เซี่ยตงอยู่ในพื้นที่เล็กๆ พยายามควบคุมพลังการยิงลูกไฟของเขาให้ดีขึ้น อู่เย่วหลิงเลิกตามติดหลินเสี่ยวไปรอบๆหลังจากเธอได้อาบน้ําเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว เธอนั่งลงบนเตียงซึ่งหลินเสี่ยวเตรียมไว้ให้พร้อมกับกระต่ายในอ้อมแขนของเธอ ในบางครั้งเธอจะเงยหน้าขึ้นมองหาหลินเสี่ยว
หลินเสี่ยวยอมแพ้ในการค้นหาหนูตัวน้อยเหล่านั้น หลังจากล้มเหลวไปสองสามครั้ง เธอไม่พบพวกมันซึ่งอธิบายไม่ได้ หนูตัวน้อยเหล่านั้นบินหนีขึ้นไป บนท้องฟ้าไม่ได้ใช่ไหม?
เธอเดินไปยังพื้นที่ราบริมทะเลสาบเพื่อนั่งลงแล้วหลับตารับรู้สถานการณ์ภายนอก เธอพบว่าซอมบี้ระดับสูงทั้งสามยังคงวนเวียนอยู่บนทางหลวงโดยไม่ มีวี่แววว่าจะจากไป
ดูเหมือนว่าคราวนี้ ซอมบี้ระดับห้าจะไม่ออกไปจนกว่าจะพบบางอย่าง หลินเสี่ยวอดไม่ได้ที่จะรู้สึกปวดหัวกับการคิดถึงเรื่องนี้
‘ในฐานะซอมบี้ ทําไมแกถึงพยาบาทอย่างนี้? ฉันไม่ได้ทําอะไร มากไปกว่าการฉกเหยื่อของแกเลย แต่แกสามารถหาอันอื่นได้ ต้องไล่กวดฉัน ขนาดนี้จริงๆเหรอ?’ หลินเสียวบ่นเงียบ ๆ เธอรู้สึกว่าผู้นําซอมบีมีไอคิวสูง กว่าซอมบี้ตัวอื่น ๆ และจะเก็บความขุ่นแค้นไว้เป็นเวลานานเช่นกัน
เธอไม่สามารถปล่อยให้ซอมบี้ระดับห้าตัวนี้รบกวนการเดินทางกลับบ้านของ เธอได้ และรู้สึกแย่มากที่ต้องซ่อนทุกครั้งที่เห็น เธอคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงตัดสินใจที่จะออกไปต่อสู้กับมัน!
เธอสามารถวิ่งได้ตลอดเวลาหากเธอล้มเหลวในการเอาชนะผู้นําซอมบี้ตัวนั้น! ตอนนี้เธอวิ่งได้เร็วมาก! เธอยังไม่สามารถกระโดดได้สูงมากนักและ ก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วด้วยแขน ขาทั้งสี่กับพื้นเหมือนซอมบี้ระดับสูงอื่น ๆ เธอเองก็ไม่ต้องการทําเช่นนั้น เพราะการเคลื่อนไหวแบบนั้นดูน่าเก ลียดเกินไป อย่างไรก็ตาม เธอยังสามารถวิ่งด้วยความเร็วมากด้วยสองขาของเธอได้
นอกจากนี้ เธอยังไม่มีโอกาสรู้ว่าขีด จํากัดความเร็วของเธอคือเท่าใด
สําหรับซอมบี้ระดับสาม เซี่ยตงอาจไม่สามารถเอาชนะพวกเขาได้ด้วยมือเปล่าในขณะนี้ แต่การใช้ปืนเป็นวิธีที่ค่อนข้างสะดวก แม้ว่าปืนแทบจะไม่ สามารถทําร้ายซอมบี้ระดับสูงมากได้ มันยังสามารถจัดการคุกคามซอมบี้ระดับสามได้ ตราบเท่าที่เขาตอบสนองได้เร็วกว่าซอมบี้ระดับสามสองตัวนั้น และฉวยโอกาสยิงปืนอย่างมีประสิทธิภาพใส่พวกมันก่อนที่จะเริ่มการโจมตี เขาจะสามารถฆ่าพวกมันได้อย่างง่ายดาย
