SSS-Class Suicide Hunter SSSH ตอนที่ 40:ช่วงเวลาของเขา (1)
SSSH ตอนที่ 40: ช่วงเวลาของเขา (1)
มันไม่ได้แก่ลง
มันยังอ่อนวัยอยู่เสมอ
– เอสเตล
มันสวยงามในตอนกลางวันและปลายนิ้วของมันมีกลิ่นเหมือนแอปเปิ้ลเสมอ ที่เท้าของมันมีกลิ่นองุ่น ผู้คนมักจะหลงใหลในกลิ่นของมันทุกครั้งที่มันเดินผ่านพวกเขาผมของมันเป็นสีทองและเมื่อมันพลิ้วไปตามสายลมชาวบ้านก็รู้สึกได้ถึงฤดูใบไม้ร่วง
– เอสเตล นักบุญแห่งชายแดน
บางครั้งผู้คนก็เริ่มพูดแบบนี้
– ท่านนักบุญหญิง
เด็กสาวคนหนึ่งมาพร้อมกับอุ้มทารกเธอบอกว่าเธอมาจากที่ที่ห่างไกลหลังจากได้ยินข่าวลือ
ได้โปรด เป็นเด็กคนนี้ปวย โปรดอวยพรแก่ผู้น่าเวทนา
นี้ด้วย
เจ้ารู้กฎหรือไม่?
รู้ๆ ข้ารู้….!
เอสเตลพยักหน้า
ทิ้งเด็กไว้ที่นี่ พรุ่งนี้เช้าเจ้าค่อยกลับมา
เด็กสาวก้มหน้าและจากไป
มีเด็กตัวเล็กๆที่แม่ทิ้งไว้ห่อด้วยผ้าห่มเก่าๆแต่นุ่มเด็กสาวเสาะหาสิ่งที่นุ่มที่สุดที่เธอมีเพื่อคลุมทารก ผ้าห่มเก่าเปื้อนนม เอสเตลเอาจมูกของเธอเข้าไปชิดอยู่ชั่วขณะ
ช่างน่าพอใจ
มนุษย์มักจะทําทุกอย่างเพื่อความรัก
– แอ๋?
ทารกเอื้อมมือไปสัมผัสเส้นผมของเอสเตล
เอสเตลยิ้ม ชีวิตช่างสวยงามแม้ว่าจะถูกห่อหุ้มด้วยผ้าขี้ริ้วเอสเตลถือว่านี่คือความสุข
– ไม่เป็นไร
เงาของเอสเตลกระเพื่อม
– เจ้าจะไม่เจ็บปวดอีกต่อไป
– แอ่…
เงานั้นเปิดปาก
– สิ่งมีชีวิตที่น่าสงสาร
เอสเตลกลืนทารกแรกเกิดอย่างเงียบๆ
กาตายของเด็กเป็นไปอย่างสงบ มันไม่แม้แต่จะต่อต้าน มันเพิ่งหมดหนทาง เมื่อผิวหนังและกระดูกของทารก แรกเกิดละลาย ความทรงจําก็เข้าสู่เอสเตล มันเป็นความ ทรงจําจากผิวหนังและกระดูกของทารก ความเจ็บปวดจากการเกิดความรู้สึกของนิว รอยยิ้มของแม่
– ใช่
ความทรงจําสั้นๆ จากชีวิตสั้นๆ หลังจากตรวจสอบสิ่งมีชีวิตแล้วเอสเตลก็โบกมือให้กับเงาของเธอเงานั้นก็เริ่มเดือด
ปล่อยให้มันมีชีวิตอยู่อีกหน่อย
ในขณะนั้นเงาก็หดตัวเป็นรูปทารก เงาดํากลายเป็นสีผิวมันดิ้นไปมาและยิ้มเหมือนสัตว์ร้ายที่ไร้เดียงสา
– แอ
เอสเตลยิ้ม
– สิ่งมีชีวิตที่น่าสงสาร
พอรุ่งเช้ามาถึง ผู้เป็นแม่ก็มา เธอใช้เวลาทั้งคืนเพื่อรอเหรือ? เธอดูน่าสงสาร เอสเตลซึ่งรออยู่ที่ชายประตูส่งทารกในผ้า ห่มให้ผู้เป็นแม่
– ตอนนี้สุขภาพแข็งแรงแล้ว
– ทารกนี้จะไม่เจ็บปวย โปรดมอบความรักต่อไปเหมือนที่เจ้าเคยทํามา
ใบหน้าของผู้เป็นแม่เริ่มกลั้นน้ําตาไม่อยู่
– ขอบคุณ…
ข่าวลือเริ่มกระจายไปทั่วทั้งทวีป
– ท่านนักบุญหญิง
ข่าวลือเล็กๆน้อยๆเกิดขึ้นที่แผ่นดินเล็กๆ
– ขอบคุณขอรับ ท่านนักบุญ..
