The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 579-580

　ตอนที่579 ความลับที่ยอดเยี่ยมของการเคลื่อนที่ผ่านมิติ
　　ในอุโมงค์แคบและไม่มีที่สิ้นสุดเสียงที่ดังขึ้นอย่างฉับพลันทำให้ทั้งสามคนหยุดนิ่ง พวกเขาต่างให้ความสำคัญกับเสียง พวกเขาสังเกตเห็นว่าเสียงมาจากด้านหลัง แต่ระยะทางไม่ชัดเจน และเสียงก้องดังก้องดำเนินไปอย่างไม่มีสิ้นสุด แต่เสียงดูเหมือนจะดังขึ้นและดังขึ้น
　　องค์ชายเหลียนเป็นคนแรกที่กลัวตัวสั่นและถามว่า “นี่เสียงอะไร?”
　　เฟิงหยูเฮงและบานซูมองหน้ากันรับข้อความจากดวงตาของอีกฝ่าย หลังจากนั้นไม่นานเฟิงหยูเฮงก็พูดด้วยเสียงสงบ อย่างไรก็ตามสิ่งที่นางพูดทำให้คนรู้สึกไม่สงบ นางพูดว่า “ถล่ม”
　　“อะไรนะ? ” ใบหน้าขององค์ชายเหลียนซีดทันที สำหรับคนที่โตขึ้นในโลกที่ปกคลุมไปด้วยหิมะและน้ำแข็ง นางจะไม่เข้าใจความหมายของถล่มได้อย่างไร ยิ่งกว่านั้นมันเกิดขึ้นเมื่อพวกเขาอยู่ในพื้นที่นี้ หากมีหิมะถล่มขึ้นด้านบน พวกเขาจะไม่ถูกฝังทั้งเป็นหรอกหรือ ?
　　“รีบไปเร็ว”เฟิงหยูเฮงเป็นคนแรกที่ตอบโต้ ขยับขาของนางให้วิ่ง ขณะที่นางเริ่มวิ่ง มีเสียงฟ้าร้องที่มาจากด้านหลังซึ่งใกล้เข้ามามากขึ้น
　　บานซูวิ่งอย่างเงียบๆ แม้กระนั้นองค์ชายเหลียนรีบจับเขาไว้ “รอก่อน รอข้าด้วย” เขาไม่สามารถหลุดพ้นได้และลากองค์ชายเหลียนหลบหนีเพื่อชีวิตของเขาเท่านั้น
　　ราวกับว่าทั้งสามกำลังข้ามสะพานที่หักทุกย่างก้าวพวกเขาเสียงดังขึ้นเล็กน้อย พวกเขาจะรู้สึกว่าหินค่อย ๆ ตกลงมาจากเหนือศีรษะ ฝุ่นเริ่มอุดอุโมงค์ เพิ่มความยากลำบากในการหลบหนี
　　องค์ชายเหลียนเริ่มไออากาศในอุโมงค์หยุดนิ่ง และปริมาณของหินและฝุ่นในอากาศเพิ่มขึ้น คุณภาพของอากาศมาถึงจุดที่แย่ที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้แล้ว
　　บานซูวิ่งไปพร้อมกับพูดกับเฟิงหยูเฮง“มีบางอย่างผิดปกติขอรับ”
　　เฟิงหยูเฮงพยักหน้า“การถล่มแบบนี้ดูเหมือนจะเป็นฝีมือของมนุษย์ อาจเป็นได้ว่าไม่มีหิมะถล่มจริง ๆ แต่กลับรู้สึกเหมือนว่ามีผู้คนจำนวนมากที่พุ่งเข้าหาอุโมงค์” นางหันไปมององค์ชายเหลียนที่บานซูอุ้มนาง นางพูดพร้อมขมวดคิ้ว “เจ้าพูดว่าอุโมงค์นี้น่าเชื่อถือ ตอนนี้ดูเหมือนว่าตวนมู่อันกัวค้นพบเกี่ยวกับความลับนี้เมื่อหลายปีก่อน เราเพิ่งเข้ามาที่นี่อย่างโง่เขลา ตกหลุมพรางของเขาโดยไม่ตั้งใจ”
