บทที่ 72 การสิ้นสุดของการ์ตูนมังงะ
หลังจากประสบความสำเร็จในการปกป้องโรงอนุบาลเป็ด เจ้าเซอร์แบล็กและเจ้าเดียเดียนก็ได้กลับมาด้วยชัยชนะ ระหว่างทางพวกมันยังได้ยกหัวของตัวเองตรงและสูงตลอดเวลา นั้นมันยิ่งทำให้ดูเหมือนว่าพวกมันเป็นทหารที่พึ่งผ่านสงครามมา
ลุงชิงเองก็ยังได้ชื่นชมความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ของพวกมันอยู่ตลอดเวลา โดยที่เขาบอกว่าการต่อสู้ของพวกมันนั้นยอดเยี่ยมมาก เขาถึงกับบอกว่าเมื่อเจ้าเดียนเดียนโตพอแล้ว เขาต้องการยืมมันไปเพื่อเพาะพันธุ์และเลี้ยงไก่ชน เมื่อเป็นแบบนั้นในอนาคตเขาจะไม่ต้องมากังวลเรื่องหนูอีกต่อไป
เมื่ออีกฝ่ายพูดถึงเรื่องนี้โจวหยูเองก็มีข้อสงสัยเช่นกัน สัตว์ที่เขาได้จากโลก ACG นั้นยังมีความสามารถในการสืบพันธุ์หรือไม่? ถ้าเกิดว่ามันมีจริงๆแล้วลูกไก่ที่ฟักแล้วจะเป็นสายพันธุ์อะไร?
ยังไงก็ตามไม่ว่ามันจะสามารถสืบพันธ์ได้หรือไม่ ขอแค่มันไม่กลายพันธ์เป็นไดโนเสาร์ก็พอ
วันหยุดฤดูหนาวได้ผ่านไปอย่างช้าๆ แต่หมู่บ้านลู่หัวก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรมากนักจากปีที่แล้ว ยกเว้นพื้นที่เปิดโล่งใหม่ทางตะวันตกของหมู่บ้านซึ่งเป็นที่ตั้งของสวนสนุกในชนบทของโจวหยู พนักงานจากบริษัทให้คำปรึกษาเองก็ทำงานได้อย่างดีเช่นกัน พวกเขาได้ส่งข้อมูลที่สำคัญทุกอย่างมาให้ถึงมือของโจวหยูตลอดเวลา นั้นทำให้ในไม่ช้าพวกเขาก็จะสามารถเริ่มการก่อสร้างได้
อย่างไรก็ตามโจวหยูยังไม่มีแผนการก่อสร้างมากนัก แม้หลังจากที่เขาได้บรรลุข้อกำหนดของชาวบ้านในโลก ACG แต่พื้นที่ที่เขามีในตอนนี้นั้นยังไม่มีมากนัก
นั้นจึงทำให้วันเปิดตัวจริงๆของสวนสนุกแห่งนี้ไม่อาจคาดเดาได้ ดูจากสภาพการณ์นี้แล้วเขาคงต้องเปิดสวนสนุกนี้ได้อย่างช้าๆเท่านั้น
ส่วนแรกที่จะสร้างคือสวนน้ำซึ่งได้รับการอนุมัติจากรัฐบาลแล้ว และตัวพิมพ์เขียวสำหรับการก่อสร้างรวมไปถึงแบบจำลองก็เสร็จสมบูรณ์แล้วเช่นกัน ดังนั้นในตอนนี้เมื่อทีมงานก่อสร้างมืออาชีพส่วนนั้นพร้อมแล้วก็สามารถเริ่มก่อสร้างได้ทันที
พนักงานจากบริษัทที่ให้คำปรึกษาเองก็มีความอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับเจ้านายหนุ่มคนนี้เป็นอย่างมาก นี้มันถือว่าเป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นคนที่พร้อมจ่ายเงินทั้งหมดตั้งแต่แรก ถ้าพูดตามตรงแล้วเขาชอบเจ้านายแบบนี้มาก แต่มันก็ยังคงมีติดอยู่บ้างที่เมื่อเขาพยายามเข้าไปพูดคุยกับอีกฝ่ายเกี่ยวกับรายละเอียดปลีกย่อยต่างๆ อีกฝ่ายมักจะแสดงสีหน้าเบื่อหนายออกมา
อีกฝ่ายเหมือนกับต้องการพูดว่า : ตราบใดที่ฉันให้เงินแก่คุณ คุณได้โปรดหยุดรบกวนฉันให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แล้วจงกลับไปทำงานให้เสร็จโดยเร็ว
