The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 994 การจำกัดการเข้าพระราชวังฮ่องเต้

เฟิงหยูเฮงรับประกันได้อย่างเต็มที่ว่ามีปัญหากับสภาพจิตใจของฮ่องเต้แม้ว่าสิ่งนี้จะดูเหมือนเป็นครอบครัวที่มีความสุขและมีชีวิตชีวาทั้งสามคน แต่คำพูดและการกระทำของฮ่องเต้ต่างก็ผิดปกติ
เฟิงหยูเฮงเชื่อว่านางมีความเข้าใจในฮ่องเต้เป็นอย่างดีหรืออาจกล่าวได้ว่านางเข้าใจฮ่องเต้องค์ก่อนซึ่งมีพระชายาหยุนเพียงคนเดียวในใจแม้ว่าเขาจะได้รับการพิจารณาว่าเป็นบิดาที่ดีสำหรับบุตรชายเหล่านี้ แต่เขาก็จะมีลำเอียงเข้าข้างซวนเทียนหมิงอีกเล็กน้อย แต่ตอนนี้เขาไม่เพียงสัญญาว่าจะมอบตำแหน่งพระสนมเอกให้กับพระสนมหยวน แต่เขายังบอกอีกด้วยว่าเขาต้องการมอบบัลลังก์แก่องค์ชายแปด แม้ว่านางจะไม่เห็นสัญญาณใด ๆ ของเขาที่ถูกคุกคาม แต่นี่ไม่ใช่วิธีปกติของเขาในการทำสิ่งต่าง ๆ มันเป็นเพียงว่าสถานการณ์นี้แปลกเกินไป ทำไมอารมณ์ของฮ่องเต้จึงเปลี่ยนไปในทิศทางตรงกันข้าม 180 องศา ? แม้ว่านางจะใช้ความคิดมากเพียงใด นางก็ไม่สามารถเข้าใจได้
หลังจากมองไปอีกซักพักเฟิงหยูเฮงก็ทนไม่ได้ที่จะดูอีกต่อไป สถานการณ์ระหว่างคนทั้งสามนั้นดูเป็นธรรมชาติเกินไป มันกลมกลืนกันมากเกินไป หมอหลวงซึ่งวนเวียนอยู่รอบ ๆ ฮ่องเต้ได้ถอยออกมาแล้ว ราวกับว่ามีคนพิเศษเพียงคนเดียวที่เข้าร่วมในจะรบกวนสิ่งต่าง ๆ เมื่อนางถอยกลับ นางได้ยินหมอหลวงหลายคนกล่าวว่า “คำพูดองค์ฮ่องเต้ชัดเจนมาก ในที่สุดบัลลังก์จะมอบให้กับองค์ชายแปด ดูเหมือนว่ากระแสลมในราชสำนักจะเปลี่ยนอีกครั้ง ! ”
”ถูกต้อง! สถานการณ์แบบนี้เป็นอย่างไร นี่เป็นการหาทางออกจากสถานการณ์ที่เป็นไปไม่ได้หรือไม่ ? นี่เป็นสิ่งเล็กน้อยโดยไม่คาดคิด ฮ่องเต้เปลี่ยนแปลงเร็วเกินไป ข้ารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติและทำให้ไม่สามารถเข้าใจได้ ! ”
“มีอะไรที่ไม่เข้าใจ”บางคนกล่าวว่า “นี่เป็นเพียงการทำงานของพระราชวังชั้นใน วันนี้เจ้าสนุกกับการได้รับการสนับสนุนและนางอาจสนุกกับมันในวันพรุ่งนี้ สมาชิกคนใดในตำหนักในของฮ่องเต้ไม่ต้องการคิดหาวิธีเพื่อใกล้ชิดกับฝ่าบาท ทุกอย่างขึ้นอยู่กับทักษะที่มี คนผู้นั้นจะเป็นผู้ที่ได้รับความโปรดปรานจากฝ่าบาทเป็นเวลานาน