　　องค์ชายเหลียนยังคงไอใช้แขนเสื้อคลุมหน้านาง ดวงตาของนางสว่างไสวด้วยความดุร้ายที่ไม่สามารถเอาชนะได้ “ตวนมู่อันกัว ไม่ช้าก็เร็วข้าจะตัดเจ้าเป็นหมื่น ๆ ชิ้น ! ”
　　บานซูขมวดคิ้วและถามว่า “ความเป็นปฏิปักษ์ระหว่างพวกท่านสองคนคืออะไรกันแน่”
　　องค์ชายเหลียนพูดอย่างเย็นชา“สิ่งหนึ่งที่จะไม่อนุญาตให้เราอยู่ร่วมกันในโลกนี้” เช่นเดียวกับที่กล่าวไว้พื้นดินที่ปกคลุมไปด้วยหินทำให้นางต้องเดิน มันเกิดขึ้นที่เฟิงหยูเฮงและบานซูหลีกเลี่ยงการกระแทกบนพื้นดินและไม่สามารถจับนางได้ ผู้หญิงคนนี้ล้มลงกับพื้น นางส่งเสียงกรี๊ดโหยหวน นางได้รับบาดเจ็บหลังจากที่ล้มลง มือที่ถูกจับไปที่บานซูไม่มีทางเลือกนอกจากต้องปล่อยมือ ตกลงมาที่พื้น ผิวหนังส่วนใหญ่ ๆ หลุดออกมาจากมือของนาง
　　สองคนที่อยู่ข้างหน้าหยุดเพื่อไปรับนางอย่างรวดเร็วบานซูให้นางขี่หลังของเขาอย่างไร้ประโยชน์และยังคงต่อสู้ต่อไป
　　ยิ่งเฟิงหยูเฮงวิ่งมากขึ้นเท่าไหร่นางก็ยิ่งรู้สึกอันตรายมากขึ้นสัญชาตญาณบอกนางว่าหากพวกเขายังคงก้าวไปข้างหน้าแม้ว่าพวกเขาจะไปถึงทางออก ความตายก็จะรอพวกเขาอยู่ นางเงยหน้าขึ้นแล้วถามองค์ชายเหลียนว่า “อุโมงค์นี้ลึกแค่ไหน ? จากตรงนี้ถึงพื้นผิวมันมีประมาณกี่ฟุต ? ”
　　องค์ชายเหลียนคิดเล็กน้อยจากนั้นพูดว่า“ประมาณ 15 ฟุต” นางหยุดและถามด้วยความไม่แน่ใจเล็กน้อย “เจ้าจะทำอะไร ? เป็นไปได้หรือไม่ว่าเจ้าจะขุดขึ้นไป ? ”
　　เฟิงหยูเฮงเงยหน้ามองนางแล้วไม่พูดอย่างไรก็ตามนางเริ่มคำนวณ 15 ฟุตประมาณ 5 เมตร มันสูงเกินไปเล็กน้อย ชั้นแรกของร้านขายยาสูง 2.8 เมตร ในการผ่าน 5 เมตร พวกเขาจะต้องปีนขึ้นไปบนหลังคาของชั้นสอง
　　หลังจากเดินทางไปอีกก้าว50 ลี้ ทั้งสามก็มาถึงทางแยกในอุโมงค์ เช่นเดียวกับองค์ชายเหลียนยื่นมือไปยังเส้นทาง กลิ่นก็มาจากทิศทางนั้น บานซูดึงจิตใต้สำนึกของเฟิงหยูเฮงกลับมา กล่าวอย่างเร่งด่วนว่า “มีควัน” อีกเส้นทางหนึ่งที่ไม่เคยถูกชี้ให้เห็นก็เริ่มพัง หินและคานไม้เริ่มตกลงมา หลังจากนั้นไม่นานเส้นทางจะถูกปิดกั้นอย่างสมบูรณ์
　　เฟิงหยูเฮงส่ายหัว“อุโมงค์ของเฉียนโจวจะเละเป็นเต้าหู้ ! ”
　　ควันหนาขึ้นทำให้พวกเขาไอมากขึ้นเรื่อยๆ เรื่องนี้ทำให้พวกเขาไม่มีทางเลือกนอกจากต้องล่าถอย
　　บานซูกล่าวว่า“ดูเหมือนว่าพวกมันไม่เพียงแต่จุดไฟ พวกเขากำลังเผาถ่านด้วย ถ้าเราไม่คิดวิธีอื่น ข้ากลัวว่าเราจะไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะหายใจไม่ออกและตายไป”
