Winner is king ผู้ชนะเลิศคือราชา – ตอนที่ 288 คอมเม้นท์ของผู้คนชวนตกตะลึง กระแสพุ่งทะยานไม่หยุดยั้ง

ช่างเป็นหัวข้อที่เรียบง่าย แต่รุนแรงในความหมายอย่างยิ่ง

แต่ทุกคำกลับเป็นเหมือนค้อนหนัก ๆ ที่กระหน่ำทุบเข้าใส่ดวงตาของเฉินตงอย่างรุนแรง

เขาถึงกับช็อกไปชั่วขณะ

บนใบหน้าของเฉินตง ถึงกับปรากฏอาการคล้ายคนสำลักอากาศ หายใจติดขัดลมไม่เข้าปอดเลยทีเดียว

นี่เล่นวางแผนโหดเหี้ยมขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย?

คิดจะทำให้ฉัน… ชื่อเสียงป่นปี้จนไม่มีที่ยืนในสังคมเลยสินะ?

นิ้วหัวแม่มือเลื่อนลบฟีดข่าวที่ปรากฏ เฉินตงไม่ได้คลิกเข้าไปอ่าน

เพราะเขายังอยู่ในอารมณ์ตื่นตระหนกและสับสนอยู่ หลังจากเริ่มมีสติ มีปฏิกิริยาตอบสนองกลับมา จึงรู้ตัวได้ในที่สุดว่าทุกสิ่งทุกอย่าง ล้วนเป็นแผนการที่เฉินหยู่เฟยวางไว้ทั้งสิ้น

และข่าวนี้ ก็ส่งผลกระทบต่อชีวิตเขาอย่างร้ายแรงมาก!

ผู้หญิงที่นิสัยใจคอวิปริตบิดเบี้ยวคนหนึ่ง เสแสร้งแกล้งทำเป็นหญิงสาวที่โตพอจะรู้ความ ไม่มีพิษไม่มีภัยกับใครแต่ลับหลัง กลับวางแผนการร้ายได้ลึกล้ำแยบยลอย่างยิ่ง

เฉินหยู่เฟยเป็นซูเปอร์สตาร์ เธอสามารถมีชื่อเสียงโด่งดังได้ภายในเวลาเพียงปีเดียว ก็ขึ้นแท่นไปยืนอยู่บนจุดสูงสุดของวงการบันเทิง มีชื่อเสียงโด่งดังสุดขีด

ทุกการเคลื่อนไหวของเธอ ล้วนดึงดูดให้สื่อหลักตามรายงานชนิดเกาะติดทุกฝีก้าว

ถูกลักพาตัวไปข่มขืน นี่เป็นเพียงหัวข้อข่าวที่ง่ายดาย แต่มีความหมายที่ร้ายแรงมาก

แค่อาศัยการพาดหัวข่าวไม่กี่ตัวอักษร ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้คนเข้าใจเขาผิด จากนั้นไม่ว่าสุดท้ายเรื่องราวที่แท้จริงจะเป็นอย่างไร ทุกคนก็จะตรึงเขาไว้บนเสาแห่งความอัปยศ แล้วตราหน้าเขาว่าเป็นคนร้ายตรง ๆ อยู่ดี

ดวงตาเย็นชากวาดมองไปทั่วห้องที่วุ่นวายเละเทะ

เสื้อผ้าที่กระจายบนพื้น รวมถึงของใช้แล้วซึ่งถูกทิ้งไว้ในถังขยะ

ในเวลานี้ ทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ในสายตาของเฉินตง ล้วนกลายเป็นเรื่องตลกร้ายทั้งหมด

เฉินหยู่เฟยจะถึงกับใช้ต้นทุนที่ตัวเองมี มาลงกับเรื่องอะไรแบบนี้จริง ๆ น่ะเหรอ?

เห็นได้ชัดว่าเป็นไปไม่ได้!

ผู้หญิงที่ร้ายลึกช่างวางแผนไม่ต่างอะไรกับอสรพิษ การคำนวณทุกขั้นทุกตอน จะต้องเป็นผลร้ายต่อผู้อื่น แต่เป็นประโยชน์ต่อตัวเธอเท่านั้น เธอต้องผ่านการคิดคำนวณมาหลายชั้นแล้วแน่ ๆ เพื่อปกป้องตัวเองให้ปลอดภัยอย่างถึงที่สุด

ทั้งหมดในห้องนี้ อาจเป็นเพียงการทำให้ “ข้อเท็จจริง” ดูมีความเป็นจริงมากยิ่งขึ้น

หรือบางที ในฟีดข่าวที่เด้งขึ้นมาเมื่อครู่นี้ อาจมีภาพฉากทั้งหมดที่เขาได้เห็นตรงหน้านี้ไปแล้วก็เป็นได้?

