ตอนที่ 2998 ศาสตร์อ่านวิญญาณหมอกหุ้ม!
หลงชานั้นตกตะลึงอยู่ในหัวใจ
เพราะเขามั่นใจว่าการโจมตีเมื่อครู่มันต้องทำให้เย่หยวนบาดเจ็บหนักจนไม่อาจลุกขึ้นมาได้อีกแน่!
แต่เย่หยวนกลับลุกขึ้นมา และยังชี้หน้าด่าเขาอีกด้วย!
หรือก็คือตอนนี้เย่หยวนกำลังทนรับสภาพที่กระดูกหักทั่วร่าง
เป็นอาการที่คนทั่วไปไม่อาจจะจินตนาการได้และยืนกลับขึ้นมา?
ไอ้เด็กนี่มันเป็นคนบ้าหรือ?
หลงชานั้นไม่นึกฝันว่ามหาจักรพรรดิเมฆาสวรรค์น้อยๆ คนหนึ่งกลับจะบ้าบิ่นได้ขนาดนี้!
“กลัว? หึๆ นอกจากบรรพบุรุษท่านแล้วมันไม่มีใครที่ทำให้ข้ากลัวได้ในโลกนี้! แค่คนอย่างเจ้า!
มหาจักรพรรดิเมฆาสวรรค์ตัวน้อยนี้? การโจมตีเมื่อครู่นั้นข้าแค่คิดสั่งสอนเจ้าให้ได้รู้ว่าตัวเองต่ำต้อยแค่ไหนเท่านั้น!
เรื่องของเจ้าโลกนั้นมันไม่ใช่เรื่องที่เจ้าจะเข้ามายุ่งด้วยได้! แล้วเจ้าคิดจริงๆ ว่าข้าไม่กล้าสังหารเจ้าลง?”
เจ้าโลกหลงชานั้นกล่าวขึ้นมาอย่างจิตสังหารหนักหน่วง
หลงหรานเองก็ไม่คิดว่าหลงชานั้นจะไม่สนใจไว้หน้าใครๆ และลงมือกับมหาจักรพรรดิเมฆาสวรรค์อย่างหนักหน่วงเช่นนี้
ในตอนนี้เขาจึงต้องร้องลั่นขึ้นมาด้วยความไม่พอใจ “หลงชา เจ้ายังมียางอายบ้างหรือไม่? เอาสิ! หากเจ้ามีปัญญาก็สังหารพวกเราให้หมดพันกว่าคนเลย! เอาเลย!”
“ไอ้เฒ่าหน้าด้าน! กล้าก็สังหารสิวะ!”
“ยอดเจ้าโลกกลับลงมือต่อมหาจักรพรรดิเมฆาสวรรค์ตัวน้อยคนหนึ่ง เจ้ายังรู้จักยางอายหรือไม่?”
“มาสิวะ! ฆ่าสิ!”
“ฆ่าเลย!”
…
คนแดนตรังค์ตะวันออกนับพันนั้นร้องลั่นขึ้นมาพร้อมๆ กัน!
ต่อให้หลงชาจะทำอะไรพวกเขาก็ไม่เคยแสดงทีท่าเช่นนี้ออกมา
แต่ตอนนี้หลงชากลับทำร้ายเย่หยวน!
เย่หยวนนั้นคือผู้กอบกู้ของพวกเขา หากไม่มีเย่หยวนแล้วพวกเขาทั้งหลายคงยังต้องนอนทรมานอยู่ในคุกนรกนั่น
เจ้าโลกทั้งหลายนั้นต่างผงะไปตามๆ กัน
เพราะดูท่าแล้วพวกเขาเองก็ไม่คิดว่าการลงมือของหลงชานั้นมันจะเหมือนการไปแหย่รังแตนเช่นนี้
ในความคิดของคนทั้งหลายนั้นแม้ว่าหลงชาจะรังแกเด็กแต่มันก็ไม่ถือว่าเป็นความผิดใหญ่โต!
