“เชี่ย สุดยอด!”
สวี่เฉินหยางปรบมือจนมือแดง ปกติเขาไม่เคยสบถมาก่อน แต่คราวนี้เขาห้ามตัวเองไม่ได้
แม้ว่าเขาจะไม่ได้เป็นคนที่กำลังยืนอยู่บนเวที หรือไม่เคยได้พบลู่โจวมาก่อน แต่เขาก็ยังอดตื่นเต้นไม่ได้ เขาปรบมือจากก้นบึ้งหัวใจ
ปัญหารางวัลมิลเลนเนียมที่รบกวนโลกคณิตศาสตร์มานานถูกแก้โดยนักวิชาการจีน
นี่ไม่ใช่ปาฏิหาริย์ของคนๆ เดียวเท่านั้น
มันเป็นปาฏิหาริย์ต่อคนทั้งประเทศ!
สวี่เฉินหยางมั่นใจว่าหลังจากวันนี้ไปแม้แต่คนที่ไม่รู้เรื่องคณิตศาสตร์ก็คงเห็นชื่อลู่โจวบนโทรทัศน์และบนหนังสือพิมพ์
แม้แต่เกียรติยศของเหรียญฟิลด์สก็ถูกบดบังด้วยความสำเร็จทางประวัติศาสตร์นี้
พูดได้ว่าเหรียญฟิลด์สจะถือเป็นเกียรติมากที่ได้เป็นรางวัลของลู่โจว
“…”
จางเหว่ยนั่งอยู่ข้างสวี่เฉินหยาง เขาจ้องมองไปบนเวทีโดยไม่ได้พูดอะไร
นอกจากคำว่าช็อกก็ไม่มีคำอะไรอยู่ในหัวเขาอีกแล้ว
จางเหว่ยถอดแว่นตาออกมาเช็ดเลนส์แว่น แต่แล้วเขาก็เห็นเงาตัวเองสะท้อนจากแว่นตา
ตอนแรกเขาได้รับเชิญมาบรรยายสี่สิบห้านาที เขาไม่คิดเลยว่าเขาจะได้มาเป็นสักขีพยานช่วงเวลาแห่งประวัติศาสตร์
CCTV ไม่เคยถ่ายทอดสดพิธีมอบเหรียญฟิลด์สมาก่อน อย่างมากพวกเขาก็แค่ออกข่าวงานประชุมนักคณิตศาสตร์นานาชาตำในช่วงเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
อย่างไรก็ตามถ่ายทอดสด CCTV พรุ่งนี้อาจเป็นข้อยกเว้น
แต่ลู่โจวไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้…
ณ บนเวที
เสียงปรบมือดังสนั่นก้องอยู่ในหูลู่โจว หัวใจเขาเต้นระรัวจนแทบทะลุออกมาจากอก เมื่อมองไปยังฝูงชน เขารู้สึกเหมือนวิญญาณออกจากร่าง
หลังผ่านไปราวสิบวิ ในที่สุดเขาก็ได้สติ
เสียงปรบมือค่อยๆ เบาลง
ผู้ชมกลับไปนั่งตามเดิม
แม้ว่าการบรรยายของเขาจะจบแล้ว แต่การพรีเซนต์ยังไม่จบ
ถัดไปเป็นขั้นตอนสำคัญที่สุดของการบรรยาย
แม้ว่าการบรรยายของเขาจะโดดเด่นพอ แม้ว่าเขาจะทำให้หลายคนเชื่อได้ แต่ก็มีคนที่ยังมีข้อสงสัยอยู่ดี
เขาจะตอบคำถามแต่ละคนในช่วงถามตอบ
ความสามารถในการตอบคำถามจะเป็นตัวกำหนดว่าวิทยานิพนธ์ของเขาจะได้รับการยอมรับจากทั้งโลกวิชาการหรือไม่…
…
ส่วนถามตอบนานกว่าที่ลู่โจวคิดไว้
เถาเจ๋อเซวียนเป็นคนแรกที่ถามคำถาม มันเป็นเรื่องของแมนิโฟลด์ L
จากนั้นก็เป็นเฟฟเฟอร์แมน ชิวเฉิงถง…
ผู้ยิ่งใหญ่สาขาสมการเชิงอนุพันธ์ย่อยเกือบทุกคนล้วนมีคำถามให้ถาม
