(wnแปล)Shimotsuki-san wa mobu ga suki – ตอนที่ 8

อา หมอนี่ไม่รู้จักผมสินะ

ตัวประกอบคงไม่ได้อยู่ในสายตาของตัวเอกสินะ

นั่นทำให้เจ็บใจ…..และก็หงุดหงิดด้วย

“ไม่รู้จักชื่อหรอ? เปิดเรียนก็ผ่านมาตั้ง1เดือนแล้ว ยังไม่รู้จักชื่อเพื่อนร่วมชั้นอีกหรอ?”

เสียงนั้นไม่สงบเลย

ควบคุมตัวเองไม่ได้ เหมือนอยากจะทิ่มแทงริวซากิให้ตายด้วยคำพูด

เกือบจะพูดอะไรที่ไม่ควรพูดเพราะควบคุมความโมโหของตัวเองไม่ได้

“ผมน่ะ รู้จักนายนะ? ริวซากิ เรียวมะใช่มั้ยล่ะ? เป็นคนที่ก็ดูดีอยู่บ้าง การเรียนก็งั้นๆ ทำอาหารเก่ง แล้วก็เพื่อนเยอะ”

เพราะเป็นตัวประกอบเลยรู้จักตัวเอก

จะว่าไป ก็เพื่อนร่วมชั้นนี่นะ ถึงจะไม่เกี่ยวกับตัวเอก ตัวประกอบ แค่ชื่อก็รู้จักอยู่แล้ว

อย่างน้อยๆ นายกับผมน่ะมีจุดยืนที่เท่าเทียมกัน เป็นมนุษย์เหมือนกัน อยู่ปี1เหมือนกันด้วยนะ

(อันนี้ผมอยากถามหน่อยว่า อยากให้ใช้เป็น ม.ปลายปี1 หรือ ม.4 ครับ ถนัดอ่านแบบไหนจะได้ปรับให้ในอนาคตครับ)

แค่ชื่อช่วยจำไว้หน่อยเถอะ มันเสียมารยาทกับเพื่อนร่วมชั้นนะ…..เกือบจะพูดในสิ่งที่ปกติไม่พูดออกไป

ไม่ใช่ว่าผมชอบหาเรื่องทะเลาะวิวาทหรอก

แต่กับหมอนี่แล้ว มันก็เผลออยากจะพูดอะไรที่ไม่ควรออกไป

ผมเกลียดริวซากิประมาณนั้นแหละ

แต่ว่า คนที่หยุดผมเอาไว้……ก็คือเธอคนนั้น

“นี่!”

เหมือนกับ เข้ามาแทรกระหว่างกลาง

ทั้งที่เธอขี้อาย แต่ก็ยังส่งเสียงดังออกมาด้วยความกล้า เธอคนนั้นคือชิโมสึกิที่คอยดูท่าทีของผมอยู่ข้างๆ

เหมือนเธอจะรู้สึกถึงท่าทีแปลกๆของผม

เธอเข้ามารบกวนและเหมือนให้ถืออะไรไว้บางอย่าง

“อันนี้ คืนให้นะ?”

ของที่อยู่ในมือผม……ผ้าเช็ดหน้าที่ให้เธอยืมไปเมื่อวาน

นึกขึ้นได้ว่าเมื่อวานเธอตื่นนอนแบ้วน้ำลายยืดเลยให้ยืมไป

และเธอก็พูดบางอย่างข้างหู

“ใจเย็นหน่อยสิ? ถ้าทำหน้าแบบนั้น เดี๋ยวไม่มีความสุขหรอกนะ นี่ไง เดี๋ยวฉันจะแบ่งความรู้สึกให้ด้วยนะ…..ถ้างั้น ไว้เจอกันนะ?”

พอเธอพูดจบ ก็กลับไปที่ที่นั่งตัวเอง

พอมองแผ่นหลังของเธอและกุมผ้าเช็ดไว้….รู้สึกได้ถึงควาทอบอุ่นของชิโมสึกิ ความอบอุ่นนี้ช่วยเยียวยาจิตใจของผม

ความรู้สึกอ่อนโยนของเธอถูกส่งผ่านมาทางผ้าเช็ดหน้าเข้าสู่ร่างกายของผม…..รู้สึกได้แบบนั้น

จริงสิ ถึงโมโหไปก็ไม่ช่วยอะไรทั้งนั้น

ถึงจะโมโหตรงนี้ไป ก็ไม่มีอะไรออกมาอยู่ดี

“…..เอ่อ หมายความว่าไง?”

ริวซากิมองผมกับชิโมสึกิสลับไปมาด้วยความงง เพราะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

เห็นแบบนั้นทำให้ผมเหมือนจะโมโหอีกรอบ แต่พอค่อยๆสูดลมใจก็กลับมาใจเย็นได้

อืม ไม่เป็นไรหรอก

ถึงจะมีเรื่องกันตรงนี้ไป มันก็ไม่มีความหมาย

ยังไงซะผมก็แค่ตัวประกอบ ถึงจะมุ่งร้ายใส่ตัวเอกก็ไม่มีอะไรเปลี่ยน

เพราะอย่างงั้น เลี่ยงเหมือนที่ผ่านมาจะดีกว่า

ยิ้มโง่ๆให้เหมือนตัวประกอบ และกลมกลืนเข้ากับฉาก

นั่นน่ะ ดีแล้ว เพราะความรู้สึกที่มีต่อคนที่ชอบอย่างไงก็ไม่ได้รับอะไรอยู่แล้ว

“เมื่อวาน ให้ยืมผ้าเช็ดหน้าน่ะ แล้วเธอก็เอามาคืนให้ ไม่มีอะไรพิเศษหรอก”

ยักไหล่เล็กน้อย และพูดไปตามความจริง

แล้วก็ครั้งนี้ พูดด้วยน้ำเสียงที่เข้มแข็งขึ้น

“ผมชื่อ นากายะมะ โคทาโร่ เป็นในเพื่อนร่วมชั้นของริวซากิน่ะ……ถ้าจำไว้ จะดีมากเลย”

พูดออกไป และจ้องริวซากิ

เหมือนว่า ในที่สุดหมอนี่รู้ถึงการมีตัวตนของผมแล้ว

และก็จ้องมองกลับมาอย่างหนักแน่น

“อา…จำไว้แล้วละ จากนี้ไปฝากตัวด้วยนะ นากายะมะ”

พูดเสร็จริวซากิก็เดินกลับไปที่โต๊ะตัวเอง ผมมองหลังของเขาและถอนหายใจ

เกือบไปแล้ว…..เกือบจะระเบิดออกไปโดยไม่คิดแล้ว

อย่างไงซะ ผมก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะไปโกรธริวซากิอยู่แล้ว

ผมก็เป็นแค่หมาขี้แพ้

ทำได้แค่ทำตัวเงียบๆให้สมกับเป็นตัวประกอบ

อีกอย่าง เผลอไปรบกวนชิโมสึกิเข้าซะแล้วแล้วด้วย

คงต้องขอบคุณเธอที่ช่วยกันหน่อยแล้วล่ะ