ประเทศในชนบทเล็กๆเริ่มสั่นสะเทือนก่อน
– เอสเตล
หลังจากนั้นก็เป็นคราวของประเทศที่ใหญ่ขึ้น
– ท่านนักบุญหญิงเอสเตล
ทวีปนี้มีขนาดใหญ่ มีมนุษย์ที่ไม่มีความสุขมากมายอยู่ทุกหนทุกแห่ง คนที่ทรุดโทรมจากโรคร้าย คนที่พิการตั้งแต่กําเนิดคนที่มองไม่เห็น
– ท่านนักบุญผู้ไถ่บาป!
พวกเขาทั้งหมดรวมตัวไปหาเอสเตล ทุกครั้งที่เป็นเช่นนั้นเงาของเอสเตลก็มีขนาดใหญ่ขึ้น
– พระผู้ไถ่ของเรา!
เมื่อเงาของเอสเตลดําขึ้น พลังของมนุษย์ก็อ่อนแอลงกษัตริย์ไม่สามารถปกครองหมู่บ้านที่พวกเขาทิ้งไปได้
– ความหวังสําหรับคนป่วย!
เอสเตล
เหล่ากษัตริย์ตระหนักว่านี่คือชื่อของโรคร้ายชนิดใหม่
และพวกเขารู้ว่าต้องทําอย่างไรเพื่อให้โรคนี้หายไป
– เผาเธอ!
ไฟ
– เผารังแม่มดซะ!
เอสเตลกรีดร้อง
ไฟนั้นกําลังเผาผู้คน
ไม่เพียงเท่านั้น
– อย่าเมตตา พวกมันล้วนเป็นสัตว์ประหลาดที่ถูกสาป! อย่าให้หลุดรอดแม้แต่ตัวเดียว!
มนุษย์กําลังเผามนุษย์ด้วยกัน
– เจ้าพวกสิ่งมีชีวิตที่ไม่เห็นมนุษย์เป็นมนุษย์
มันร้องครวญคราง มันฟังครวเสียงกรีดร้อง เสียงครวญครางรวมกันกลายเป็นเงาและเสียงกรีดร้องก็กลายเป็นดาบ
– จงถูกกลืนกินโดยความชั่วร้ายของพวกเจ้า!
ราชาปีศาจเหวี่ยงดาบของเขา
ดาบสั่นสะท้านเหมือนกําลังคร่ําครวญ
“คิม กงจา!”
แม่มดตะโกน
“ฉันสบายดี!”
ฉันกําลังเผชิญหน้ากับราชาปีศาจ ซึ้ง! ดูเหมือนดาบของราชาปีศาจจะระเบิดแสงสีแดงได้ทุกเมื่อ
ขวา??
ฉันรวบรวมออร่าไปที่เท้า
“หรือมันเป็นทางซ้าย?”
มันเป็นโอกาสที่ห้าสิบห้าสิบ
ดาบของราชาปีศาจกรีดร้อง
ดาบที่แดงยิ่งกว่าเลือดและร้อนยิ่งกว่าไฟพุ่งเข้าหาฉัน
[คุณเสียชีวิตแล้ว]
โคุณกําลังย้อนกลับไป 24 ชั่วโมงก่อนหน้า]
“มันเป็นทางซ้าย
ฉันตาย
เมื่อฉันตาย ฉันจะย้อนกลับไปเมื่อ 24 ชั่วโมงที่แล้ว
โคุณมีเวลาอีก 6 วัน 23 ชั่วโมง 53 นาทีและ 27 วินาทีในการใช้อัญเชิญร้อยวิญญาณได้
[นาฬิกาไขลานของผู้หวนคืน (EX)]” กล่าวว่าความทรงจําและสกิลของผู้ใช้ยังคงเหมือนเดิม
[คุณเสียชีวิตแล้ว]
โคุณมีเวลาอีก 5 วัน 23 ชั่วโมง 51 นาทีและ 42 วินาทีในการใช้อัญเชิญร้อยวิญญาณได้
จักรพรรดิดาบแบ ยุรยองสามารถแบ่งปันความทรงจําของฉันได้เพราะสกิลของฉันยังคงอยู่แม้ว่าฉันจะตาย
พลังของฉัน ความทรงจําของฉัน ทุกอย่าง
แน่นอนว่าคูลดาวน์ก็รวมอยู่ในนี้ด้วย
[คุณเสียชีวิตแล้ว]