พระชายาหยุนเพิกเฉยต่อฝ่าบาทมานานกว่า 20 ปี เท่าที่ข้าเห็นฝ่าบาทไม่สามารถทนได้อีกต่อไป เมื่อคนเราเริ่มชราย่อมต้องการผู้ที่มีนิสัยดีและสามารถทำให้ตัวเองมีความสุข ฝ่าบาทคงอดใจรอพระชายาหยุนไม่ได้ตลอดชีวิต ด้วยการที่พระสนมหยวนชูได้รับความโปรดปราน จึงเป็นเรื่องธรรมดาที่สถานการณ์ของบุตรชายของนางจะดีขึ้น ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องธรรมดามาก”
คำพูดของบุคคลนี้มีเหตุผลเพราะนี่คือวิธีที่พระราชวังของฮ่องเต้ทำงานมาตั้งแต่สมัยโบราณ ผู้คนไม่รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ เช่นนี้หัวข้อจบลงและผู้คนรับฟังการเคลื่อนไหวภายในอย่างระมัดระวัง โดยกลัวว่าบางสิ่งจะผิดปกติกับสุขภาพของฮ่องเต้
เฟิงหยูเฮงถอยกลับอย่างลับๆ และกลับไปที่ด้านของซวนเทียนหมิง เมื่อนางกลับมา คิ้วของนางขมวดแน่นแต่นางไม่ได้เอ่ยถึงสิ่งที่เกิดขึ้นข้างใน นางกล่าวว่า “หากเราไม่ต้องการอยู่ในพระราชวังของฮ่องเต้ก็กลับกันเถิด ! หรือ…” นางคิดสักครู่แล้วบอกว่า “ไปที่ตำหนักศศิเหมันต์ ไปเยี่ยมเสด็จแม่ สำหรับสถานการณ์ภายในห้องโถงจาวเหอ ข้าจะบอกให้เจ้ารู้ทันทีที่เราออกจากพระราชวัง”
สถานการณ์ต่อหน้าห้องโถงจาวเหอยังคงมีชีวิตชีวาอย่างต่อเนื่องในขณะที่ฮองเฮาได้นำสมาชิกคนอื่น ๆ ในตำหนักในของฮ่องเต้เข้ามาวิพากษ์วิจารณ์พระสนมหยวนชู น่าเสียดายที่การวิจารณ์ไม่มีประโยชน์ ผู้คนที่อยู่ข้างในจะไม่ออกมาและผู้คนที่อยู่ข้างนอกไม่สามารถเข้าไปได้ ด้วยการแบ่งแยกออกจากกันทั้งสองด้าน ไม่ว่าคำพูดเหล่านั้นจะส่งผลอย่างไร ผู้คนก็เริ่มหมดความสนใจ เนื่องจากหมอหลวงได้กล่าวว่าไม่มีอะไรผิดปกติกับฮ่องเต้ จึงไม่มีเหตุผลที่พวกนางจะยืนอยู่ที่นี่ต่อไป สำหรับฮ่องเต้ที่มอบความช่วยเหลือแก่พระสนมหยวนชู นั่นคือความสามารถของพระสนมหยวนชู สำหรับพวกนางในการสร้างความวุ่นวายนั้นไม่เหมาะสม
นอกจากนี้ยังมีบางคนที่คิดแตกต่างกันในช่วงระยะเวลากว่า 20 ปีที่พระชายาหยุนครอบครองฮ่องเต้ไว้เพียงลำพัง พวกนางไม่สามารถแม้แต่จะได้พบฮ่องเต้ เมื่อคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ฮ่องเต้แก่ขึ้นเรื่อย ๆ ทุกปีและจะต้องไม่สามารถไปเยือนพวกนางได้อีกต่อไป ใช่หรือไม่ เมื่อผู้คนมาถึงยุคนั้น