The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 697

　　ตอนที่697 องค์ชายคนนี้เชื่อถือได้ !
　　มู่เจียงเช็ดคิ้วของเขาคำพูดขององค์ชายสี่เป็นความหายนะที่เกิดขึ้นในครั้งแรก แต่สถานการณ์ได้ก้าวหน้าไปในระดับนี้ เขาไม่กลัวที่จะถูกขูดรีดอีกต่อไป และตัดสินใจที่จะก้าวไปข้างหน้า “องค์ชายโปรดพูดพะยะค่ะ”
　　“อืม”ซวนเทียนยี่พอใจมากกับทัศนคติของเขา ดังนั้นเขากล่าวว่า “การชดใช้ทางการเงินเป็นเรื่องหนึ่ง แต่บุตรสาวของเจ้าตบหน้าและสาปแช่งคุณหนูสามตระกูลเฟิงที่ด้านนอกทางเข้าของพระราชวัง ความทำร้ายจิตใจเช่นนี้ร้ายแรงมาก คุณหนูสามของตระกูลเฟิงยังเด็ก อายุเพียง 12 ปี ข้ากลัวว่าประสบการณ์นี้จะส่งผลลบต่อนางในอนาคต”
　　ซวนเทียนหมิงรู้สึกว่าเขาประเมินพี่สี่ของเขาต่ำกว่าในอดีตองค์ชายสี่นี้ดูเหมือนจะสามารถพูดอะไรก็ได้เมื่อเขาทำตัวไร้ยางอาย และเขาก็สามารถทำให้มันดูเป็นทางการได้ เฟิงเซียงหรูเป็นบุตรสาวของอนุจากตระกูลเฟิง เมื่อคิดถึงตำแหน่งที่แย่ของนางเมื่อเฟิงจินหยวนเป็นเสนาบดี นางต้องทนทุกข์ทรมานกับการถูกเฆี่ยนตีตั้งแต่ยังเด็ก บางทีนางอาจคุ้นเคยกับมัน มันจะมีผลเสียอย่างไร
　　แต่เมื่อองค์ชายสี่พูดเช่นนี้มันไม่ดีสำหรับเขาที่จะเปิดเผยมัน ท้ายที่สุดพวกเขายืนอยู่ฝ่ายเดียวกันสำหรับเรื่องนี้ ซวนเทียนหมิงจึงกอดอกแล้วเอนหลังพิงเก้าอี้ เขาเริ่มที่จะดูฉากตรงหน้า
　　มู่เจียงไม่ได้รอให้ซวนเทียนยี่กล่าวต่อไปเพื่อวางแผนการกระทำของเขาในขณะที่เขาได้ยินซวนเทียนยี่กล่าวว่า “ข้าจะไม่รบกวนเจ้า พรุ่งนี้พาบุตรสาวของเจ้าไปที่บ้านของตระกูลเฟิง และขอโทษคุณหนูสามของตระกูลเฟิง หลังจากนั้นองค์ชายคนนี้จะส่งคนไปยังที่พักที่เจ้าอาศัยอยู่เพื่อตบผู้หญิงที่ใช้ความรุนแรง เพื่อเป็นการลงโทษ”
　　มู่เจียงรู้สึกอึดอัดใจอย่างยิ่งเขาถูกรีดไถเงินและเขาจะต้องทนต่อความอัปยศอดสูนี้ องค์ชายราชวงศ์ต้าชุนค่อนข้างตึงมือจริง ๆ เขารู้อยู่แล้วว่าบุตรสาวของฮูหยินใหญ่ของเขาวางท่าสูงส่งและเห็นว่าทุกคนต่ำต้อยกว่านาง ตอนแรกเขาไม่ต้องการพานางมาเที่ยวในเมืองหลวง คนที่เขาโปรดปรานมากที่สุดคือคุณหนูสี่ แม้ว่านางจะเป็นบุตรสาวของอนุแต่นางเป็นบุตรสาวที่เหมาะสมที่สุด อย่างไรก็ตามบุตรสาวคนที่สี่ล้มป่วย ไม่นานก็จากไป ไม่มีทางเลือกอื่นเมื่อเขารายงานต่อราชสำนักว่าเขาจะพาบุตรสาวมาที่เมืองหลวง เขาทำได้แค่กัดฟันและพาบุตรสาวของฮูหยินใหญ่มา อย่างไรก็ตามเขาไม่คิดเลยว่าก่อนที่นางจะเข้าพระราชวัง จะมีปัญหาเกิดขึ้น
