หลังจากอัปโหลดงานเขียนแล้ว ลู่โจวใช้เวลากับการทำงานที่ห้องแล็บใต้ดินที่สถาบันจินหลิงเพื่อการศึกษาขั้นสูง ถ้าเขาไม่มีอะไรต้องทำ เขาคงจะใช้เวลาทั้งวันในห้องแล็บ
สถาบันจินหลิงเพื่อการศึกษาขั้นสูงมีประโยชน์เมื่อเขาอยากทำโปรเจกต์ใหญ่
ในฐานะศูนย์วิจัยครบวงจรสเกลใหญ่ที่ได้รับการยอมรับจากรัฐ ลู่โจวสามารถทำอะไรก็ได้ตามที่ต้องการโดยแค่การเขียนอีเมลไปยังแผนกการเงินของสถาบัน
ถึงแม้ว่าบางอย่างไม่สามารถซื้อได้ มันมีวิธีการอื่นในการไขว่คว้าสิ่งที่เขาต้องการ
ยกตัวอย่างเช่น ถ้าเขาต้องการคาร์บอนการรวมความหนาแน่นสูง เขาสามารถได้มาซึ่งชิปจำนวนหนึ่งอย่างง่ายๆ จากห้องแล็บของศาสตราจารย์อู๋เทียนเฉวียน หรือถ้าเขาต้องการเซนเซอร์ EEG ที่ปรับแต่งเป็นพิเศษ เขาก็สามารถสั่งมาได้จากซัพพลายเออร์อุปกรณ์การแพทย์มืออาชีพของสถาบัน ซึ่งเงินไม่ใช่อุปสรรค
เขายังสามารถเข้าถึงวัสดุราคาแพงได้ อาทิเช่น ดิวเทอเรียม หรือไทรเทียม ซึ่งรวมไปถึงวัสดุแผ่รังสีที่สามารถใช้สร้างอาวุธได้…
แน่นอนว่าเครื่องความจริงเสมือนไม่ต้องการใช้วัสดุอันตรายพวกนี้ ลู่โจวเพียงต้องใช้วัสดุพวกนี้มาก่อนสำหรับแบตเตอรี่ฟิวชั่นของเขา
ในสองสัปดาห์ที่ผ่านมา เขาใช้เวลาที่ห้องแล็บใต้ดิน
สองสถานที่ที่ลู่โจวไปมีแค่คฤหาสน์จงซาน อินเตอร์เนชั่นแนล และห้องแล็บใต้ดินของเขา เขาและเสี่ยวไอทำงานด้วยกันกับเครื่องทดลองความจริงเสมือนลึกซึ้ง
การโฟกัสดั้งเดิมของเขาคือ ‘การรวม’ คณิตศาสตร์ แต่ตอนนี้เขากำลังมุ่งไปที่การพัฒนาวีอาร์ ลู่โจวรู้สึกว่าเขาให้ความสนใจกับงานอดิเรกมากเกินไป
แต่การโฟกัสที่งานอดิเรกอาจจะน่าสนใจ
โดยเฉพาะเมื่อเทคโนโลยีวีอาร์นี้ทำให้โลกตะลึง ลู่โจวรู้สึกตื่นเต้นเมื่อเขาได้คิดถึงศักยภาพของเทคโนโลยีนี้
เขาเป็นคนที่ไม่ชอบความสนใจ แต่บางครั้ง…
บางครั้ง เขาก็ชอบความสนใจ
หลังจากทำงานหนักไปประมาณสองสัปดาห์ เครื่องวีอาร์ต้นแบบได้ถูกสร้างขึ้นในที่สุดโดยเจ้านายและลูกน้องของเขา…
…
ภายในห้องแล็บที่สถาบันสำหรับการศึกษาขั้นสูง
ลู่โจวย้ายเครื่องทั้งหมดมาที่นี่และประกอบมันใหม่ เขาโทรหาเฉินยู่ซานและบอกให้เธอมาที่นี่
หลังจากได้รับสาย เฉินยู่ซานรีบมาที่นี่จากสำนักงานใหญ่สตาร์สกายเทคโนโลยี เมื่อเธอเห็นเครื่องวีอาร์ตรงหน้าลู่โจว เธอยืนอึ้ง
ท้ายที่สุดแล้วเครื่องจักรนี้ไม่…ขัดเกลามาดี
แม้แต่ลู่โจวก็รู้สึกว่ามันผิดที่ผิดทาง…
“นี่คือสิ่งที่นายอยากให้ฉันดูเหรอ…ความจริงเสมือนที่จะเปลี่ยนอินเทอร์เน็ตที่เรารู้จัก?” เฉินยู่ซานพูดอย่างลังเล
เฉินยู่ซานไม่รู้ว่าเครื่องจักรนี้ถูกเรียกว่าอะไร
ลู่โจวอดแสยะยิ้มไม่ได้
ผลการวิจัยคณิตศาสตร์ของเขาเป็นไปไม่ได้ที่คนทั่วไปจะสามารถเข้าใจ แต่สิ่งที่เขารอคอยที่สุดคือเมื่อเขาได้สร้างความก้าวหน้าในด้านประยุกต์คือการเห็นสีหน้าเซอร์ไพรส์ของผู้คน
ถึงแม้ว่าเฉินยู่ซานยังไม่รู้สึกตกใจ ลู่โจวแน่ใจว่าเขาจะได้ตามที่คาดหวังไว้
นั่นเป็นเหตุผลที่เขาเชิญเธอมาที่นี่
“ผลลัพธ์ที่ยิ่งใหญ่มักมาจากจุดเริ่มต้นเล็กๆ ฉันยอมรับว่ามันไม่ใช่สิ่งที่ดูดีที่สุดในโลก ฉันหมายถึงสิ่งนี้เป็นแค่เครื่องทดลอง และฉันยังไม่ได้เสริมแต่งอะไรเลย”
“โอเค เข้าใจแล้ว…” เฉินยู่ซานยักไหล่และมองดูเครื่องตรงหน้า
“…จอแสดงผลอยู่ที่ไหน? ฉันไม่เห็นมัน”
มันมีมอนิเตอร์คอมพิวเตอร์อยู่ข้างเครื่องจักรซึ่งดูไม่ใช่สำหรับผู้ใช้งานแน่นอน ท้ายที่สุดแล้วสิ่งนี้ควรจะเป็นความจริงเสมือน
“ฉันบอกแล้วมันเป็นสิ่งที่ล้ำ เราจึงไม่ต้องการหน้าจอแสดงผล” ลู่โจวพูดขึ้นในขณะที่เขาหยิบหมวกแล้วยื่นให้เฉินยู่ซาน
“พูดมากพอแล้ว เธอลองมันดูสิ?”