พวกเขาก็หวังว่าคนที่อยู่ข้างพวกเขาจะมีชีวิตชีวาและอบอุ่นขึ้นอีกเล็กน้อย พวกเขาจะมองหาความอบอุ่นของครอบครัวและพวกเขาหวังว่าจะพิสูจน์ตัวเองว่ายังแข็งแรงอยู่ในวัยชรา นี่เป็นเรื่องจริงสำหรับคนปกติซึ่งมีผู้ปกครองน้อยนี่ก็ดีเช่นกัน วันนี้พระสนมหยวนชูทำลายสถานะเดิมที่มีมานานกว่า 20 ปี นั่นหมายความว่าพรุ่งนี้อาจจะเป็นพวกเขาก็ได้ พวกเขาประสบความทุกข์ยากมาตลอดเวลา ถึงเวลากู้คืนแล้ว
สมาชิกในตำหนักในของฮ่องเต้ยินดีการคิดว่าพระสนมหยวนชูจะไม่ได้มีอารมณ์แปลก ๆ เหมือนกับพระชายาหยุน ถ้าพวกนางเข้าใกล้พระสนมหยวนชูมากขึ้น อาจเป็นไปได้ว่าพวกนางจะได้รับผลประโยชน์บางอย่าง นี่คือสิ่งที่ดี
ดังนั้นผู้คนจึงหยุดวิจารณ์หลังจากนั้นครู่หนึ่งก็มีคนที่เริ่มพูดคุยในนามของพระสนมหยวนชู มีคนกล่าวกับฮองเฮา “พระองค์ควรลองเข้าใจฮ่องเต้ ! ในเวลานี้ฝ่าบาทจะยืนดูบุตรชายของตัวเองตายได้อย่างไร ? นั่นคือเลือดเนื้อเชื้อไขของฝ่าบาท ! ฝ่าบาทรู้สึกเป็นทุกข์สำหรับบุตรชายของฝ่าบาท มันเป็นธรรมดาที่ฝ่าบาทจะรู้สึกมีความสุขกับมารดาขององค์ชาย พระองค์ยังไม่ได้ให้กำเนิดบุตรและจะไม่รู้ มารดาและเด็กเชื่อมโยงกันด้วยหัวใจ โดยธรรมชาติแล้วบิดากับบุตรก็เชื่อมโยงกัน”
ฮองเฮาตัวสั่นด้วยความโกรธนางอยากจะบอกว่าเหตุผลที่นางโกรธไม่ได้เป็นผลมาจากความรู้สึกระหว่างบิดากับบุตรหรือเป็นเพราะฮ่องเต้เข้าใกล้พระสนมหยวนชู สำหรับนางแล้ว องค์ชายทุกคนก็เหมือนกัน ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด นางไม่ใช่มารดาผู้ให้กำเนิดพวกเขา สมาชิกทุกคนในตำหนักในของฮ่องเต้นั้นเหมือนกัน ทั้งสองวิธี นางเป็นฮองเฮา แต่พระสนมหยวนชูแตกต่างกัน ผู้หญิงคนนั้นจะคุกคามนาง องค์ชายแปดแตกต่างกัน หัวใจขององค์ชายผู้นั้นชั่วร้ายเกินไป ยิ่งไปกว่านั้นมีบางอย่างที่แปลกมากเกี่ยวกับเหตุการณ์ในวันนี้ นางรู้สึกราวกับว่าเกิดอะไรขึ้นในพระราชวัง อย่างไรก็ตามนางไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องแบบไหน ด้วยสิ่งนี้นางเริ่มรู้สึกว้าวุ่นใจ
นางไม่ต้องการที่จะใส่ใจผู้หญิงที่มีสายตาสั้นเหล่านี้นางหันกลับมามองหาเฟิงหยูเฮง ในเวลาเช่นนี้นางรู้สึกว่าการกล่าวกับเฟิงหยูเฮงค่อนข้างน่าเชื่อถือ ในเรื่องที่เกี่ยวกับสถานการณ์ในปัจจุบัน เด็กสาวจะมีความคิดและการวิเคราะห์ของตัวเองแน่นอน
