กุสตาฟโค้งแขนที่คลุมด้วยขนสีน้ําตาลของเขาไปข้างหลัง ขณะที่เขามาถึงด้าน หน้าของสิ่งมีชีวิตและเหวี่ยงหมัดไปข้างหน้า
ปัง ปัง ปัง
เสียงการโจมตีอย่างหนักหลายครั้งดังก้องไปทั่วสถานที่ ขณะที่หมัดของกุสตาฟกระแทกเข้าที่ขาของสัตว์ร้ายอีกครั้ง
มันว่องไวมาก มันสามารถตอบโต้หมัดของกุสตาฟด้วยการยกขาขึ้น
กสตาฟควาขาทั้งสองข้างไว้ หลังจากที่เจ้าสัตว์ประหลาดสามารถตอบโต้การโจมตีของเขาและดึงมันออกมาด้วยกําลัง
“หมึกๆๆๆ!” กุสตาฟเอาชนะสิ่งมีชีวิตได้อย่างง่ายดายและเหวี่ยงมันไปทางด้านข้าง ทําให้มันกระแทกต้นไม้หลายต้น
“ฉันไม่มีเวลาทั้งวัน ดังนั้นฉันต้องทําให้เร็ว กุสตาฟกล่าวภายใน ก่อนที่จะกระโดดไปข้างหน้าด้วยท่าทางเด็ดขาด
ประมาณ 1 ชั่วโมงต่อมา เห็นกุสตาฟนั่งหลับตาอยู่ที่ก้นลําธาร
เขาสวมแต่กางเกงขาสั้น ในขณะที่เขานั่งที่กันและกลั้นหายใจ เสื้อผ้าของเขาอยู่บนพื้นผิว
“ตอนนี้ การทําสมาธิไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้น” กุสตาฟกล่าวภายใน ขณะที่หลับตาลงและจดจ่อกับการถ่ายทอดสายเลือดของเขา
“จากนี้ไปฉันจะทะลวงสู่ Serial Rank กัน… มันจะเร็วมาก กุสตาฟกล่าวภายในขณะตรวจดูสายเลือดของเขา
เขาสังเกตเห็นว่าแก่นรากสายเลือดเดิมของเขากาลังก่อตัวนั้นยาวมากจนตอนนี้เชื่อมต่อกับส่วนต่าง ๆ ของร่างกายของเขา
ประมาณ 2 ชั่วโมงต่อมา กุสตาฟออกจากชายแดนและขณะนี้อยู่ในพื้นที่ใกล้เคียง โดยยกหญิงสาวคนหนึ่งไว้บนหลังของเขา ขณะที่เขาวิ่งไปข้างหน้า
หญิงสาวมีรอยยิ้มอันอบอุ่นบนใบหน้าของเธอ ขณะที่เธอกอดหลังกุสตาฟไว้ที่หน้าอกและหลับตาลง
เห็นได้ชัดว่าเธออยู่ในโลกแห่งจินตนาการแล้ว ขณะที่กุสตาฟพุ่งเข้าหาจุดหมายที่เธอเลือกอย่างรวดเร็ว
อีกไม่กี่นาทีต่อมาพวกเขาก็มาถึงหน้าบ้านพักคนชราและกุสตาฟวางเธอลง
“โอ้ ขอบคุณ กุสตาฟ” ขณะที่เธอเปล่งเสียงออกมาด้วยความยินดี เธอสังเกตเห็นว่ากุสตาฟไม่ได้อยู่ต่อหน้าเธออีกต่อไป
“โอ้ เขาไปไหน ฉันยังไม่ได้คุยกับเขาเลย” เธอพูดออกมาด้วยสีหน้าไม่พอใจ
ขณะที่กุสตาฟรีบกลับบ้าน เขาได้ตรวจสอบความคืบหน้าของงานประจําวันของเขา
[งานประจําวัน (3/9): หยุดคนแปลกหน้าบนท้องถนนและยกพวกเขาขึ้นหลังคุณไปยังจุดหมายปลายทาง ]
อาจมีคนคิดว่ามันเป็นงานที่ยาก แต่เนื่องจากกุสตาฟค่อนข้างโด่งดัง ในละแวกนั้นเขาแค่ต้องเดินไปหาใครก็ได้และถามว่าเขาจะไปไหนและเขาทําได้หรือไม่
ดังนั้นมันจึงค่อนข้างง่าย อย่างไรก็ตามนั่นไม่ได้เปลี่ยนความจริงที่ว่ากสตาฟเห็นมันว่ามันแปลก
เป็นเวลาประมาณบ่าย 2 โมงแล้ว กุสตาฟรู้ว่าเขาต้องเร็วในการทํางานเหล่านี้ให้เสร็จ เนื่องจากเขาออกเดทกับแองจี้ภายในเวลา 17.00 น.
