SSSH ตอนที่ 44: ชื่อของราชาปีศาจ (1)
มันเป็นเวลานาน
หลังจากเวลานานในที่สุดฉันก็มาถึงที่แห่งนี้
[คุณได้รับการลงโทษเนื่องจากสกิลของคุณ]
(บาดแผลในใจของศัตรูของคุณกําลังถูกกระตุ้นอีกครั้ง]
ตอนนี้ได้เวลาพูดเกี่ยวกับฝันร้าย
ในการต่อสู้ที่ชั้น 12 เมื่อฉันถูกซัดเหมือนเม็ดฝน
[ความรุนแรงของการลงโทษอยู่ในระดับปานกลาง]
มันคือสิ่งที่ฉันเห็นหลังจากที่ถูกฆ่าโดยราชาปีศาจ
(มันคือถนนวิญญาณ)
ความบอบช้ําในจิตใจ
ฝันร้ายของผู้ที่ถูกเรียกว่าจ้าวแห่งฝันร้าย
[เริ่มการลงโทษ]
[บาดแผลในใจของมอนสเตอร์ ราชาปีศาจแห่งห่าฝนกําลังถูกสร้างขึ้น
ฉันยืนอยู่คนเดียวในหมู่บ้านที่ถูกเผา ท่ามกลางทะเลเพลิง
– เผาเธอ!
ฉันอาจไม่ได้เป็นคนเดียวที่อยู่ที่นี่
อย่างน้อยฉันก็มีแบฮุรยอง คนที่อยู่ในนรกคนเดียวจริงๆอยู่อีกด้านหนึ่ง
– เผารังแม่มดซะ!
เอสเทล
นักบุญหญิงจากชนบท
– อย่าเมตตา พวกมันล้วนเป็นสัตว์ประหลาดที่ถูกสาป!
– อย่าให้รอดแม้แต่คนเดียว!
เอสเทลไม่เข้าใจ
เธอพูดไม่ออก
เพราะเธอไม่เข้าใจ ปากของเธอจึงขยับโดยไม่ส่งเสียงใดๆ
ทําไม?
ทําไมมนุษย์ถึงเผามนุษย์ด้วยกัน?
พวกเขาเป็นพ่อแม่ที่บอกว่าพวกเขาขอบคุณเธอ ทารกที่ได้รับชีวิตใหม่จากเธอ พวกเขาทั้งหมดถูกสังหารหมู่
– นี่คือสิ่งที่นายท่านต้องการ!
ทหารที่ปรากฏตัวออกมาจากที่ไหนก็ไม่รู้ได้ทําลายหมู่บ้าน
– ผ่าบาททรงรับสั่ง!
และอัศวินที่มีตราสัญลักษณ์ต่างกันก็นําดาบของพวกเขาออกมา
– สมเด็จพระสันตะปาปาตรัสกับคนนอกรีตที่กล้าเรียกตัวเองว่านักบุญ…
– ผู้เป็นนายของปาแห่งนี้ได้มีคําสั่ง ดังนั้นวิญญาณเอ๊ย ได้โปรด….
– ราชินีแห่งนางเงือกได้มอบพลังเวทย์ให้กับเรา
– พวกข้านักรบมาเพื่อรักษาสัญญาของภูเขาไฟ! ไปเลย มังกร ยิงไปที่พวกเขาทั้งหมด เปิดเผยว่าพวกเขามาจากไหน แต่เอสเทลยังไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นใคร
พวกที่เผามนุษย์มันเป็นใคร?
– อ่า อ้ากกกก!
– ช่วยด้วย!
พวกเขาล้อมรอบหมู่บ้านเหมือนกําลังจับเหยื่อ ไม่มีทางที่จะหลบหนีมีบางครอบครัวที่พยายามจะออกจากหมู่บ้าน แต่พวกเขาถูกสังหารทันทีที่พวกเขาถูกจับได้
ทางหนีเดียวคือจัตุรัสของหมู่บ้าน
พวกเขาถูกแทงด้วยหอก ถูกดาบไล่แทงได้แผลด้วยธนูถูกทุบตีด้วยกระบอง….
ผู้คนยังคงมารวมตัวที่จัตุรัส
– แค่ก!