หลังจากสร้างแผนในใจแล้ว หลินเสี่ยวลุกขึ้นยืนทันทีและเดินไปยังทางเข้าที่มืดของพื้นที่ขนาดเล็ก รู้สึกว่าเธอมาที่ทางเข้าเซี่ยตงหยุดเล่นกับไฟในมือของเขาและหันกลับไปมองเธอ
หลินเสี่ยวยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งซึ่งมีเส้นขีดเขียนอยู่สองสามบรรทัด
‘ฉันจะออกไปต่อสู้กับซอมบี้ระดับห้าตัวนั้น ฉันต้องการให้นายไปกับฉัน เราไม่สามารถหลบอยู่ในพื้นที่อวกาศของฉันได้ตลอดไป’
เซี่ยตงพยักหน้าจากนั้นก็ติดอาวุธอย่างรวดเร็ว พลังของเขายังทํางานได้ไม่ดีนัก แต่เขามีปืนในฐานะอดีตนายทหารหน่วยรบพิเศษเขาไม่กลัว!
อันที่จริงเขาคาดหวังว่าหลินเสี่ยวจะปล่อยเขาออกไปและทําอะไรสนุกบ้าง หรือเพื่อรับอากาศบริสุทธิ์
‘วิ่งหน้าตั้งไปเลยถ้านายเอาชนะพวกมันไม่ได้ นายไม่จําเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับฉัน หากเราแยกจากกันนายสามารถมุ่งหน้าไปทางทิศใต้เลย เราจะพบกันอีกครั้งในตอนนั้น’ หลินเสี่ยวเขียนลงบนกระดาษ เมื่ออ่านเสร็จ เซี่ยตงพยักหน้าเห็นด้วย
ท้ายที่สุด พวกเขาอาจไม่สามารถเอาชนะซอมบี้ระดับห้าตัวนั้นได้ ด้วยการผนึกกําลัง แต่พวกเขาไม่ต้องการรออีกต่อไป พวกเขาไม่มีทาง เลือกอื่นนอกจากต้องต่อสู้อย่างหนักเท่าที่จะทําได้
เมื่อเซี่ยตงพร้อมหลินเสี่ยวก็ลากแขนของเขาจากนั้นทั้งคู่ก็หายไปจากพื้นที่เล็ก ๆ
เมื่อพวกเขาออกไป ทั้งสองคนก็เริ่มการได้เปรียบก่อน โดยเฉพาะหลินเสี่ยว เธอได้สแกนหาซอมบี้ระดับสามสองตัวนั้นก่อนที่จะออกมา และได้บอก เซี่ยตงเกี่ยวกับตําแหน่งของพวกมันและระยะห่างระหว่างศัตรูกับตัวเอง ดังนั้นพวกเขาจึงยิงปืนที่ถืออยู่ในมือทันทีที่ออกมา ส่งกระสุนบินไปที่หน้า ผากของซอมบี้ระดับสามสองตัวที่อยู่ไม่ไกล
ได้ยินเสียงปืนกลหลายนัดเมื่อมีร่างสองร่างแวบออกมาจากอากาศ
ซอมบี้ทั้งสามหยุดชั่วขณะเมื่อหลินเสี่ยวและเซี่ยตงปรากฏตัวขึ้น การหยุดชั่วคราวเพียงหนึ่งในสิบของวินาทีนั้นนานพอที่อดีตทหารหน่วยรบพิเศษที่มีประสบการณ์สองคนจะเข้าโจมตีเป้าหมายได้
ผู้นําซอมบี้ระดับห้าตอบสนองเร็วที่สุด มันคํารามออกมาดังๆ แล้วลอยพุ่งไปที่หลินเสี่ยวอย่างรวดเร็ว