　　ใบหน้าขององค์ชายเหลียนเปลี่ยนไปด้วยความกลัวนางย้ำซ้ำ ๆ ว่านางยังเด็ก และยังไม่อยากตาย แต่ควันเข้ามาทางจมูกนางและบุกปอดของนาง ในตอนท้ายนางไม่สามารถพูดได้แม้แต่คำเดียว บานซูไม่ได้เถียงกับนางอีกต่อไป แล้วจับตัวนางให้แน่น และพยายามอย่างที่สุดที่จะใช้ร่างกายของเขาเพื่อสกัดควัน
　　เฟิงหยูเฮงถอนหายใจนางรู้ว่าถ้าพวกเขาไม่จากไปพวกเขาไม่สามารถจากไปได้ ดังนั้นนางจึงตัดสินใจอย่างรวดเร็วเพื่อดึงมาสก์ปิดตาสำหรับนอนหลับ 2 อันออกจากมิติของนาง อันหนึ่งนางให้องค์ชายเหลียน อีกอันสำหรับบานซู แล้วคว้าบานซูด้วยมือซ้ายของนางพูดด้วยน้ำเสียงหนัก “อย่ากลัว ฟังข้า พวกเจ้าต้องไม่สัมผัสสิ่งที่ปิดตาของพวกเจ้า ตามข้ามาและขยับตามที่ข้าบอกให้พวกเจ้าขยับ”
　　องค์ชายเหลียนกลัวเล็กน้อยความรู้สึกของการตาบอดและสูญเสียการมองเห็นของนางนั้นแย่มาก และนางก็กอดคอของบานซูโดยไม่รู้ตัว
　　บานซูเป็นคนที่ไว้ใจในตัวเฟิงหยูเฮงอย่างแน่นอนเขารู้ว่าเจ้านายของเขามีความสามารถบางอย่างที่คนส่วนใหญ่ไม่สามารถใช้ได้ ดังนั้นเขาไม่ได้ถามอะไรเลยเพียงแค่พยักหน้าแล้วพูดว่า “ขอรับ”
　　“ดีมาก”เฟิงหยูเฮงหายใจเข้าลึก ๆ ขณะที่ควันหนาและความร้อนกำลังมาถึงพวกเขา นางพาทั้งสองเข้าไปในร้านขายยาของนางในพริบตา
　　“ฮื่อๆๆ?”องค์ชายเหลียนถูกรบกวนและร้องไห้ออกมา ก่อนหน้านี้มันร้อนอย่างเห็นได้ชัด และแม้แต่ใบหน้าของนางก็ยังรู้สึกร้อนมาก ขณะที่นางกำลังจะขยับมือของนางเพื่อปิดใบหน้าของนาง อุณหภูมิก็เย็นลงทันที มันไม่ร้อนหรือเย็น ไม่มีกลิ่นควันและไม่มีเสียงต่าง ๆ ที่พังทลายลงมา ราวกับว่าทุกอย่างหยุดแล้ว นางเชื่อว่านางกลับมาที่พระราชวังเหลียนของนาง และทุกสิ่งที่เกิดขึ้นก็ไม่ได้เกิดขึ้นจริง
　　อย่างไรก็ตามเสียงของเฟิงหยูเฮงทำให้นางนึกถึงปัจจุบันทันทีนางพูดกับบานซู “ตามข้ามา ตรงไป 3 ก้าวแล้วเลี้ยวซ้าย จากนั้นเดินไป 6 ก้าว ก้าวขึ้นไป 8 ก้าว จากนั้นเลี้ยวซ้าย 1 ก้าวก่อนจะก้าวขึ้นไปอีก 8 ก้าว”
　　บานซูพยักหน้า“ขอรับ”
　　มือซ้ายของเฟิงหยูเฮงยังคงจับข้อมือของบานซูในขณะที่บานซูต้องจับองค์ชายเหลียนต่อไป ทั้งสามเดินขึ้นไปที่ชั้นสองของร้านขายยา เฟิงหยูเฮงค้นพบพื้นที่เปิดโล่งและคำนวณตำแหน่งก่อนกล่าวว่า “ข้าจะนับหนึ่งถึงสาม ใช้พลังภายในของเจ้าเพื่อทำให้พวกเราทุกคนขึ้นไป จำไว้ว่าให้สูงที่สุดเท่าที่จะทำได้ เจ้าเข้าใจหรือไม่?”