เฉินยู่ซานถอดรองเท้าและนั่งลงที่เก้าอี้ที่ดูเหมือนมาจากออฟฟิศหมอฟัน
เมื่อเธอกำลังจะสวมหมวก เธอรู้สึกกังวลเล็กน้อย
เธอพูดโดยที่ถือหมวกอยู่ในมือ “ฉันต้องใส่สิ่งนี้จริงๆ เหรอ?”
ลู่โจวเริ่มหมดความอดทนเล็กน้อย และเขาพูดว่า “ไม่ต้องเลย เอ้ยบ้าสิ เธอต้องใส่ สิ่งนั้นแหละคือประเด็นสำคัญ”
“แต่…ฉันจะไม่เห็นอะไรเมื่อฉันใส่สิ่งนี้นะ”
ลู่โจวถอนหายใจและอธิบายอย่างใจเย็น “เครื่องความจริงเสมือนอินเตอร์เฟสเส้นประสาทไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องเห็นด้วยตาของตัวเอง ร่างกายของเธออาจจะไม่มีสติเมื่อเครื่องนี้เปิดใช้งาน”
จนกว่าผู้ใช้จะหิว คอแห้ง หรือมีแรงกระตุ้นด้านจิตวิทยาอื่นๆ ผู้ใช้ไม่สามารถตื่นขึ้นได้จนกว่าจะปิดเครื่องในโลกวีอาร์
สิ่งนี้ช่วยเพิ่มประสบการณ์ผู้ใช้งาน
ท้ายที่สุดแล้ว ถ้าร่างกายในโลกจริงขยับพร้อมกับร่างกายเสมือน มันจะน่ากลัวเล็กน้อย
แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่เฉินยู่ซานกังวล
แก้มของเธอแดงขึ้นเมื่อเธอพบว่าร่างของเธอจะหมดสติ
แต่ในท้ายที่สุด เธอก็ยังสวมหมวกและเอนหลังลงที่เก้าอี้
“โอเค ฉันกำลังสวมหมวกแล้ว…”
“โอเค”
“ฉันต้องพูดอะไรเพื่อเปิดใช้งานมันไหม?”
“ซอฟต์แวร์จดจำเสียงยังไม่ถูกติดตั้ง มันเป็นแค่เครื่องทดลอง”
“แต่ถ้าเกิดฉันออกจากโลกเสมือนไม่ได้—”
“โอเค พอได้แล้ว แค่นอนลงเงียบๆ คลื่นสมองของเธอกำลังปั่นป่วน ฉันไม่สามารถจับคู่คลื่นสัญญาณได้เลย หยุดป่วนได้แล้ว”
เฉินยู่ซานรู้สึกไม่พอใจ
นายหมายความว่าฉันป่วนอยู่เหรอ?
ฉันขับมาแต่ไกลถึงที่นี่เพื่อเป็นหนูทดลอง!
ไอ้เวร!
เฉินยู่ซานสูดลมหายใจเข้าลึกและพยายามทำให้ตัวเองใจเย็นลง
ลู่โจวเห็นเส้นสัญญาณสมองคงที่บนหน้าจอและถอนหายใจอย่างโล่งอก เขาเอื้อมมือออกไปกดปุ่ม
เมื่อสวิตช์นี้ถูกกด สัญญาณคลื่นสมองเริ่มสั่น
ดีโมดูเลเตอร์ของสัญญาณประสาททำงาน!
การรวมประสานสัญญาณเสร็จสมบูรณ์!
เซนเซอร์ปัจจุบันของสมองดูปกติ!
ลู่โจวมีรอยยิ้มมั่นใจบนใบหน้าระหว่างที่เขาหยิบกาแฟอุณหภูมิห้องขึ้นมาดื่ม
“ตอนนี้…
มันถึงเวลาที่จะได้ประจักษ์ความมหัศจรรย์นี้!”
…………………………………….