ซอมบี้ระดับสามสองตัวเคลื่อนที่ช้ากว่าผู้นําของพวกมัน เมื่อถึงเวลาที่พวกมันคิดได้ว่าเกิดอะไรขึ้น กระสุนจมลงไปในหัวแล้ว
หลินเสี่ยวและเซี่ยตงจัดการลูกน้องของหัวหน้าซอมบี้ทั้งสองคนเรียบร้อย เมื่อปรากฏตัวออกมา
ซอมบี้ระดับห้าหันกลับไปมองที่ลูกน้องสองตัวที่ล้มลงกับพื้นเมื่อมันพุ่งเข้าใส่หลินเสี่ยว มันเพียงแค่เหลือบมองแต่ไม่ได้ให้ความสนใจมากเกินไปเป้าหมายที่ชัดเจนของมันคือหลินเสี่ยว
หลังจากยิงซอมบี้ระดับสามสองตัวนั้นแล้ว หลินเสี่ยวกับหันปืนยิงใส่ซอมบี้ ระดับห้าทันที อย่างไรก็ตามซอมบี้ระดับห้านั้นเร็วมากจนเธอไม่สามารถจัด ารกับมันด้วยกระสุนได้
เธอตระหนักดีถึงสิ่งนั้น เพราะเธอเองก็สามารถมองเห็นวิถีกระสุนซึ่งไม่ได้ เร็วเกินไปแม้ในสายตาของเธอเอง
เมื่อเห็นว่าซอมบี้ระดับห้าไม่ได้กังวลกับกระสุนอย่างจริงจังและแค่บินมาที่ เธออย่างดุร้าย หลินเสี่ยวโยนปืนทิ้งไปแล้วสะบัดเล็บสีดําเข้มของเธอออกมา
ขณะซอมบี้กระโดดขึ้นสูงไปบนอากาศและพุ่งบินลงมาที่เธอ ทันใดนั้นเธอก็ย่อขาแล้วเอนตัวไปข้างหลังหลบกรงเล็บของซอมบี้ที่ฟาดเข้าใส่เธอ
ขณะที่เธอกําลังหมุนไปข้างหลังกรงเล็บของเธอเหวี่ยงไปที่หน้าอกของซอมบี้ ระดับห้า
ทั้งสองคนแยกจากกันหลังจากปะทะกันครั้งแรก หลินเสี่ยวโค้งตัวไปบนพื้น จากนั้นเด้งตัวกลับขึ้นมาทันที จ้องไปที่ผู้นําซอมบี้ที่ถอยหลังกลับอย่างระมัดระวังเช่นกัน เธอเห็นว่ามีบาดแผลลึกมากสี่แห่งที่หน้าอกของมัน ดูคล้ายบาดแผลที่เกิดจากดาบ
‘เอ๊ะ? นั่น……’ หลินเสี่ยวพึมพําในหัวของเธอขณะที่จ้องที่บาดแผล
การแสดงออกในใบหน้าของผู้นําซอมบี้นั้นแข็งกระด้างขณะที่มันก้มหัวลงอย่างอยากรู้อยากเห็นเพื่อตรวจดูหน้าอกของมัน และพบว่าผิวหนังกันกระสุนของมันได้รับบาดเจ็บจากซอมบี้ตัวอื่นซึ่งอ่อนแอกว่าตัวมันเอง
มันเฝ้าดูเลือดสีดําและเหนียวของตัวเองที่ไหลออกมาจากบาดแผลขนาดไม่ เท่ากันทั้งสี่ มันไม่รู้สึกเจ็บปวด แต่รู้สึกคั่งแค้น
มันเงยหน้าขึ้นและเบิกตากว้าง ง้างคิ้วและแยกฟันเพื่อเปล่งเสียงคํารามลึก และแปลกประหลาดมาที่หลินเสี่ยวเธอได้ยินและเข้าใจว่ามันหมายถึงอะไร เธออดไม่ได้ที่จะอยากหัวเราะ
เธอได้ยินผู้นําซอมบี้พูดว่า ‘แกกล้าข่วนฉันได้ยังไง! ฉันจะกัดแกให้ตาย!’
