SSS-Class Suicide Hunter SSSH ตอนที่ 41: ช่วงเวลาของเขา (2)
SSSH ตอนที่ 41: ช่วงเวลาของเขา (2)
ฉันไม่ใช่คนเดียวที่รายล้อมไปด้วยแสง
ค้นหาตัวตนของราชาปีศาจที่ชั้น 12 ไม่พบ]
[ยืนยันการล่าถอยของราชาปีศาจ]
[ประวัติศาสตร์ได้ถูกเปลี่ยนแปลง]
แสงสีขาวกระจายไปทุกที่ ส่องแสงจางๆจนเหมือนหมอกแสงได้ปกคลุมทุ่งหญ้าในทันทีและยังครอบคลุมเมืองหลวงของจักรวรรดิเอจิม
เม็ดฝน
มันสามารถอธิบายได้ว่า แสงโปรยปรายพัดผ่านอากาศเหมือนดอกแดนดิไลออน
“นี่มัน..?”
แม่มดมองไปรอบๆโดยไม่รู้ว่าต้องทําตัวอย่างไร
“คิม กงจาเกิดอะไรขึ้น?”
“เอ่อ ไม่รู้สิ นี่เป็นครั้งแรกสําหรับฉันเหมือนกัน มันก็…”
ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าต้องทําอย่างไร
เมื่อเห็นโลกถูกปกคลุมไปด้วยแสงสว่างฉันจึงถามในใจ
“จักรพรรดิดาบ นายรู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น?”
– ไม่ นี่เป็นครั้งแรกสําหรับฉันเหมือนกัน นี่มันคืออะไร?มันน่ากลัว
นอกจากเวลาที่เขาสอนฉันเกี่ยวกับดาบแล้วเขาก็ไร้ประโยชน์
ฉันไม่รู้ว่ากอริลลาที่โง่เขลาตัวนี้ไปถึงชั้น 99 ได้ยังไง
– หืม? เฮ้ คิมซอมบี้ นี่นายกําลังด่าฉันเหรอ?
“ไม่มีทางน่า ฉันแค่คิดว่านายน่าทึ่งมากและคนต่ําต้อยอย่างฉันจะไม่สามารถเข้าใจนายได้
– แปลกมาก นายดูเหมือนว่านายกําลังแอบด่าฉันอยู่
แบ ยุรยองขมวดคิ้วและบ่น
แม้ในขณะที่เรากําลังคุยกัน ฝนแสงก็ยังคงตกกระหน่ํา
“ฮะ?
ตอนนั้นเองที่ฉันรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลง
ฉันชี้นิ้วไปที่กําแพงเมืองขนาดมหึมาของจักรวรรดิ
“แม่มดมังกรดํา ดูทางนั้นสิ”
“หืม?”
“กําแพงเมือง ดูเหมือนว่าธงทั้งหมดจะหายไป”
ธงบนกําแพงเมืองที่มีสีแดงและสีทองหายไปอย่างรวดเร็วธงหลายร้อยผืนลดลงเหลือเพียงหลายสิบผืนในทันทีและพวกมันยังคงหายไปอย่างต่อเนื่อง
” ใช่ นายพูดถูก”
แม่มดขมวดคิ้ว
“รอฉันสักครู่ เราควรไปตรวจสอบ
“ใช่ ฉันเห็นด้วย”
“เทเลพอร์ต!”
