ตอนที่ 155 จี้ฮวาฮวาไม่เงียบเหงา
“ไม่ใช่ว่ามีสถานที่สุดท้ายหรือ พวกเราไปเถิด” หลานเยี่ยทำลายความเงียบ หากเป็นเช่นนี้ต่อไป ตัวเขาคงแดงไปทั้งตัวเป็นแน่แท้ หลานเฟิงไม่พูดอะไร ยังคงมองความด้วยสายตาที่ลึกซึ้งเช่นเดิม
“หลานเฟิง?” จู่ๆ หลานเฟิงก็ชักมือออก แต่เอามาปิดตาหลานเยี่ยแทน ค้อมตัวลงมา หลานเฟิงลิ้มชิมรสริมฝีปากที่คาดหวังมาแสนนาน
นี่น่าจะเป็นครั้งแรกที่หลานเฟิงจูบหลานเยี่ย นานแล้วที่อยากได้ครอบครองริมฝีปากของหลานเยี่ย ในที่สุดวันนี้ก็ได้ทดสอบรสชาติสิ่งที่คาดหวังมาแสนนาน นุ่มนิ่ม สบายเป็นอย่างมาก
กลับเป็นหลานเยี่ยที่ไม่รู้ว่าควรทำเช่นไร มือทั้งสองข้างจับที่รองแขน หลานเฟิงไม่อาจทำใจปล่อยเขาได้ สอดลิ้นแนบแน่น หลานเยี่ยรับไม่ไหว ล้มลงไปข้างหลัง ถูกหลานเยี่ยใช้มือป้องกันศีรษะเอาไว้ถึงไม่กระแทกเข้ากับเก้าอี้
ไล่ระไปบนฟันของหลานเยี่ยให้แยกออก หลานเฟิงแย่งลมหายใจภายในปากของหลานเยี่ย หลานเยี่ยไม่คุ้นกับสัมผัสของหลานเฟิง พาลคิดไปว่าในอดีตเขาคงไม่เคยทำอะไรกับตนเองมาก่อน หลานเยี่ยไม่รู้ว่าวันนี้หลานเฟิงเป็นอะไรไป จู่ๆ ก็มาทำเช่นนี้ หรือว่าพอได้ยินคำพูดของอวี่มั่วในวันนี้แล้วไม่อาจทนต่อแรงยั่วยุได้อีก
ยิ่งคิดก็ยิ่งเลอะเลือน ตราบจนสุดท้ายตอนที่สติสัมปชัญญะใกล้ล่องลอย หรือวันนี้จะรักษาความบริสุทธิ์เอาไว้ไม่ได้แล้ว ยังไม่ทันได้เตรียมพร้อมเลย
หลานเยี่ยคิดเช่นนี้ แต่ไม่นานหลานเฟิงก็ปล่อยเขา ก่อนที่จะห่างออกไปยังไม่ลืมที่จะใช้ปลายลิ้นดูดดุนริมฝีปากของหลานเยี่ย หลานเยี่ยอ้าปากหอบหายใจ ใบหน้าแดงก่ำมองหลานเฟิง ริมฝีปากนั้นกลายเป็นสีแดงสด
หน้าผากของหลานเฟิงจรดสัมผัสหน้าผากของหลานเยี่ย มือทั้งสองข้างจับต้องใบหน้าของเขาเอาไว้ ไม่ยินยอมให้ห่างออกไปแม้แต่นาทีเดียว
“ไปหอเย่ว์เยี่ยกับข้าดีหรือไม่”
“ดี”
“เปลี่ยนชื่อเป็นหอเฟิงเยี่ยดีหรือไม่”
“ดี”
“เชื่อฟังเสียหน่อย ไม่ต้องไปคิดถึงอะไรทั้งสิ้นดีหรือไม่”
“ดี”
“เป็นฮูหยินของข้าดีหรือไม่”
“ดี”
ตอนนี้หลานเยี่ยยังคงมึนงง ฉะนั้นหลานเฟิงพูดอะไรล้วนรับปากทั้งสิ้น เห็นรอยยิ้มได้ใจของหลานเฟิง ในที่สุดหลานเยี่ยก็ได้สติกลับมา
“ที่เจ้าจูบข้าเพราะอยากให้ข้ามึนงงจนไม่รู้เรื่องใดๆ ทั้งสิ้นจะได้รับปากท่านเช่นนั้นหรือ” หลานเยี่ยตีแขนของหลานเฟิงอย่างแรง
“โอ๊ย” หลานเฟิงร้องอย่างเจ็บปวดออกมา ทำให้หลานเยี่ยตกใจไม่น้อย
“เจ้าผู้นี้ เล่นต่อไปซิ” หลานเยี่ยเงื้อมือขึ้น แต่ถูกหลานเฟิงจับไว้
