คืนนั้น
ลานป่าไผ่ที่ควรมีแต่เสียงร้องรำทำเพลงกลับตกอยู่ในบรรยากาศแห่งความร้อนรนสับสน
ราวกับอากาศรอบตัวหยุดการเคลื่อนไหว
เฉินตงไม่ได้นอนทั้งคืน
เขานั่งเหม่อลอยอยู่บนเก้าอี้ในห้องรับแขกอย่างไร้สติสัมปชัญญะ เล็บมือทั้งสองข้างของเขาถูกกัดจนกุดหมด
แต่กู้ชิงหยิ่ง ฉินเย่และคนอื่นๆ ยังคงคอยอยู่ข้างๆ เขา
ท่านหลงกับคุนหลุนที่พาการ์ดทั้งหมดรุดออกไปไม่ส่งข่าวคราวใดๆ กลับมา ราวหายตัวเข้าไปในกลีบเมฆ
เมื่อถึงตอนฟ้าเริ่มสาง
มือถือของเฉินตงก็ส่งเสียงดัง
เสียงเพลงดังก้อง
ทำเอาทุกคนกลับมาได้สติอีกครั้ง
เป็นสายที่มาจากท่านหลง
เฉินตงรับสายอย่างรีบร้อน
“ท่านหลง พ่อเป็นยังไงบ้าง” เฉินตงร้อนใจถาม
อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ ท่านหลงเงียบไปหลายวินาที
จากนั้นจึงเอ่ยช้าๆ ว่า “คุณชาย กระผมกับคุนหลุนกำลังกลับไปแล้วครับ”
นี่ใช่คำตอบรึ?
เฉินตงร้อนรนขึ้นทันที “ฉันถามว่า พ่อเป็นยังไงบ้าง?”
เสียงที่ดังขึ้นทำให้กู้ชิ่งหยิ่งและหลายๆ คนเริ่มอึดอัดใจ
เห็นได้ชัดว่าสถานการณ์ไม่สู้ดีนัก!
ท่านหลงที่อยู่ปลายสายเงียบไปหลายวินาที
สุดท้ายเขาก็ถอนใจแล้วเอ่ยออกมาช้าๆ ว่า “คุณท่านหายตัวไป”
เปรี้ยง!
น้ำเสียงแหบพร่านั้นกลับรุนแรงราวสายฟ้าฟาด
เฉินตงเหม่อลอย ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ
กู้ชิงหยิ่งที่อยู่ข้างๆ เมื่อเห็นเหตุการณ์ไม่สู้ดีก็รีบร้อนวิ่งเข้ามาคว้าโทรศัพท์ไปจากมือของเฉินตง เธอเปิดลำโพงแล้วถามสถานการณ์จากท่านหลงอีกครั้ง
เสียงอ่อนระทวยของท่านหลงดังออกมาจากมือถือ
กู้ชิงหยิ่ง ฉินเย่และคนอื่นๆ ต่างหยุดนิ่งไม่ไหวติง
ทุกคนต่างเหม่อลอยไม่กล้าเอ่ยปาก
เสียงที่อยู่ห่างไกลของท่านหลงดังออกมาจากโทรศัพท์อีก
“คุณชายกับคุณนายน้อยโปรดวางใจ หากดูจากร่องรอยที่เกิดขึ้น คุณท่านน่าจะไม่เป็นอะไรแค่หายตัวไปเท่านั้น”
ประโยคนี้ทำให้กู้ชิงหยิ่งและทุกคนเกิดความข้องใจมากขึ้น
ตอนนั้นเองที่เฉินตงเกิดความรู้สึกอยากหัวเราะขึ้นมา
การลอบฆาตกรรมเกิดขึ้นในคฤหาสน์ตระกูลเฉินที่มีระบบนิรภัยแน่นหนา
แถมผลสุดท้ายพ่อของเขายังหายตัวไป
เขาไม่ได้อยากจะให้เกิดเรื่องอะไรกับพ่อของเขา แต่อย่างไรก็รู้สึกว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้ ไม่สมเหตุสมผลอย่างยิ่ง!
คฤหาสน์ตระกูลเฉินใหญ่โตโอ่อ่า หลังจากเกิดเหตุการณ์ลอบฆาตรกรรมของยิวหมินแล้วก็ยิ่งยกระดับความปลอดภัยของการ์ดให้สูงขึ้น ต่อให้ไม่มีกลุ่มการ์ดที่มาคอยปกป้องเขาอยู่ แต่การ์ดที่คัดเลือกมาก็ถือว่ามีฝีมือมากที่สุดในบรรดาที่พวกเศรษฐีเลือกใช้
ฆาตกรยังบุกเข้ามาจะฆ่าพ่อแถมยังได้มือถือของพ่อไป
ในสถานการณ์เช่นนี้ จุดจบที่ดีที่สุดคือพ่อของเขาต้องถูกช่วยออกมาได้อย่างปลอดภัยและคนร้ายถูกยิงตายคาที่
หรือไม่ก็จุดจบที่เลวร้ายที่สุด
แต่สิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้ถือเป็นเรื่องที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้อย่างยิ่ง
เจ้าบ้านตระกูลเฉินที่ยิ่งใหญ่กลับโดนโจมตีที่คฤหาสน์ตระกูลเฉิน แถมยังหายตัวไปในบ้านตัวเองด้วย?
