“อืม เวลาป่านนี้สะแล้ว…..ที่มาปลุกกัน ขอบคุณจริงๆนะ? ฉันเนี่ย พออยู่ที่โรงเรียนแล้วชอบเผลอหลับยาวตลอดเลยล่ะ…..ก็แหม มันน่าเบื่อใช่ไหมล่ะ? นอกจากนอนแล้วก็ไม่มีอะไรให้ทำเลย แต่ถ้าเป็นที่บ้านนี่ อยู่ได้ทั้งคืนเลยนะ? มีทั้งทีวี ทั้งอนิเมะ ทั้งอินเตอร์เน็ต และก็เกม มีอะไรให้สนุกเยอะเลย”
ชิโมสึกิ ชิโฮะที่คิดว่าเป็นคนเงียบๆมาตลอด พูดเยอะมาก
ทั้งที่ไม่ได้ถามแท้ๆ แต่เธอก็พูดอะไรหลายๆอย่างออกมาด้วยตัวเอง
“แต่ว่านะ ถ้ากับบ้านดึกป่าป๊ากับหม่าม้าเป็นห่วงตลอดเลย ขึ้นม.ปลายแล้วแท้ๆนะ แต่เคอร์ฟิวถึง6โมงนี่คิดว่ามัน…..อยากให้ปล่อยมากกว่าหน่อยน่ะ นี่ คิดเหมือนกันใช่มั้ยล่ะ?”
“เอ๊ะ? อา อืม…..คง งั้นมั้ง”
ในห้องเรียนหลังเลิกเรียน สาวผมขาวแสนสวย กำลังยิ้มอย่างสนุกสนานขณะที่มองผมอยู่ ราวกับว่าเห็นความฝันอยู่
“อะ จะว่าไปยังไม่ได้ถามเหตุผลเลยสินะ นี่ ทำไมถึงตกใจหรอ? ทำอะไรให้ประหลาดใจหรือเปล่า? ถ้าอย่างงั้น ก็อยากจะขอโทษอยู่หรอกนะ แต่ถ้าขอโทษโดยไม่รู้เหตุผล มันก็คงแปลกสินะ”
“อืม ไม่ได้ต้องการคำขอโทษอะไรหรอก…..แค่ ปกติ เห็นเงียบๆ เลยไม่ได้คิดเลยว่าจะพูดออกมาแบบนี้”
พูดออกไปตามที่คิด
แต่ว่า เธอทำท่าทาง งงงวย
“เงียบๆ?”
ใบหน้านั้น เหมือนจะสื่อว่า ‘ทำไมนายถึงรู้ว่าฉันเงียบล่ะ?’ ผมเลยอธิบายเพิ่มเติม
“เอ่อ เพราะผมเป็นเพื่อนร่วมชั้น บางครั้งก็ได้มีโอกาสเห็นเธอบ้าง….ตอนนั้น เห็นว่าชอบหลับ และก็พอพูดคุยก็พูดแค่คำเดียว ก็เลยคิดว่า เป็นคนเงียบๆน่ะ ทำนองนั้น……”
บางทีเธอคงไม่รู้จักผม
ตัวประกอบ ที่ชอบเหม่อลอยอย่างผมเนี่ย ไม่เป็นที่จดจำหรอก เพราะอย่างนั้น ถ้าถูกใครที่ไหนก็ไม่รู้มาเข้าใจตนเอง คงจะรู้สึกอึดอัด……..ผมที่คิดแบบนี้ อาจจะดูมองแง่ลบเกินไป
“รู้แล้วล่ะว่านายเป็นเพื่อนร่วมชั้น เลขที่25 นากายะมะ โคทาโร่คุง เรื่องที่ไม่มีเพื่อนเหมือนกับฉัน และก็ชอบเหม่อลอยน่ะ ถึงไม่ต้องบอกกัน ฉันก็รู้อยู่แล้วนะ”
“ยะ อย่างงั้นหรอ”
น่าตกใจมากมาก
สาวน่ารักรู้จักคนอย่างผมที่เป็นแค่คนดาดๆ เรื่องนี้น่าตกใจที่สุดเลย เธอยิ้มอย่างเป็นมิตร และจิ้มที่ท้องของผม
“อะ หรือว่าล้อเลียนกันอยู่? เอะเฮะเฮะ นี่แน่ะนี่แน่ะ~ ฉันไม่ได้บ้าแบบนั้นนะ…..อะ ขอโทษนะ? อยากลองทำแบบนี้ซักครั้งมาตั้งนานแล้วน่ะ เพราะว่าฉันไม่มีเพื่อนน่ะ เลยใฝ่ฝันที่จะเล่นแบบนี้มาตลอดเลย”
เธอจิ้มท้องผมเบาๆ ทำให้จั๊กจี้นิดหน่อย
แต่ที่เหนือไปกว่านั้น สาวงามเงียบขรึมดุจสายน้ำคนนั้น ยิ้มด้วยใบหน้าแดงเหมือนกับลูกแอบเปิ้ลที่สุกงอม พอเห็นแบบนั้น ทำให้ทางนี้เองก็รู้สึกอายเหมือนกัน
บางที ชิโมสึกิ ชิโฮะ กำลังตื่นเต้นอยู่
“พอได้พูดคุยแบบนี้ สนุกมากเลยล่ะ อุฟุฟุ วันนี้เป็นวันพิเศษล่ะ…..เพราะนอนเยอะเกินไป เลยทำให้นากายามะคุงเข้ามาคุยด้วย เพราะฉันน่ะเริ่มบทสนทนาไม่เก่ง ก็เลยรอมาตลอดเลยนะ? อะ เรียกนากายะมะคุงเนี่ยดูเหมือนเป็นคนแปลกหน้า เพราะงั้นตั้งชื่อเล่นให้ดีมั้ย?”