หนึ่งวันผ่านไป
โคุณมีเวลาอีก 1 วัน 23 ชั่วโมง 49 นาทีและ 33 วินาทีใน การใช้อัญเชิญร้อยวิญญาณได้
ฉันเคลียร์ชั้น 11
ไม่มีใครตาย
ฉันปืนขึ้นไปชั้น 12 เพื่อต่อสู้กับราชาปีศาจ แม่มดมังกรทมิฬก็ช่วยฉันด้วย
ราชาปีศาจที่โกรธเกรี้ยวใช้อัญเชิญร้อยวิญญาณ ฉันวิ่งไปหาราชาปีศาจและตาย
[คุณเสียชีวิตแล้ว]
โคุณมีเวลาอีก 3 วัน 23 ชั่วโมง 47 นาทีและ 15 วินาทีในการใช้อัญเชิญร้อยวิญญาณได้]
ฉันตาย
[คุณเสียชีวิตแล้ว]
โคุณมีเวลาอีก 2 วัน 23 ชั่วโมง 45 นาทีและ 28 วินาทีในการใช้อัญเชิญร้อยวิญญาณได้
ฉันตาย
โคุณเสียชีวิตแล้ว]
[คุณมีเวลาอีก 1 วัน 23 ชั่วโมง 43 นาทีและ 13 วินาทีในการใช้อัญเชิญร้อยวิญญาณได้]
อีกหนึ่งงวันผ่านไป
[คุณเสียชีวิตแล้ว]
โคุณมีเวลาอีก 23 ชั่วโมง 13 นาทีและ 53 วินาทีในการใช้อัญเชิญร้อยวิญญาณได้
และ
วันนั้นก็มาถึงอีกครั้ง
โคุณสามารถใช้ อัญเชิญร้อยวิญญาณได้อีกครั้ง]
ได้เวลาทํามันอีกครั้ง
เราสามารถต่อสู้กับการต่อสู้ครั้งสุดท้ายได้
“คิม กงจา!”
แม่มดตะโกน
ฉันผงกหัว
“ฉันสบายดี”
ในชีวิตนี้ฉันวิ่งไปทางขวาโดยไม่ได้มองไปที่แสงสีแดง
แสงสีแดงตัดไปในอากาศที่ว่างเปล่า โครงกระดูกหลายสิบตัวที่ถูกฟัน แต่ก็มีออร์คและก็อบลินที่มากกว่านั้น 10 เท่าที่ถูกไฟเผา
– เจ้า!
เสียงของราชาปีศาจสั่นสะท้านด้วยความโกรธ
– ทําไม! ทําไมเจ้าถึงมีดวงตาพยากรณ์
“มันก็คล้ายๆนะ”
– ดื้อด้าน
แบ ยุรยองเดาะลิ้นของเขา
– ช่างเป็นคนที่ดื้อด้านเป็นบ้า
– แต่มันก็เจ๋งมาก เฮ้ ซอมบี้! ถ้ายนายสามารถอัญเชิญได้อีกรอบล่ะก็ อยู่ที่ไหนสักที่นึ่งเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์และอัญเชิญมอนสเตอร์อีกครั้ง
ฉันขมวดคิ้ว
“เฮ้ ตั้งสมาธิหน่อยดิ!
– ฉันคิดว่ามันจะยกเลิกการอัญเชิญก่อนหน้านี้และใช้คุณไม่มีทางรู้หรอก 4 พันกลายเป็น 8000 และ 8000กลายเป็น 80,000 อั้ยหย่า! จากนั้นนายจะได้รับการอัพเกรดจากซอม นี้เป็นราชาซอมบี้! ราชาซอมบี้คิมกงจา! ชื่อเด็ดเป็นบ้า!
“เฮ้ หยุดพูดสักที! ฉันไม่มีสมาธิเพราะ
[คุณเสียชีวิตแล้ว]
โคุณกําลังย้อนกลับไป 24 ชั่วโมงก่อนหน้า
ไอ้สั..!]
– ทําไมนายถึงตายมากมายขนาดนี้ฮะ? นั่นคือเหตุผลที่นาย เป็นซอมบี้ที่น่าสมเพช
“ที่ฉันพลาดมันเป็นเพราะนายต่างหาก! ฉันต้องวนซ้ําสัป ดาห์นี้อีกรอบเลย!