ถึงแม้ว่านี้จะเป็นสิ่งที่ดี แล้วในด้านของการโฆษณาที่ตามมาล่ะ? แล้วการจัดการล่ะ? แม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่ต้องการบริหารบริษัทด้วยตัวเอง แต่เขาก็ควรจะเตรียมพร้อมสำหรับเรื่องพวกนี้เอาไว้บ้าง และนับตั้งแต่เริ่มโครงการนี้มามีผู้คนที่ส่ายหัวด้วยความผิดหวังมีมากกว่าคนที่พยักหน้าเห็นชอบด้วย ในที่สุดนี้อาจเป็นเพียงเกมเล็กๆสำหรับคนรวย
‘โฆษณา?’ นี้เป็นอะไรที่โจวหยูขี้เกียจอย่างมาก ไม่ว่าจะมีใครมาเยี่ยมชมสวนสนุกนี้หรือไม่ เขาก็ไม่สนใจจริงๆ ท้ายที่สุดแล้วค่าใช้จ่ายรายวันของการเปิดสวนสนุกนี้ก็สามารถหักออกจากรายได้ของเกมได้
‘การบริหารจัดการ?’ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องงี่เง่านี้เลย เขาไม่สามารถแม้แต่จัดการปัญหาของตัวเองได้แล้วเขาจะไปไม่มีพรสวรรค์ในด้านนี้ได้ยังไงกัน ที่เขาสร้างสวนสนุกนี้ก็เพื่อทำให้มันเป็นพื้นที่ส่วนตัวของเขาเท่านั้น ถ้าเขาคิดจะสร้างบางอย่างขึ้นมาเขาก็จะสร้างมันขึ้นมาทันที แต่ถ้าหากเขาไม่ชอบเขาก็จะฉีกมันทิ้ง
หากพ่อแม่ของเขาและหัวหน้าหมู่บ้านรู้เกี่ยวกับความคิดที่แท้จริงของโจวหยูนี้ละก็ มีความเป็นไปได้ที่พวกเขาอาจต้องการเอาเลือดหัวของโจวหยูออกมา
อย่างไรก็ตามหลังจากวันหยุดฤดูหนาวผ่านไป ทีมงานก่อสร้างก็พร้อมเช่นกัน หลังจากแขวนชื่ออย่างหยาบๆของสวนสนุกว่า – “ลิตเติ้ลพาราไดซ์” บนประตู และได้มีเสียงดังของประทัดการจบลงการก่อสร้างโครงการก็ได้เริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ
โจวหยูไม่ได้เชิญคนอื่นๆมาร่วมงานเปิดโครงการนี้แต่อย่างใด แต่ก็ยังคงมีพวกชาวบ้านจากหมู่บ้านลู่หัวบางคนที่ได้มาร่วมงานนี้
หลังจากที่มีที่ดินขนาดใหญ่แล้วถึงแม้ว่ามันจะเป็นดินแดนที่แห้งแล้งก็ตาม มันก็ยังทำให้เขารู้สึกราวกับว่าเขาเป็นเจ้าของที่ร่ำรวยมาก เดินเข้าไปในสถานที่ก่อสร้างและเริ่มจินตนาการถึงอาคารทุกชนิดที่ปรากฏที่นี่ในอนาคต แค่นี้มันก็ทำให้เขาความสุขมากแล้ว นอกเหนือจากวอเตอร์พาราไดซ์แล้วก็ยังมีอาคารอีกแห่งที่กำลังก่อสร้าง มันเป็นอาคารที่โจวหยูจะอยู่อาศัยในอนาคต
ที่ศูนย์กลางของสวนสนุกได้มีการสร้างบ้านพักตากอากาศสำหรับแขกผู้มาเยือนเช่นกัน แต่ในขณะนี้มีเพียงวิลล่าเดียวที่อยู่ระหว่างการก่อสร้างเท่านั้น โจวฟูที่เห็นสภาพการณ์นี้ก็ถึงกับส่ายหัวออกมา สวนสนุกแห่งนี้ใหญ่มาก แต่สิ่งเดียวที่ถูกสร้างขึ้นมีก็แค่สวนน้ำเพียงแห่งเดียวเท่านั้น และเจ้าสวนน้ำนี้เองก็สามารถเปิดได้เฉพาะในฤดูร้อนเท่านั้น นี้อีกฝ่ายต้องการจะเปิดสวนสนุกเพียงหนึ่งครั้งต่อปีหรือไม่?