แม่มดจับมือฉันและใช้สกิลของเธอ ช่วงเวลาต่อมาเราไม่ได้อยู่กลางทุ่งหญ้า แต่อยู่บนป้อมปราการที่สูงที่สุดของจักรวรรดิมุมมองที่แปลกใหม่ปรากฏในสายตาของเรา
“พระเจ้า”
แม่มดพูดพึมพําเบาๆ “ทุกอย่างเปลี่ยนไป”
มันเปลี่ยนไปจริงๆ
กระโจมของผู้อพยพและพื้นที่ที่แออัดถูกห่อหุ้มด้วยแสงสีขาวและ พวกมันก็หายไป ราวกับว่าพวกันไม่เคยมีอยู่จริง
เสื้อผ้าของชาวเมืองบนท้องถนนก็เปลี่ยนไปเช่นกันผ้าขี้ริ้วสกปรกกลายเป็นเสื้อผ้าปกติ แม้แต่ผลไม้ ในตลาดก็เปลี่ยนไปแอปเปิ้ลเน่าเริ่มสุกและดูน่าทาน
ฉันพูดพึมพําโดยไม่รู้ตัว
“ประวัติศาสตร์เปลี่ยนแปลง
“อะไรนะ?”
“ประวัติศาสตร์เปลี่ยนไปแล้ว”
จํานวนทหารยามรอบกําแพงเมืองลดลงอย่างเห็นได้ชัดเช่นกัน
ไม่เพียงแค่ตัวเลข แต่การแสดงออกของพวกเขา ก็เปลี่ยนไปด้วย
ใบหน้าของพวกเขาไม่ได้เต็มไปด้วยความกลัวและสิ้นหวังต่อการปรากฏตัวของราชาปีศาจ ดูเหมือนพวกเขาเบื่อกับหน้าที่ของพวกเขา
“โดยปกติจักรวรรดิเอจิมควรถูกโจมตีโดยราชาปีศาจไม่ว่าพวกเขาจะชนะสงครามหรือถูกทําลายเพราะความพ่ายแพ้-ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตาม พวกเขาควรจะต้องต่อสู้กับราชาปีศาจแต่…”
ฉันกลืนน้ําลาย
“ในโลกนี้การโจมตีของราชาปีศาจกลายเป็น [ไม่มีอยู่”
ในขณะที่ไม่มีใครรู้
ในช่วงเวลาที่ไม่มีใครรู้ เหตุการณ์ที่ราชาปีศาจโจมตีหายไปจากหน้าประวัติศาสตร์
ใช่แล้ว
ฉันทําให้มันหายไป
“ประวัติศาสตร์เปลี่ยนไป..”
และผลลัพธ์นั้นก็ปรากฏออกมาต่อหน้าต่อตาฉัน
[กําลังแก้ไขด่านชั้นที่ 11]
[กําลังแก้ไขด่านชั้นที่ 1]
แสงสีขาวปกคลุมไปทั่วเมือง
แสงนั้นสัมผัสใบหน้าของขอทานเด็ก
สายฝนแห่งแสงโปรยปรายลงบนเสื้อผ้าของชายคนหนึ่งที่กําลังกังวลเกี่ยวกับอาหารในวันพรุ่งนี้
ซ่าาาา..
แสงลอยไปทั่วเหมือนดอกแดนดิไลออน
ในตลาด ตรงหัวมุมถนน บนโคมไฟข้างถนนและบนคนที่กําลังกลับบ้าน
มันขีดเขียนโลกเบาๆ
[การแก้ไขเสร็จสิ้น]
และไม่นานมันก็จางหายไป
มันหายไปที่ไหนสักแห่ง
ฉันปิดปากไป
แม่มดก็ทําเช่นเดียวกัน
ในโลกที่หยุดชั่วคราวเราไม่ได้ยินอะไรเลยเพราะเราทงคู่ต่างเงียบ มันจึงเหมือนกับว่าโลกกําลังกลั้นหายใจ
แต่ทันใดนั้นเอง
– ทุกคน ถูกๆ!”
หลังจากนั้นไม่นาน ความเงียบก็ถูกทําลาย
“แอปเปิ้ลที่เพิ่งมาจากเอลบรานท์! แอปเปิ้ลสดๆ!คุณชายแม้แต่เอลฟ์ก็ยังต้องซื้อแอปเปิ้ลตามฤดูกาลพวกนี้!มาดูแอปเปิ้ลสดๆพวกนี้กันเร็ว!”