แต่นางไม่เห็นเงาของเฟิงหยูเฮงได้ในเวลาเช่นนี้ทั้งสามคนเดินทางไปที่ตำหนักศศิเหมันต์แล้ว แต่น่าเสียดายที่เมื่อพวกเขาจะเดินทางไปได้ครึ่งทาง พวกเขาถูกหยุดโดยกลุ่มทหารองครักษ์ “องค์ชายเก้า องค์ชายเจ็ด พระชายาหยูได้โปรดยกโทษให้เราด้วยพะยะค่ะ ฮ่องเต้จำกัดการเคลื่อนไหวในพระราชวัง นอกจากห้องโถงจาวเหอ ไม่ควรมีการเยี่ยมชมสถานที่อื่น ๆ เป็นการส่วนตัวพะยะค่ะ”
เนื่องจากทหารองครักษ์ตกไปอยู่ในมือของซวนเทียนโมมาเป็นเวลานานพวกเขาจึงถูกสับเปลี่ยนกันไปครั้งหนึ่ง แม้ว่าซวนเทียนหมิงจะสามารถควบคุมพวกเขาได้สามวันก่อนหน้านี้ แต่เขาไม่มีเวลาที่จะเข้าใจและปรับตัวให้เข้ากับทหารองครักษ์ในช่วงเวลาสั้น ๆ มันเป็นเช่นนั้นที่พระราชวังของฮ่องเต้ยังคงเต็มไปด้วยผู้คนของซวนเทียนโม เมื่อถูกหยุดที่นี่ พวกเขารู้สึกว่าทุกขั้นตอนจะยุ่งยาก..Aileen-novel
ในพระราชวังของฮ่องเต้นี้มีใครหยุดพวกเขาตั้งแต่เมื่อใดกัน
“ฮ่องเต้ออกคำสั่งนี้เมื่อไหร่? ” ซวนเทียนหมิงถามอย่างเย็นชา
ทหารองครักษ์กล่าวว่า“ก่อนหน้านี้ประมาณ 1 ก้านธูปพะยะค่ะ”
กลุ่มขมวดคิ้วมีคนกล่าวว่าหลังจากที่จางหยวนออกไปจากห้องโถงจาวเหอเพื่อออกพระราชโองการ ? พวกเขาเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ?
ซวนเทียนหมิงไม่มีความสุขและขยับมือเล็กน้อยสะบัดแส้เพื่อเริ่มเฆี่ยนตีอย่างไรก็ตามเขาถูกหยุดโดยซวนเทียนฮั่ว ซวนเทียนฮั่วจึงลดเสียงของเขา “พระราชวังมีการจัดการของตัวเอง เรากลับตำหนักกันก่อน ไปคุยกันที่ตำหนักของข้า”
เฟิงหยูเฮงยังมีความตั้งใจเช่นนั้นพวกเขาดึงซวนเทียนหมิงทั้งสองด้าน พวกเขามุ่งหน้าไปยังทางเข้าของตำหนักจุน หลังจากออกจากประตู พวกเขาพบวังซวนยืนอยู่ที่นั่นขณะที่พยายามมองเข้าไปในพระราชวัง นางจะถูกเตือนเป็นครั้งคราวโดยทหารองครักษ์ที่ประจำการอยู่ที่นั่น เฟิงหยูเฮงขมวดคิ้วและก้าวไปข้างหน้า วังซวนกล่าวอย่างรวดเร็ว “พระชายา พวกเขาบอกว่าการเข้าพระราชวังถูกจำกัด หม่อมฉันไม่สามารถเข้าไปข้างในได้เพคะ” ขณะที่นางกล่าวสิ่งนี้นางส่งชุดยามาให้ “ไม่มีอะไรช้าใช่หรือไม่เพคะ”