มหาจักรพรรดิเมฆาสวรรค์นั้นมันไม่มีคุณสมบัติจะเข้ามายุ่งเรื่องการพูดคุยของเจ้าโลก
พวกเขานั้นคิดมาตั้งแต่แรกเห็นว่าผู้นำของกลุ่มมันคงเป็นหลงหราน
แต่ตอนนี้พวกเขาได้พบแล้วว่าตัวเองคิดผิดไป!
แต่ละครั้งที่เย่หยวนพูดกล่าวขึ้นมาสีหน้าของคนทั้งหลายมันก็จะเปลี่ยนสีไป
“เฮอะ! ข้าก็อยากจะเห็นนักว่าเจ้าจะมีหลักฐานอะไรได้! ข้าจะบอกเจ้าก่อน หากเจ้าเอาหลักฐานออกมาไม่ได้และแค่พูดจาไร้สาระ เช่นนั้นแล้ว…ข้าก็จะสังหารให้ พันหรือหมื่นก็สังหารให้ได้!” หลงชากล่าวขึ้นตอบ
เขาต้องยอมแพ้
หากไปหาเรื่องคนทั้งแดนตรังค์ตะวันออกในตอนนี้มันคงมีราคาที่ต้องจ่ายมากเกินไป
ที่เขาวางท่าได้ก่อนหน้านั้นมันก็เพราะว่าตำแหน่งของตัวเอง
เจ้าโลกนั้นสูงส่งไม่อาจจะถูกลบหลู่ได้ นี่คือความคิดที่ทุกคนมีในหัวใจ
แต่ตอนนี้เย่หยวนมีทั้งแดนตรังค์ตะวันออกหนุนหลัง
ดังนั้นสถานะของเย่หยวนมันย่อมจะไม่เป็นแค่เห็นน้อยคนหนึ่งแล้ว
“จ้าวเยว่!”
เย่หยวนหันไปมองเรียก
จ้าวเยว่นั้นเข้าใจเป้าหมายของเย่หยวนทันทีและอ้าปากคายเศษวิญญาณหนึ่งออกมา
เศษวิญญาณนี้มีแต่รูทั่วร่าง
มันเป็นสภาพที่น่าสมเพชอย่างมากแต่หน้าตาของเขานั้นมันก็ยังแยกแยะได้ชัดเจนว่าเป็นใคร
หลงเฉียนเซียง!
“หลงเฉียนเซียง! มันกลับยังไม่ตาย!”
“แต่สภาพเช่นนี้มันจะต่างอะไรจากคนตาย?”
“สติของมันนั้นเลือนรางเต็มที เช่นนี้มันจะต่างอะไรจากคนบ้า คำพูดของมันนี้จะเป็นหลักฐานได้หรือ?”
…
เจ้าโลกทั้งหลายนั้นได้แต่ต้องส่ายหัวออกมาเพราะรู้สึกว่าเย่หยวนช่างโง่เง่า
มันมิใช่ว่าคำพูดของหลงเฉียนเซียงสาวถึงตัวหลงชาไม่ได้
แต่อย่างน้อยๆ มันก็ต้องเป็นคำพูดของหลงเฉียนเซียงในตอนที่ยังมีสติวิญญาณดั่งเดิมสมประกอบมิใช่หรือ?
แล้วนี่มันอะไร?
เมื่อหลงชาได้เห็นเช่นนั้นเขาก็อดหัวเราะขึ้นไม่ได้ “นี่หรือคือหลักฐานของเจ้า? เจ้าคิดว่าเจ้าโลกทั้งหลายนั้นโง่เง่ามากนักแล้ว?”
ตั้งแต่ต้นจนจบนั้นหมี่เจิ้นไม่ได้กล่าวพูดอะไรออกมา
เขานั้นวางตัวเหนือกิจบนโลกหล้า ราวกับว่าฟ้าดินนี้มันอยู่ใต้การดูแลของเขา
เย่หยวนไม่คิดพูดเถียงใดๆ กลับไปและแยกร่างวิญญาณมนุษย์ของตัวเองออกมาเปลี่ยนกลายเป็นหมอกหนา
หลงชาต้องเบิกตากว้างขึ้น “ร่างวิญญาณหมอกหุ้ม! ไอ้เด็กนี่มันกลับมีเต๋าวิญญาณที่แข็งแกร่งขนาดนี้หรือ?”
