บทที่ 21 ผู้สืบทอดของหลินลี่
บทที่ 21 ผู้สืบทอดของหลินลี่
พวกเธอไม่ได้สังเกตเห็นกล้องที่อยู่บนกิ่งไม้
แม้ว่าผู้ชมส่วนใหญ่จะติดตามคนกลุ่มใหญ่เพื่อรอดูห้องพัก แต่ก็มีแฟน ๆ จำนวนหนึ่งที่คอยติดตามซูโย่วอี๋และเฉินซีซี
[ฮ่า ๆ ขำแทบตาย เฉินซีซีเรียกโย่วอี๋เป็นแม่]
[แม่…]
[ฮ่าฮ่าฮ่า ฉันแค่อยากจะบอกว่าคู่พี่สาวน้องสาวกลับกลายเป็นคู่แม่ลูกซะอย่างงั้น]
[เฉินซีซีเรียบง่ายซะจนฉันไม่คิดว่าเธอพูดประชดประชัน]
[ฉันอยากพากระต่ายขาวตัวน้อยกลับบ้านจริง ๆ]
[ทุกคนอาจมองข้ามไป แต่พวกคุณไม่สังเกตเหรอว่าเธอไม่แต่งหน้าเลย เหงื่อออกมากขนาดนั้น แต่พอเช็ดหน้าด้วยทิชชู่กลับไม่มีสีติดเลย!]
ซูโย่วอี๋มีผมสีดำ เธอเหมือนแม่ของเด็กสาวจริง ๆ
เมื่อพวกเธอกำลังเดินขึ้นไปบนเขาอีกครั้ง เฉินซีซีก็กินอมยิ้มด้วยการกัดเพียงครั้งเดียว และออกเดินขึ้นไปบนเนินเขาพร้อมกับถือกระเป๋าเดินทางใบใหญ่สองใบ
เธอไม่ลืมหันกลับมามองโย่วอี๋ “พี่สาว พี่เคลื่อนไหวไม่ค่อยสะดวก เดี๋ยวในอนาคต อะไรที่ต้องใช้กำลังฉันจะทำแทนพี่เอง”
สุนัขจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป [ซู่จู่ คุณกำลังเป็นตัวอย่างผิด ๆ ให้เด็ก ถ้าพ่อแม่ของเธอมาเห็น เขาจะเกลียดคุณมากนะ]
…
ในช่วงบ่าย การค้นหา ‘รายการวาไรตี้ 22 วันปั้นดาว ได้ค้นพบผู้สืบทอดของหลินลี่’ ได้ปรากฏขึ้นบนแพลตฟอร์มหลักทั้งหมด
การแสดงบนเวทีครั้งแรกของซูโย่วอี๋ที่ร้องเพลง ‘พัวพัน’ ในวิดีโอนั้นเธอดูดีมาก เหมือนพวกเขาจะเลือกมุมที่ดูดีของเธอ แม้จะอยู่ภายใต้แสงสลัวก็ไม่มีใครเห็นว่าเธออ้วน
ชาวเน็ตที่เลื่อนผ่านไปมาก็สงสัย นี่คือใคร? ฉันไม่รู้จัก
ซูโย่วอี๋?
เธอมาจากไหน?
มันไม่ใช่การค้นหายอดนิยม ที่ซื้อมาด้วยเงิน แต่ผู้คนที่คลิกเข้ามาเพื่อฟังเพลงเริ่มแสดงความคิดเห็นอย่างบ้าคลั่ง
[ดีใจที่ได้ฟัง!]
[ฉันจะติดตามการถ่ายทอดสดรายการนี้]
[ฉันต้องสูบบุหรี่ถึงสามซอง ก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงร้องเพลงได้ดีขนาดนี้]
[เพลงป๊อปของจีนกำลังมาแรง?]