มันเป็นผู้นำซอมบี้ แต่จริงๆแล้วมันมีความคิดแบบเด็กๆ
‘แล้วตอนนี้นายอยากจะกัดฉันให้ตายจริงไหม? แล้วนายทําอะไรอยู่ล่ะ?’ หลินเสี่ยวพูดเงียบๆ
เธอไม่ส่งเสียงใด ๆ แต่มีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้า รอยยิ้มเย้ยหยันในดวงตาของ เธอนั้นค่อนข้างชัดเจน และผู้นาซอมบี้ก็ฉลาดพอที่จะเข้าใจมั่น ดังนั้น มันยิ่ง โกรธแค้นและคํารามก้องไปที่หลินเสี่ยว
หลังจากนั้น มันก็พุ่งเข้าหาหลินเสี่ยวอีกครั้ง และเช็ดหน้าอกของตัวเอง ด้วยกรงเล็บในขณะเดียวกัน ด้วยเหตุนี้บาดแผลสองสามแห่งจึงหยุดเลือด ไหลทันที และถูกปกคลุมด้วยน้ําค้างแข็งบาง ๆ
‘มันรู้วิธีหยุดบาดแผลไม่ให้เลือดไหลด้วยพลังของมัน’ หลินเสี่ยวคิด
จากนั้นผู้นาซอมบี้พุ่งเข้าใส่เธอด้วยความเร็วที่อย่างเหลือเชื่อพร้อมกับเจตนา ฆ่าที่รุนแรง กลิ่นอายที่แข็งแกร่งและชุดกริชน้ําแข็งบิน
‘นี่มันแย่แล้ว!’ หลินเสี่ยวพูดในหัวของเธอเมื่อเธอเห็นมีดสั้นน้ําแข็งที่พุ่งเข้า หาเธอจากทุกทิศทาง เธอส่งสัญญาณมือให้เชี่ยตงทันที ซึ่งเฝ้าดูการต่อสู้อย่าง เงียบ ๆ จากนั้นก็หันกลับไปที่ป่าด้านข้าง
บทที่ 61 : การต่อสู้ที่รุนแรงในปา
อย่างที่หลินเสี่ยวคิดซอมบี้ระดับห้าตัวนี้ไม่เพียง แต่แข็งแกร่งทางร่างกายเท่านั้น แต่มีพลังวิเศษเช่นกัน ไม่น่าแปลกใจที่มนุษย์ผู้มีพลังวิเศษระดับห้าไม่มีใครเทียบได้กับซอมบี้ในระดับนี้ เพราะการโจมตีทางกายภาพโดยเฉลี่ยแทบจะ ไม่สามารถทําร้ายพวกมันได้!