　　“คุณหนูไม่ต้องห่วงขอรับ”บานซูสูดหายใจเข้าลึก ๆ แม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจว่าเขาอยู่ที่ไหนในตอนนี้ หรือความตั้งใจของเฟิงหยูเฮงคืออะไร สัญชาตญาณและประสบการณ์ของเขาบอกเขาว่าการฟังเจ้านายของเขาจะเป็นทางเลือกที่เหมาะสม
　　เฟิงจาวเหลียนรู้สึกสับสนไปหมดแล้วอุโมงค์ในครอบครัวของนางไม่มีบันได นางนับก้าวทั้งหมด 16 ก้าว มันจะได้สูงแค่ไหน? อุโมงค์ไม่สูงมากนัก พวกเขาควรจะอยู่ติดพื้นดินแล้วใช่ไหม ? พวกเขาขึ้นไปที่นั่นได้อย่างไร นางไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ และต้องการถอดผ้าปิดตาออก อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงเตือนอีกครั้ง “ถ้าเจ้าถอดมันออก ข้าจะทิ้งเจ้าไว้ที่นี่ตลอดไป ไม่อยากเห็นดวงอาทิตย์อีกแล้วหรือ ? ”
　　องค์ชายเหลียนสั่นและวางมือของนาง
　　เฟิงหยูเฮงกล่าวอย่างเย็นชา“เตรียมพร้อม หนึ่ง สอง สาม ! ” เมื่อพูดว่า “สาม” บานซูก็กระโดดขึ้นไปด้วยความเร็วที่เร็วมาก นางเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว ขณะที่นางเห็นว่าหัวของพวกเขากำลังจะชนเข้ากับเพดาน นางก็ขยับไปจับข้อมือซ้ายของนาง นางมีสติทำให้พวกเขาออกจากร้านขายยาทันทีและกลับสู่โลกแห่งความเป็นจริง
　　ทันใดนั้นพวกเขาก็ออกมาสายลมเย็นพัดมาที่ใบหน้าของนาง ลมและหิมะเป็นเหมือนมีดที่บาดหน้านางทำให้เฟิงหยูเฮงไม่สามารถลืมตาได้
　　บานซูกระโดดขึ้นเหนือพื้นดินในขณะที่พวกเขากำลังกระโดด เสียงตะโกนดังขึ้นมาจากข้างล่างทำให้ทั้งสามตกใจ “มีคนบนท้องฟ้า ! ”
　　ดวงตาที่ปิดสนิทของเฟิงหยูเฮงลืมทันทีในเวลาเดียวกันนางก็ดึงเข็มเงินจำนวนมากออกแล้วยิงมันออกไป นางเพิ่งได้ยินเสียง “ฟึบ” เพียงไม่กี่เสียงก่อนที่การตะโกนจะสิ้นสุดลง
　　หลังจากบานซูออกมาเขาก็รีบลืมตาอย่างรวดเร็ว เมื่อเขาเห็นว่าเกิดอะไรขึ้นตรงหน้าเขา เขาก็พบว่ามีดาบถูกเหวี่ยงเข้าหาพวกเขา ก่อนที่ทั้งสามจะหายใจได้ ทันใดนั้นการต่อสู้ก็เกิดขึ้น เฟิงหยูเฮงดึงดาบทหารออกมา และยืนที่ด้านข้างบานซูเพื่อจัดการศัตรู ด้วยการสวิงแต่ละครั้ง นางมีความสุขมากกับการฆ่า
　　ในขณะที่พวกเขากำลังต่อสู้นางเห็นค้อนมากมายนับไม่ถ้วนกระจายอยู่ทั่ว เมื่อคิดถึงเรื่องนี้แล้วพวกเขาคงจะทุบเพื่อถล่มอุโมงค์ เห็นได้ชัดว่าการถล่มเป็นสิ่งที่มนุษย์สร้างขึ้น นอกจากนี้คนเหล่านี้มีความชัดเจนมากในเส้นทางของอุโมงค์