เสียง
“วันนี้น้ําในห้องซาวน่าแย่มาก ข้ามองเห็นคราบสกปรก พระเจ้า เราควรทําอย่างไรถ้าคนที่ดูแลมันไม่…”
ฉันได้ยินเสียง
หลังจากที่ฉันยอมรับเควส เวลาที่หยุดชั่วคราวก็เริ่มไหลอีกครั้ง
“ซู่! พวกองค์ชายรัชทายาททําตัวแย่จริงๆ! ข้าได้ยินเสียง จักรพรรดิตะคอกใส่พวกเขาทุกคืนที่กําแพงวัง มันเป็นแค่ข่าวลือ แต่ข้าคิดว่า…”
“เย็นนี้ดื่มกันดีไหม? แค่พวกเรา”
“บริจาคหน่อย! แค่นิดหน่อย! เทพธิดารักทุกคน”
“แอปเปิ้ลเอลบรานท์ที่แม้แต่เอลฟ์ก็ยังชอบ!ถูกๆจ้า!”
โลกเริ่มกลับมาหายใจอีกครั้ง
“พวกเจ้าตรงนั้น!”
ในหมู่พวกเขา มีเสียงเรียกพวกเรา
” พวกเจ้ามาจากไหน?!”
แม่มดและฉันหันหัวไปตามทิศทางของเสียง นายพลคนหนึ่งถือดาบของเขาบนกําแพงเมือง เขาขมวดคิ้วอย่างหวาดกลัว
” หยาบคาย! ใครกันที่กล้าเหยียบป้อมปราการของจักรวรรดิ?! ลงมาเดี๋ยวนี้!”
มันเป็นใบหน้าที่คุ้นเคย
ฉันพึมพํา
“ซาบาส เอจิม…”
ตาของนายพลเบิกกว้าง เขาดูเหมือนว่าเขาเพิ่งเคยเห็นฉันเป็นครั้งแรก
“เฮอะ! ทําไมคนอย่างเจ้าถึงรู้จักชื่อของข้า?”
ฉันปิดปาก
เข้าใจล่ะ”
เขาเป็นนายพลที่ควรจะอยู่ชั้น 11
ชาวเมืองของอาณาจักรที่ทักทายเหล่าฮันเตอร์ด้วยความใจ
NPC ที่ฉันคัดลอกสกิลหลังจากตาย
“บัดซบ! นี่พวกเจ้าไม่ได้ยินข้าบอกให้ลงมาหรือยังไง?”
เขากําลังตะโกนเหมือนกําลังคุยกับคนแปลกหน้า
แม้แต่ประวัติศาสตร์ของชั้น 11 ก็เปลี่ยนไปเช่นกัน
ตึก ตึก
“อา”
หัวใจของฉันก็สั่นสะท้านทันที
อารมณ์ที่ไม่รู้จักโอบล้อมหัวใจ หน้าอก และร่างกายของฉัน ฉันพูดไม่ออก ทําไมถึงเป็นฉัน? โลกได้พบกับลมหายใจแล้วแต่เสียงของฉันดูเหมือนจะถูกบางสิ่งเข้าครอบงํา
ฉันปิดปากและมองไปที่นายพล
ตอนนี้มันเป็นความทรงจําเก่าๆ
นึกถึงคําที่ NPC นายพลพูดกับฉัน –
– จบชีวิตของเจ้า ข้าทําไม่ได้
– ข้าขอขอบคุณแทนจักรวรรดิ
– โปรดดูแลอาณาจักรของพวกเราให้ดี
อ่า ฉันเข้าใจแล้ว
นี่คือสิ่งที่มันเป็น
“เขา”
ฉันไม่รู้ว่าทําไม แต่เสียงหัวเราะก็เล็ดออกมาจากปากของฉัน
“ฮาฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ฮาฮ่าฮ่าฮา อะฮาฮ่าฮ่าฮ่า”
ฉันหัวเราะขณะกุมท้อง
นายพลมองมาที่ฉันอย่างตกตะลึง ทหารทุกคนหันมามองฉัน แม่มดมองฉันแปลกๆ แบ ยุรยองมองมาที่ฉันเหมือนคนบ้า
แต่ฉันไม่สนใจ
ฉันเสียใจที่ชาวเมืองของจักรวรรดิลืมเกี่ยวกับตัวฉัน แต่อารมณ์ที่ยิ่งใหญ่กว่านั้นได้เกาะกุมทั่วร่างกายของฉัน
“อ่า”
ฉันหายใจเข้าลึกๆและอ้าปาก
” จักรวรรดิ!”