เฟิงหยูเฮงส่ายหน้าของนางและไม่ได้รับชุดยานางเพียงแค่ตามซวนเทียนฮั่วไปยังรถม้าของเขา หวงซวนบอกกับวังซวนว่า “แม้ว่าจะนำชุดยามา แต่มันก็ไร้ประโยชน์ พระชายาไม่สามารถไปตรวจสุขภาพของฮ่องเต้ได้” หลังจากกล่าวแบบนี้ นางเล่าสิ่งที่เกิดขึ้นภายในพระราชวังอย่างเงียบ ๆ สิ่งนี้ทำให้ขากรรไกรของวังซวนค้าง
ทั้งกลุ่มปีนเข้าไปในรถม้าราชสำนักของซวนเทียนฮั่วและมุ่งหน้าไปยังตำหนักจุน หลังจากพวกเขาไปถึงตำหนักจุนแล้ว เฟิงหยูเฮงเล่าสิ่งที่เกิดขึ้นในห้องโถงจาวเหอ นี่ทำให้ทุกคนฟังขมวดคิ้วอย่างแน่นหนา
วังซวนและหวงซวนรวมถึงบ่าวรับใช้ส่วนตัวเช่นเป่ยจื่อมองหน้ากันพวกเขาทั้งหมดรู้สึกว่ามีสิ่งแปลก ๆ เกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงในพระราชวังของฮ่องเต้ ในฐานะบ่าวรับใช้ มันจะไม่ดีสำหรับพวกเขาที่จะพูด พวกเขาสามารถยืนอยู่ที่นั่นอย่างเงียบ ๆ และรอให้เจ้านายของพวกเขาวิเคราะห์สิ่งต่าง ๆ
การตอบสนองของซวนเทียนหมิงต่อสิ่งนี้คือ“เท่าที่ข้าเห็นเสด็จพ่อน่าจะถูกครอบงำ”
อย่างไรก็ตามซวนเทียนฮั่วกล่าวว่า“มันน่าจะเป็นอาการป่วย สำหรับสิ่งที่เป็นโรคนี้แน่นอนมันจะต้องได้รับการพิจารณา” อย่างที่เขากล่าวสิ่งนี้เขามองไปที่เฟิงหยูเฮง ความตั้งใจของเขาชัดเจนมาก เขาต้องการให้นางตัดสินอาการป่วยของฮ่องเต้ พวกเขาไม่ใช่มืออาชีพและต้องการให้เฟิงหยูเฮงแสดงความคิด อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงไม่เชื่อว่านางจะสามารถเข้าสู่พระราชวังได้อย่างเปิดเผยอีกต่อไป ครู่หนึ่งนางยืนอยู่ตรงนั้นพร้อมกับขมวดคิ้วของนางจนเป็นรอยย่น
“เราจำเป็นต้องคิดหาวิธีที่จะพาเสด็จแม่ออกมา”ซวนเทียนหมิงก็กล่าวอย่างนี้ “ข้ามีความรู้สึกที่ไม่ดีนี้ต่อไป การที่จะมีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในพระราชวังนั้นเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่มีสาเหตุ จากสิ่งที่อาเฮงพูด เสด็จพ่อไม่ควรแสดงและไม่จำเป็นต้องให้เสด็จพ่อจัดการแบบนี้เพื่อให้ทุกคนได้เห็น เป็นไปได้ว่าเสด็จพ่อถูกควบคุมโดยบุคคลอื่น เป็นเพียงการควบคุมของอีกด้านหนึ่งเป็นพิเศษ และเราไม่สามารถมองผ่านมันได้ แต่สำหรับเสด็จแม่ที่ยังคงอาศัยอยู่ในพระราชวังของฮ่องเต้ ข้ารู้สึกว่ามันไม่ปลอดภัย มันจะเป็นการดีที่สุดที่จะพานางออกมา”