เฉินตงบีบจมูกซ้ำ ๆ ชั่วขณะนั้นเขาพลันเกิดความรู้สึกหงุดหงิด และอับจนหนทางขึ้นมาดื้อ ๆ

การวางแผนคำนวณมาในรูปแบบนี้ มีระดับกว่าสองพี่น้องเฉินเทียนหย่าง กับเฉินเทียนเซิงไม่น้อยกว่าครึ่งขั้นจริง ๆ

เฉินตงสูดหายใจเข้าลึก ๆ ฝืนระงับความคิดอันฟุ้งซ่านยุ่งเหยิงในใจลงไป

แล้วต่อสายโทรออกไปหาท่านหลง

ขณะที่สายเพิ่งเชื่อมต่อ

ทางฝั่งนั้น ปรากฏเสียงท่านหลงถอนหายใจด้วยความโล่งอกดังสวนมาทันที: “ขอบคุณสวรรค์! คุณชายครับ คุณทำให้ผมตกใจแทบตายแล้วจริง ๆ ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหนครับ ? ผมจะรีบส่งคนไปรับเดี๋ยวนี้ “

“ผมก็ไม่รู้ว่าตอนนี้ผมอยู่ที่ไหนเหมือนกัน เดี๋ยวผมจะกลับเอง ท่านหลง ตอนนี้คุณต้องช่วยผมทำเรื่องที่สำคัญมาก ๆ เรื่องนึง” เสียงของเฉินตงเคร่งเครียดจริงจังอย่างมาก

“เรื่องข่าวนั่นใช่ไหมครับ?” ท่านหลงถามแบบตรงประเด็น

ในช่วงรุ่งสาง ฟีดข่าวนี้ก็กระหน่ำโจมตีขึ้นมาบนโลกโซเชียล ประดุจดั่งคลื่นลมพายุอันบ้าคลั่ง

ตอนที่ได้เห็นข่าวนี้ ท่านหลงจึงรู้ว่าเฉินตงยังปลอดภัยดีไม่ได้มีอันตรายถึงชีวิต

แต่ในตอนนี้ สิ่งที่รับมือได้ยากจริง ๆ คือ ใครเป็นคนดันข่าวข่าวนี้ขึ้นมาต่างหาก

“อื้ม อย่างแรก รีบใช้กำลังทั้งหมดที่มีในมือปิดข่าวนี้ให้เร็วที่สุด อย่างที่สอง…”

สติสัมปชัญญะของเฉินตงเริ่มสับสน น้ำเสียงกดต่ำลง เจือไปด้วยความรู้สึกผิด: “ช่วยปลอบเสี่ยวหยิ่งแทนผมด้วย ผมจะรีบกลับไปเดี๋ยวนี้แหละ”

จากนั้นจึงวางสาย

เฉินตงเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

ไม่ว่าสุดท้ายแล้ว เขากับเฉินหยู่เฟยจะทำเรื่องนั้นลงไปจริง ๆ หรือไม่ แต่เรื่องนี้ก็กลายเป็นหนี้ก้อนโต ที่เขาได้ติดค้างกู้ชิงหยิ่งไปเรียบร้อยแล้ว

เขาสัญญากับกู้ชิงหยิ่งไว้ว่า จะมอบความสุขทั้งหมดเท่าที่จะทำได้ให้กับเธอ

แต่ตอนนี้ เรื่องแบบนี้มาเกิดขึ้นกับผู้หญิงคนหนึ่ง ไม่ว่าใครก็คงไม่อาจทนรับมันได้ไหวแน่

ต่อให้คนทั้งโลกชี้หน้าประณามเขาเขาก็ยังพอจะทำเป็นไม่สนใจได้

แต่กู้ชิงหยิ่ง ถือเป็นข้อยกเว้นเพียงหนึ่งเดียว!

ขณะที่ออกจากโรงแรมมา เฉินตงก็รู้สึกประหลาดใจมาก

เพราะนี่คือโรงแรมไท่ซาน กล่าวอีกนัยหนึ่ง หลังจากที่เฉินหยู่เฟยพาเขาออกมาเมื่อคืน เธอก็มาที่โรงแรมไท่ชานเลยโดยตรง ไม่ได้ไปที่ไหนที่อื่นเลย

เขาไม่สงสัยเลยว่า หลังจากที่เขาหายตัวไป พวกท่านหลงจะตามหาเขาในถิ่นตัวเองกันบ้างหรือไม่?