　　องค์ชายเหลียนเลื่อนออกจากหลังบานซูเพื่อเป็นการแสดงออกว่านางไม่ใช่คนตาย นางหยิบหินขึ้นมาสองสามก้อนจากพื้นแล้วจับพวกมันไว้ในมือของนาง แม้ว่านางจะไม่ได้ฆ่าใคร แต่นี่เป็นการเรียกความกล้าหาญของนาง
　　บานซูปกป้องทั้งสองเขาต่อสู้ขณะถอยทัพ ในเวลาเดียวกันเขาก็ไม่ลืมที่จะเยาะเย้ยองค์ชายเหลียน “ดูเหมือนว่าตวนมู่อันกัวไม่เพียงรู้เกี่ยวกับทางเข้าออกของอุโมงค์นี้ เขายังเข้าใจเส้นทางของอุโมงค์ได้เป็นอย่างดี ข้าไม่รู้จริง ๆ ว่าท่านเอาความมั่นใจกล้าที่จะเชื่อว่าสถานที่นั้นปลอดภัยจริง ๆ ”
　　องค์ชายเหลียนก็ไม่พูดอะไรใบหน้าของนางสลับกันระหว่างสีแดงกับสีขาว อย่างไรก็ตามนางก็รู้ว่านี่ไม่ใช่เวลาที่จะโต้แย้ง
　　เฟิงหยูเฮงไม่ได้ตำหนินางเพียงแต่ถามว่า “ไม่ว่าอย่างไร เจ้าคงคุ้นเคยกับภูมิประเทศใช่หรือไม่ ? เราควรวิ่งไปทางไหน ? ”
　　องค์ชายเหลียนกล่าวว่า“แน่นอนตอนนี้เราอยู่ตะวันตกเฉียงใต้ กองทัพของเจ้าประจำการอยู่ที่นั่น เพียงแค่วิ่งไปในทิศทางนั้นจะมีความหวังในการเอาชีวิตรอด”
　　บานซูขมวดคิ้ว“เจ้ารู้ได้อย่างไรว่ากองทัพของราชวงศ์ต้าชุนถูกส่งไปประจำทางตะวันตกเฉียงใต้ ? ” น้ำเสียงของเขาตื่นตัว
　　องค์ชายเหลียนกรอกตา“เจ้าหมายถึงอะไร ? ทั้งโลกรู้ว่าราชวงศ์ต้าชุนกำลังจะต่อสู้กับเฉียนโจว ทั้งโลกรู้ว่ากองทัพของราชวงศ์ต้าชุนได้ถูกจัดตั้งขึ้นในภาคเหนือแล้ว ! เจ้าคิดว่าการรวบรวมคนจำนวนมากในที่เดียวเป็นความลับหรือไม่ ? ออกไปข้างนอกและถามดู แม้แต่เด็กอายุ 3 ขวบก็รู้ว่ามีทหารอยู่ที่นั่น แล้วองค์ชายผู้ยิ่งใหญ่แห่งเฉียนโจวเช่นข้าจะไม่รู้เรื่องนี้ได้อย่างไร ? มันคืออะไร ? ”
　　เฟิงหยูเฮงหยุดการโต้เถียงของทั้งสองอย่างช่วยไม่ได้“มุ่งหน้าไปทางตะวันตกเฉียงใต้เพื่อพบกับเคียนหลี่” หลังจากพูดแบบนี้นางดึงเข็มทิศออกจากแขนเสื้อของนาง บัดซบ เป็นเรื่องยากสำหรับนางที่จะค้นหาการอ่านที่แม่นยำเกี่ยวกับเส้นทางในหิมะนี้
　　แต่ก่อนที่นางจะทำได้แขนเสื้อของนางก็ถูกดึงไปอย่างนุ่มนวลโดยองค์ชายเหลียน นางหันหลังกลับและมองด้วยความอยากรู้อยากเห็น จากนั้นนางก็ได้ยินองค์ชายเหลียนพูดว่า “เสี่ยวหยา พวกเจ้าไปกันเลย ข้า…จะไม่ส่งพวกเจ้า”