[ไม่พอ… มีเวอร์ชั่นสมบูรณ์ไหม]
[เมื่อฉันได้ยินเพลงนี้ ฉันรู้สึกว่าเหมือนเป็นสาวพรหมจรรย์ แม้สิ่งต่าง ๆ เปลี่ยนแปลง แต่ฉันก็ยังเป็นสาวบริสุทธิ์]
[เธอมีเว่ยป๋อหรือไม่? ใครก็ได้โปรดชี้ทางสว่าง]
สำนักงานอธิการบดีของมหาวิทยาลัยฮิลเบิร์ต
อธิการบดีแมดดิสัน มักจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูข่าวเป็นครั้งคราว เขาเข้าเว่ยป๋อ และเห็นว่าการค้นหายอดนิยมอันดับหนึ่งคือเรื่องผู้สืบทอดตำแหน่งของหลินลี่ เขาจึงอดไม่ได้ที่จะอุทานอย่างเย็นชา หลินลี่ได้รับการยกย่องว่าเป็นอัจฉริยะที่ไม่เคยมีมาก่อนในรอบร้อยปี เธอทิ้งผลงานอันแข็งแกร่งไว้บนโลกดนตรีป๊อป จนถึงตอนนี้ยังไม่มีใครแซงหน้าความสำเร็จของเธอได้เลย คนหนุ่มสาวที่โง่เขลาเหล่านี้กล้าที่จะใช้ชื่อเธอมาดึงดูดความสนใจ
พวกเขาควรรู้ว่าในการสืบทอดทักษะของหลินลี่ มีกลุ่มนักวิชาการเก่าในมหาวิทยาลัยฮิลเบิร์ตที่ศึกษาทักษะการร้องเพลงของหลินลี่ ทั้งตั้งโรงเรียนหลินลี่ และสอนหลักสูตรที่เกี่ยวข้องในวิทยาลัย
หลังจากหยุดดูชั่วครู่ แมดดิสันก็ไม่สนใจการค้นหายอดนิยมอีก โชคดีที่นักวิชาการอาวุโสไม่มีเวลาสนใจข่าวไร้สาระเหล่านี้ มิฉะนั้นเขาคงจะโกรธมาก
…
บนยอดเขาไม่ได้มีหอพักแค่หลังเดียวแต่มีถึงสามหลัง แต่มีเพียงหลังเดียวที่อยู่บนยอดเขา และอีกสองหลังอยู่ต่ำกว่าเล็กน้อย
ซูโย่วอี๋เห็นชื่อ ‘สระน้ำทิศเหนือ’ ก่อนที่จะเรียกเฉินซีซีให้เข้ามา
ทางเข้าเป็นสระว่ายน้ำแบบเปิดโล่งและเฉลียงกว้างพร้อมม้านั่งพักผ่อนแบบเรียบง่าย เส้นทางคดเคี้ยวปูด้วยหินอ่อน ดูเรียบง่ายและสวยงาม
หอพักมีทั้งหมดสามชั้นพร้อมหน้าต่างบานใหญ่ ห้องนั่งเล่นที่ชั้นหนึ่งมองเห็นวิวได้กว้างไกล พื้นหินอ่อนสีดำเงาราวกับกระจก และโคมไฟคริสตัลระย้าทั้งงดงามและหรูหรา
เสียงของสาว ๆ คุยกันแผ่วเบา
เฉินซีซีเหนื่อยกับการแบกกระเป๋ามาเป็นเวลานาน ดังนั้นเธอจึงรีบขึ้นไปที่ห้อง 203
เมื่อได้ยินเสียงเดิน หลินเจี้ยนก็เอนตัวออกมาและพูดว่า “ซูโย่วอี๋ คุณสบายดีไหม”
หลังจากให้แสดงเสร็จ หลินเจี้ยนและซูโย่วอี๋ได้นั่งอยู่ข้างกันจึงค่อนข้างคุ้นเคยกันเป็นอย่างดี
ซูโย่วอี๋พยักหน้า “สบายดี ขอบคุณที่เป็นห่วงนะ”
“ห้องพักของเราอยู่ตรงข้ามกัน เกรด B เป็นห้องพักแบบสองคน ส่วนเกรด A เป็นห้องพักเดี่ยวมีทั้งหมดห้าห้องอยู่ชั้นบน มันเจ๋งมากจริง ๆ”
เมื่อได้ยิน เฉินซีซีก็แลบลิ้นออกมา “อยู่ด้วยกันดีกว่าไม่งั้นจะไม่มีใครเตือนฉันตอนฉันนอนดึก”
การตกแต่งห้องพักนั้นเรียบง่ายมาก พื้นปูด้วยกระเบื้องสีเทาและสีขาว ผ้าม่านสีชมพูและสีขาว โต๊ะน้ำชาพร้อมที่นั่งเตี้ย ๆ และระเบียงที่แยกเป็นสัดส่วน
เฉินซีซีพิงกระเป๋าเดินทางของเธอกับผนังและทรุดตัวลงบนฟูก
ใช่ มีเพียงที่นอนเท่านั้น ไม่มีเครื่องนอนอะไรเลย
ทางทีมงานบอกให้นำมาเองตั้งแต่แรกแล้ว และถ้าพวกเธอไม่ได้นำติดตัวไปด้วย ทีมงานก็จะมีสำรองให้ ที่ทำแบบนั้นก็เพราะว่าพวกเขากังวลว่าพวกเธอจะไม่ชินกับการนอนข้างนอก
ซูโย่วอี๋วางผ้าปูที่นอนและผ้าห่มนวมอย่างคล่องแคล่ว ประมาณสิบนาที เฉินซีซีก็ผล็อยหลับไปบนฟูก
เด็กอะไรนี่
ซูโย่วอี๋ใช้ประโยชน์จากสิ่งนี้ นอนอยู่บนเตียงโดยแสร้งทำเป็นหลับและได้เข้าสู่พื้นที่ฮอโลแกรมเพื่อออกกำลังกาย
ซิทอัพ สควอท สะพานโค้ง กระโดดตบ
เนื่องจาก ซูโย่วอี๋มีความยืดหยุ่นของร่างกาย 100% เมื่อออกกำลังกายน้ำหนักของเธอจะอยู่ที่ประมาณหกสิบห้ากิโลกรัม ดังนั้นเธอไม่จำเป็นต้องจำลองระบบเป็นหุ่นที่หนักห้าสิบกิโลกรัมอีกต่อไป ตราบใดที่มันไม่ส่งผลกระทบต่อการเคลื่อนไหวของเธอ
หลังจากออกกำลังกาย จนตัวเปียกโชก
ซูโย่วอี๋ก็พักผ่อนในพื้นที่ฮอโลแกรม แต่แล้วเธอก็ได้ยินเสียงของเฉินซีซี
“พี่สาว เป็นอะไรไป อย่าทำให้ฉันตกใจสิ”
เสียงคล้ายกับร้องไห้
ซูโย่วอี๋รีบกลับเข้าร่างทันทีแล้วค่อย ๆ ลืมตาขึ้นทันที “เกิดอะไรขึ้น?”