เมื่อคิดในทางกลับกัน ด้วยระยะห่างที่ใช้เดินทางเพียงช่วงสั้น ๆ ในสถานที่ที่ดูเหมือนไม่ได้มีการปิดบังอำพรางอะไรแบบนี้นี่เอง จึงทำให้ตลอดทั้งคืนที่ผ่านมา พวกท่านหลงไม่อาจตามตัวเขาจนพบได้ ถึงขั้นที่ต้องรอให้เขาเป็นฝ่ายติดต่อไปเอง

แผนการที่วางอย่างเป็นลำดับขั้นตอนขนาดนี้ ถึงกับทำให้เฉินตงรู้สึกหนังหัวชาหนึบขึ้นมาเลยทีเดียว

จริง ๆ แล้วนี่ถือเป็นเรื่องที่กระต่ายตื่นตูมไปเองทั้งนั้น ล้วนเป็นแผนการที่เฉินหยู่เฟยได้คิดคำนวณเอาไว้จนหมดแล้ว

ในระหว่างที่เฉินตงกำลังเดินทางกลับบ้าน

สื่อหลักในวงการบันเทิง ต่างก็เดือดพล่านบ้าคลั่งกันไปนานแล้ว เมื่อข่าวที่ว่าดาราดังถูกลักพาตัวไปข่มขืนแพร่ออกมา ก็เป็นประเด็นใหญ่ที่กวาดล้างสื่อทุกช่อง ให้ตามเกาะติดสถานการณ์กันอย่างล้นหลาม

นับเป็นข่าวที่สะท้านฟ้าสะท้านดินอย่างแท้จริง เป็นข่าวที่สั่นสะเทือนทั้งวงการ แทบจะเทียบได้กับภูเขาถล่มถมทับทะเลเลยทีเดียว เรียกว่าแพร่กระจายออกไปจนทั่วทั้งประเทศแล้ว

ทั่วทุกตรอกซอกถนน ไม่มีใครไม่พูดถึงเรื่องนี้

ยิ่งกับคนที่ถือเป็นผู้ร้าย คำด่าทอสาปแช่งก็ยิ่งรุนแรงเผ็ดร้อน

เวลาเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น หากเทียบกันระหว่างผู้ชายกับผู้หญิง ผู้หญิงจะถือเป็นฝ่ายเสียเปรียบเสียหน้ากว่าอย่างแท้จริง

นี่ก็เป็นเหตุผลสำคัญประการหนึ่ง ที่ทำให้เฉินตงรู้สึกช็อกมาก กับการคิดแผนทั้งหมดนี้ของเฉินหยู่เฟย

ทุกวันนี้อินเทอร์เน็ตพัฒนาไปอย่างก้าวกระโดด ทั้งสื่อบันเทิงทั้งหลายก็โลดแล่นได้อย่างอิสระไร้ขอบเขต

เมื่อข่าวถูกเผยแพร่ออกไป คลื่นลูกใหญ่ก็ซัดกระหน่ำไปทั่วโลกอินเทอร์เน็ต

ผู้คนนับไม่ถ้วนใช้ช่องทางบันเทิงหลัก ๆ เหล่านี้ ในการสืบค้นข้อมูลอย่างกว้างขวาง ถึงกับมีคนเริ่มปฏิบัติการ “ล่าแม่มด” เพื่อตรวจสอบควานหาคนร้ายในเหตุการณ์นี้อย่างละเอียด

ระยะเวลาสั้น ๆ เพียงปีเดียว เฉินหยู่เฟยก็ได้โลดแล่นขยายอิทธิพลอยู่ในวงการบันเทิง ทั้งยังได้สะสมจำนวนแฟนคลับ ที่รักใคร่ในตัวเธอไว้ได้เป็นจำนวนมากอีกด้วย

ด้วยกระแสคลื่นลมหอบใหญ่ ที่ก่อตัวขึ้นจากบรรดาแฟนคลับเหล่านี้ มันสามารถกลายเป็นดาบอันทรงอานุภาพของเฉินหยู่เฟย ที่ใช้ตัดทำลายท้องฟ้าทั้งผืนได้เลยทีเดียว!

เกิดการคอมเม้นท์ของผู้คนจนชวนตกตะลึง สร้างกระแสข่าวให้พุ่งทะยานอย่างไม่หยุดยั้ง

เมื่อดาบทรงอานุภาพนี้ถูกฟันลงไป ก็ไม่มีใครต้านทานได้ทั้งสิ้น!

เมื่อเฉินตงกลับถึงบ้าน

ทุกคนต่างนั่งรวมกันอยู่ที่ห้องนั่งเล่น บรรยากาศมืดมนอึมครึมอย่างหนัก

“คุณชาย! ในที่สุดคุณก็กลับมาสักที!”