กุสตาฟเริ่มมุ่งหน้ากลับไปยังพื้นที่ป่าก่อนถึงชายแดน เมื่อเขาไปถึงที่นั่น เขาเริ่มกระโดดไปมาซ้ําแล้วซ้ําเล่า
หลังจากผ่านไปอีก 2 ชั่วโมงครึ่ง กุสตาฟก็ตรวจสอบความคืบหน้าของเขา
[งานประจําวัน (6/9): แข่งไป-กลับถึงหอคอย MBO จากอพาร์ตเมนต์ของคุณ]
ตอนนี้เขามีงานอีกประมาณ 3 งานที่ต้องทําเพื่อให้งานประจําวันเสร็จสมบูรณ์
ปัญหาของงานคือเป็นงานที่ต้องใช้เวลามาก ดังนั้นเขาจึงใช้เวลาทําบางงานให้เสร็จนานกว่าปกติ
แต่ตอนนี้เขาไม่สามารถทํางานต่อไปได้ เพราะตามที่สัญญาไว้ก่อนหน้านี้ เขามีนัดกับแองจี้
เขาตัดสินใจว่าจะกลับมาทําเสร็จ หลังจากวันที่เขาตัดสินใจ กลับบ้านและเตรียม
อีกประมาณ 20 นาที กุสตาฟก็เตรียมการเสร็จ
เขาย้ายออกจากอพาร์ตเมนต์ของเขาโดยสวมชุดสูทสีไวน์ที่เขาซื้อเมื่อนานมาแล้วโดยมีผ้าฝ้ายสีดําอยู่ข้างใน
เขายังจัดทรงผมของเขาเล็กน้อย
เขาได้พบกับแองจ์ที่ทางเดินในชุดเดรสยาวแขนกุดสีขาวและชมพู
ทั้งคู่ต่างนิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง ขณะที่พวกเขาจ้องตากัน
ใบหน้าของแองจี้แดงก่า เมื่อเธอจ้องไปที่ใบหน้าที่หล่อเหลาของกุสตาฟ
กุสตาฟยังจ้องมองกลับมาที่เธอด้วยท่าทางชื่นชมที่ซ่อนอยู่ ดวงตาของเขาหยุดอยู่ที่ริมฝีปากสีแดงเชอร์รี่ของเธอ และเขานึกถึงบางอย่างที่ทําให้เขาละสายตาไป
“อืม ไปกันเลยไหม” กุสตาฟถามพลางชี้ไปทางขวาที่น่าไปสู่บันได
“อืม” แองจี้ยิ้มตอบ ขณะเดินเคียงข้างกับเขา
ความคิดต่างๆ ผุดขึ้นในหัวของเธอ ขณะที่เธอจาการจ้องมองของเขาได้ไม่นาน
นั่งรถที่ชั้นล่างเพื่อรอที่จะพาพวกเขาไปที่ร้านอาหารเครมลิน ซึ่งห่างจากที่ซึ่งแองจี้และกุสตาฟมักจะแยกทางกัน ก่อนจะมุ่งหน้าไปโรงเรียนประมาณ 3 ช่วงตึก
แองจี้ไม่สามารถพูดอะไรได้ภายในรถ เนื่องจากความกังวลใจ ขณะเดินทางไปยังจุดหมายปลายทาง
ในทางกลับกัน EG4YAup2hySgcimq8MkLuB6e34rNB2SF9h94LL1ryzzq และตัดสินใจว่าจะเล่าสิ่งที่อยู่ในใจของเขาให้แองจี้ฟังในวันนี้
ในเวลาไม่กี่นาที พวกเขามาถึงหน้าอาคารรูปงามสูง 37 ชั้นแล้วเดินเข้าไป
พวกเขามุ่งหน้าไปที่ลิฟต์และหยุดที่ชั้น 30 ซึ่งเป็นที่ตั้งร้านอาหาร
ไม่กี่นาทีต่อมา กุสตาฟและแองจี้นั่งอยู่ในที่โล่ง ซึ่งมองเห็นเมืองได้ทางด้านซ้ายมือ
โต๊ะของพวกเขาเต็มไปด้วยอาหารอร่อยทุกประเภทที่กุสตาฟสั่งและพวกเขาสั่ง
“อืม สเต็กพาซิบของพวกเขาก็พอรับได้ แต่พวกเขาจําเป็นต้องเปลี่ยนพ่อครัวจริงๆที่ทําอาหารจานนี้จากตราดาชิ… บอสดันโซ่เก่งกว่ามากจริงๆ” กุสตาฟพึมพํา ขณะที่เขากิน
การกินแบบนี้ทําให้เขานึกถึงบอสดันโซ่เสมอ
“นายเป็นคนรักอาหารจริงๆ” แองจี้ยิ้มขณะที่เธอเปล่งเสียงออกมาก่อนจะพูดต่ออีกช่อนอาหารในปากของเธอ
“เธอเคยเห็นใครทําครัวทั้งๆที่ไม่รักอาหารไหม” กุสตาฟถาม
แองจี้ยิ้มกลับ ขณะที่เธอเข้าใจสิ่งที่กุสตาฟหมายถึง
“แองจี้… เธอพูดก่อนเถอะ” กุสตาฟก็เปล่งเสียงออกมา
“นายหมายถึงอะไร?” แองจี้ถามหลังจากจิบน้ํา
“ฉันรู้ว่าเธอมีเรื่องจะพูด…เริ่มก่อนที่ฉันจะพูด”กุสตาฟกล่าว..