“นักฆ่าล่ะ?” เฉินตงเอ่ยถาม
“ถูกยิงตายคาที่ไปแล้วครับ” ท่านหลงกล่าว
รอยยิ้มของเฉินตงชัดขึ้นและยิ่งเย็นชาขึ้นด้วย “ตายอย่างนี้ก็หาหลักฐานไม่ได้ล่ะสิ?”
เงียบไปพักหนึ่ง ก่อนท่านหลงจะเอ่ยตอบว่า “แบบนี้ก็ถือว่าดีแล้วครับ คุณท่านแค่หายตัวไป ไม่ได้รับอันตรายอะไร ตอนนี้ทางตระกูลเฉินกำลังเริ่มตามหากันอยู่”
“ขอให้เป็นอย่างนั้น”
เฉินตงพยักหน้าแล้วตัดสายไป สายตาของเขายิ่งล้ำลึกเกินคาดเดา
“ฉันรู้สึกว่ามันยากจะอธิบายไปสักหน่อย”
ฉินเย่ลูบคางแล้วเอ่ยออกมาว่า “ในเมื่อคนร้ายถูกยิงตายไปแล้ว แล้วเจ้าบ้านตระกูลเฉินจะหายตัวไปกลางคฤหาสน์ได้ยังไง”
กู้ชิงหยิ่งกับฟ่านลู่และกูหลังต่างพากันพยักหน้าเห็นด้วย
คนร้ายถูกฆ่าตาย เหตุการณ์คลี่คลาย แถมยังมีการป้องกันที่แน่นหนา เฉินเต้าหลินไม่น่าจะถูกลักพาตัวไปได้
“สมมติว่าคนร้ายไม่ได้มีแค่คนเดียว แต่มีอีกคนที่แอบพาตัวเจ้าบ้านตระกูลเฉินไปล่ะ” กูหลังเอ่ยขึ้น
ฟ่านลู่ส่ายหน้า “จากฝีมือของการ์ดและกำลังคนที่กระจายอยู่ทั่วตระกูลเฉิน เมื่อเจ้าบ้านตระกูลเฉินปลอดภัยแล้ว ต่อให้คนร้ายมีพวกอีกหลายคนก็ไม่มีทางลักพาตัวเจ้าบ้านตระกูลเฉินไปได้แน่”
“ไม่ว่าจะยังไง ตอนนี้พ่อก็พ้นอันตรายแล้วไม่ใช่หรอ”
เมื่อกู้ชิงหยิ่งเห็นเฉินตงกำลังคิดมากจึงเอ่ยปากปลอบโยนว่า “ถ้าแค่หายตัวไป กำลังของตระกูลเฉินต้องสามารถหาตัวได้ภายในไม่กี่วันแน่ค่ะ”
เฉินตงเหลือบไปมองกู้ชิงหยิ่ง
เขาพยายามแค่นยิ้ม
ในที่สุดเขาก็เริ่มวางก้อนหินที่หนักอึ้งอยู่ในใจลงได้
ถูกต้อง แค่หายตัวไปย่อมดีกว่าโดนคนร้ายปลิดชีวิตสำเร็จเป็นไหนๆ
เฉินตงตบเข่าฉาดและลุกขึ้นยืน จากนั้นจึงบิดขี้เกียจ
“ทุกคนไม่ได้นอนมาทั้งคืนแล้ว ไปพักผ่อนกันเถอะ”
เมื่อเอ่ยจบ เขาก็ประคองกู้ชิงหยิ่งเข้าไปในห้องนอน
ทิ้งให้ฉินเย่ ฟ่านลู่ กูหลังและฉินเสี่ยวเชียนสบตากันอยู่อย่างนั้น
“ทำไมถึงรู้สึกว่าปฏิกิริยาของพี่ตงมันแปลกๆ?” ฉินเสี่ยวเชียนคล้ายกำลังมีความคิดบางอย่าง
ฉินเย่กลอกตาแล้วหัวเราะพรวดออกมา “เจ้าบ้านตระกูลเฉินเพียงแค่หายตัวไป คนยังปลอดภัยอยู่ ดังนั้นเขาคงไม่กังวลอะไรมากแล้ว ไปกันเถอะ อดนอนมาทั้งคืนควรไปพักผ่อนกันได้แล้ว”
ในห้องนอน
เฉินตงกับกู้ชิงหยิ่งนอนกอดกันอยู่บนเตียง
ผ้าม่านผืนหนาได้บดบังแสงอาทิตย์เอาไว้
แต่คนทั้งสองกลับไม่รู้สึกง่วงนอนแต่อย่างใด
เฉินตงนอนมองเพดาน สายตามองออกไปยังที่ห่างไกลราวกับกำลังคิดบางอย่าง