ลู่โจวตอบคำถามทั้งหมดอย่างละเอียด
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว
อย่างไรก็ตามจนถึงตอนเที่ยง คำถามก็ยังมีมาอย่างต่อเนื่อง
ทุกคนเริ่มหิวกันแล้ว ดังนั้นผู้จัดงานจึงประกาศพักชั่วคราว พวกเขามาปรึกษากับลู่โจวแล้วตัดสินใจกันว่าจะจัดส่วนถามตอบรอบสองตอนบ่าย
ในที่สุดลู่โจวก็มีเวลาพัก เขาถอนหายใจอย่างโล่งใจและเดินลงเวทีไป
อย่างไรก็ตามก่อนที่เขาจะได้เข้าห้องน้ำ เขาก็ถูกคนที่รออยู่นอกห้องบรรยายรายล้อม
รอบตัวเขามีทั้งนักข่าว นักวิชาการ รวมไปถึงคนที่ชื่นชมเขา ไม่ใช่ทุกคนที่จะมีโอกาสเป็นสักขีพยานช่วงเวลาแห่งประวัติศาสตร์ จึงมีหลายคนที่รออยู่นอกห้องบรรยาย
“ศาสตราจารย์ลู่ สวัสดีครับ ผมนักข่าวจากโคลัมเบียทีวี…”
“ฉันเดลิเมล์…”
“ผลเป็นยังไงบ้างครับ? มีผลเฉลยทั่วไปของสมการนาเวียร์-สโตกส์และความราบรื่นไหม? มันราบรื่นไหมครับ?”
“เทพลู่ ขอฉันจับมือคุณหน่อยค่ะ!”
“ผมขอถ่ายรูปหน่อย! แค่รูปเดียวพอ! ผมอยากเอาไปโพสต์ทวิต! เชี่ย ใครเหยียบเท้าวะ!”
“ฉันขอข้อมูลติดต่อหน่อยได้ไหม? ฉันมีโจทย์คณิตศาสตร์อยากถาม…”
ลู่โจวช็อคกับความกระตือรือร้นของคนพวกนี้ เขาไม่คิดเลยว่าจะมีฝูงชนรออยู่นอกห้องบรรยาย
แต่เพราะอย่างไรเสีย นี่ก็เป็นงานประชุมนักคณิตศาสตร์นานาชาติที่จัดสี่ปีครั้ง ดังนั้นมันจึงพอเข้าใจได้
นอกจากผู้เข้าร่วมที่ได้รับเชิญก็มีคนที่ออกค่าใช้จ่ายเองมาเข้าร่วมงานประชุมด้วย สภาคณิตศาสตร์นานาชาติไม่ได้กีดกันผู้ที่สนใจคณิตศาสตร์ไม่ให้เข้าร่วมอีเว้นท์ที่นานเก้าวันนี้
อย่างไรก็ตามเมื่อลู่โจวมองดูฝูงชน เขาก็เริ่มปวดหัว
เขายังมีช่วงถามตอบตอนบ่าย และเขาก็เหนื่อยและหิวมาก เขาแค่อยากหาที่กินข้าวและงีบหลับสักหน่อย เขาไม่มีเวลาไม่มีแรงมารับมือกับความต้องการของคนเหล่านี้
โชคดีที่ผู้จัดงานประชุมคาดการณ์ไว้แล้ว ลู่โจวจึงสามารถหลบหนีจากฝูงชนด้วยความช่วยเหลือของเจ้าหน้าที่…
…
ตอนเที่ยง ผู้จัดงานประชุม สภาคณิตศาสตร์นานาชาติจัดอาหารง่ายๆ ให้ทุกคน
มื้อเที่ยงเป็นถั่วดำแท้ราดข้าวกับชามาเต และมีช็อกโกแลตบอลเป็นของหวาน แม้มันจะไม่ได้เลิศหรูนัก แต่มันก็เพียงพอแล้ว
ลู่โจวถือจานอาหารหาที่นั่งมุมเงียบแล้วนั่งลง
เมื่อเขานั่งลง ลูกศิษย์ทั้งสามของเขาก็เดินเข้ามา
“ศาสตราจารย์ การบรรยายเมื่อกี้สุดยอดมากเลย!”