กลางหมู่บ้าน มีสรวงสวรรค์ที่พวกเขาสร้างขึ้น
เอสเทลมองไปรอบๆ ในอากาศที่เต็มไปด้วยควันไฟ
– อดทนอีกนิด อีกสักนิด…
ผู้เป็นพ่อคล่อมตัว ช่องว่างระหว่างพื้นดินกับพ่อมีพื้นที่ว่างเปล่าลูกของเขาซ่อนตัวอยู่ในช่องว่างนั้น พ่อถูกไฟไหม้แทนลูกและกลืนควันแทนลูก
ผู้เป็นพ่อตายก่อน
ส่วนผู้เป็นลูกมีชีวิตต่อได้เพียงอีกนาที
– อีกนิดเดียว…
คู่สามีภรรยาที่แก่เฒ่ากอดกัน พวกเขาพยายามที่จะตายด้วยกันหรือ? นั่นคือสิ่งที่เอสเทลคิด แต่เมื่อเธอมองเข้าไปใกล้ๆมันไม่ได้เป็นเช่นนั้น มีทารกแรกเกิดอยู่ตรงกลางระหว่างพวกเขา
– แค่อีกนิด….
เมื่อไฟลามทั้งคู่ก็กรีดร้อง แต่พวกเขาก็ไม่ล้มลง แขนของพวกเขาถูกเผาไหม้จากเปลวไฟ แม้ว่าพวกเขาจะกลายเป็นเถ้าถ่าน แต่ทั้งคู่ก็กอดกันไม่ใช่การโอบกอดสาหรับความทรงจําสุดท้ายของพวกเขา แต่เพื่อปกป้องเด็กตัวเล็กๆ
คู่รักเสียชีวิตก่อน เสียงสะอื้นของทารกแรกเกิดสิ้นสุดลงหลังจากนั้นหนึ่งนาที
ทีละเสียง ทีละเสียง เสียงกรีดร้องในจัตุรัสก็เงียบไป
ครอบครัวที่ร่ํารวยขึ้นเนื่องจากฟาร์มของพวกเขา ชายชราที่ตื่นแต่เช้าเพื่อไปทํางาน
– ทําไม…?
ไม่มีชาวบ้านที่ไม่ถูกแตะต้อง มีคนปวยเป็นมะเร็งคนตาบอดเนื่องจากมีโรคมากมายในโลก เอสเทลจึงกลืนพวกมันทั้งหมด
– เพราะอะไร…?
เมื่อเธอกลืนโรคเหล่านั้นลงไปทั้งหมด
เธอถูกล้อมรอบไปด้วยควัน
เธอมอดไหม้จากกองเพลิง
เธอพยายามเปิดปากอย่างเงียบๆ
ในปากของเธอ เธอได้กลิ่นอะไรบางอย่างที่ไหม้อยู่
เอสเทลตระหนักว่าหัวใจของเธอดําขึ้นเล็กน้อย วันหนึ่งหมู่บ้านก็ลุกเป็นไฟวันหนึ่งเอสเทลก็ลุกเป็นไฟ
แครก!
มือของเอสเทลคว้าที่ขี้เถ้า ไม่มีใครรบกวนเธอ ทหารทุกคนออกไปจากที่เห็นหมู่บ้านอยู่ในเปลวเพลิง สิ่งที่เหลืออยู่คือเศษซากของสรวงสวรรค์
– เลแพนดอร์….
มีศพของผู้เป็นพ่อคนหนึ่ง
– ดาเจน่า….
ใต้ศพผู้เป็นพ่อ มีศพของผู้เป็นลูก
– โซลาป… โจ… อูกันช่า
เธอขุดลงไป
– โมไบจาน
โทโป้… แอนนา….. การ์ชอฟ…
ด้วยมือเปล่าของเธอ
เศษซากของหมู่บ้าน ขี้เถ้าบนเศษซากปรักหักพัง นิ้วของเธอเปลี่ยนเป็นสีดําและเลือดสีแดงของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีดําเอสเทลยังคงขุดต่อไป
และเธอก็กินมัน
เนื้อของมนุษย์
กระดูกของมนุษย์
เขี้เถ้าที่ไม่มีเนื้อหนังและกระดูก
กลิ่นเนื้อมนุษย์ไม่น่ารื่นรมย์อีกต่อไป เธอไม่รู้สึกหิวหรือสวยงามแม้แต่น้อยมันมีเพียงกลิ่นไหม้ แต่เอสเทลก็ยังกินมันเธอกลืนมันลงไปแม้ว่ามันจะน่าเกลียด
ปากของเอสเทลเป็นสีดําคล้ํา
ฟันของเอสเทลเปลี่ยนเป็นสีดํา
– สิ่งมีชีวิตที่น่าสงสาร.
