S.P.Pบทที่3:ลาก่อน
ตึกรามบ้านช่องในโลคทาวน์มีความแออัดมากและไม่เป็นระเบียบดังนั้นจึงมีตรอกซอกซอยหลายแยกออกจากถนนสายหลัก นอกจากนี้ยังมีอุโมงค์บางแห่งแม้แต่เจ้าของบ้านเหล่านี้ก็ไม่เคยรู้
“ไปทางนั้น!”
โลลิต้าบอกทางให้กับโรแกนอย่างชำนาญและทั้งคู่รีบพุ่งเข้าไปในตรอกและกดหลังของพวกเขากับกำแพง เนื่องจากตอนเด็กๆเธอมักจะเล่นกันอยู่ในตรอกซอกซอยเหล่านี้กับเพื่อน ๆ ของเธอเสมอนั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเธอถึงคุ้นเคยกับเส้นทางเหล่านี้
ทั้งคู่เดินผ่านอุโมงค์อย่างรวดเร็วแต่พวกเขาก็ยังคงได้ยินเสียงฝีเท้า
ทหารเรือเพิ่มกองกำลังในพื้นที่มากขึ้นเพื่อค้นหาเขาซึ่งทำให้โรแกนรู้สึกหวาดหวั่นเป็นอย่างมาก
ครึ่งชั่วโมงต่อมา โรแกนได้ยินเสียงของเหล่าทหารเรือค่อยๆหายไป
“เอาล่ะโรแกนเราจะถึงท่าเรือแล้ว” โลลิต้ารู้สึกโล่งใจ แต่ยังคงมีร่องรอยของความโศกเศร้าที่เด่นชัดในดวงตาของเธอ
“เร็วขนาดนี้เลย!?”โรแกนรู้สึกประหลาดใจอยู่ครู่หนึ่ง “แค่นี้หรอ!?”
เท่าที่เขารู้ตำแหน่งของเขายังห่างไกลจากท่าเรืออีกมากด้วยการเดินเพียงครึ่งชั่วโมงนั้นเป็นไปไม่ได้ที่จะมาถึงเว้นแต่พวกเขาจะไม่ไปที่ท่าเรือปกติของ โลคทาวน์
“ถ้าเป็นท่าเรือหลักมันก็คงเป็นไปไม่ได้ที่เราจะหนีพ้นเพราะห้าวันที่ผ่านมาทหารเรือพวกนั้นได้มีการเรียกกำลังเสริมเข้ามาในพื้นที่” โลลิต้ามั่นใจในสิ่งที่เธอพูดมาก
“ฉันและเพื่อนของฉันได้เตรียมสถานที่ที่ห่างไกลเหมาะสำหรับการออกเรือเอาไว้แล้ว”
พวกเขาพูดคุยกันต่อและในเวลาสั้น ๆ พวกเขาก็พ้นออกมาจากอุโมงค์
ข้างหน้าของพวกเขามีป่าเล็ก ๆ ดวงอาทิตย์อันอบอุ่นอยู่ที่นั่นใบไม้ก็จางหายไปและแสงไฟก็โรยทั่วทั้งป่าทำให้เกิดเป็นฉากสวยงามขึ้นมาในที่แห่งนี้
“อย่าลืมดูแลตัวเองด้วยหละโรแกน”ใบหน้าของโลลิต้าเต็มไปด้วยความกังวลและความเศร้า
โลลิต้า,โรแกนและเพื่อนกลุ่มเล็ก ๆ ของพวกเขาเติบโตขึ้นมาและเล่นด้วยกันตั้งแต่เด็ก มันเป็นวันที่น่าเศร้ามากเพราะพวกเขาจะต้องแยกจากกัน
“ฉันขอบคุณพวกนายทุกคนมาก”
ในที่สุดพวกเขาออกจากป่าและพวกเขาเห็นชายหาดและทะเลโดยตรง เรือไม้ลำเล็ก ๆ จอดที่ฝั่งมีเด็กอายุเท่าๆกับโรแกนและเขากำลังยืนรออยู่ด้วยความกังวล
“ไอซาว่า!” โลลิต้าตะโกนใส่เด็กชาย
เมื่อไอซาว่าเห็นโรแกน และโลลิต้าเขาก็รู้สึกโล่งใจเป็นอย่างมาก
“ เยี่ยมไม่ต้องกังวลพวกเราสร้างมันเองหละ!”