“แต่การเคลื่อนไหวรอบๆ ในพระราชวังนั้นถูกจำกัดไว้” เฟิงหยูเฮงเตือนซวนเทียนหมิง “การเคลื่อนไหวอย่างเปิดเผยเป็นไปไม่ได้ ไม่ต้องพูดถึงการพานางออกไป แต่ข้าก็กลัวว่าจะเป็นไปไม่ได้ ข้าจะต้องคิดเกี่ยวกับวิธีจัดการกับมัน ข้ารับประกันได้ว่าเสด็จแม่จะถูกนำออกมาโดยไม่เป็นอันตรายแม้แต่น้อย”
“หลังจากพานางออกมาให้ไปอยู่กับข้า” ซวนเทียนฮั่วไม่ถามนางว่าจะใช้วิธีใดเพื่อพาพระชายาหยุนออกมา เขาเพียงแค่ดำเนินการกับการเตรียมการสำหรับสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไป “ข้าจะจัดระเบียบเรือนสำหรับนาง ทั้งสองวิธีนางเคยชินกับการอยู่ที่นี่ ตราบใดที่นางปลอดภัยเพียงปล่อยให้นางทำสิ่งที่นางต้องการ ! สำหรับเสด็จพ่อ…น้องสะใภ้จะเป็นการดีที่สุดที่จะหาทางเข้าไปดูข้างใน”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า“ข้าจะหาวิธีเจ้าค่ะ”
กลุ่มพูดถึงเรื่องนี้นานแล้วทานข้าวที่ตำหนักจุนซวนเทียนหมิงจึงกลับตำหนักหยูพร้อมชายาของเขา ระหว่างทางกลับตำหนัก เขาเห็นว่ามันมีชีวิตชีวามากต่อหน้าตำหนักเซียง มีทหารยามหลายคนและบ่าวรับใช้ในตำหนักกำลังทำงานกับบางสิ่งบางอย่างเนื่องจากการขนส่ง หลังจากการขนส่งสิ่งของถูกขนส่งภายใน พ่อบ้านของตำหนักเซียงยืนอยู่ที่นั่นพร้อมกับสีหน้าอันเปล่งประกาย ขณะที่ตะโกนออกมาดัง ๆ “ทุกคนระวังด้วย ! ทั้งหมดนี้เป็นของมีค่า เจ้าจะไม่สามารถจ่ายได้ถ้ามันแตกหัก ! ฮึ่ม ! แล้วถ้าพวกมันถูกนำไปที่ท้องพระคลังล่ะ ? ไม่ใช่ว่าพวกมันทั้งหมดจะถูกนำกลับมาอย่างเชื่อฟัง ! ”
คำเหล่านี้ทำให้ทุกคนชัดเจนมันกลับกลายเป็นว่ารถตู้ขนส่งสิ่งของเหล่านี้เป็นสิ่งที่ขนส่งเข้าท้องพระคลังเมื่อสองสามวันก่อน
แม้แต่เฟิงหยูเฮงก็ยังเคลื่อนไหว“พวกเขาเคลื่อนไหวเร็วเกินไปจริง ๆ ราวกับว่าทุกอย่างได้รับการเตรียมล่วงหน้า และพวกเขาก็แค่รอฮ่องเต้ที่จะออกพระราชโองการและพวกเขาก็พร้อมที่จะทำงานทันที”
ซวนเทียนหมิงไม่ได้พูดอะไรในขณะที่เขาคิดอย่างเงียบๆ ว่าใครรู้อะไร ในขณะที่ตำหนักหยูกำลังมองเห็น ในที่สุดเขาก็กล่าวว่า “คืนนี้ไปกันเถิด ! ถ้าข้าไม่เห็นมันด้วยตาของตัวเอง ข้ารู้สึกไม่สบายใจ”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า“เอาล่ะ คืนนี้ก่อนเที่ยงคืนข้าจะพาเจ้าเข้าไปในพระราชวัง”