The Soul Purchasing Pirate – บทที่14:ทักษะดาบมหัศจรรย์

S.P.Pบทที่14:ทักษะดาบมหัศจรรย์

ที่ประตูร่างสูงของโรแกนได้มองไปที่ฮันท์และเฟร็ดที่กำลังคดตัว

“ เขาเป็นคนทำมันทั้งหมดเลยงั้นหรอ!”

พวกเขาไม่ได้ยินเสียงกรีดร้องใด ๆ จากโจรสลัดสี่ห้าคนนั้นเลยพวกเขาได้ตายลงอย่างสงบ

พวกเขารู้ว่าโจรสลัดเหล่านี้ไม่ใช่โจรสลัดธรรมดาพวกเขารู้ว่าพวกนั้นเคยเข้าไปในแกรนไลน์มาแล้วพวกเขาไปที่นั่น และสามารถกลับมาอย่างมีชีวิตแม้แต่ทหารเรือก็ไม่สามารถจับพวกเขาได้

เมื่อลูกเรือของไซเดอร์ได้ออกไปจากอีสบลูนั้นพวกเขามีสมาชิกกว่า 1,000 คนแต่ตอนนี้มีพวกเขาเหลืออยู่แค่ 50 คนบนเรือของพวกเขา

นั่นหมายความว่าคนอื่นๆได้ตายลงที่นั่นและเหลือเพียงพวกระดับสูงเหล่านี้

ด้วยเหตุนี้เองเหล่าลูกเรือโจรสลัดที่อยู่บนเรือลำนี้จึงน่ากลัวเป็นอย่างมาก พวกเขามีพลังที่แข็งแกร่งดุร้ายและเป็นคนที่เจนจัดในการต่อสู้

แต่ในชั่วพริบตาเดียวคนเหล่านี้กลับถูกโรแกนจัดการไปอย่างง่ายดาย

“โรแกนนั่นนายเหรอ?”เฟร็ดพูดติดอ่างและเขาก็ตกใจ

“ไปกันเถอะนี้ไม่ใช่เวลาที่จะต้องมาแปลกใจ”

เสียงของโรแกนนั้นเย็นชาเป็นเพราะเขาได้รับอิทธิพลมาจากตัวตนของเก๋อ เนี่ย

ฮันท์กลืนน้ำลายและไม่กล้าพูดอะไรออกมา เขาสัมผัสได้ว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเขานั้นทรงพลังมากแต่เขาจะแข็งแกร่งขนาดไหน?มันยังคงไม่ชัดเจน

“ตอนนี้นายคิดจะทำอะไรต่อ มีโจรสลัดอยู่ข้างนอกมากมาย” เฟร็ดเดินเข้ามาใกล้โรแกนและเขาก็ได้ดึงแขนของเขา

โรอกนก้าวไปข้างหน้าและยิ้ม“ ฉันจะฆ่าพวกมันทั้งหมด!”

เขาพูดด้วยเสียงที่สงบในขณะที่ตาของเขาได้เหล่ไปมอง “เรือนี้คงอยู่ได้อีกไม่นานเราคงต้องจัดการกันอย่างรวดเร็ว”

เฟร็ดและฮันท์มองหน้ากันด้วยความสงสัยในสายตาของพวกเขา”หมายความว่าไงที่ว่าพวกเราต้องจัดการอย่างรวดเร็ว?”

อย่างไรก็ตามโรแกนไม่ได้ให้ความสนใจใด ๆ กับพวกเขาอาจเป็นเพราะการรวมกันของ โรแกนและเก๋อ เนี่ยในตอนนี้อารมณ์ของเขานั้นเผยให้เห็นถึงความเย็นชา และความเคร่งขรึมของยอดนักดาบ

การก้าวแต่ละก้าวของแกนนั้นเต็มไปด้วยความหนักแน่นในเวลานี้ โรแกนนั้นแตกต่างไปจากเดิมโดยสิ้นเชิงเขาเดินไปพร้อมกับแสงสว่างอันเจิดจ้าและใบหน้าอันสงบนิ่งที่ไม่เกรงกลัวต่อสิ่งใดรวมทั้งแสงสว่างที่ฉายอยู่ในตาของเขา

“มีคนอยู่ตรงนี่!”