ทั้งสามมองหน้ากันโลลิต้าและไอซาว่ารู้สึกเศร้าที่โรแกนต้องออกทะเลแค่คนเดียว แต่โรแกนฏ็ได้ยิ้มออกมา
“ เอาหละไม่ต้องห่วง ฉันจะกลับมาพบพวกนายอีกครั้ง”
“ อย่าลืมดูแลตัวเองด้วยโรแกน”ไอซาว่าพูดเสียงดัง
เร็วเท่าที่โรเจอร์ถูกประหารชีวิตเมื่อวานนี้เพื่อนทั้งสองของโรแกนได้เตรียมเส้นทางหลบหนีให้เขา
“ ไปกันเถอะ!” ไอซาว่าพูดขณะที่เขามองไปรอบ ๆ และส่งของบางอย่างให้โรแกน“นี้คือเงินหนึ่งหมื่นเบรีฉันแอบเอามันมาจากพ่อแม่ของฉันฉันมั่นใจว่านายจะต้องการใช้มัน”
ใบหน้าของโรแกนเปลี่ยนไปและปฏิเสธอย่างรวดเร็วว่า “ไม่มีทางไอซาว่า!”
เขารู้สึกขอบคุณมากที่ไอซาว่าเสี่ยงชีวิตของเขาเพื่อช่วยให้เขาหนีออกมาและเขารู้ว่าครอบครัวของไอซาว่านั้นไม่ได้ร่ำรวย
“ต่อไปถ้านายกลับมาได้โปรดอย่าลืมมาเยี่ยมพวกเราด้วยหละ!”
“อย่าลืมเพื่อนที่โตมาด้วยกันหละ! โรแกน!”
ไอซาว่าพูดอย่างจริงจังและเขาปฏิเสธที่จะเอาเงินหนึ่งหมื่นเบรีคืน
ในเวลานี้โลลิต้ากำลังเช็ดน้ำตาของเธออย่างเงียบ ๆ เธอเป็นเด็กสาวมี่มีอารมณ์อ่อนไหวเธอรีบวิ่งเข้าไปกอดโรแกนและร้องไห้ออกมาอย่างเศร้า ๆ
“โรแกนฉันไม่อย่างให้นายไปเลย”
“ถ้าเธอไม่ทิ้งฉันฉันก็ที่นี้อยู่ต่อ!”โรแกนพูดย่างติดตลกและยิ้มออกมา
“ฉันไม่ต้องการฉันไม่ต้องการ!” จากนั้นเธอก็ผลัก และพูดว่า“ ไปเลย! ไปเดี๋ยวนี้เลย!”
โรแกนมองไปที่ตาของไอซาว่าเขาพยักหน้าอย่างลึกซึ้ง
“ฉันจะไปแล้วนะ! ดูแลตัวเองด้วย!
“วาาาา!วาาาา!วาาาา!”
โลลิต้าไม่สามารถทำอะไรได้ ได้แต่ร้องไห้ออกมาเพื่อนของเธอตบไหล่เธอและปลอบโยนเธอ
โรแกนกระโดดขึ้นไปบนเรือไม้ลำเล็กและไอซาว่าก็ช่วยเขาปล่อยสมอ
สักพักผืนผ้าใบก็ปลิวไปตามสายลมและเริ่มพลิ้วไหวไปมา ระลอกคลื่นในทะเลพัดผ่านและเรือค่อย ๆ ลอยห่างออกไปจากท่าเรือ
“ดูแลตัวเองดีๆนะโรแกนนายต้องกลับมาเจอพวกเราให้ได้นะ!”