ท่านหลงรีบลุกขึ้นก่อน ขมวดคิ้วมุ่น พลางพูดอย่างเคร่งขรึมว่า: “ผมทำทุกอย่างตามที่คุณสั่งเรียบร้อยแล้วครับ”

“อื้ม”

เฉินตงตอบอย่างสงบนิ่งเสียงหนึ่งแล้วโบกมือ: “ท่านหลง พวกคุณออกไปก่อนเถอะ ผมอยากคุยกับเสี่ยวหยิ่งสักหน่อย”

ในเวลานั้นกู้ชิงหยิ่งเอาแต่ก้มหน้านิ่ง สองมือประสานไว้ด้วยกันจนแน่น

แต่เฉินตงยังเห็นสีหน้าที่หมองหม่น ทั้งยังโศกเศร้าบนใบหน้างดงามนั้นอีกด้วย

สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกเป็นทุกข์อย่างยิ่ง ราวกับมีเข็มแหลมคมจำนวนนับไม่ถ้วน ทิ่มแทงเข้าที่หัวใจของเขาอย่างไรอย่างนั้น

รอจนพวกท่านหลงออกไปกันหมด

เฉินตงเดินไปหยุดอยู่ข้าง ๆ กู้ชิงหยิ่ง

เขาคุกเข่าลงบนพื้น แล้ววางมือทั้งสองข้างลงบนมือที่กำแน่นของเธอ

แต่ทันทีที่สัมผัสโดน กู้ชิงหยิ่งพลันเกิดอาการเหมือนคนถูกไฟฟ้าช็อต สะบัดมือออกอย่างรวดเร็วแบบไม่ทันตั้งตัว

“ขอโทษนะ”

เฉินตงคุกเข่าลงบนพื้น พูดด้วยความรู้สึกผิด

ใต้เข่าลูกผู้ชายมีทองคำ ลูกผู้ชายที่แท้จริงจะคุกเข่าให้เพียงคนที่มีค่าในชีวิตของเขาเท่านั้น

ไม่ว่าจะเป็นฟ้าดิน บิดามารดาบุพการี รวมไปถึงอีกคนหนึ่งก็คือภรรยาที่จะมาเป็นแม่ของลูก

“ฉันเชื่อคุณค่ะ”

จู่ ๆ กู้ชิงหยิ่งก็เงยหน้าขึ้น ดวงตาคู่งามแดงก่ำ น้ำตาไหลอาบ น้ำเสียงของเธอสั่นพร่าขณะที่พูดว่า: “ฉันแค่เป็นห่วงคุณ ไม่มีข่าวอะไรเลยทั้งคืน พวกท่านหลงก็ปิดบังฉันกันหมด ถ้าไม่ใช่เพราะข่าวนี้มันกระหึ่มไปทั้งโซเชียลขนาดนี้ ฉันคงโดนปิดหูปิดตาไปตลอดแล้วสินะ”

“ฉัน…” เฉินตงคิดไม่ถึง แต่ในขณะเดียวกันนั้น ความรู้สึกผิดในใจเขาก็ยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้นกว่าเดิมแล้ว

จู่ ๆ ภาพตรงหน้าก็มืดลงอย่างกะทันหัน

ปรากฏกลิ่นหอมอบอวลลอยมาเข้าจมูก

กู้ชิงหยิ่งกอดเฉินตงแน่น พูดทั้งเสียงสะอื้นว่า: “ฉันเชื่อคุณนะ คุณไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรให้ฉันฟังตอนนี้หรอก คุณไปทำในสิ่งที่คุณควรทำเถอะ รอให้เรื่องทุกอย่างจบลง ถ้าคุณยินดีจะพูดออกมา คุณค่อยบอกฉันก็ได้”

ทุกคำทุกประโยค ช่างบาดลึกเข้าไปในหัวใจจนเจ็บแปลบ

เหมือนมีมีดคม ๆ ที่เผาไฟจนร้อนฉ่า ทิ่มแทงเข้าไปในหัวใจของเฉินตงก็ไม่ปาน

ชั่วเวลานั้น อารมณ์ความคิดของเฉินตง ก็ปั่นป่วนราวคลื่นพายุลูกใหญ่

ความรู้สึกผิด การตำหนิตนเอง ความโกรธเกรี้ยว ความเกลียดชัง โรมรันพันพัวกันจนวุ่นวาย ก่อให้เกิดความทรมานในจิตใจ ชนิดที่ไม่อาจหาอะไรมาเปรียบเทียบได้

แต่เพราะอ้อมกอดนี้ของกู้ชิงหยิ่ง กลับทำให้เขาเกิดความรู้สึกอย่างหนึ่ง ที่เหมือนตัวเองได้ค้นพบที่พึ่งพิงของหัวใจขึ้นมาได้ในชั่วพริบตา

ได้ภรรยาเช่นนี้ สามียังจะขออะไรมากมายอีกหรือ?

กู้ชิงหยิ่งค่อย ๆ คลายอ้อมแขนจากเฉินตงช้า ๆ

เธอลุกขึ้นยืนพลางยิ้มเศร้าๆ : “ไปทำธุระของคุณเถอะ ฉันไม่เป็นไรหรอก”

“เสี่ยวหยิ่ง…” เฉินตงยังคิดอยากอธิบาย

กับเรื่องประเภทนี้ กู้ชิงหยิ่งจะไม่เป็นไรจริงๆ น่ะหรือ?