– นั่นเป็นเพราะนายกระจอกเอง มันไม่ได้เป็นความผิดของฉัน ยังไงก็ตามนั้นมันไม่ใช่เพราะฉัน
แบยุรยองเยาะเย้ย
“ฉันสาบานว่าสักวันฉันจะฆ่านาย!”
– โอ้ ฉันตายไปแล้วนะ นายจะฆ่าผีได้ยังไง? ฮ่าๆ ซอม บี้ของเรากําลังโกรธเหรอ?
“นายมัน
– ใช้ความโกรธนั้นเพื่อจัดการราชาปีศาจ ฉันผ่านไปถึงชั้น 20 ได้แม้ว่าฉันจะไม่มีสกิลโกงๆก็ตาม แหม่ๆช่างน่าสมเพชจริงๆ คิมซอมบี้
“เชี่ย!?
นั่นคือสิ่งที่พวกเราพูด แต่เรายังคงต่อสู้กับราชาปีศาจอยู่
โครงกระดูกยังคงหยุดยั้งกองกําลังของราชาปีศาจ เซียนดาบขวางมอนสเตอร์ที่มาหาเรา ฉันตายอย่างต่อเนื่องตลอดทั้งสัปดาห์และทํานายการโจมตีของราชาปีศาจและแม่มดยังคงเล่นงานราชาปีศาจโดยใช้คําทํานายของฉัน
“ถัดไปเป็นทางขวา!”
“เข้าใจแล้ว”
แม่มดแผ่ออร่าสีดํา กระจกสะท้อนมัน ทุกครั้งที่มันสะท้อนบนกระจก ออร่าจะขยายขนาดเป็น 2 เท่า ทันใดนั้นการโจมตีสีดํานับสิบครั้งก็เฉือนเอวของราชาปีศาจ
– อักกกก!
เสียงกรีดร้องของราชาปีศาจดังก้องไปทั่วท้องฟ้าในโลกที่หยุดนิ่ง
“ฮ่าฮ่าฮ่า! ยิ่งได้สวยครับคุณนาย!”
ฉันหัวเราะ หัวเราะ และฉันเหวี่ยงดาบของฉัน
“นายเรียกใครว่าคุณนาย! ฉันยังไม่ได้แต่งงานนะ!”
“อายุปูนนี้แล้วมัวไปทําอะไรถึงยังไม่แต่งงาน!”
“ฉันยังสาวอยู่!”
“ไม่หรอก เธออาจจะสาวลงด้วยยาอายุวัฒนะ! ฉันรู้หมดแล้ว”
“นาย…มาเจอฉันหลังจากที่เราจัดการราชาปีศาจ”
เราข้ามผ่านฉากต่างๆ
บางครั้งแม่มดก็ถูกแสงสีแดงโจมตี แม้แต่เซียนดาบ 1 วินาที่ อีกวินาที เราสละชีวิตเพื่อการต่อสู้ แม้แต่วินาทีเดียวที่ผ่อนการป้องกันก็ถึงตายได้
[คุณเสียชีวิตแล้ว]
แต่มันไม่สําคัญ
โคุณกําลังย้อนกลับไป 24 ชั่วโมงก่อนหน้า]
ท่าไม้ตายของฉันแข็งแกร่งกว่าท่าไม้ตายของราชาปีศาจ
– เจ้า….
12 ครั้ง
– เจ้ากล้าที่จะ…. ความเกลียดชังของข้า!
ออร่าของแม่มดแทงทะลุร่างของราชาปีศาจ 12 ครั้งจากนั้นการเคลื่อนไหวของราชาปีศาจก็ช้าลง น้ําเสียสีดําเดือด ณที่ที่เขาถูกโจมตี
“ฮะ??
มีแค่ฉันเหรอ?
ชั่วขณะก่อนที่น้ําเสียจะเดือด…ฉันคิดว่าฉันเห็นสีของผิวหนัง จริงๆมันเป็นแค่ช่วงเวลาเพียงครู่หนึ่ง เมื่อฉันหันหน้าไปตรวจดูอีกครั้ง ร่างของราชาปีศาจก็ถูกปกคลุมไปด้วยน้ําเสียเช่นเดิม
– แค่ก!
ราชาปีศาจถอนดาบของเขากลับไป
แม้ว่าเขาจะไม่มีใบหน้าแต่เราก็รู้สึกได้ว่าเขาจ้องมองมาที่
เรา
(ราชาปีศาจแห่งห่าฝนตัดสินใจที่จะล่าถอย]
อะไรนะ?