เดิมทีโจวฟูวางแผนที่จะช่วยเหลือโจวหยูด้วยการลงทุนในโครงการของอีกฝ่ายเช่นกัน อย่างไรก็ตามเมื่อเห็นสถานการณ์แบบนี้เขาก็เริ่มลังเล เงินของเขาก็ไม่ได้ตกลงมาจากฟ้า ถึงแม้ว่าเด็กน้อยโจวอาจจะสามารถจ่ายได้ แต่เขาก็ยังมีครอบครัวที่จะต้องคอยเลี้ยงดู ดังนั้นเขาจึงได้หยุดความคิดนี้เอาไว้
การสร้างสวนน้ำไม่ใช่เรื่องที่จะแล้วเสร็จในหนึ่งหรือสองวัน มันทำให้โจวหยูรู้สึกเหนื่อยมากหลังจากไปที่ไซต์ก่อสร้างสวนน้ำหลายต่อหลายครั้ง ดังนั้นเขาจึงได้หยุดพักอยู่บ้านเพื่อเล่นเกมในวันนี้
……………………
พวกคุณยังจำศิลปินวาดการ์ตูนฮันเตอร์อย่างลัทธิเต๋าที่ถูกคุมขังคนนั้นได้ไหม? ศิลปินมังงะในประเทศที่น่าทึ่งคนนี้ได้ปล่อยมังงะหนึ่งบทต่อวันทุกวัน พล็อตเรื่องฮันเตอร์เองก็ได้รับการเพิ่มเติมและห่างจากพล็อตเดิมไปมาก ถึงตอนนี้ไม่มีใครสงสัยเลยในฝีมือของอีกฝ่ายอีกต่อไป และตราบใดที่ลัทธิเต๋าที่ถูกคุมขังได้ประกาศสมัครงาน จะต้องมีเว็บไซต์มังงะนับไม่ถ้วนที่ต่อสู้กันเพื่อสิทธิในการเชิญเขาเข้าร่วมเว็บไซต์ของพวกเขาอย่างแน่นอน
‘ด้วยความเร็ว, คุณภาพงานที่สูง, ศิลปินมังงะแบบนี้จะไปหาที่ไหนได้อีก?’
ข้อเสียเพียงอย่างเดียวคือลัทธิเต๋าที่ถูกคุมขังลังเลที่จะเปิดเผยตัวตนของเขาและเขาไม่ได้สื่อสารกับคนอื่นมากนัก ขนาดพวกแฟนๆของเขาเองก็ยังไม่เคยคุยเลย นั้นทำให้ทุกคนต่างก็คาดเดาว่าลัทธิเต๋าที่ถูกคุมขังอาจจะเป็นคนบ้างานที่มักจะทำเพียงวาดมังงะตลอดทั้งวัน และนี้ถือว่าเป็นทฤษฎีที่ทุกคนต่างก็เห็นด้วย เพราะไม่อย่างนั้นมันเป็นไปไม่ได้ที่อีกฝ่ายจะรักษาความเร็วในการปล่อยได้แบบนี้ อย่างไรก็ตามในวันนี้ลัทธิเต๋าที่ถูกคุมขังที่เงียบหายไปอย่างยาวก็ได้โพสต์สิ่งที่ทำให้ทุกคนแตกตื่นขึ้น
“มังงะฮันเตอร์ในที่สุดก็มาถึงจุดสิ้นสุด คาดว่าจะสิ้นสุดในอีกสองเดือน”
มันเหมือนก้อนหินก้อนใหญ่ที่ขยับคลื่นนับพัน
ชุมชนการ์ตูนทั้งหมดดูเหมือนจะถูกระเบิดทั้งหมด พวกเขาต่างก็ไม่เข้าใจว่าทำไมลัทธิเต๋าที่ถูกคุมขังต้องการจบการวาดมังงะเรื่องนี้? อีกฝ่ายได้หมดความคิดที่จะวาดต่อหรือว่าเรื่องราวกำลังจะถึงจุดจบจริงๆ หรือไม่บางทีลัทธิเต๋าที่ถูกคุมขังในที่สุดก็ตัดสินใจที่จะเริ่มดำเนินการกับเป็นศิลปินมังงะมืออาชีพจริงๆ?