เสียงคํารามดังออกมาจากปากของฉัน
ไหล่ของนายพลกระตุก
“ฉันปกป้อง!”
ทหารบนกําแพงเมืองหยุดชะงัก
“ฉันปกป้องอาณาจักรของพวกคุณ!”
และฉันก็ไม่หยุด
เสียงคํารามดั่งราชสีห์ของฉันถูกเสริมพลังด้วยออร่าสีแดง
“ฉัน! รักษาสัญญา!”
เหล่าชาวเมืองของจักรวรรดิหันหน้ามา
บางคนมองมาจากถนน บางคนมองมาจากตลาดบางคนก็มองมาจากบ้านของพวกเขา
เสียงของฉันดังขึ้นในเมือง ดังไปบนกําแพงเมืองฉันหัวเราะดังสนั่น เสียงหัวเราะของฉันดังขึ้นและดังขึ้นไปบนหอคอย
ฉันชี้ไปที่ท้องฟ้าด้านบนป้อมปราการหลายร้อยวัน
ด้วยความคิดที่ว่าฉันไม่ต้องการให้มีคนตายแม้แต่คนเดียวความจริงที่ว่าฉันเอาชนะปีศาจแห่งห่าฝนหลังจากผ่านไปหลายร้อยวัน
“ฉันภูมิใจ!”
ฉันมีความสุขมาก
“ฉันทําได้!”
มันเป็นครั้งแรกในชีวิตของฉันที่ฉันรู้สึกแบบนี้
ฉันใช้ชีวิตอยู่เหมือนเศษถังขยะ ฉันอิจฉาคนอื่นๆหัวเราะเยาะพวกเขาและใช้ชีวิตไปวันๆ ดื่มเหล้าไปวันๆ
ฉันทุ่มสุดชีวิต ฉันเสี่ยงชีวิตของตัวเอง
แต่ไม่ใช่สําหรับวันนี้
[ด่านเคลียร์]
วันนี้ฉันได้ยืนหยัด
[วันนี้ด่านชั้นที่ 12 ได้ถูกเคลียร์แล้ว]
ฉันสามารถยืนต่อหน้าผู้คนได้
ต่อหน้าแม่มดและเซียนดาบ
และต่อหน้าคนทั่วทั้งโลก
ที่สําคัญที่สุดฉันสามารถยืนต่อหน้าตัวเองได้แล้ว
[แจ้งให้ทุกท่านทราบอีกครั้ง]
ฉันสามารถภูมิใจในตัวเองได้
[วันนี้ด่านชั้นที่ 12 ได้ถูกเคลียร์แล้ว]
ฉันอาจจะเป็นคนแบบนั้นก็ได้
[กําลังคํานวณผู้เข้าร่วม…]
[การคํานวณเสร็จสิ้น]
ฉันมีความสุขมากจนรู้สึกเหมือนหัวใจแทบจะระเบิด
[กําลังประกาศผู้ที่มีส่วนน่วมทั้ง 3 คน]
แสงถูกสลักลงบนท้องฟ้า
[การจัดอันดับผู้มีส่วนร่วม]
อันดับ 1. ราชาแห่งความตาย
อันดับ 2 แม่มด
อันดับ 3. เซียนดาบ
พวกมันอาจเป็นตัวอักษรที่ NPC มองไม่เห็น
นายพลตัวแข็งค้างเมื่อเจอกับเสียงคํารามของฉัน
“จะเจ้าเป็นอะไรน่ะ…”
“ซาบาส เอจิม!”