ส่วนกู้ชิงหยิ่งที่นอนซุกไซร้อยู่ในอ้อมอกของเฉินตงนั้นก็มีท่าทางราวกับครุ่นคิดบางอย่างอยู่เช่นกัน
สักพักใหญ่
กู้ชิงหยิ่งจึงเอ่ยออกมาว่า “ขอโทษนะคะที่รัก”
เฉินตงหลุดออกจากภวังค์ถึงได้เข้าใจว่ากู้ชิงหยิ่งกำลังพูดเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนที่ผ่านมา
เขาแค่นยิ้ม “มีอะไรต้องขอโทษล่ะ เมื่อคืนคุณทำแบบนั้นก็ถูกต้องแล้ว ตอนนั้นผมบุ่มบ่ามเกินไปจริงๆ”
เขาข่วนเบาๆ ที่ปลายจมูกของกู้ชิงหยิ่ง
“ถ้าตอนนั้นผมไปที่ตระกูลเฉิน นอกจากจะก่อเรื่องวุ่นและช่วยพ่อไม่ได้แล้ว แต่อาจจะยิ่งทำให้สถานการณ์ยุ่งยากมากยิ่งขึ้น คุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินมองผมเหมือนเข็มที่คอยขวางหูขวางตาพวกเขาเสมอ”
กู้ชิงหยิ่งมองเฉินตงแล้วเหม่อลอย
“ทำไมถึงไม่ยอมให้ฉันขอโทษล่ะคะ จริงๆแล้วฉันไม่ควรตบหน้าคุณ”
ทำไมจู่ๆ หญิงสาวคนนี้ก็ซีเรียสขึ้นมา
เฉินตงไร้คำพูดไปชั่วครู่แล้วจ้องไปที่กู้ชิงหยิ่งอย่างจริงจัง “คุณไม่ต้องขอโทษผมหรอก ไม่ว่าคุณจะทำอย่างไรกับผมผมก็ยินดี ส่วนเรื่องจะเอ่ยคำขอโทษนั้น คุณรอผมมาตั้งสามปี ยืนกรานที่จะกลับมาอยู่ข้างๆ ผมในวันที่ผมยากลำบากที่สุด หากผมจะต้องขอโทษคุณด้วยเรื่องนี้ ต่อให้พูดเป็นแสนเป็นหมื่นคำก็พูดไม่หมด”
สายตาของกู้ชิงหยิ่งเป็นประกาย นัยน์ตาสีดำของเธอราวกับกำลังมีแสงวิบไหวอยู่
อีกไม่กี่วินาทีต่อจากนั้น เธอก็พูดช้าๆ ออกมาว่า “แต่คุณต้องรับปากกับฉันก่อนว่าต่อไปจะไม่ใจร้อนแบบนั้น อีกไม่นานคุณจะกลายเป็นพ่อคนแล้ว”
พ่อ?!
เฉินตงชะงักไป
คำพูดของกู้ชิงหยิ่ง ทำให้เขารู้สึกถึงความรับผิดชอบบางอย่างของตัวเองขึ้นมา ความรับผิดชอบในฐานะพ่อคน!
ในช่วงเวลาที่เลือนรางนี้ เขาเริ่มเข้าใจลึกๆ แล้วว่าทำไมตอนนั้นพ่อของเขาถึงเลือกที่จะหนีไป
“ตกลง ผมรับปาก” เฉินตงพยักหน้ารับคำ
ความพยายามปลอบโยนของเฉินตง ทำให้กู้ชิงหยิ่งหลับไหลไปอย่างรวดเร็ว
แต่เฉินตงกลับไม่รู้สึกง่วง เขานอนจ้องเพดานพลิกตัวไปมาอยู่เช่นนั้น
การหายตัวไปของพ่อเป็นเรื่องแปลกประหลาดอย่างยิ่ง
นี่เป็นเรื่องบังเอิญหรือเป็นแผนการของใครกันแน่?
เจ้าบ้านตระกูลเฉินผู้ยิ่งใหญ่ เมื่ออยู่ในสถานการณ์ปลอดภัยกลับหายตัวไปในอาณาจักรของตัวเองเสียเฉยๆ แถมยังเป็นสถานที่ที่มีการ์ดดูแลอยู่อย่างแน่นหนา
ให้ตายอย่างไรเขาก็ไม่เชื่อ!
บางที…อาจจะทำได้แค่รอให้ท่านหลงกับคุนหลุนกลับมาก่อนและถามเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้แน่ชัดถึงจะตัดสินได้