　　เขาพยักหน้าและปฏิบัติตามไม่กล้าพูดแม้แต่คำเดียว จากนั้นเขาก็เห็นองค์ชายไม่ได้มีการตักเตือนอีกต่อไป และในที่สุดก็ถอยกลับไปที่จุดเดิมของเขา
　　มู่เจียงถอยกลับแต่นั่นเป็นเพียงวิธีการของเจ้าหน้าที่ จะมีคนที่บางคนมาด้วย แต่ก็มีบางคนที่พวกเขาไม่ชอบ ในเวลานี้มีบางคนกล่าวว่า “ข้าได้ยินมาว่าคุณหนูตระกูลมู่จงใจหาเรื่องคุณหนูสามตระกูลเฟิงและดูถูกคุณหนูรอง โดยกล่าวว่านางพึ่งพาคนของนางเพื่อให้ได้ตำแหน่งองค์หญิง นอกจากนี้ยังมีอีกหลายสิ่งที่น่ารังเกียจที่นางพูด”
　　ใจของมู่เจียงสั่นไหวเขาต้องการหาตัวคนที่พูด เขาจะจดจำบุคคลนั้น และเกลียดที่เขาไม่สามารถคิดวิธีที่จะทำให้บุคคลเหล่านั้นขุ่นเคืองหลังจากพวกเขาออกจากพระราชวัง ในที่สุดเขาก็ได้รับอิสระ ด้วยคำพูดเหล่านี้เขาจะไม่ถูกผลักกลับสู่ตำแหน่งที่ล่อแหลมหรือ ?
　　น่าเสียดายที่หลังจากมองไปรอบๆเขาก็ไม่สามารถหาใครพูดได้ ท้ายที่สุดมีคนจำนวนมากที่มางานเลี้ยงในพระราชวัง ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับการหาบุคคลนี้อีกต่อไป เขาสามารถมุ่งเน้นที่ปฏิกิริยาของซวนเทียนหมิงเท่านั้น
　　เป็นผลให้ผู้คนประหลาดใจที่พบว่าองค์ชายเก้าที่มักจะระเบิดซวนเทียนหมิงไม่ได้โกรธเมื่อได้ยินคำเหล่านี้ เขายิ้มด้วยความพึงพอใจ และกล่าวว่า “มีอะไรที่ไม่ดีเกี่ยวกับเรื่องนั้น ? แน่นอนว่าชายาของข้าพึ่งพาข้า ไม่เป็นไรองค์ชายผู้นี้เป็นคนน่าเชื่อถือ”
　　คำว่า”น่าเชื่อถือ” ทำให้บางคนไม่สามารถรั้งเสียงปรบมือได้ อย่างไรก็ตามองค์ชายไม่ได้พูดในหัวข้อนี้อีกต่อไป พวกเขายกจอกสุราขึ้นมา และดูเหมือนว่าจะได้รับชัยชนะก่อนหน้านี้
　　ในเวลาเดียวกันในอุทธยานของฮองเฮามีคุณหนูที่ไม่คุ้นเคยบางคนจากมณฑลที่ไปหาเฟิงหยูเฮงเพื่อลองเข้าใกล้นาง ดูเหมือนว่าพวกนางไม่รู้ว่าควรจะเปิดฉากสนทนาอย่างไร หลังจากครุ่นคิดอยู่นาน หนึ่งในนั้นรู้สึกว่าการมีศัตรูร่วมกันทำให้พวกนางกลายเป็นเพื่อนกันได้ ดังนั้นนางจึงเริ่มเปลี่ยนหัวข้อไปที่คุณหนูตระกูลมู่พยายามหาจุดร่วมกับเฟิงหยูเฮง
　　พวกเขาได้ยินคนนั้นกล่าวว่า“คุณหนูตระกูลมู่ไม่ได้รู้จักที่ต่ำที่สูง จริง ๆ แล้วนางกล้าที่จะบอกว่าองค์หญิงได้รับตำแหน่งโดยอาศัยผู้ชาย”
