The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 678

　ตอนที่678 นี่คือข้อตกลง
　　ไม่ว่าพวกเขาจะกลัวหรือไม่นั้นเป็นสิ่งที่เฟิงหยูเฮงไม่สนใจนับตั้งแต่นางมาที่ราชวงศ์ต้าชุน วันเวลาของนางก็ไม่เคยสงบสุข ทั้งลมและคลื่น เป็นไปได้ไหมที่นางจะกลัวเจ้าเมืองหลานโจว ? นางจะกลัวองค์ชายแปดหรือ ? นางจัดการกับศัตรูทีละคน นางรู้ว่ายิ่งมีสิ่งอื่นเข้ามามากเท่าไหร่ นางก็จะยิ่งเป็นเหมือนเจ้านายมากขึ้นเท่านั้น ไม่มีประเด็นที่จะกลัว นางทำได้แค่ฝึกฝนตัวเองต่อไปเรื่อย ๆ หลังจากรีบเร่ง นางจะเป็นอิสระอย่างสมบูรณ์
　　เจียงซื่อถูกซูจิงหยวนจับตัวไปและไม่กลับมาตลอดทั้งคืนในวันต่อมาเช่นเดียวกับจีหลิงเทียนตัดสินใจที่จะตามหาเฟิงหยูเฮงและคิดหาวิธีที่จะตกลงเรื่องนี้เป็นการส่วนตัวก่อนถึงเทศกาลกลางฤดูใบไม้ร่วง ข่าวมาจากทางการ กรณีของเจียงซื่อที่นำหยกขององค์หญิงไปจะนำขึ้นมาพิจารณาในวันนี้ จีหลิงเทียนได้รับเชิญให้เข้าร่วม
　　จีหลิงเทียนไม่มีทางเลือกนอกจากเปลี่ยนวิถีชีวิตของเขาในจุดนั้นโดยมุ่งหน้าไปยังสำนักงานของทางการก่อนเขากำลังคิดในตอนแรกว่าตั้งแต่เขาถูกเรียกตัวให้ไปร่วมงาน องค์หญิงก็เป็นหนึ่งในแขกรับเชิญ การประชุมที่ใดก็ได้ยังคงประชุม มันจะดีกว่าถ้าไปที่สำนักงานของทางการ ยิ่งไปกว่านั้นคดีของฮูหยินจะถูกพิจารณาในศาล ถ้าเขาไม่ไปดู เขาจะรู้สึกไม่สบายใจ
　　ใครจะรู้ว่าหลังจากมาถึงสำนักงานของทางการเขาไม่ได้พบเฟิงหยูเฮง นอกจากเจียงซื่อและจีเซียงแล้วยังมีคนสำคัญอีกคนหนึ่ง เห็นได้ชัดว่าบุคคลที่ดูแลศาลานิพพาน ฉิงหยู
　　จีหลิงเทียนกัดฟันแน่นและได้แต่ถามซูจิงหยวนว่า“ใต้เท้าซู สิ่งนี้หมายความเช่นไร ? เนื่องจากเจ้าหน้าที่ผู้นี้ถูกเรียกมาที่นี่ ทำไมข้าไม่เห็นองค์หญิงที่นี่ ? ”
　　ซูจิงหยวนงงงวย“ทำไมองค์หญิงต้องมาที่นี่ด้วย ? ”
　　“หืม! ” จีหลิงเทียนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “แม้แต่เจ้าหน้าที่ผู้นี้ก็ต้องมา เหตุใดนางจึงไม่ต้องมา ? ”
　　ซูจิงหยวนเข้าใจว่า“ดูเหมือนว่าใต้เท้าจีกำลังเปรียบเทียบตัวเองกับองค์หญิง ข้าจะแจกแจงใหท่านฟัง เจ้าเมืองในราชวงศ์ต้าชุนเริ่มต้นจากขุนนางขั้นห้า แต่เนื่องจากเป็นเขตปกครองในชายแดนภาคใต้ และด้วยเมืองหลานโจวเป็นดินแดนขนาดใหญ่และมีสภาพแวดล้อมที่ไม่ซ้ำกัน เจ้าเมืองของเขตปกครองหลานโจว อาจเป็นขุนนางขั้นสาม แต่จะได้รับการปฏิบัติในระดับเดียวกับขุนนางขั้นสอง ใต้เท้าจี ข้าพูดถูกต้องหรือไม่ ? ”
　　จีหลิงเทียนลุกขึ้นนั่งตรงๆ เห็นได้ชัดว่าเขาพอใจมากกับคำอธิบายนี้พยักหน้าและพูดว่า “ถูกต้อง”