[ราชาปีศาจแห่งห่าฝนถอยไปที่ชั้น 131]
มันไร้สาระ!
ความโกรธเต็มหัวของฉันไปหมด
“เดี๋ยวก่อน! บอสแบบไหนกันที่วิ่งหนีเมื่อมันเกือบจะถูกจับ!”
– อย่าบังอาญคิดเช่นนั้น! ข้าจะกลับมาอีกครั้ง!
“ดูไอ้เวรนี่สิ!”
ฉันเหวี่ยงดาบของฉัน แต่ร่างของราชาปีศาจก็สลายไปก่อนหน้านั้น เหมือนมีท่อที่ไหนสักแห่งที่เรามองไม่เห็นน้ําเสียสีดํานั้นถูกดึงเข้าไป
“เฮ้! เจ้าช็อคโกแลตมิลค์เช็ค!”
ไม่ใช่แค่ราชาปีศาจ มอนสเตอร์ที่เกิดจากเงาค่อยๆล้มลง อ้วกออกมาเป็นฟอง มันเหมือนเสียงน้ําไหลลงชักโครก พวกมอนสเตอร์หายลงไปใต้พื้นดิน
แม่มด เซียนดาบ โครงกระดูกหลายพันตัวและฉันถูกทิ้งไว้กลางทุ่งหญ้า
“นี่มัน”
มันเป็นตอนที่ฉันสิ้นหวังเพราะการตายทั้งหมดของฉันมันสูญเปล่า
[หอคอยยอมรับทราบตัวเลือกของท่านแล้ว]
ฉันได้ยินเสียงในหัวของฉัน
[เควสลับได้ถูกสร้าง
[กําลังแก้ไขเควสชั้น 121]
“
หา?”
และตามมาติดๆ
[กําลังแก้ไขเควสชั้น 131]
[กําลังแก้ไขเควสชั้น 141]
กําลังแก้ไขเควสชั้น 151]
[กําลังแก้ไขเควสชั้น 161]
[กําลังแก้ไขเควสชั้น 17]
[กําลังแก้ไขเควสชั้น 181]
[กําลังแก้ไขเควสชั้น 19]
ฉันพูดไม่ออกกับสถานการณ์นี้ที่ฉันไม่เคยพบเจอ
เควสสามารถแก้ไขได้ด้วยเหรอ?
ในขณะที่ฉันกําลังอ้าปากค้าง มีตัวหนังสือโผล่ขึ้นมาตรงหน้าฉัน
จดหมายสําหรับฉัน
(นักรบแห่งโลกที่หยุดชั่วขณะ]
ความยาก: ไม่ทราบ
เป้าหมายของภารกิจ: คุณได้เลือกแล้ว คุณจะไม่ยอมให้มีผู้ เคราะห์ร้ายแม้แต่รายเดียว
ความชอบธรรมไม่ได้คาดหวังบางสิ่งจากผู้ที่ท่านช่วยเหลือการอุทิศตนไม่ได้คาดหวังว่าจะได้รับการยอมรับจากผู้ที่ท่านช่วยชีวิต ผู้ที่อุทิศตนเพื่อความชอบธรรมจะถูกเรียกว่านักรบ
นักรบ!
ผู้คนในจักรวรรดิจะไม่รู้ถึงความชอบธรรมของท่าน พวกเขาจะไม่ตระหนักถึงความทุ่มเทของท่าน แต่ความชอบธรรมยังคงเป็นความชอบธรรมและการอุทิศตนยังคงเป็นการอุทิศตน
ในโลกที่ถูกหยุดชั่วขณะ ท่านยังจะเลือกเป็นนักรบอยู่หรือไม่?
ราชาปีศาจวิ่งหนีไปด้วยอาการบาดเจ็บ เขาคงไม่ได้ไปไหนไกล หากท่านต้องการท่านสามารถไล่ตามราชาปีศาจได้เท่าที่ท่านต้องการ
ที่เหลือมีเพียงตัวเลือกของท่านเท่านั้น
มันเป็นเควสสําหรับฉัน
เสียงดังขึ้น
[ท่านจะรับเควสนี้หรือไม่?]
หัวใจของฉันเต้นแรง
เป็นคําถามที่ฉันไม่ต้องลังเลก่อนที่จะตัดสินใจตอบ
“ใช่”
เสียงตอบรับดังขึ้นมา
[เควสลับกําลังเปิดใช้งาน!]
เชื่อเควส นักรบแห่งโลกที่หยุดชั่วขณะ]
[ขอให้โชคสถิตกับท่าน]
แสงสีขาวปกคลุมตัวฉัน