　　เมื่อคำเหล่านี้ออกมาแน่นอนคุณหนูคนอื่น ๆ ก็ดูเหมือนจะพบหัวข้อในที่สุด พวกนางทั้งหมดเริ่มตำหนิคุณหนูตระกูลมู่ และดูเหมือนว่าพวกนางจะเกลียดที่พวกนางไม่สามารถสร้างปัญหาให้นางได้อีก
　　แต่หลังจากการพูดคุยทั้งหมดพวกนางไม่เห็นเฟิงหยูเฮงสร้างความผูกพันกับพวกนางเหนือศัตรูทั่วไป นางกล่าวด้วยรอยยิ้มแทน “พึ่งพาผู้ชายหรือ ? นั่นเป็นความสามารถอีกอย่างหนึ่ง”
　　ผู้คนงงงวยหลังจากคิดเล็กน้อยนั่นก็ไม่จริง การมีคนอย่างองค์ชายเก้าเป็นเสาหลักในการสนับสนุน นั่นไม่ใช่ความสามารถแบบนั้นหรือ ? ถ้าเจ้ามีความสามารถ เจ้าสามารถหาองค์ชายเพื่อที่จะได้รับตำแหน่งในฐานะองค์หญิง ถึงอย่างนั้นคำสบประมาทเหล่านั้นก็จะเต็มไปด้วยความหึงหวง
　　เมื่อเฟิงหยูเฮงกล่าวเช่นนี้ทุกคนหมดความสนใจอย่างรวดเร็ว พวกนางพบว่าเฟิงหยูเฮงไม่เปิดช่องทางสนทนา ดังนั้นพวกนางจึงเปลี่ยนเป้าหมายและเริ่มคุยกับเฟิงเซียงหรู
　　เฟิงเซียงหรูคุยด้วยง่ายกว่ามากอย่างน้อยที่สุดบรรยากาศจะไม่น่าอึดอัดใจ
　　ไม่นานหลังจากนั้นข้าราชการคนหนึ่งในพระราชวังก็เปล่งเสียงของพวกเขาว่า“ฮองเฮาเสด็จมาถึงแล้ว”
　　ทุกคนหันกลับมาทันทีแล้วเดินตรงไปที่กึ่งกลางของฉากหันหน้าไปทางเบาะนั่ง พวกนางยืนรอจนกระทั่งฮองเฮานั่งลงบนที่ประทับ จากนั้นพวกนางก็คุกเข่าบนพื้น “ฮองเฮาทรงพระเจริญเพคะ”
　　ฮองเฮาออกมาพร้อมกับพระชายาเหวินซวนและองค์หญิงเจ็ดของกูซู วันนี้นางอารมณ์ดีมาก นางยกมือขึ้น นางกล่าวด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่นและสง่างาม “พวกเจ้าลุกขึ้นได้”
　　จากนั้นบ่าวรับใช้ในพระราชวังก็กระจายออกไปทันทีและพาพวกฮูหยินและคุณหนูไปยังที่นั่งของพวกเขา
　　จากนั้นก็เริ่มทำสิ่งต่างๆ อย่างเป็นทางการเมื่อพวกนางได้ยินฮองเฮากล่าวว่า “งานเลี้ยงฉลองเทศกาลกลางฤดูใบไม้ร่วงควรได้รับการจัดการโดยฮ่องเต้เอง แต่มีคนเข้ามามากเกินไปในวันนี้ นอกจากนี้ราชสำนักยังมีเรื่องที่ต้องเข้าร่วมเป็นอันดับแรก ดังนั้นเราจึงสามารถเริ่มต้นได้เฉพาะแขกที่แยกชายและหญิงเท่านั้น เมื่องานเลี้ยงเริ่มขึ้นในคืนนี้ พวกเราทุกคนจะรวมตัวกัน ฮูหยินและคุณหนูเชิญตามสบาย”
　　ช่างเป็นเรื่องตลกใครจะนึกถึงข้อตกลงที่ทำโดยพระราชวังของฮ่องเต้ดังนั้นผู้คนจึงเริ่มพูดคุยกับฮองเฮาอย่างสุภาพ
　　เฟิงเซียงหรูกระซิบถามเฟิงหยูเฮง“คนที่อยู่ข้างฮองเฮาเป็นใครหรือเจ้าคะ ? ทำไมนางดูไม่คุ้นเคย ? นางไม่ใช่คนของราชวงศ์ต้าชุนหรือเจ้าคะ?”