　　“ถ้าอย่างนั้นข้าก็ไม่เข้าใจ! ” ซูจิงหยวนกล่าวเสียงดัง “ขุนนางขั้นสองช่างกล้าตีตนเสมอองค์หญิงงั้นหรือ ? ใต้เท้าจี ท่านสับสนเนื่องจากความโกรธเพราะการลักขโมยของฮูหยินหรือไม่ ? นั่นคือองค์หญิงไม่ใช่ขุนนางของราชสำนัก นางเป็นสมาชิกของราชวงศ์ ! ” เจ้ากินมากเกินไปและไม่มีอะไรดีไปกว่านี้แล้วหรือ ? เขาหยุดตนเองจากการพูดสุดท้าย หากสิ่งนี้ไม่ได้เกิดขึ้นในศาล ซูจิงหยวนจะดูถูกเขาอย่างแน่นอนกับการล่วงเกินที่ไม่เหมาะสม เขายังเป็นเจ้าเมืองของเมืองหลวงด้วย เขาไม่ได้ต่ำต้อยไปกว่าจีหลิงเทียน
　　แม้ว่าในกรณีนี้ใบหน้าของจีหลิงเทียนเปลี่ยนเป็นสีแดงและสีขาวจากที่พูด หลังจากได้ยินผู้ชมต่างหัวเราะกัน เขารู้สึกว่าเขาไม่สามารถเข้าร่วมการพิจารณาคดีนี้ได้อีกต่อไป เมื่อคิดถึง เขาจะเขย่าโลกในหลานโจวได้อย่างไร ในตอนนี้เขาต้องทนรับความอับอายในขณะที่อยู่ในเมืองหลวง
　　แต่ไม่ว่าเขาจะฟังหรือไม่ก็ไม่ก็ขึ้นอยู่กับเขาซูจิงหยวนทุบค้อนบนโต๊ะและตะโกนเสียงดัง “ทุกคนในศาลคุกเข่า ! ”
　　การเบิกความได้เริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการแล้ว!
　　เจียงซื่อและจีเซียงถูกขังคุกหนึ่งคืนพวกนางลืมท่าทางหยิ่งผยองจนเกือบหมดสิ้น เมื่อพวกนางเห็นว่าที่พึ่งของนางถูกทำให้อับอายไม่มีอะไรเหลืออยู่ในใจนอกจากความกลัว พวกเขาตอบทุกอย่างที่ซูจิงหยวนถาม ในขณะที่ตัวสั่น พวกนางสามารถให้คำอธิบายที่ชัดเจน แต่เมื่อซูจิงหยวนได้ถามเกี่ยวกับส่วนที่สำคัญที่สุดของคดี เจียงซื่อก็มีชีวิตชีวาและตอบเสียงดัง “ไม่ได้เป็นอย่างที่เจ้าพูด ! องค์หญิงจี่อันไม่ได้สูญเสียหยกที่สวยงาม หยกนั้นถูกขายให้กับข้าในราคา 80 ล้านเหรียญเงิน ! ”
　　และซูจิงหยวนกำลังรอนางบอกแบบนี้“แล้วฮูหยินได้มอบเงิน 80 ล้านเหรียญเงินหรือไม่ ? ”
　　เจียงซื่อส่ายหน้า“ตอนนั้นมีเงินไม่พอ นางบอกข้าว่าสามารถนำหยกกลับมาก่อน และจ่ายเงินเมื่อข้าได้เงินครบ”
　　ฉิงหยูผู้ซึ่งมาเพื่อการพิจารณาคดีปล่อย“ฟู่” และหัวเราะ “ใต้เท้าซู ทุกคนในเมืองหลวงคุ้นเคยกับองค์หญิงจี่อัน นางเคยมีส่วนร่วมในการทำการค้าแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ? ”
　　ซูจิงหยวนส่ายหน้า“นั่นจะเป็นไปได้อย่างไร ไม่ต้องพูดถึงหยกอันสวยงามสักชิ้น ถึงแม้ว่ามันจะเป็นผ้าเช็ดหน้า องค์หญิงก็ไม่เคยอนุญาตให้ใครนำมันกลับไปก่อนแล้วค่อยจ่ายเงินในภายหลัง”
　　คนที่ส่งมาจากคฤหาสน์ขององค์หญิงเพื่อเข้าร่วมศาลเอามือตบหน้าผากองค์หญิงเป็นคนตระหนี่ขนาดนี้จริงหรือ ?