“ฮูหยิน เจ้ารับปากข้าแล้วนะ พวกเราไปเถิด ไปหอเฟิงเยี่ย จากนั้นก็กลับตระกูลหลาน พวกเราไปกราบไหว้ฟ้าดินแต่งงาน”
“…” ขายตนเองออกไปอย่างงงๆ เช่นนั้นหรือ เหมือนจะเป็นเช่นนั้นจริงด้วย
ทั้งสองคนไม่สนใจหล่านเย่ว์ กลับไปหอต้วนอวิ๋นโยนป้ายคำสั่งให้อวี่มั่วแล้วจึงจากมา ไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติมสักประโยค สิ่งที่เหลือให้อวี่มั่วเห็นคือแผ่นหลังสง่า ร้อนจนทำให้อวี่มั่วด่าออกมาอย่างไม่ไว้หน้า
ส่วนใหญ่แล้วก็พูดว่าเห็นเขาเป็นแรงงานไร้ค่าแรง กดขี่รังแกประชาชน หลอกลวงกรรมกร ลืมบุญคุณ เห็นคนรักดีกว่าสหาย
หลานเยี่ยอารมณ์ดีอย่างมาก ที่รังแกนั้นคือเจ้า วันๆ จู๋จี๋เย้าหยอกกับเทียนซี ในที่สุดครานี้ก็สามารถแก้แค้นได้แล้ว
ทั้งสองคนกลับมายังหอเย่ว์เยี่ย ตอนนี้ควรต้องเรียกว่าหอเฟิงเยี่ย มองดูกระต่ายน้อยสองสามตัวที่วิ่งออกมา หลานเยี่ยก็วิ่งไปกอดพวกเขาเอาไว้อย่างอารมณ์ดี
“ข้ากลับมาแล้ว คิดถึงข้าหรือไม่”
“อืม คิดถึง”
“ไม่ได้ถามเจ้าเสียหน่อย” หลานเยี่ยถึงพบว่าหลานเฟิงเหมือนกับเปลี่ยนเป็นคนละคน ตอนนี้หน้ายิ่งหนาขึ้นเรื่อยๆ ท่าทางเย็นชาก่อนหน้านี้ทำไมถึงไม่มีแล้วเล่า หรือจะบอกว่าก่อนนี้อดกลั้นเอาไว้ตลอด ไม่ได้แสดงออกมา
ตอนที่ 156 การสารภาพรักที่ลึกซึ้ง
“จำได้ว่าครั้งที่แล้วตอนมาพร้อมมู่หลี เห็นร่องรอยว่ามีคนมา น่าจะเป็นเจ้ากระมัง” หลานเยี่ยยังคงลูบเจ้ากระต่ายน้อยเล่น
“ใช่ ตอนนั้นเกิดเหตุบางอย่างขึ้น มาที่นี่โดยมิได้ตั้งใจ และเป็นตอนนั้นที่ข้าพบว่าเจ้ายังมีชีวิตอยู่”
“พูดเรื่องในอดีตตอนที่พวกเรามาว่าเป็นภาพเช่นใดได้หรือไม่”
“ในอดีตหรือ ก็เป็นเช่นนั้นกระมัง” หลานเฟิงมองหลานเยี่ยแล้วพูดประโยคเช่นนี้ออกมา
“เจ้าคิดจะพูดหรือไม่”
“รอเจ้ารื้อฟื้นความทรงจำแล้วก็รู้เอง”
“รื้อฟื้นความทรงจำ…จู่ๆ ข้าก็คิดอยากฟื้นความทรงจำเสียแล้ว”
“จะไม่เสียใจภายหลังหรือ” หลานเฟิงถามขึ้น
“ไม่รู้เช่นกัน”
“จะฆ่าข้าหรือไม่”
“ไม่”
“จะเกลียดข้าหรือไม่”
“อาจจะกระมัง”
หลังจากถามคำถามสองสามข้อ หลานเฟิงก็ไม่พูดอะไรอีก จู่ๆ หลานเยี่ยกลับยื่นมือไปหาเขา ยืนอยู่เบื้องหน้าเขาอย่างจริงใจ หลานเฟิงไม่ค่อยเข้าใจเท่าไรนัก
“หลานเฟิง เจ้ายินยอมสละสถานะองครักษ์ของข้าหรือไม่ ต่อให้รื้อฟื้นความทรงจำกลับมา ต่อให้หลังจากนี้ข้าอาจเกลียดเจ้า แต่ในตอนนี้ ในเวลานี้ ไม่สนใจอนาคต”
“เหตุใดเล่า”
“เพราะใจข้าชื่นชอบเจ้า” มือของหลานเยี่ยยังยื่นออกไป การสารภาพรักที่ตรงไปตรงมาทำให้หลานเฟิงยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะมีวันที่หลานเยี่ยสารภาพรักเขาก่อน