แน่นอนว่า มันย่อมเป็นไปไม่ได้!

เขาไม่อยากเห็นกู้ชิงหยิ่งต้องฝืนอดทนอดกลั้น แล้วเก็บทุกอย่างไว้กับตัวเอง ทั้งไม่อยากให้เธอเข้าใจผิด ในเวลาแบบนี้ เขาควรจะอธิบายทุกอย่างให้มันชัดเจนกระจ่างแจ้ง

แต่แล้วกู้ชิงหยิ่งก็หันหลังกลับ แล้วเดินตรงขึ้นชั้นบนไปทันที

ตั้งแต่ต้นจนจบ เฉินตงไม่ได้รับโอกาสให้อธิบายเรื่องอะไรเลยแม้แต่น้อยนิด

Winner is king ผู้ชนะเลิศคือราชา

Winner is king ผู้ชนะเลิศคือราชา

บทนำ เฉินตงกับหวางหนันหนันแต่งงานกัน3ปี ถูกภรรยาที่ยกน้องชายเป็นหัวแก้วหัวแหวนบีบคั้น แล้วยังถูกดูถูกเหยียดหยาม วันหนึ่งได้กลับตระกูลมหาเศรษฐี เขาสาบานว่าต้องกอบกู้ศักดิ์ศรีกลับคืนมา ต้องทำให้คนที่ดูถูกเขาเสียใจกับสิ่งที่ทำ ให้คนที่เหยียดหยามเขาต้องชดใช้อย่างสาสม เรื่องย่อ “ขอโทษครับคุณเฉิน ระยะมะเร็งตับของแม่ของคุณ…..” มองคุณหมอที่อยู่ตรงหน้าส่ายหน้า เฉินตงมึนงงไปชั่วขณะ ในพริบตาดวงตาก็กลายเป็นสีแดง ตั้งแต่เล็กจนโต เขากับแม่พึ่งพาอาศัยกัน เพื่อที่จะส่งให้เขาเรียนหนังสือ แม่ทำงานจนป่วย ไม่ทันที่จะได้สะดวกสบาย ก็ตกลงมาอยู่ในเหตุการณ์แบบนี้แล้ว “คุณหมอ ขอร้องล่ะครับ ช่วยแม่ผมด้วย แค่หนทางสักนิดก็ไม่มีแล้วเหรอครับ?” เสียงของเฉินตงแหบแห้งยังมีเสียงสะอื้นปนอยู่ คุณหมอลังเลอยู่ชั่วครู่ กล่าวขึ้น “ยังมีวิธีสุดท้ายอยู่ ก็คือทำการเปลี่ยนถ่ายตับ ตอนนี้ทางแพทย์มีของอยู่พอดี…..” ชะงักไปชั่วครู่ เขาก็มองเฉินตงตั้งแต่หัวจรดเท้า การรักษาที่ยาวนาน ทำให้เขารู้สถานการณ์ตอนนี้ของเฉินตงดี แต่ เขาก็ยังพูดออกมา “แต่ว่า…..ค่าใช้จ่ายไม่น้อยเลยนะครับ อย่างน้อยๆในช่วงแรกก็ประมาณสองแสน” สองแสน? ดวงตาของเฉินตงวาววับ รีบจับมือของคุณหมอเอาไว้ “รักษา จะต้องรักษานะครับ ผมยังมีอีกสองแสน!” เงินไม่มีแล้วยังหาได้ แต่ว่าไม่มีแม่แล้ว ก็ไม่สามารถหาได้อีกแล้ว “อย่างนั้นคุณก็รีบๆรวบรวมเงิน ถ้าเกิดว่ายังประวิงเวลาออกไปอีก วิธีปลูกถ่ายตับก็หมดหนทางแล้ว” นายแพทย์พยักหน้า ถอนหายใจครั้งหนึ่งแล้วก็หมุนตัวจากไป เดินออกมาจากโรงพยาบาล ท้องฟ้ามีฝนเม็ดเล็กๆโปรยลงมา เฉินตงรีบร้อนกลับบ้าน ภรรยา หวางหนันหนันกำลังนอนเอกเขนกดูโทรทัศน์อยู่บนโซฟา แถมในปากยังกินขนมมันฝรั่งทอดอยู่อีกด้วย เธอเหลือบมองเฉินตง หวางหนันหนันว่าขึ้น “แม่ดีขึ้นบ้างไหม?” “หมอบอกว่า ถ้าเกิดว่าสามารถเข้ารับการปลูกถ่ายตับได้ ก็ยังมีทางรักษา” เฉินตงพูดขึ้นอย่างดีใจราวกับคว้าเอาหญ้ากอสุดท้ายที่ใช้รักษาชีวิตเอาไว้ได้ “ต้องใช้สองแสน ยังดีที่บ้านของเรายังพอมีอยู่ แม่ยังมีโอกาสอีกครั้งหนึ่ง” พูดไป เขาก็หมุนตัวเข้าไปหยิบเอาบัตรธนาคารในห้อง