ลําไส้ของเธอเต็มไปด้วยหนองและเลือดที่กระจายไปทั่วทั้งร่างกายของเธอไม่ใช่แค่เลือด มีบางอย่างไหลออกมาจากดวงตาของเธอ
มันคงไม่ใช่น้ําตา
ถ้าเป็นน้ําตาที่ไหล ทําไมมันถึงไม่ใสกัน?
– สิ่งมีชีวิตที่น่าสงสาร.
มันจึงเป็นน้ําเสีย
น้ําเสียที่มนุษย์ใช้และทิ้งได้มารวมที่เธอ
มันรวบรวมอยู่ในหัวใจของเธอ
สิ่งมีชีวิตที่น่าสงสาร..
น้ําเสียไม่หยุดไหล
– เจ้า
น้ําเสียก็ยังคงไหล
– เจ้า เจ้า และพวกเจ้าต่างก็เป็นมนุษย์
มันไหลเข้ามาในจิตใจของเธอ
– พวกเจ้าทุกคนเกิดมาเป็นมนุษย์และรู้ดีถึงความงดงามและน้ําตาของชีวิตแล้วทําไมล่ะ? ทําไมกัน?
มันทะลักออกมารอบตัวเธอ
– พวกเจ้าเรียกว่าสัตว์ประหลาดเหรอ? การรู้จักความงดงามและความโศกเศร้ายังไม่เพียงพออีกหรือ?
มันไหลรอบๆเธอ
– พวกเจ้ายังคงเป็นมนุษย์และพวกเขา…ลูกๆของข้าก็จะยังคงเป็นสัตว์ประหลาด? นั่นคือโลกของเจ้างั้นหรือ?
มันไหลเป็นสายฝน
– ในโลกนี้มีแค่พวกเจ้าที่สมควรตาย? มีเพียงพวกเจ้าเท่านั้นที่ได้รับอนุญาตให้พบความงดงาม?
หัวใจของเธอร้อง มันกําลังคร่ําครวญ
– ตอนนี้ พวกเจ้าได้พิสูจน์แล้ว
ฝนเทลงมา
– พิสูจน์ให้ข้าได้เห็น
ฝนเทลงมา
– ข้าขอสาปแช่งพวกเจ้า
เพราะฝนที่ตกลงมา
ไม่มีหมู่บ้านใดที่จะมอดไหม้จากเปลวเพลิง
ลูกๆของข้า เลือดเนื้อของข้า สีที่กลืนกินหัวใจของข้า
ข้าสูญเสียสีสันในเลือดของข้า มีเพียงน้ําเสียเท่านั้นที่ไหลในตัวข้าแต่ฝนนั้นเป็นสีแดงและพิสูจน์การมีอยู่ของหลดเลือดของข้า
– จงถูกกลืนหายไปในความชั่วร้ายของพวกเจ้า
ฝนเทลงมา
ฝน
– พวกเจ้า,
ฝน
ฝนยังตกลงมา
– พวกเจ้าทําให้ข้าเป็นเช่นนี้
อย่างต่อเนื่อง
– ดังนั้นข้าจะทําให้พวกเจ้าเป็นแบบนี้เช่นกัน
ฝน,
เพราะฝนที่ตกลงมา
– กงจา
พรึบ
– ตื่นได้แล้ว
เสียงหนึ่ง
นี้ไม่ใช่นรกของนาย
เมื่อได้ยินเสียงทุ้มนั่น ฉันก็ลืมตาขึ้น
[การแสดงบาดแผลในใจได้เสร็จสมบูรณ์แล้ว]
[ยืนยันแล้วว่าตัวตนยังคงอยู่]
[บทลงโทษได้สิ้นแล้ว]