　　เฟิงหยูเฮงบอกนางว่า“นั่นคือองค์หญิงเจ็ดของกูซู นางเข้ามาในเมืองหลวงพร้อมกับเจ้าหน้าที่จากภาคใต้ ในความเป็นจริงนางเคยไปคฤหาสน์เฟิงมาก่อน นางอยู่กับพี่ชายของนางเมื่อเขามาขอแต่งงานกับคังอี้ เจ้าอาจลืมไปแล้ว”
　　ด้วยคำเตือนของเฟิงหยูเฮงเฟิงเซียงหรูดูเหมือนจะจำเรื่องนี้ได้ แต่นางก็ยังไม่ค่อยประทับใจองค์หญิงเจ็ด นางเพิ่งรู้สึกว่าผู้หญิงประเภทนี้ที่มีรูปลักษณ์ภายนอกที่ชัดเจนนั้นสวยงามมาก และนางก็อดไม่ได้ที่จะมองอีกต่อไป
　　จาวเหลียนเตือนนางว่า“นางไม่ได้งดงามขนาดนั้น นางงามน้อยกว่าข้าเล็กน้อย”
　　นี่คือสิ่งที่เฟิงเซียงหรูยอมรับท้ายที่สุดใบหน้าของจาวเหลียนนั้นงดงามมากจนนางไม่สามารถป้องกันได้ แต่ทัศนคติของจาวเหลียนนั้นไม่ใช่สิ่งที่นางเห็นด้วย นอกจากนี้ยังมีเรื่องขององค์ชายเจ็ด มันเป็นเช่นนั้นที่ทำให้เฟิงเซียงหรูรู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อยเมื่อเผชิญหน้ากับจาวเหลียน
　　อย่างไรก็ตามจาวเหลียนไม่ได้มีความรู้สึกว่าเป็นศัตรูแต่เขาก็สามารถเข้าใจความรู้สึกของเฟิงเซียงหรูได้อย่างชัดเจนเพราะเขาไม่ลืมที่จะบอกนางว่า: “อย่าคิดมากเกินไป ตอนนี้เราอยู่ในช่วงการแข่งขัน ยังไม่รู้ว่าใครจะเป็นผู้ชนะและใครจะแพ้”
　　เฟิงเซียงหรูเพิกเฉยต่อเขาด้วยความโกรธใครอยากจะแข่งขันกับผู้ชายเพื่อให้ได้ชายอีกคนหนึ่ง ? จาวเหลียนมีสภาพจิตใจที่ผิดปกติ นางจะต้องไม่ถูกลากเข้าไปในคูโดยเขา
　　จาวเหลียนเห็นว่าเฟิงเซียงหรูไม่สนใจเขาและเขาไม่ได้คิดมาก เขาหันหลังกลับด้วยตัวเขาเองแล้วก็ไปคุยกับคุณหนูคนอื่น ๆ ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด เขาก็งดงาม เขางดงามมากที่แม้แต่คนเพศเดียวกันก็ไม่อาจปฏิเสธเขาได้ ดังนั้นเขาจึงสามารถเดินได้ค่อนข้างดีในสภาพแวดล้อมนี้
　　ในด้านนี้ฮองเฮาได้แนะนำองค์หญิงเจ็ดของกูซูให้ทุกคนที่อยู่ในปัจจุบันผู้คนต่างชื่นชมความงามของนางในขณะที่คาดเดาในใจว่า ทำไมองค์หญิงจากกูซูมาที่ราชวงศ์ต้าชุนอย่างกะทันหัน ?