คราวนี้หลินเสี่ยว จะไม่สามารถทําอันตรายใด ๆ กับผู้นําซอมบี้ระดับห้าได้ หากเล็บของเธอไม่ได้อัพเกรดเพื่อปล่อยใบพัดมีดอันแหลมคมลอยไปในอากาศ
หลังจากบอกให้เซี่ยตงถอยโดยใช้สัญญาณมือ หลินเสี่ยวหันหลังและกระโดดหนี ในช่วงเวลาต่อมาใบมีดน้ําแข็งขนาดกว้างเท่าฝ่ามือปักลงที่พื้นพร้อม กับคลื่นลมเย็น แต่ไม่ละลายในทันที
ใบมีดน้ําแข็งที่สร้างขึ้นโดยมนุษย์ผู้มีพลังวิเศษระดับห้าไม่สามารถ แทงลงไปที่พื้นได้ แต่จะแตกเป็นชิ้น ๆ เมื่อตกกระทบกับพื้นเท่านั้น อย่างไรก็ตาม ใบมีดน้ําแข็งของซอมบี้ระดับห้านี้สามารถฟันลงไปที่พื้นได้ แม้ว่ามัน จะไม่ลึกมาก มันแสดงให้เห็นถึงพลังของมัน
ดังนั้น หลินเสี่ยวจึงหันหลังและวิ่งทันที นอกจากนี้ เธอยังพยายามดึงหลอกล่อผู้นาซอมบี้ออกไปและปล่อยให้เซี่ยตงวิ่งหนีได้ ในกรณีที่มันเสียอารมณ์ และตัดสินใจระบายความโกรธใส่เขา
ผู้นําซอมบี้เร่งไล่ตามเธอทันที เมื่อเห็นใบมีดน้ําแข็งของมันพลาดเป้า
หลินเสี่ยวไม่ตื่นตระหนกภายใต้แรงกดดันอันยิ่งใหญ่ที่ได้รับจากผู้นําซอมบี้ แต่เธอกลับเพิ่มความเร็วและวิ่งเข้าปาอย่างใจเย็น ดูเหมือนเธอจะไม่น่าเชื่อถือ เล็กน้อยตามปกติ แต่ทุกครั้งที่มีการกระทําที่จริงจังจิตใจของเธอจะชัดเจนและ มีเหตุผล โดยไม่ให้โอกาสเธอได้ตื่นตระหนก
หลินเสี่ยวได้รับคุณภาพทางจิตใจที่ดีจากการฝึกฝนในกองทัพ และมันกลายเป็นส่วนหนึ่งของสัญชาตญาณของเธอ ยิ่งสถานการณ์อันตรายมากเท่าไหร่ เธอก็จะสงบลงเท่านั้น
สัมผัสได้ถึงผู้นาซอมบี้ที่ไล่ตามเธอเหมือนเสือชีต้า เธอวิ่งไปยังพื้นที่ที่มีอุปสรรคมากขึ้นโดยตั้งใจ ป่าไม้เช่นเดียวกับสถานที่ที่มีหญ้าสูงและแนวหินรวมอยู่ ในเส้นทางหลบหนีของเธอ แม้ว่าเธอจะเลือกพื้นที่ที่ยากลําบากเหล่านี้โดยเฉพาะ ไม่มีอะไรขัดขวางเธอได้เลย ในทางตรงกันข้ามเธอวิ่งอย่างรวดเร็วและ รวดเร็วเหมือนหนู และดูเหมือนจะสนุกกับมันมาก
ผู้นําซอมบี้ที่ไล่ตามหลินเสี่ยวสายตาของมันถูกปิดกั้นโดยป่าไม้และหญ้าโดย รอบ และเพราะมันโกรธมากในตอนนี้ มันไม่ได้มุ่งเน้นที่จะรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวของเธอ
เมื่อมันเข้ามาในพื้นที่ปา มันก่อให้เกิดคลื่นลมเยือกแข็งและใบมีดน้ําแข็งกวาดไปทั่วป่าโดยรอบ
มนุษย์ธรรมดาคงไม่กล้าเข้าไปในปา แต่ซอมบี้ไม่กลัวอันตรายที่อาจเกิดขึ้นในนั้น เพราะสิ่งเหล่านี้แทบจะไม่เป็นอันตรายต่อพวกมันเลย