　　แต่ซูจิงหยวนยังกล่าวต่อ“แต่เมื่อพูดถึงการขายหยกจำนวน 80 ล้านเหรียญเงิน ข้าต้องถามท่านฮูหยิน ท่านรู้จักหยกนี้หรือไม่ ? ”
　　เจียงซื่อพยักหน้าซ้ำๆ “ข้ารู้”
　　ซูจิงหยวนยกมือขึ้นแล้วตะโกนเสียงดัง“พาตัวช่างฝีมือเป่ยมา”
　　เจ้าหน้าที่ศาลบางคนพาช่างออกมาจากห้องโถงด้านข้างอย่างรวดเร็วเมื่อจีหลิงเทียนเห็นช่างฝีมือเป่ยมา เขาอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว ในฐานะช่างฝีมือที่ดีที่สุดย่อมรู้จักหยกดีที่สุด ซูจิงหยวนผู้นี้ได้เรียกเขามาตรวจสอบหยก
　　เช่นเดียวกับที่เขาคิดสิ่งนี้ช่างฝีมือเป่ยเริ่มมองกล่องหยกแล้ว สิ่งนี้ยังคงดำเนินต่อไปเป็นระยะเวลาครึ่งถ้วยชาก่อนที่เขาจะหยุดมอง เขาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจซ้ำ ๆ “มันเป็นหยกชิ้นพิเศษ มันหายากมากและเป็นสมบัติที่มีค่า”
　　คำพูดเหล่านี้มาจากปากของช่างฝีมือเป่ยและรับประกันได้ว่าหยกมีคุณภาพดีเยี่ยม
　　ซูจิงหยวนจึงถามเจียงซื่อ“ท่านฮูหยินเห็นด้วยกับการประเมินของช่างฝีมือเป่ยหรือไม่ ? ”
　　ในเรื่องนี้เจียงซื่อไม่ได้มีข้อคัดค้านใดๆ ดังนั้นนางก็พยักหน้า “ใช่”
　　“เมื่อเห็นท่านฮูหยินคิดว่าหยกกล่องนี้มีมูลค่าเท่าไหร่ ? ” ซูจิงหยวนถามเจียงซื่อ “มันมากกว่า 80 ล้านเหรียญเงิน”
　　ในเรื่องที่เกี่ยวกับหยกซึ่งเจียงซื่อชอบมากที่สุดในใจของนางนางเคยคิดเรื่องราคามาครั้งหนึ่งแล้ว เมื่อได้ยินซูจิงหยวนถามเกี่ยวกับเรื่องนี้ นางกล่าวทันที “หากข้ามองไม่พลาด ข้ารู้ว่าหยกชิ้นนี้เป็นชิ้นที่มีคุณภาพสูงสุด เงิน 80 ล้านเหรียญเงินฟังดูไม่ค่อยดี แต่ถ้าเทียบกับหยกชิ้นนี้ มันก็… น้อยเกินไปจริง ๆ ”
　　ซูจิงหยวนไม่ได้พูดอะไรมากนักเขาเพียงแต่มองไปที่ช่างฝีมือเป่ย ช่างฝีมือเป่ยคิดไตร่ตรองเล็กน้อย และให้ราคาที่เป็นกลางมาก “เงิน 80 ล้านเหรียญทองถึงจะสมควรกับมูลค่าของหยก ! ”
　　คำพูดเหล่านี้ทำให้ทุกคนในศาลพากันสูดหายใจเข้าอย่างแรงคนเหล่านั้นอยู่ด้านนอกศาล พวกเขาชะเง้อคอเพื่อดูชิ้นส่วนของหยกที่มีมูลค่า 80 ล้านเหรียญทอง น่าเสียดายที่หยกอยู่ที่ด้านหน้าของศาล พวกเขาจะเห็นได้อย่างไร
　　จีหลิงเทียนนั่งอยู่ข้างๆ และรู้สึกคึกคักในใจ เขามีลางสังหรณ์ที่ไม่เพียงแต่เป็นกรณีนี้หายไปอย่างแน่นอน แต่มันก็จะเป็นการสูญเสียที่น่ากลัว
　　ในที่สุดซูจิงหยวนก็พูดขึ้นมาอีกครั้งถามเจียงซื่อ“ช่างฝีมือเป่ยเป็นช่างฝีมือดีที่สุดในโลก ท่านเห็นด้วยกับการประเมินเกี่ยวกับราคาหรือไม่ ? ”