เว็บไซต์มังงะในประเทศทั้งหมดต่างก็กลายเป็นบ้าครั้งขึ้นมาทันที พวกเขาต่างก็ได้เขียนข้อความถึงลัทธิเต๋าที่ถูกคุมขังจำนวนมาก เมื่อมีคนเดือดร้อนในเรื่องนี้ก็ต้องมีคนที่รู้สึกดีกับเรื่องนี้ นั้นก็คือสำนักพิมพ์ฮันเตอร์ดั้งเดิมนั้นเอง หลังจากที่พวกเขาได้รับข่าวนี้มา พวกเขาถึงกับกระโดดดีใจขึ้นมาเพราะในที่สุดพวกเขาก็สามารถถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกได้เสียที ในที่สุดศิลปินอัจฉริยะคนนี้ก็ตัดสินใจที่จะหยุดเรื่องนี้
เป็นเรื่องปกติที่มังงะเรื่องฮันเตอร์ได้มาถึงจุดจบ ท้ายที่สุดแล้วสตูดิโอการ์ตูนนี้ก็เป็นเพียงแบบชั่วคราวเท่านั้น มันได้ถูกจำกัดให้วาดได้เพียงสามร้อยบทเท่านั้น เป็นเวลากว่าครึ่งปีแล้วที่เขาได้เปิดตัวมังงะชุดนี้ในบทแรกเมื่อฤดูร้อนที่ผ่านมา และสิ่งที่โจวหยูต้องทำตอนนี้ก็คือการได้รับสตูดิโอการ์ตูนอย่างเป็นทางการจากนั้นก็เริ่มมังงะต้นฉบับใหม่ของเขาขึ้นมาเอง
สำหรับตัวแทนผู้เผยแพร่หรือเว็บไซต์นั้นเขายังไม่ได้ตัดสินใจมัน เขายังต้องการรอจนกระทั่งการ์ตูนออกมาก่อนและดูคุณภาพของมัน จากประสบการณ์ที่เขาได้รับจากเกมและอนิเมชั่นที่เขาทำ มันจะถูกแบ่งออกเป็นสามระดับแน่นอนและคุณภาพของระดับที่สามควรเทียบเคียงได้กับระดับของศิลปินมังงะในประเทศชั้นนำได้
แต่ถ้าเกิดอุบัติเหตุล่ะ? มันจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาไม่สามารถหาศิลปินมังงะที่ดีได้? หรือถ้าสตูดิโอการ์ตูนทางการต้องการความต้องการแปลกๆในการสร้างมังงะ หรือบางทีสตูดิโอการ์ตูนอย่างเป็นทางการอาจแตกต่างจากบริษัทเกมและบริษัทแอนิเมชัน บางทีมังงะที่ผลิตโดยระดับสามของสตูดิโอการ์ตูนยังคงแย่มาก?
ชื่อเสียงเป็นอะไรที่สร้างขึ้นมายากมากแต่มันกลับเป็นอะไรที่สามารถทำลายได้ง่ายเช่นกัน หากเขาปล่อยมังงะเรื่องใหม่ออกไปด้วยที่มีระดับด้อยกว่าเรื่องฮันเตอร์ มันอาจจะทำให้ชื่อเสียงของเขาเสียหายได้
ดังนั้นโจวหยูจึงได้ตัดสินใจที่จะรอดูไปก่อนได้เท่านั้น
เพื่อสะสมเหรียญโมให้เพียงพอ โจวหยูจึงได้ตัดสินใจที่จะเลิกเล่นเจ้าตู้ชากาปองเป็นเวลาสองสัปดาห์ติดต่อกัน เขายังได้งดสร้างเอนิเมชั่นเรื่องใหม่และทำเพียงเล่นอนิเมชั่นเรื่องเดิมให้เด็กๆเท่านั้น นี่เองที่ทำให้ใบหน้าของปีศาจเงาเต็มไปด้วยการแสดงออกที่ไม่พอใจ ท้ายที่สุดแล้วมันเองก็ต้องการลบคำสาปของตัวเองออกไปเช่นกัน
‘ขอโทษด้วยนะเพื่อน ตอนนี้ฉันต้องใช้มาตรการรัดเข็มขัด ฉันสัญญาว่าหลังจากนี้จะกลับมาเป็นแบบเดิม’
หลังจากซื้อพิมพ์เขียวจากตู้หยอดเหรียญแล้ว เขาก็ได้มอบมันให้กับช่างไม้บีเวอร์และลิงช่างหินเพื่อสร้างมันขึ้น
ในวันรุ่งขึ้นสตูดิโอการ์ตูนของแท้ก็เกิดทำการ ณ จุดนี้โจวหยูก็ได้มี มังงะ อนิเมชั่น เกม ทั้งสามนี้ถือว่าเป็นสิ่งพื้นที่สำคัญของการสร้างโลก ACG ให้เสร็จสมบูรณ์
สิ่งที่ตามมาก็คือการรับสมัครศิลปิน โจวหยูที่มีเงินมากพอจะต้องหาศิลปินที่มีคุณสมบัติดีที่สุดตาม เพราะหนึ่งบริษัทอาจมีศิลปินมังงะได้เพียงคนเดียว ดังนั้นมันจึงจำเป็นต้องเลือกที่สิ่งที่ดีที่สุด
อย่างไรก็ตามวันนี้ไม่ใช่วันของเขาอย่างแท้จริง แม้ว่าเขาจะกดปุ่มค้นหาไปสิบกว่าครั้งเขาก็ยังไม่พบศิลปินมังงะที่มีคุณลักษณะที่ดีแต่อย่างใด