โลลิต้าตะโกนและร้องไห้ออกมาและไอซาว่าก็โบกมือให้เพื่อนเก่าของเขา
“ฉันจะกลับมาอีกครั้งอย่างแน่นอน!”โรแกนกล่าวว่าด้วยใบหน้าที่จริงจังแล้วเขาก็โบกมือให้พวกเขา
หลังจากนั้นไม่นานเรือก็ออกไปจากชายฝั่ง ทั้งคู่ตัวเริ่มหดลงเรื่อยๆจนพวกเขาได้หายไปจากสายตาของโรแกน
“อ่า … !”
โรแกนถอนหายใจออกมาเขาหันไปทางหางเสือและเริ่มใช้เรือไม้ลำเล็ก
เขาไม่มีแผนที่และเขาไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนเขาทำได้เพียงแค่ปล่อยเรือให้แล่นไปอย่างอิสระเท่านั้น
ที่ชายฝั่งโลลิต้าและไอซาว่าอยู่ที่นั่นจนกระทั่งค่ำพวกเขากลับบ้านด้วยใบหน้าเศร้า ๆ
“โลลิต้าเธอรู้อะไรไม?ฉันมักจะรู้สึกว่าโรแกนจะต้องยิ่งใหญ่ในอนาคต”
“แน่นอนเพราะเขาคือน้องชายของโกล ดี โรเจอร์!”
โลลิต้าร้องไห้สะอึกสะอื้นในขณะที่เธอเดินและพูดต่อว่า“ ฉันแค่หวังว่าเขาจะไม่เป็นอะไรและไม่ถูกรังแกจากคนอื่น”
ร่างกายของไอซาว่าสั่นไหวแล้วจึงพูดต่อว่า“ ใช่ฉันหวังว่าเขาจะไม่เป็นอะไร”
ตามความทรงจำของพวกเขาต่อความแข็งแกร่งของ โรแกนในช่วง16 ปีที่ผ่านมาทำให้พวกเขากังวลเกี่ยวกับตัวเขา
ในขณะนั้นบนเรือนั้น โรแกนตกอยู่ในความทุกข์
เขาไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนหรือควรทำอะไรดี
ทันใดนั้นเสียงอิเล็กทรอนิกส์ที่เย็นชาก็ได้ดังขึ้นมาในความคิดของเขา
“ในตอนนี้โฮสต์ได้เอาชนะศัตรูได้26คนและได้รับ320เหรียญครอบครอง โฮสต์สามารถเลือกว่าจะรับทักษะของวิญญาณสีแดงหรือจะประหยัดเหรียญครอบครองเอาไว้สำหรับการใช้งานในครั้งต่อไป”
หลังได้ยินอย่างงั้นโรแกนก็มองไปที่อินเตอร์เฟซของระบบ
เขาตรวจสอบแถบคงเหลือ การต่อสู้ครั้งแรกของเขาทำให้เขาได้รับ320 เหรียญครอบครอง จากนั้นเขาก็ได้เข้าไปตรวจสอบความสามารถของเขา
“ผีแดงชั้นสูง,ปรมาจารย์ยิปมัน,ความสามารถ: ศิลปะการต่อสู้,วูซู (ระดับซงชิ)”
“ขอบเขตศิลปะการต่อสู้หรือวูซู”
สองสิ่งนี้คือความสามารถหลักสองอย่างของเขาและราคาของแต่ละอันคือ 300 เหรียญครอบครอง ในตอนนี้โรแกนมีแค่320 เหรียญครอบครอง
“ฉันควรเลือกอันไหนดี?ฉันควรเลือกอันแรกไหม”
โรแกนลังเลและคิดว่าตามเขาขาดความสามารถด้านศิลปะการต่อสู้ในปัจจุบันไม่มีปัญหาในการเลือกมวยย่งชุน อย่างไรก็ตามขอบเขตศิลปะการต่อสู้นั้นน่าดึงดูดกว่าต่อโรแกนมากว่า
“เอาล่ะฉันขอเลือกนาย!”