การเคลื่อนไหวและการเดินที่ไม่แยแสของพวกเขาดึงดูดความสนใจของโจรสลัดในทันที

เสียงเท้าอันหนักแน่นได้ดังขึ้นอย่างรวดเร็ว ใช้เพียงแค่สามวินาทีพวกเขาก็ได้เห็นร่างของโจรสลัดที่กำลังวิ่งเข้ามาทางของพวกเขา

โรแกนก้าวไปข้างหน้าด้วยใบหน้าที่จริงจังเขาวางมือขวาลงบนดาบของเขา

โจรสลัดที่อยู่ฝั่งตรงข้ามยกแขนขวาของพวกเขาขึ้นมาและได้พุ่งมาเขาเฟร็ดและฮันท์ที่กำลังสั่นพวกเขานั้นสั่นด้วยความกลัว

เมื่อเผชิญหน้ากับโจรสลัดที่ดุร้ายทั้งสองนั้นได้ปรากฏความกลัวออกมา

หลังจากนั้นไม่นานโรแกนก็มาอยู่ตรงหน้าพวกเขา

“ชวิ้งงงง!”

เสียงที่คมชัดของดาบที่ได้ถูกดึงออกมาและสร้างแสงกระพริบขึ้นมาโรแกนนั้นได้พุ่งผ่านพวกโจรสลัดกลุ่มนั้นไปอย่างรวดเร็ว

เพียงไม่นานโจรสลัดทั้งหกก็มีใบหน้าที่น่าเกลียดและหวาดกลัวออกมาจากนั้นไม่นานพวกเขาก็ล้มลงไปบนพื้นโดยไม่มีเสียงกรีดร้องใดๆ ภายใต้ร่างของพวกเขานั้นได้มีเลือดที่ไหลออกมาและได้ย้อมสีของพื้นด้วยด้วยสีแดง

โรแกนได้กระโดดขึ้นมาที่ที่พวกเขากำลังรวมตัวกันอยู่ ซึ่งมีลูกเรือจำนวนมากและลูกเรือโจรสลัดรวมตัวกันอยู่รอบตัวพวกเขา

เรือสินค้าลำนี้มีลูกเรือและคนงานมากกว่า 100 คน ในตอนนี้พวกเขาถูกควบคุมอย่างเข้มงวดโดยโจรสลัดมากกว่าสามสิบคนที่ติดอาวุธ โจรสลัดทั้งหมดนั้นก่อตัวเป็นวงกลมและล้อมรอบเหล่าลูกเรือและคนงานของเรือสินค้าเอาไว้

บนพื้นเรือนั้นมีโจรสลัดที่สวมหมวกของกัปตัน,ไซเดอร์ยืนพร้อมกับปล่อยออร่าที่หนาวเหน็บออกมาและเฝ้าดูทุกอย่างที่เกิดขึ้นเขามีปืนพกที่เอวด้านซ้ายของเขาและมีดาบตะวันตกอยู่ที่เอวด้านขวาของเขาเผยให้เห็นถึงกลิ่นคาวเลือดที่ตลบอบอวลอยู่บนตัวเขา

“กัปตันพวกมันทุกตัวได้อยู่ภายใต้การควบคุม,พวกเราได้รีดเอาข้อมูลที่เป็นประโยชน์ทั้งหมดออกมาจากปากของพวกมันมาแล้วและเราก็ได้สมบัติทั้งหมดของพวกมันมาแล้ว”

โจรสลัดที่มีรูปร่างสูงผอมยิ้มและบอกกับข่าวดีแก่ไซเดอร์แล้วเขาก็จ้องมองที่โรแกนที่มีคราบเลือดบนหน้า

นั่นไม่ใช่เลือดโรแกนมันเป็นเลือดของโจรสลัดที่ตายอยู่ในโกดัง

“แกบอกว่าจับมันได้ทุกคนแล้ว?”

ไซเดอร์ยิ้มแล้วเขาก็จ้องมองไปที่ยังทิศทางที่โรแกนอยู่

“แล้วไอสามตัวนั้นล่ะ?”

“ฉันค่อนข้างสงสัยเกี่ยวกับความสามารถในการจัดการสิ่งต่าง ๆของแก !”

“ถ้ามันยังเป็นอย่างงี้อยู่ฉันจะหาคนมาแทนที่แก!”

ทันใดนั้นเสียงของเขาก็เต็มไปด้วยความโกรธ

“แกเข้าใจที่ฉันพูดไหม!?”

ใบหน้าของโจรสลัดร่างสูงกลายเป็นซีดเหงื่อบนหน้าผากของเขาได้ไหลออกมาทันที เขาก้มลงและพูดว่า: “เข้าใจแล้วครับ! กัปตัน!”