ดวงตาของเฉินซีซีเป็นสีแดงเหมือนกระต่ายตัวน้อย
“เมื่อฉันตื่นขึ้นและเห็นพี่เหงื่อออกท่วม ฉันเลยเปิดเครื่องปรับอากาศ แต่เหงื่อพี่ก็ยังออกมากขึ้นเรื่อย ๆ แม้แต่ผ้าปูที่นอนก็เปียก”
“พี่สาว พี่อ่อนแอเกินไปหรือเปล่า”
แย่แล้ว…
จะอธิบายยังไงดี?
ซูโย่วอี๋พูดด้วยเสียงจริงจัง “ฉันแค่อ้วนเกินไป ฉันสบายดี นี่คงเป็นเพราะฉันกำลังลดน้ำหนักอยู่น่ะ”
“ขอโทษ ที่ทำให้เธอกลัว”
เฉินซีซีอ้าปากค้าง “พี่สบายดีแน่นะ”
ซูโย่วอี๋ลุกขึ้น มองผ้าปูที่เปียกโชก
มันน่าอาย แต่โชคดีที่ในห้องนอนไม่มีกล้อง
เดิมทีเธอคิดว่าเวลาฝึกแค่เดือนเดียว เธอจึงไม่ได้นำผ้าปูที่นอนและผ้านวมมาเปลี่ยน ดังนั้น เธอจึงต้องไปที่ตู้และหาของที่ทีมงานจัดรายการเตรียมไว้
ขณะที่คิดถึงการออกกำลังกายครั้งต่อไป
ทุกครั้งที่เธอเข้าสู่พื้นฮอโลแกรม ซูโย่วอี๋ก็เหมือนจะสูญเสียจิตวิญญาณของเธอ ดังนั้นเธอจึงเหมือนตุ๊กตา การนอนหลับเป็นวิธีที่ดีที่สุดในการปกปิด แต่ตอนนี้มันไม่ได้ผล
เธอไม่สามารถนอนบนพื้นได้
“เจ้าจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ มีความคิดอะไรบ้างไหม”
สุนัขจิ้งจอกแคะหูของมันแล้วพูดว่า [สุนัขจิ้งจอกตัวเหม็นช่วยไม่ได้ แต่พี่ชายช่วยได้ โปรดเรียกฉันว่าพี่ชาย]
ตั้งแต่ซูโย่วอี๋ขอร้องมันในตอนเที่ยง สุนัขจิ้งจอกก็ดูเหมือนจะติดใจ
“พี่ชาย”
สุนัขจิ้งจอกมีประโยชน์มาก [คุณสามารถอยู่คนเดียวได้ หากอยู่ในเกรด A]
เป็นแนวทางที่จะดำเนินชีวิตโดยปราศจากความกังวลดังกล่าว
[หรือคุณจะลองออกกำลังกายในโลกความจริงก็ได้ ตอนนี้ร่างกายของคุณยืดหยุ่นมากแล้ว]
นอกจากนี้ยังช่วยประหยัดเม็ดช็อกโกแลตได้จำนวนมากอีกด้วย
จนถึงตอนนี้ ซูโย่วอี๋เป็นหนี้เม็ดช็อกโกแลตจำนวนมากสำหรับการใช้พื้นที่ฮอโลแกรม การเช็คอินรายวันและรางวัลภารกิจเป็นเพียงเศษเสี้ยว
เฉินซีซีนั่งอยู่บนฟูกโดยมีหนังสือการ์ตูนอยู่ในอ้อมแขน เธออ่านมันด้วยความสนใจอย่างมาก รองเท้าของเธอตกลงพื้นอย่างไม่ตั้งใจ และกระเป๋าเดินทางของเธอยังคงวางอยู่ที่ประตู
“เฉินซีซีไม่จัดเตียงเหรอ?”