สายลมกระแสหนึ่งพัดผ่าน หลานเฟิงจับมือหลานเยี่ยช้าๆ มือทั้งสองคู่กุมเข้าหากันแน่น หัวใจทั้งสองดวงก็ถูกลากให้มาเจ้ามาใกล้อย่างลึกซึ้ง ใบหน้าของหลานเยี่ยมีรอยยิ้มประดับ
หลานเฟิงออกแรงดึงหลานเยี่ยเข้าหาตัว หลานเยี่ยยังไม่ทันได้ตั้งตัว มือข้างหนึ่งยังจับมือของหลานเฟิงอยู่ มืออีกข้างจับคอเสื้อที่อยู่ตรงแผ่นอกของหลานเฟิง เงยหน้าสบตาขึ้นมองหลานเฟิง ลมหายใจของหลานเยี่ยเริ่มไม่สงบ
หลานเฟิงเขยิบหน้าเข้าใกล้ช้าๆ หลานเยี่ยหลับตาลง ทั้งสองคนกอดกันแน่น หัวใจทั้งสองดวงก็แนบชิดสนิทกันอย่างใกล้ชิด หลังจากจุมพิตหนึ่งผ่านไป หลานเฟิงปล่อยหลานเยี่ยออก แต่ยังคงหอมใบหน้าของหลานเยี่ยอย่างยังไม่หายอยาก
“พรุ่งนี้เจ้าก็จะอายุยี่สิบปีแล้ว อยู่กับข้าตลอดไปได้หรือไม่ ปล่อยวางตนเองมอบให้ข้าได้หรือไม่ รักข้าตลอดไปได้หรือไม่ ต่อให้ความทรงจำกลับมาก็ดี หรือจะเกลียดข้าก็ดี อย่าได้ลืมข้าอีก”
หลานเฟิงกอดหลานเยี่ย หลานเยี่ยวางศีรษะลงบนไหล่หลานเฟิง สัมผัสได้ว่าหลานเฟิงตัวสั่น หลานเยี่ยกอดเขาไว้แน่น
“ไม่มีทาง ข้าไม่มีทางจากเจ้าไปไหนอีก ไม่มีทาง อย่าเป็นกังวลเลย ข้าจะอยู่เคียงข้างเจ้าตลอดไป” หลานเยี่ยพูดปลอบประโลมหลานเฟิง
ทั้งสองคนเข้ามาภายในหอเฟิงเยี่ย ไม่ได้มีการเปลี่ยนแปลงจากแต่ก่อน แม้หลานเยี่ยจะมาพร้อมกับมู่หลีอยู่บ้าง แต่ก็ไม่เคยไปยุ่งกับภายใน
เตียงหนึ่งหลัง โต๊ะน้ำชาหนึ่งตัว เตาไฟหนึ่งอัน หนังสือจำนวนหนึว่า ข้าวของเครื่องใช้ขนาดเล็กน้อยชิ้น รวมกันกลายเป็นทั้งหมดของหอเฟิงเยี่ย แม้จะเล็กแต่ข้าวของล้วนครบถ้วนอย่างมาก
“ดูท่าหากในอนาคตพวกเราอาศัยอยู่ที่นี่ ข้าจะต้องหัดเรียนทำอาหารบ้างแล้ว” หลานเฟิงพูดกับหลานเยี่ย เขาคิดถึงเรื่องกลางดึกคืนนั้นที่หลานเยี่ยและมู่หลีกินปลาด้วยกัน
“ขอแค่ขนมอบสับปะรดก็พอแล้ว”
“ยังคงเลือกกินเหมือนเดิม หลังจากนี้จะทำให้เจ้ากินทุกวัน”
“ดี”
“พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของเจ้าแล้ว อยากได้อะไรหรือไม่”
“อยากได้ ความทรงจำของข้า” จู่ๆ หลานเฟิงก็เดินเข้าไปใกล้หลานเยี่ย ค้อมตัวลง บังคับให้หลานเยี่ยเดินไปประชิดผนัง
“เจ้าทำอะไร”
“รอคืนวันพรุ่งนี้ ข้าจะพยายามทำให้เจ้าฟื้นฟูความทรงจำ” หลานเยี่ยหน้าแดงก่ำในฉับพลัน แต่จู่ๆ ก็มีท่าทีต้องทำให้ถึงที่สุด หลับตาลง ก้าวขึ้นไปจูบหลานเฟิงไว้ ความพยายามอะไรนั่นพรุ่งนี้ค่อยว่ากันก็แล้วกัน