ตอนนี้แม้แต่หมี่เจิ้นเองก็ต้องเบิกตากว้างขึ้น
ร่างวิญญาณหมอกหุ้มนั้นมันเป็นร่างวิญญาณขึ้นชื่อของเผ่าวิญญาณ!
เพราะแม้แต่เจ้าโลกเทียนเหวินนั้นเองก็ยังอ่อนแอไปเลยเมื่อเทียบกับร่างวิญญาณนี้
แต่จู่ๆ มันกลับมีร่างวิญญาณหมอกหุ้มปรากฏขึ้นมาต่อหน้าพวกเขา มีหรือที่คนทั้งหลายจะไม่แตกตื่นได้?
เจ้าโลกคนหนึ่งกล่าวขึ้นมาขัดไว้ “ข้าได้ยินมาว่าตระกูลวิญญาณนิพพานนั้นมีร่างวิญญาณกึ่งอมตะอยู่มากมาย บางทีเจ้าเด็กนี่ก็คงเป็นเช่นนั้นแล้ว? ไม่ต้องทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่โตหรอก!”
“ไม่ ร่างวิญญาณของเย่หยวนนั้นเป็นร่างวิญญาณหมอกหุ้มของจริงแน่นอน เพราะในร่างวิญญาณของเขานั้นมันมีคลื่นโกลาหลแฝงอยู่ทั่วไปหมด เหมือนกับผีเฒ่าบู๋เมี่ย! ไม่สิ เดี๋ยวนะ! ร่างวิญญาณหมอกหุ้มของเจ้าเด็กนี่มันแปลกนัก มันกลับมีเมล็ดคลื่นกำเนิดแฝงไว้มากมาย!” หลงเจี้ยนนั้นกล่าวขึ้นมาอย่างตกตะลึง
เขาและหลงชานั้นต่างเป็นยอดเจ้าโลกของเผ่ามังกรย่อมจะมีพลังไม่ด้อยกว่าเจ้าโลกบู๋เมี่ยและมีประสบการณ์ความรู้ที่ไม่ด้อยกว่ากันด้วย
คำพูดของเขานี้ทำให้คนทั้งหลายแตกตื่นไปทันที
เช่นนั้นหมายความว่าร่างวิญญาณของเย่หยวนนี้มันอาจจะพัฒนาได้มากกว่าเจ้าโลกบู๋เมี่ยหรือ?
“แต่ว่าเขา…คิดจะทำอะไรกัน?” คนทั้งหลายต่างอดสงสัยขึ้นไม่ได้
ท่ามกลางเสียงแห่งความสงสัยและการตั้งคำถาม
ร่างวิญญาณหมอกหุ้มก็พุ่งเข้าร่างวิญญาณดั่งเดิมของหลงเฉียนเซียงไป
“อัก…อ้ากกก!” เสียงร้องแปลกประหลาดดังออกมาจากปากของหลงเฉียนเซียง
แต่ไม่นานจากนั้นร่างวิญญาณหมอกหุ้มมันก็แผ่ตัวออกฉายภาพต่างๆ มากมายในหมอกนั้นให้คนทั้งหลายได้มองดูกัน
“นี่คือเศษเสี้ยวความทรงจำของหลงเฉียนเซียงหรือ?”
“นั่นมันเผ่าสายลม! เจ้ามารร้ายนี่กลับไปทำลายเผ่าสายลมทั้งเผ่าลงหรือ?”
“แล้วนั่นมันหลานเจ้าโลกหลงเจียงมิใช่หรือ? เขา…เขากลับถูกจับไปทดลองที่เกาะมังกรเลือดด้วย?”
“พระเจ้าช่วย เจ้ามารร้ายนี่มันทำเรื่องชั่วร้ายไว้มากแค่ไหนกัน?”