ในพริบตาสีหน้าของหวานหนันหนันก็เปลี่ยนไป รีบร้องขึ้น “เฉินตง คุณหยุดเดี๋ยวนี้นะ!” เฉินตงเลิกคิ้วขึ้นเบาๆ ราวกับว่านึกอะไรขึ้นได้ หมุนตัวหันกลับมามองหวางหนันหนัน “เงินล่ะ?” หวางหนันหนันวิตกกังวล อึกๆอักๆไม่พูดออกมา “เอาไปให้ที่บ้านคุณอีกแล้วเหรอ?” เฉินตงเลิกคิ้ว รอยยิ้มที่แสดงออกมานั้นช่างดูขมขื่นจนหาอะไรมาเปรียบเทียบไม่ได้ ฝีเท้าของเขาก้าวลงไปนั่งบนโซฟาอย่างไร้เรี่ยวแรง หยิบซองบุหรี่ที่ยับยู่ยี่ออกมา “แช๊ะ” จุดบุหรี่มวนนึงขึ้น ดูดบุหรี่เข้าปอดแรงๆ ทิ้งร่างนอนพาดอยู่บนโซฟา แต่งงานมาสามปี เรื่องซ้ำ ๆเดิม ๆ และมันไม่ใช่ครั้งแรก “หนันหนัน นี่เป็นเงินที่เอาไว้ใช้รักษาแม่ผม” เฉินตงพูดขึ้นอย่างอ่อนล้า “ขอคืนมาได้ไหม?” “ขอคืนมา?” คิ้วของหวางหนันหนันกระตุกขึ้น ตวาดออกมาเสียงแหลม “เฉินตง คุณหมายความว่ายังไง? ฉันเอาเงินเล็กๆน้อยๆไปแสดงความกตัญญูต่อพ่อแม่ฉัน จะมีหน้าที่ไหนไปขอกลับมาห้ะ?” เฉินตงข่มสีหน้าและอารมณ์ให้เย็นลง แล้วว่าขึ้น “โรงพยาบาลบอกว่าตอนนี้มีตับที่เข้ากันได้อยู่พอดี ถ้าสามารถเอาเงินไปให้โรงพยาบาลได้ในทันที โรงพยาบาลก็สามารถที่จะเริ่มทำการผ่าตัดปลูกถ่ายตับให้แม่ผมได้เลย จากสถานการณ์ของแม่ผมในตอนนี้ คงจะทนได้อีกไม่นาน” “ฉันไม่สนใจ นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของคุณเอง คุณก็ไปหาทางเอาเอง” ในทันใดหวางหนันหนันก็ร้องเริ่มร้องไห้เสียงดัง น้ำตาไหลนอง “ภายในเวลาสั้นๆผมจะไปหาเงินสองแสนมาจากไหน?” เฉินตงรู้สึกเหมือนหัวกำลังจะระเบิดออกมาแล้ว กึ่งหนึ่งคือการขอร้อง “หนันหนัน ช่วยผมครั้งหนึ่ง ขอคืนมาเถอะนะ แม่ของผมยังรอเงินสองแสนนั่นมาช่วยชีวิตอยู่นะ!” “เฉินตง! เงินนั่นให้แม่ฉันไปแล้ว ฉันไม่มีทางที่จะไปขอกลับมา” หวางหนันหนันร้องไห้ไปแล้วทรุดนั่งลงบนพื้น ทั้งน้ำมูกทั้งน้ำตาไหลออกมา “แม่ของคุณก็กำลังจะตายอยู่แล้ว คุณยังจะเอาเงินไปผลาญทิ้งที่โรงพยาบาลอีก ตกลงคุณเคยคิดถึงครอบครัวพวกเราบ้างหรือเปล่า?” ร่างกายของเฉินตงสั่น ความโกรธมากระจุกรวมกันอยู่ที่ลำคอของเขา เขาหยิบโทรศัพท์ของหวางหนันหนันขึ้นมาอย่างรวดเร็ว “คุณไม่โทร ผมโทร!” ไม่รอให้หวางหนันหนันขัดขวาง สายโทรออกก็โดนรับสาย “แม่ครับ หนันหนันเพิ่งจะให้เงินแม่ไปสองแสนใช่ไหมครับ?” เฉินตงขอร้อง “ขอร้องล่ะครับช่วยคืนเงินสองแสนให้ผมได้ไหม นั่นเป็นเงินที่จะใช้รักษาแม่ผม แม่ผมท่านยังรอรับการรักษาอยู่ที่โรงพยาบาลอยู่นะครับ” อีกฝั่งของสาย อยู่แม่ยายก็ตวาดขึ้น “เฉินตงแกพูดจาบ้าบออะไรออกมา? เงินนั่นเป็นเงินที่หนันหนันแสดงความกตัญญูต่อพวกเรา แกยังมีหน้าจะมาขอเงินกลับไปอีก? ในตอนนั้นหนันหนันอยากจะแต่งงานกับแก