นายพลสะดุ้ง
ฉันมองลงไปที่เขาจากป้อมปราการ
“ดูแลอาณาจักรให้ดี!”
“ขอโทษที นี่คือการสิ้นสุดหน้าที่ของนักรบ! แต่แค่จับราชาปีศาจนั้นยังไม่พอ! อาจมีบางอย่างที่กัดกินอาณาจักรโดยที่มองไม่เห็นอีกมากมาย! มันมีแน่ๆ!”
ฉันฉีกยิ้ม
“จัดการเรื่องนั้นเองด้วยล่ะ!”
“เราจะไปกันแล้ว! เฮ้! ไปกันเถอะ!”
ปากของนายพลเปิดและปิดเหมือนปลาทอง
“ขะ ข้าไม่รู้ว่าเจ้าพูดอะไรก่อนหน้านี้ นี่มันเรื่องอะไร”
– อาฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!
แบ ยุรยองกลิ้งไปมากลางอากาศโดยกุมท้องของเขา
– เฮือก! ฮีธีฮีฮี! อีกข อะ ไอ้เจ้าบ้า! ไอ้เจ้าคนโรคจิต! ไอ้ซอมบี้! ฉันคิดว่านายจะเป็นผู้ใหญ่แล้ว แต่นายก็โอ้อวดโจ่งแจ้งแบบนั้น! ฉันอยากรู้ว่าสมองของนายทํางานยังไง เฮ้! คิมซอมบี้! ฉันได้รู้แล้ว! นายควรค่าแก่การค้นคว้า
“อ่า”
ฉันเสยผมไปข้างหลัง
“แล้วฉันจะทํายังไงล่ะ? วันนี้ฉันอารมณ์ดีมากเลยนะ
– ไอ้ ไอ้เจ้าบ้า! เจ้าคิมโรคจิต! อีก ก็ดี! ฉันชอบที่นายไม่ได้ทําตัวเหมือนพวกคนขี้แพ้! อุฮิฮิฮิ
แบฮฺรยองยังคงกลิ้งไปมาในอากาศเหมือนกับว่ายังกลิ้งไม่
พอ
ฉันหันไปมองแม่มด
“เอาล่ะ แม่มดมังกรดํา! เธอกําลังทําอะไรอยู่? ไปที่ชั้น13กันเถอะ!”
แม่มดถอนหายใจ
“นั่นสินะ…ไม่มีคนปกติในหมู่แรงเกอร์ระดับท้อปไม่เป็นไรฉันเข้าใจ ฉันจะคิดว่ามันยังพอทําใจได้เพราะอย่างน้อยนายยังดีกว่านักถามนอกรีต”
“ว่าไงนะ?”
แม่มดคว้ามือของฉันและใช้สกิลของเธอ ต่อมาพวกเรากลับมาอยู่กลางทุ่งหญ้าอีกครั้ง เธอไม่พูดอะไรมากและคว้าแขนของเซียนดาบ
เจ้าของกิลด์มังกรดํามองมาที่หน้าของฉัน
“การเข้าเป็นคนแรกจะมอบให้ผู้ที่เป็นอันดับ 1 เสมอ”
เธอพูด
“นายสามารถพูดว่าเคลื่อนย้ายสําหรับพวกเราทุกคนราชาแห่งความตาย”
นี่เป็นครั้งแรกที่ฉายาของฉันถูกเรียก
วันนี้เต็มไปด้วยครั้งแรก
“ครับ คุณผู้หญิง”
ฉันยิ้ม
“ เคลื่อนย้าย”
และ เรามุ่งหน้าสู่ชั้นต่อไป