…
ภาพต่างๆ มากมายปรากฏขึ้นมาให้เจ้าโลกบนเกาะมังกรสวรรค์ได้เห็น
นี่มันเป็นแค่ภาพจากเสี้ยวความทรงจำของหลงเฉียนเซียงและมิใช่ความทรงจำสมบูรณ์
แต่มันก็มากพอจะทำให้คนทั้งหลายเดือดดาลขึ้นมาได้
หลงเฉียนเซียงและหลงเย่สองคนนั้นได้สร้างความชั่วร้ายไว้มากมายจนเกินกว่าที่จะเอามารร้ายใดๆ มาเทียบ!
บางครั้งนั้นมันเกี่ยวข้องถึงลูกหลานสายตรงหน้าของเจ้าโลกทั้งหลาย!
สีหน้าของเจ้าโลกทั้งหลายนั้นดำมืดลงไปทันทีที่ได้เห็น
หากเป็นเรื่องคนอื่นย่อมปล่อยผ่านได้ง่าย
แต่ตอนนี้เรื่องที่หลงเฉียนเซียงทำไว้มันบาดลึกเข้าไปถึงจิตใจของใครหลายๆ คน!
จู่ๆ มันก็มีเสียงหนึ่งร้องขึ้น “ดูนั่น! นั่นมันเสียงของเจ้าโลกหลงชา เขากำลังสั่งงานหลงเฉียนเซียง!”
คนทั้งหลายที่ได้ยินต่างหันไปมองที่จุดเดียวกันทันที
ภาพที่ปรากฏตรงนั้นมันคือภาพตัวหลงเฉียนเซียงที่คุกเข่าลงกับพื้นและฟังคำสั่งของใครบางคนที่ไม่เห็นหน้าอยู่
แต่เสียงนั้นย่อมจะเป็นเจ้าโลกหลงชาแล้ว!
“งานช้าเกินไป ข้าต้องการสายเลือดที่ทรงพลังกว่านี้!” หลงชากล่าวขึ้น
หลงเฉียนเซียงสั่นสะท้านไปทั้งกายและตอบกลับไป “ท่านหลงชาโปรดอภัยให้ความไร้สามารถของเราด้วย ตอนนี้เราพยายามกันมากแล้วจริงๆ เพียงแค่ว่า…มันยังขาดเลือดไปอีกมาก!”
“เช่นนั้นก็ไปฆ่า! แดนตรังค์ตะวันออกนั้นมันมีเผ่าตั้งมากมาย มันย่อมจะมีเลือดหายากอยู่ไม่น้อย! หากเจ้าไปฆ่าคนแล้วมันก็ย่อมจะได้เลือดมาเพิ่มแน่นอน!” หลงชากล่าว
“ขอรับ! ข้าน้อยเข้าใจแล้ว!” หลงเฉียนเซียงรับคำ
การสนทนานั้นมันไม่สั้นไม่ยาว
แต่คำพูดช่างโหดร้าย ความไม่สนใจชีวิตคนเผ่าเดียวกันนี้มันทำให้คนทั้งหลายขนลุกตั้ง
ความทรงจำของหลงเฉียนเซียงนั้นเผยให้เป็นหลงชาแค่ไม่กี่ครั้ง
มันจึงยืนยันได้ชัดเจนว่าเขานั้นทำการได้อย่างระมัดระวังแค่ไหน
แต่สุดท้ายมันก็ยังมีหลักฐานจนได้!
ฟุบ!
จากนั้นภาพทั้งหมดก็ดับไป
จากนั้นร่างวิญญาณหมอกหุ้มของเย่หยวนมันก็ค่อยๆ กลับเป็นร่างและเข้าในกายเนื้อเย่หยวนอีกครั้ง
“บรรพบุรุษหมี่เจิ้น เช่นนี้แล้วถือว่าเป็นหลักฐานหรือไม่?” เย่หยวนหันไปมองมังกรฟ้าโกลาหลตัวยักษ์นั้นและกล่าวถามขึ้น
หมี่เจิ้นพยักหน้ารับ “ศาสตร์อ่านวิญญาณหมอกหุ้มนั้นมีชื่อเสียงโด่งดัง มันย่อมจะเป็นหลักฐานได้แล้ว!”
…………………………