พวกเราก็ไม่เห็นด้วย จากสภาพของแก ก็เป็นเพราะหนันหนันหน้ามืดตามัวถึงได้ยอมแต่งงานกับแก” “ในตอนนี้หนักกว่านั้นอีก หนันหนันมีใจอยากจะกตัญญูต่อพ่อแม่ เอาเงินมาให้พวกเราสองคนใช้ ชายหงส์(ผู้ชายที่เกิดในบ้านยากจนและเข้ามหาวิทยาลัยโดยความพยายาม จบเรียนแล้วก็ดำเนินชีวิตที่เมือง)อย่างแกยังกล้าที่จะบากหน้ามาขอเงินกลับไป ฉันจะบอกแกให้นะ หวางเห้ากำลังจะแต่งงานแล้ว เงินนั่นพวกเราเตรียมจะเอาไปวางดาวน์ค่าบ้านงวดแรกให้หวางเห้า อยากได้เงิน? แค่แดงเดียวก็ไม่มี!” ปัง! สายตัดไปแล้ว เฉินตงแน่นิ่งไป แม่ยายนี่ฟังในสิ่งที่ฉันพูดไม่เข้าใจหรือยังไง? “เฉินตง คุณเป็นบ้าเหรอ?” หวางหนันหนันกระชากคอเสื้อของเฉินตงราวกับคนบ้า “คุณทำเรื่องบ้าๆแบบนี้ลงไปได้ยังไง ฉันเอาเงินไปให้พ่อแม่ฉัน ทำไมคุณต้องทำเหมือนมันฟ้ามันจะผ่าลงมาให้ได้?” เฉินตงมองหวางหนันหนันอย่างหดหู่ ดวงตาแดงก่ำ “ในสายตาของพวกคุณ ชีวิตของแม่ผม ยังไม่มีค่าเท่ากับเงินดาวน์บ้านงวดแรกของน้องชายคุณอย่างนั้นเหรอ?” “ไร้สาระ!” หวางหนันหนันปล่อยมือจากเฉินตง หยิบของในห้องขึ้นมาแล้วก็เขวี้ยงปาข้าวของจนเละเทะ ในพริบตา ห้องรับแขกก็รกและยุ่งเหยิงไปหมด หวางหนันหนันร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรแล้วทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา “เฉินตงคุณมันคนใจดำ ตอนนั้นทำไมฉันถึงได้แต่งงานกับคุณนะ เพื่อแม่ของคุณ คุณทุ่มเททิ้งเงินไปตั้งเท่าไหร่แล้ว? ฉันยอมอดทนลำบากมากับคุณ แม้แต่บ้านที่อยู่ก็ต้องเช่า คุณเคยสงสารฉันบ้างไหม? เสี่ยวเห้าเป็นน้องชายของฉัน แล้วก็เป็นน้องของคุณด้วย เขากำลังจะแต่งงานแล้ว ฉันเป็นถึงพี่สาว จะช่วยฉันบ้าง ไม่ได้เลยเหรอ?” “ช่วยคุณสักครั้ง?” เฉินตงโมโหสุดขีด “พวกเราแต่งงานกันมาสามปี คุณช่วยหวางเห้าไอ้สวะนั่นไปตั้งเท่ากี่ครั้งแล้ว? ไอ้สวะหวางเห้ามัวแต่ลุ่มหลงอยู่กับสิ่งที่ตัวเองชอบจนชีวิตไม่ก้าวหน้า ขลุกตัวอยู่แต่ในบ้านเกาะพ่อแม่กิน ทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะพวกคุณ!” “อย่ามาพูดถึงน้องชายฉันแบบนั้นนะ!” หวางหนันหนันใบหน้าบิดเบี้ยว ยืนชี้หน้าเฉินตงด้วยท่าทางป่าเถื่อนพร้อมพูดข่มขู่ เฉินตงพูดขึ้นอย่างเย้ยหยัน “ทำไมถึงจะพูดไม่ได้? เรียนมหาลัยก็ไปทำคนอื่นท้อง เงินที่ชดใช้ก็เป็นเงินของผม เขาอยากจะซื้อรถก็เป็นผมที่จ่ายเงินซื้อให้เขา ในสามปีนี้ทั้งในที่ลับและที่แจ้งผมจ่ายเงินให้เขาไปตั้งเท่าไหร่? คุณมันปีศาจฝูตี้(ผู้หญิงที่มีน้องชายและต้องช่วยน้องชายในทุกด้านเพราะพ่อแม่ให้ความสำคัญกับลูกชายมากกว่าลูกสาว) คุณต่างหากที่ไม่เคยคิดถึงครอบครัวของเรา!” “กรี๊ด! แกหุบปากเดี๋ยวนี้นะ” หวางหนันหนันหวีดร้องออกมาเสียงแหลม “แกหมายความว่ายังไง? แกไม่อยากจะอยู่ด้วยกันแล้วใช่ไหม?” “พวกคุณเอาเงินที่จะใช้รักษาแม่ผมไปซื้อบ้านให้ไอ้สวะ ไม่สนใจไยดีแม่ผม คนที่ไม่อยากจะใช้ชีวิตร่วมกันต่อมันเป็นคุณต่างหาก!” เฉินตงยักไหล่ พูดออกมาด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ “หย่ากันเถอะ!” หวางหนันหนันนิ่งไปในทันที “มึง มึงพูดว่าอะไรนะ?” แต่งงานมาสามปี ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาเฉินตงไม่เคยพูดจาอะไรแบบนี้ออกมา “หย่ากันเถอะ” เฉินตงบอก “แต่งงานกับผมมันทำให้คุณลำบากมาก ผมเองก็ไม่เหมาะกับคุณ ครอบครัวนี้ของคุณ ผมแบกไม่ไหว” พูดจบ เขาก็หมุนตัวเดินออกไป เขาไม่ใช่คนที่มีนิสัยผัดวันประกันพรุ่ง สามปีที่ผ่านมา แต่ละครั้งที่อดทน ก็เป็นเพราะคิดว่าในตอนนั้นหวางหนันหนันแต่งกับเขา ความจริงแล้วก็นับว่าเธอยอมลดตัวลงมาแต่งกับเขา อีกอย่างหวางหนันหนันก็ยังมีความรู้สึกดีๆต่อเขาบ้าง แต่ว่าครั้งนี้ ในที่สุดเขาก็อดทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว รอจนเฉินตงออกไปจากบ้านแล้ว ในที่สุดหวางหนันหนันก็ได้สติ เธอรีบพุ่งตัวไปหยิบโทรศัพท์มาโทรหามารดาด้วยความวิตกและไร้สติ ร้องไห้ฟูมฟายแล้วว่าขึ้น “แม่…..เฉินตงอยากจะหย่ากับหนู” “ไอ้ชั่วนั่นอยากจะขอหย่ากับแก?” อีกฝั่งของสาย เสียงตวาดของมารดาดังขึ้น “หย่าก็หย่า! มันก็แค่ไอ้คนจน ยังจะกล้ายกหางตัวเองอวดเบ่ง คิดว่าตัวเองแน่นักนะ! เงินสองแสนสุดท้ายนั่นยังไงก็อยู่ที่พวกเราแล้ว มันจะหย่ากับแก อย่างนั้นก็สงเคราะห์มันไป ให้มันไปนั่งร้องไห้กับแม่แก่ใกล้ตายของมันไปเสีย” ณ ขณะนี้ เวลานี้ เฉินตงออกเดินไปเรื่อยๆอย่างไม่มีจุดหมายปลายทาง ท้องฟ้าในตอนกลางคืน มีฝนเม็ดเล็กๆโปรยปรายลงมา ทำให้ตัวของเขาเปียกไปทั้งตัว เขาส่ายหัวอย่างกลัดกลุ้ม เอาเท้าเตะน้ำที่ขังนองอยู่ข้างทาง เงิน เงิน เงิน แม่งทะเลาะกันก็เพราะเงิน! ตอนนี้มีเรื่องกับตระกูลหวางจนต่อกันไม่ติดแล้ว กูแม่งจะไปหาเงินสองแสนนั่นมาจากไหนกันวะ? ฝืด……. ในเวลานี้ รถโรลส์-รอยซ์ แฟนท่อมคันหนึ่งก็หยุดลงตรงข้างตัวของเฉินตง กระจกของรถถูกเลื่อนลง ชายชราคนหนึ่งแต่งกายด้วยชุดราชวงศ์ถังมีมองมาที่เฉินตงด้วยใบหน้าที่แต้มไว้ด้วยรอยยิ้ม “เป็นคุณชายเฉินตงใช่ไหมครับ? เชิญขึ้นรถครับ ไปโรงพยาบาลลี่จิงกับผม” คุณชาย ?! เฉินตงมองชายชราตรงหน้าด้วยสีหน้างุนงง นานนับชั่วขณะหนึ่งที่ชะงักไป ชายชรายิ้มออกมาเล็กน้อย “คุณแม่ของคุณกำลังเข้ารับการผ่าตัดปลูกถ่ายตับอยู่ที่โรงพยาบาลครับ”

Options

not work with dark mode
Reset