลิงหยางว่ายไปข้างหน้าโดยปราศจากความลังเล

ผู้อมตะภาคกลางที่อยู่รอบๆติดตามเขาไปเช่นกัน

กลุ่มผู้อมตะภาคกลางกลายเป็นกองกำลังใหญ่ที่สุดและสะดุดตาที่สุดในแม่น้ำหวนคืน

กระทั่งเหมาหลี่ชิวยังต้องกล่าว  “โอ้  ดูเหมือนผู้อมตะภาคกลางจะมีข้อได้เปรียบ  ฮืม  วังสวรรค์ยังชอบวุ่นวายไปทั่ว  แต่อย่าลืมว่าหม่าหงหยุนเป็นคนเหนือ !”

ไป่เฉินเทียนขมวดคิ้ว

เขามองเหมาหลี่ชิวกับปีศาจอมตะเซี่ยหูที่แสดงออกอย่างเย็นชาและรู้สึกกังวล ‘แม้เว่ยหลิงหยางจะได้รับชัยชนะ  แต่จะเกิดสิ่งใดขึ้นเมื่อพวกเขาออกจากแม่น้ำหวนคืน ?’

ไป่เฉินเทียนคิดในทุกแง่มุม  แต่เขายังไม่สามารถหลบหนีและทำได้เพียงเฝ้ามองต่อไปเท่านั้น

เวลาผ่านไปจากวินาทีเป็นนาที

สถานการณ์ในแม่น้ำหวนคืนยังเหมือนเดิม

หม่าหงหยุนและจ้าวเหลียนหยุนอยู่ด้านหน้าสุด

กลุ่มของอิงอู๋เซี่ยอยู่ลำดับที่สอง

ฟางหยวนเป็นอันดับสาม

และกลุ่มของเว่ยหลิงหยางเป็นอันดับสี่

ตำแหน่งไม่เปลี่ยนแปลงแต่ระยะห่างระหว่างพวกเขาเริ่มลดลงอย่างเห็นได้ชัด

“โอ้  คนเหล่านี้ยังอดทนมาถึงจุดนี้  แปลก  เหตุใดที่นี่ถึงมีคนโดดเด่นมากมายนัก ?” เหมาหลี่ชิวกล่าว  “ดังคาด  ยุคที่ยิ่งใหญ่กำลังจะมาถึง  ในยุคที่เทพอมตะจะถือกำเนิด  อัจฉริยะมากมายจะปรากฏตัวขึ้น ”

ดวงตาของไป่เฉินเทียนส่องประกายขึ้นเช่นกัน

เขากำลังประเมินผู้อมตะภาคกลางและจดจำใบหน้าของพวกเขาเอาไว้

คนเหล่านี้มีความมุ่งมั่นและแน่วแน่  หากพวกเขาเติบโตต่อไปโดยปราศจากอุบัติเหตุ  พวกเขาจะเป็นเสาหลักที่สำคัญของแต่ละนิกายอย่างแน่นอน

‘อดทนไว้ ! ภารกิจปกป้องเทพธิดาจ้าวอยู่ในมือของข้า  ข้าไม่สามารถยอมแพ้ !’ ปู้เจิ้งซือขมวดคิ้ว

‘เช่นเดียวกับการหลอมรวมวิญญาณ  ไม่ว่ามันจะยากลำบากเพียงใดหรือเกิดผลลัพธ์ที่ไม่สามารถคาดเดา  ตราบเท่าที่ข้าอดทน  ข้าจะได้รับสิ่งตอบแทน !’ อวี๋อี้เย่ซือให้กำลังใจตนเอง

ซือเจิ้งอี้แสดงออกด้วยความโกรธ  ‘ท่านมู่หลิงหลานเสียสละตนเองเพื่อปกป้องเทพธิดาจ้าว  แล้วข้าจะถอยกลับได้อย่างไร ? ข้าต้องทำงานอย่างหนัก ! ซือเจิ้งอี้ ! เพื่อเห็นแก่ความรักและความยุติธรรม  เจ้าไม่สามารถถอย !’

ฟางหยวนจ้องมองอิงอู๋เซี่ยอย่างไร้อารมณ์  ‘ความสัมพันธ์ใกล้ชิดมาก  ผู้อมตะระดับแปดที่กำลังบ้าคลั่งผู้นี้ต้องเป็นสมาชิกของนิกายเงา  ข้าต้องฆ่าเขา  ข้าต้องกำจัดพวกเขาทั้งหมด ! แม่น้ำหวนคืน  มันเป็นโอกาสที่ดีที่สุดที่ข้าจะกำจัดภัยคุกคามทั้งหมด !’