　　เจียงซื่อถอนหายใจและพยักหน้า“เห็นด้วย”
　　ดังนั้นซูจิงหยวนจึงกล่าวอีกครั้ง“หยกนี้มีมูลค่าถึง 80 ล้านเหรียญทอง แต่ท่านฮูหยินบอกว่าองค์หญิงจี่อันต้องการที่จะขายให้กับท่านในราคา 80 ล้านเหรียญเงิน ท่านฮูหยินแน่ใจหรือว่าท่านฮูหยินฟังราคาไม่ผิด ? ”
　　เจียงซื่อกล่าวในทันทีว่า“องค์หญิงอาจไม่รู้เรื่องหยก ! ”
　　เมื่อพูดคำเหล่านี้ฉิงหยูตอบทันที“นั่นไม่เป็นเช่นนั้น ! แม้ว่าองค์หญิงจะไม่รู้ ในช่วงเริ่มต้นองค์ชายเก้าเสนอราคา 50 ล้านเหรียญทอง แต่นางไม่สามารถจ่ายได้”
　　เจียงซื่อผงกศีรษะ“ใช่ นั่นคือเหตุผลที่เจ้าลดราคาให้”
　　ผู้คนทั้งในและนอกศาลเริ่มหัวเราะการที่ลดราคาจาก 80 ล้านเหรียญทอง เป็น 80 ล้านเหรียญเงิน องค์หญิงเสียสติหรือไม่ ?
　　เจียงซื่อยังรู้สึกว่าเหตุผลนี้ไม่เข้าท่าในเวลานี้จีเซียงที่คุกเข่าอยู่ข้างนางโดยไม่ได้กล่าวก็กล่าวว่า “นั่นเป็นเพราะพวกเขาค้นพบตัวตนของท่านฮูหยินของข้า ! นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมพวกเขาต้องการประจบพวกเราโดยการจ่ายในราคา 80 ล้านเม็ดเงิน”
　　“อะไรนะ? ” ซูจิงหยวนและฉิงหยูอุทานพร้อมกัน จิงหยวนจึงกล่าวว่า “พูดอีกครั้ง ? ข้าได้ยินไม่ชัด”
　　จีเซียงกล่าวซ้ำ“ข้าบอกว่าตอนแรกพวกเขาไม่รู้จักตัวตนของท่านฮูหยินของเรา นั่นเป็นเหตุผลที่พวกเขาเรียกร้องเงินจำนวนมาก ! หลังจากที่พวกเขาพบว่าท่านฮูหยินของเราเป็นฮูหยินใหญ่ของเจ้าเมืองหลานโจว จึงเริ่มเกิดกลัวและยอมลดราคาให้ ! เมื่อคิดเกี่ยวกับมัน… มันก็พอจะปะติดปะต่อได้ ! ”
　　บูม!
　　ทุกคนในศาลและรอบๆ ศาลเริ่มหัวเราะอีกครั้ง !
　　ครั้งนี้แม้แต่จีหลิงเทียนก็ยังไม่สามารถนั่งนิ่งๆ ได้ เขาลุกขึ้นยืนเพื่อเตะบ่าวรับใช้ แม้กระนั้นเขาก็ถูกเจ้าหน้าที่หยุด
　　ซูจิงหยวนทุบค้อนอีกครั้งและตะโกนเสียงดัง ๆ “ฟัง ! ”
　　ต่อไปนี้เจ้าหน้าที่โดยรอบตะโกนพร้อมเพรียง”เงียบ ! ”
　　เจียงซื่อสั่นอีกครั้งและได้ยินซูจิงหยวนถามนางว่า“องค์หญิงผู้สง่างามและว่าที่พระชายาเอกขององค์ชายหยู, องค์ชายเก้ากำลังบอกว่านางจะกลัวตัวตนที่ต่ำต้อยของเจ้าเมืองหลานโจว และเพื่อสร้างความสัมพันธ์บางอย่าง นางจึงลดราคาหยกกล่องนี้ลง ? ” หลังจากพูดอย่างนี้เขาหันไปหาจีหลิงเทียนและกล่าวว่า “ใต้เท้าจี ท่านคิดอย่างไรเกี่ยวกับเรื่องนี้”
　　จีหลิงเทียนหลับตาลงเล็กน้อยและความโกรธในใจของเขาก็ยิ่งลุกโชน ! บ้าไปแล้ว ! แน่นอนว่าเขาจะบีบคอบ่าวรับใช้คนนี้ให้ตายเมื่อเขากลับไป นางไม่สามารถทำสิ่งใดได้อย่างแท้จริงและมีแนวโน้มที่จะทำลายทุกอย่าง