“เอ๊ะ? อะ อืม ไม่มีปัญหา”
“อืมม ถ้างั้น…..นากะคุงล่ะเป็นไง? อา ไม่ได้สิ แบบนั้นก็เหมือนกับไอดอลในเกมเรือรบน่ะสิ(ตัวละครในคังโคเระ) นากายะมะคุงก็ไม่เหมือนไอดอลด้วย อะ จริงสิ…..ชิอาวาเสะ ทาโร่ล่ะเป็นไง? อืーม ถ้าแบบนั้นก็เหมือนชื่อขนมอีกน่ะสิ”(ขนมญี่ปุ่นครับ)
ครั้งแรกเลย ที่เห็นคนตั้งชื่อเล่นให้อย่างสนุกสนานแบบนี้
แล้วก็ที่ได้เห็นมนุษย์ที่พูดทุกอย่างออกมารวดเดียวแบบนี้ นี่ก็ครัเงแรกเหมือนกัน
แล้วก็ บทสนทนาที่ไปกันคนละทิศคนละทางแบบนี้ ก็เป็นสิ่งที่หาได้ยากเหมือนกัน
“ชิโมสึกิเนี่ย……หรือว่าจะ ไม่ใช่คนพูดน้อย?”
กลับไปที่หัวข้อหลัก เธอนั้นรู้จักผมอยู่แล้ว ถ้าอย่างงั้นทำไม ตอนที่บอกว่า “เงียบๆ” ถึงได้ทำท่าทีงง
ไอ้เหตุผลนั้น เธอบอกมามากกว่าที่ผมอยากจะรู้สะอีก
“ก็ใช่น่ะสิ? ฉันไม่ใช่คนพูดน้อยหรอกนะ…..เอ่อ เพราะไม่มีเพื่อน เลยไม่มีโอกาสแค่นั้นแหละ แล้วก็ เอ่อ ถะ ถึงอาจจะดูขี้อายแบบนี้ก็เถอะ แต่จริงๆชอบพูดคุยแบบนี้มากเลยนะ? คนพูดน้อยเนี่ย เสียมารยาทนะ นี่แน่ะนี่แน่ะ~”
และเธอจิ้มท้องอีกครั้ง ไอ้แบบนี้มันดูไม่ค่อยเหมือนเล่นกันเท่าไรนะ…..ที่บอกว่าไม่มีเพื่อนเนี่ย อาจจะจริงก็ได้
วิธีการพูดของเธอค่อนข้างจะพูดอยู่ฝ่ายเดียว
เธอพูดทุกอย่างมาอย่างรวดเร็ว จนไม่มีจังหวะหยุดให้พบได้คิดเลย
ถ้าอย่างงั้น ทำไมล่ะ……ต่อหน้าหมอนั่น ถึงได้พูดน้อยล่ะ?
“แต่ว่า ริวซากิก็ชวนคุยอยู่บ่อยๆนิ ทำไมถึงไม่เคยคุยด้วยเลยล่ะ? เห็นบ้างเป็นบางครั้งน่ะ แต่ไม่เคยเห็นคุยกับริวซากิเลยนะ?”
แล้วก็ นี่เป็นสิ่งที่ผมอยากลองถามดูเหมือนกัน
ทำไมต่อหน้าผมเธอถึงช่างพูด……เหตุผลนั้น เธอก็พูดมาแล้ว
“ริวซากิ เรียวมะ……”
ในจังหวะที่พูดชื่อนั้นออกมา สีสันจากอารมณ์ของเธอได้หายไป
เห็นชัดว่า เธอกลับไปเป็นสาวน้อยเย็นชาแบบที่ผมเห็นเป็นประจำ และเธอก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไร้อารมณ์
“ช่วยเก็บไว้เป็นความลับนะ……ฉันน่ะ ไม่ถูกกับคนคนนั้นเลย ชอบฝืนชวนคุยบ้างล่ะ ตั้งแต่เด็กๆก็ชอบมาอยู่ด้วยกันตลอดบ้างล่ะ รู้สึกไม่ดีเลย”
“เอ๋!!”
ดูเหมือนเหตุผลจะธรรมดามาก
หนุ่มฮอตพระเอกฮาเร็มอย่างริวซากินั้น สั้นๆก็คือ เพื่อนสมัยเด็กที่ตนเองมีรักให้ ชิโมสึกิ ชิโฮะนั้น……..ไม่ชอบเจ้าหมอนั่น
“ทุกครั้งก็ไม่ได้สนใจแท้ๆ ทำไมถึงต้องมาตามตอแยกันด้วยนะ….แล้วก็ฉัน ไม่ถูกกับคนหลายใจ ฉันน่ะชอบคนที่ตรงไปตรงมามากกว่า…….คนที่ซื่อๆ ดูเป็นผู้ใหญ่และก็รับฟังสิ่งที่ฉันพูด ฉันน่ะชอบคนใจดีแบบนั้น”
ยิ่งกว่านั้นดูเหมือนจะไม่ไหวอย่างมากด้วย
งั้นหรอ…..คนหลายใจ ไม่ชอบสินะ
ถ้าเป็นอย่างงั้น สิ่งที่ริวซากิคิดคงไม่มีทางได้รับมัน…..