　　เนื่องจากเป็นงานเลี้ยงดอกไม้จึงไม่มีปัญหาการขาดแคลนดอกไม้ก่อนที่ทุกคนจะเข้าร่วมนั่งเป็นเวลานาน ฮองเฮาจึงริเริ่มที่จะลุกขึ้นยืน และนำทุกคนไปที่ลาน ในขณะที่เดินนางแนะนำให้ทุกคนรู้จักกับพันธุ์ดอกไม้ที่ปลูกในโอกาสนี้
　　ซวนเทียนเก้อและกลุ่มเฟิงหยูเฮงไม่ได้ขยับไปข้างหน้าแต่พวกนางยืนอยู่ตรงกลางฝูงชน ฮองเฮามีพระชายาเหวินซวนไปกับนาง ในขณะที่พวกนางจะสามารถโต้ตอบกับฮูหยินและคิดถึงครอบครัวของเจ้าหน้าที่ โดยปกติการนินทาก็เริ่มแพร่กระจายจากพื้นที่ที่มีประชากรอาศัยอยู่ สถานที่ที่ผู้หญิงรวมตัวกันจะเป็นแหล่งเพาะพันธุ์สำหรับการนินทา ดังนั้นทั้งสองจึงประสบความสำเร็จในการได้ยินข่าวซุบซิบจำนวนมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งการนินทาที่มาจากฤหาสน์นอกเมืองหลวง เฟิงหยูเฮงต้องการที่จะนำเอาเครื่องบันทึกเสียงออกมาเพื่อบันทึกทุกอย่างเอาไว้
　　ในสถานที่ที่มีดอกไม้มากมายกลิ่นจะแรงตามธรรมชาติคุณหนูผู้มีจมูกที่ละเอียดอ่อนถอยกลับอย่างไร้จุดหมายจากที่ลาน ค้นหาสถานที่ที่ลมพัดและหยุดพัก เฟิงหยูเฮงเห็นและไม่พูดมาก อย่างไรก็ตามนางสามารถดมกลิ่นบางอย่างที่แตกต่างจากกลิ่นดอกไม้
　　นางต้องการที่จะชะลอความเร็วของนางในขณะที่ซวนเทียนเก้อที่ค่อนข้างอ่อนไหว คิดว่าเฟิงหยูเฮงสนใจดอกไม้อย่างจริงจัง ดังนั้นนางจึงช้าลงเช่นกัน อย่างไรก็ตามใครจะรู้ว่าเมื่อพวกเขาช้าลง พวกนางอยู่ท้ายกลุ่ม
　　ที่นี่มีคุณหนูอยู่สองสามคนที่พูดด้วยความรังเกียจหนึ่งในนั้นกล่าวว่า “เจ้าเห็นหรือไม่ว่าหญิงสาวที่มีผ้าคลุมอยู่ด้านหลัง นางแกล้งทำอะไร ? เราเป็นผู้หญิงทุกคน ความหมายของการสวมผ้าคลุมหน้านั้นคืออะไร ? ”
　　อีกคนกล่าวว่า“อาจจะมีอาการป่วยบนใบหน้าของนางก็ได้”
　　มีคนปฏิเสธเรื่องนี้ทันที“เป็นไปไม่ได้คนที่มีโรคบนใบหน้าจะเข้ามาในพระราชวังได้อย่างไร ? เจ้าคิดว่านี่เป็นย่านโคมแดงหรือไม่ ? ”
　　เด็กสาวคนนั้นคิดถึงเรื่องนี้และเห็นด้วยดังนั้นนางจึงเปลี่ยนความคิดของนาง “ถ้าไม่ใช่อาการป่วย นางก็ต้องดูงดงามเป็นพิเศษ งดงามมากจนนางไม่ต้องการเปิดเผยใบหน้าของนาง”
　　“ไม่ว่านางจะสวยขนาดไหนไม่ใช่ว่าเจ้าไม่เคยเห็นแม่นางเหลียนที่มากับองค์หญิงจี่อัน แม้จะงดงามมาก นางก็ยังเปิดเผยใบหน้าให้ทุกคนได้เห็น เป็นไปได้หรือไม่ที่คนที่อยู่ด้านหลังงดงามกว่านาง ? ”
　　“นั่นเป็นไปไม่ได้”ทุกคนถอนหายใจพร้อมๆ กัน “มันเป็นไปไม่ได้ที่ใครบางคนจะงดงามกว่าแม่นางเหลียน เว้นแต่ว่า… มันเป็นสัตว์ประหลาด แต่จะมีสัตว์ประหลาดในโลกนี้ได้อย่างไร”
　　“แน่นอนว่าไม่เพียงแต่เป็นแม่นางเหลียนเท่านั้นแต่บุคลิกของนางก็ดีเช่นกัน ด้านหลังแตกต่างกัน ข้าไม่ได้ยินนางพูดแม้แต่คำเดียว ข้าไม่รู้จริง ๆ ว่านางมาจากตระกูลไหน”
　　เฟิงหยูเฮงได้ยินว่าจาวเหลียนเป็นที่นิยมมากและนางอดไม่ได้ที่จะยิ้มให้กับตัวเอง จากนั้นนางก็ทำให้ตัวเองช้าลงอีกเล็กน้อยและนางก็หยุดทันทีข้าง ๆ หลู่ปิงที่มีผ้าคลุมหน้า