ฮาร์ดี้นั่งตรงข้ามลู่โจว เขายกไม้ยกมือด้วยความตื่นเต้นราวกับเพิ่งดูการแข่งขันฟุตบอลมา
ฉินเยว่นั่งลงด้านข้างพร้อมกับพยักหน้าด้วยความตื่นเต้นมากเช่นกัน
แต่เขาไม่ใช่พูดมากเหมือนฮาร์ดี้และแสดงความรู้สึกไม่ค่อยเก่ง เขาจึงนึกออกแค่คำเดียวเท่านั้น
“สุดยอด!”
ลู่โจวยิ้มแล้วตอบ
“อิจฉาเหรอ?”
ฮาร์ดี้ “แน่นอน!”
ฉินเยว่กับเวร่าไม่ได้พูดอะไร แต่พวกเขาก็พยักหน้าเหมือนกัน
แค่ได้บรรยายหนึ่งชั่วโมงก็สุดยอดแล้ว
ช่วงบรรยายพิเศษที่จัดให้เขาโดยเฉพาะ? มันเกินกว่าคำว่าสุดยอดแล้ว!
ลู่โจวมองลูกศิษย์แล้วยิ้ม จากนั้นเขาก็กล่าวให้กำลังใจ “ถ้าคุณอิจฉา งั้นก็พยายามให้หนัก! จะมีวันหนึ่งที่คุณจะได้ยืนอยู่บนเวที แบ่งปันความรู้ของตัวเองให้กับชาวโลก อนาคตเป็นของคุณ”
ฮาร์ดี้ “…ศาสตราจารย์”
ลู่โจว “ว่าไง?”
ฮาร์ดี้เกาหัว “ไม่มีอะไร…ผมแค่อยากบอกว่าผมอายุยี่สิบห้าแก่กว่าคุณปีหนึ่ง ถ้าคุณแก่ งั้นเราก็แก่เหมือนกัน…”
ลู่โจว “…”
เงียบไปเลย!
…
ลู่โจวทานข้าวจนเสร็จแล้วเอาจานเปล่าไปคืน จากนั้นเขาก็ออกจากห้องอาหารของโรงแรมอย่างรวดเร็ว
ยังมีเวลาอีกครึ่งชั่วโมงกว่าจะถึงช่วงถามตอบรอบสอง เขากะจะไปงีบหลับที่ห้องสักหน่อย เขาอยากเติมพลังก่อนช่วงบ่าย
ทันใดนั้นเองเวร่าที่ไม่ได้พูดสักคำก็เดินตามลู่โจวมาแล้วเรียกเขาที่ทางเดินนอกห้องอาหาร
“…ศาสตราจารย์”
เมื่อลู่โจวได้ยินเสียงเธอ เขาก็หยุดฝีเท้าลง จากนั้นก็หันไปมองหญิงสาวตัวเล็ก
“ว่าไง?”
เวร่ารู้สึกเขินที่จะแสดงความรู้สึกของตนเอง อย่างไรก็ตามลูกศิษย์อีกสองคนก็แสดงความยินดีแล้ว ดังนั้นเวร่าจึงตัดสินใจแสดงความยินดีกับลู่โจวด้วยความเขินอาย
“บนเวทีศาสตราจารย์ดู…หล่อมาก”
ลู่โจวเขิน
เขากล่าวด้วยรอยยิ้ม “แน่นอนอยู่แล้ว”
………………………………….