　　เขาสงบลงแล้วตอบว่า“นางเป็นแค่บ่าวรับใช้และไม่เข้าใจสิ่งต่าง ๆ ใต้เท้าซูไม่ควรสนใจสิ่งที่นางพูด องค์หญิงจี่อันเป็นเชื้อพระวงศ์ โดยปกติแล้วนางจะดูถูกเจ้าหน้าที่ผู้ต่ำต้อยคนนี้ นางจะหวาดกลัวได้อย่างไร”
　　เจียงซื่อกำลังจะร้องไห้ขณะที่นางจ้องมองจีเซียงด้วยความโกรธจีเซียงก็รู้ว่านางพูดผิด นางคุกเข่าไม่กล้าส่งเสียง ในตอนแรกนางไม่ได้คิดอย่างนี้ แต่นางก็คุ้นเคยกับการโต้กลับอย่างรวดเร็ว และนางก็คุ้นเคยกับการอยู่ในภาคใต้ที่ไม่มีใครกล้าต่อต้านพวกเขา ดังนั้นคำพูดเหล่านั้นก็ทะลักออกมา มันสายเกินไปแล้วที่จะเสียใจ
　　ซูจิงหยวนกล่าวอีกครั้ง“เจียงซื่อ เรื่องที่ท่านขโมยหยกขององค์หญิง ท่านยอมรับความผิดหรือไม่ ? ”
　　เจียงซื่อรู้สึกว่านางได้รับการปฏิบัติอย่างไม่เป็นธรรมหากนางยอมรับมัน นางจะรู้สึกผิดเพราะนางไม่ได้ขโมยจริง ๆ หากนางไม่ยอมรับมันก็จะมีการพิจารณาคดีทั้งหมดและเปิดเผยความจริงทั้งหมด นางไม่มีเหตุผลใดที่จะยืนหยัด ในขณะนี้นางเข้าใจว่าเหตุผลที่หญิงสาวไม่อนุญาตให้นางจ่ายเงินมัดจำ มันเป็นเพราะแบบนี้ หากมีการตำหนิใด ๆ ที่จะได้รับ จะเป็นไปได้ว่าไม่มีใครในภาคใต้ที่กล้าที่จะต่อต้านพวกเขา เมื่อพวกเขามาถึงเมืองหลวง พวกเขาไม่คุ้นเคยที่จะด้อยกว่าคนอื่น เมื่อนึกถึงตอนนี้ข่าวลือเรื่ององค์หญิงจี่อันนั้นชอบแก้แค้นแล้วไม่ผิดจากข่าวลือเลยแม้แต่น้อย
　　เจียงซื่อไม่ได้พูดจีหลิงเทียนเป็นคนกล่าวขึ้นมา “ยอมรับเช่นกัน ท่านเสนอมาเถิดว่าเรื่องนี้ควรแก้ไขอย่างไร ? ”
　　ซูจิงหยวนมองไปที่ฉิงหยู“ก่อนที่จะมาที่นี่ ฉิงหยูได้รับคำสั่งจากองค์หญิงจี่อัน การจัดงานฉลองเทศกาลกลางฤดูใบไม้ร่วงกำลังจะมาถึง มันจะเป็นการดีที่สุดถ้าเรื่องนี้ไม่ได้ไปไกลเกินไป เพื่อเห็นแก่หน้าเจ้าเมืองหลานโจวที่มาถึงเมืองหลวง มันจะดีที่สุดถ้ามันถูกตกลงกันในศาล”
　　จีหลิงเทียนพยักหน้า“ขอบคุณองค์หญิงที่เข้าพระทัย”
　　ซูจิงหยวนกล่าวต่อ“ถ้าอย่างนั้นฉิงหยูโปรดพูด ควรจะตกลงกันอย่างไร ! ”
　　ฉิงหยูยิ้มและมองไปที่จีหลิงเทียน“องค์หญิงกล่าวว่าการตกลงกันในศาลเป็นการจ่ายเงินสักหน่อย นางจะปฏิบัติต่อสิ่งนี้เหมือนกันเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้น”
　　“ได้”จีหลิงเทียนยอมรับสิ่งนี้ “ถ้าอย่างนั้นองค์หญิงต้องการอะไร ? ”
　　ฉิงหยูยิ้มอย่างชั่วร้ายยิ่งขึ้น“มันไม่มาก เงินแค่ 80 ล้านเหรียญเงิน ! ”