เขาหันไปและโบกมือ จากนั้นเขาก็รีบไปอย่างรวดเร็วโดยมีโจรสลัดแปดคนตามไปยังตำแหน่งที่โรแกนอยู่

“โรแกน,ลูกเรือของไซเดอร์กำลังมาทางนี้,นายจัดการพวกเขาได้ใช่มั้ย?” เฟร็ดพูดออกมาพร้อมกับอาการกลัว

“ มันแน่นอนอยู่แล้วค่าหัวของโรแกนนั้นสูงกว่าคนพวกนั้นเกือบสิบเท่า!” ฮันท์กลัวมากและหัวใจของเขาก็เต้นแรง แต่การแสดงออกของเขานั้นดูสงบมาก

โรแกนได้ยินคำพูดของชายสองคนนี้เขานั้นก็ได้ส่ายหัวและยิ้มออกมา หลังจากนั้นเขาก็ได้มองไปที่โจรสลัดที่กำลังจะมาพร้อมกับดวงตาที่เย็นชาของเขา

ด้านหน้าของเรือเต็มไปด้วยลูกเรือและศพมันเป็นที่ชัดเจนว่าพวกเขาได้ตายไปนานแล้ว

ด้วยมือขวาของเขาเขาได้หยิบดาบหยวนหงออกจากฝักซึ่งมันได้สร้างเสียงที่คมชัดขึ้นมา จากนั้นเขาก็ได้เอาดาบชี้ไปที่โจรสลัดที่กำลังมาจากด้านหน้า

“ หือ,นักดาบ?”

“ พวกเรามีปืนในมือของเรา!”

พลังที่ได้จากเก๋อ เนี่ยกำลังจะหมดลงเมื่อไหร่โรแกนก็ไม่อาจไม่รู้ได้เหมือนกัน แต่ในตอนนี้เมื่อเขาเห็นพวกโจรสลัดยกปืนขึ้น ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็ได้ปรากฏแสงเย็นที่อันตรายส่องประกายออกมา

“ชวิบบบบ!”

เขางอเข่าของเขาและในวินาทีต่อมาเขาก็ได้หายตัวไปจากสายตาของโจรสลัดเหล่านั้น

ระยะห่างระหว่างทั้งสองนั้นประมาณ 10 เมตรเท่านั้น เมื่อโรแกนเคลื่อนไหวเขาก็ได้ไปอยู่ข้างหน้าของพวกเขาในทันที

เก๋อ เนี่ย นั้นมีเทคนิคดาบบินดาบร้อยก้าวภายในหนึ่งร้อยก้าวดาบยาวของเขาจะดูราวกับว่ากำลังบินอยู่ และด้วยความเร็วของเขานั้นมันจึงได้เข้าถึงระดับสมบูรณ์แบบแล้ว

ยิ่งกว่านั้นการควบคุมของดาบของเขาในตอนนี้ก็ได้มาถึงขอบเขตของสุดยอดแล้ว

ช่วงเวลาที่ยากลำบากของชีวิตที่ผ่านมาของเขานั้นเขาได้ฝึกฝนมานานหลายปีสำหรับวิชาดาบของเขา และเก๋อ เนี่ยก็เป็นนักดาบที่ทรงพลังที่สุดในยุคของเขา

ในตอนนี้การรวมกันของของโรแกนกับเก๋อ เนี่ยนั้นได้แสดงให้เห็นถึงการควบคุมดาบที่ยอดเยี่ยมและหาที่เปรียบมิได้

เขาก้าวไปทางซ้ายหนึ่งก้าวแล้วได้ฟันออกไปเป็นแนวนอนด้วยมือขวาของเขา

“พัฟ!”

โจรสลัดคนนั้นได้มีเลือดออกไหลออกมาและกรีดร้องจากนั้นเขาก็ล้มลงกับพื้น ในพริบตาที่โรแกนเพิ่งจัดการกับ โจรสลัดไปคนนึงวินาทีต่อมาโรแกนก็ได้เคลื่อนไหวอีกครั้งและก้าวไปอยู่ตรงหน้าของโจรสลัดที่กำลังยกปืนขึ้น

ดวงตาที่แหลมคมของเขาดูเหมือนจะแสงสว่างเปล่งประกายออกมา โจรสลัดคนนั้นเห็นโรแกนในตอนนั้นเองนิ้วของเขาก็ได้ถูกวางลงบนไกปืนด้วยมือที่สั่นของเขาเขาไม่สามารถที่ลั่นไกออกไปได้

“ตาย!”

โรแกนได้กระซิบเสียงดังออกมาก่อนที่เขาจะแบ่งครึ่งโจรสลัดคนนั้น

“พัฟ”

เลือดได้ไหลทะลักออกมาและก็ได้ถูกจัดการลงไปอีกหนึ่ง