ก่อนเข้าป่า ผู้นซอมบี้กําลังเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงมาก แต่มันช้าลงถึง สามสิบเปอร์เซ็นต์ทันทีที่ทําได้ ขณะที่สิ่งกีดขวางรอบข้างปิดกั้นสายตาของมัน จากนั้นสัมผัสได้ว่าหลินเสี่ยวกําลังวิ่งไปไกลขึ้นเรื่อย ๆ ดังนั้นมันจึงรู้สึกกังวล
อย่างไรก็ตาม มันรู้วิธีแก้ปัญหาของตัวเอง ซึ่งคือการกระโดดขึ้นไปอยู่บนที่สูง มันกระโดดขึ้นไปบนยอดไม้สูง จากนั้นก็ยืนขึ้นและพบทิศทางที่หลินเสี่ยวกําลังเคลื่อนเข้าไป หลังจากนั้นมันก็กระโดดขึ้นไปบนต้นไม้อีกต้นอย่างรวดเร็วเหมือนลิง
หลินเสี่ยวสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของผู้นาซอมบี้ เธอจึงหันกลับไปมองมัน จากนั้นเธอก็พบว่าผู้นาซอมบี้ปีนขึ้นไปบนต้นไม้ ซึ่งหมายความว่าสถานการณ์เริ่มพลิกผันกับเธอ
เธอไม่หยุด แต่ยังคงวิ่งต่อไป เมื่อเธอวิ่งผ่านก้อนหินขนาดใหญ่ จู่ๆเธอก็หยุดหมุนหันกลับมา และบิดร่างของเธอแล้วหมุนไปอีกด้านหนึ่ง
ตามเสียงที่ดังขึ้นเรื่อย ๆ หนามน้ําแข็งขนาดเล็กก็สาดเข้าใส่อย่างดุเดือดที่หลินเสี่ยว เมื่อครู่หนามน้ําแข็งหนาเท่านิ้วตกลงบนพื้นและก้อนหิน โดนหินแตกเป็นชิ้น ๆ ส่วนที่เหลือแทงลงไปที่พื้น
หลินเสี่ยวเหลือบมองหนามน้ําแข็งเหล่านั้นอย่างรวดเร็วก่อนที่เธอจะหันหลัง และวิ่งต่อไป หนามน้ําแข็งเหล่านั้นจะไม่สร้างความเจ็บปวดให้กับเธอ แต่จะแทงลึกเข้าไปในร่างกายของเธอ เธอไม่ต้องการหลุมลึกนับสิบในร่างกายที่แตกสลายไปแล้ว เพราะเธอจะดูน่าเกลียดมากแบบนั้น! นอกจากนี้หลุมเห ล่านั้นจะไม่สามารถรักษาได้! เธอขี้เหร่พอแล้ว และถ้าเธอขี้เหร่กว่านี้ อันที่จริงเธอไม่นึกถึงผลเสียใดๆ ของการทําตัวน่าเกลียด
เนื่องจากตอนนี้เธอกลายเป็นซอมบี้ที่ดูน่ากลัว เธอคงหาใครแต่งงานกับ เธอไม่ได้ใช่ไหม? ใครจะกล้าแต่งงานกับเธอ? เธอควรจะได้สามีซอมบี้หรือ ไม่? เธอไม่คิดอย่างนั้น! เธอมีรสนิยมที่ดีกว่านั้น!
แม้ในช่วงเวลาที่อันตรายเช่นนี้ หลินเสี่ยวสามารถนึกถึงคําถามที่น่าเบื่อเช่น การแต่งงานกับใครสักคนได้อีก ถ้าผู้นําซอมบี้ที่ไล่ตามเธอมารู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ มันคงจะโกรธมากแน่ ๆ
เธอกลิ้งไปบนพื้นอีกครั้งเพื่อหลบการโจมตี เมื่อเธอยืนขึ้นเธอก็ได้ยินเสียงดัง จากเหนือหัวของเธอ ดังนั้น เธอจึงนั่งยองๆโดยไม่ได้แม้แต่จะเหลือบมองว่า เสียงดังมาจากไหน
ทันทีที่เธองอเอว ผู้นําซอมบี้กระโดดข้ามหัวของเธอไป แต่สูงกว่าเธอ เล็กน้อย กรงเล็บของมันไม่สามารถสัมผัสหัวของหลินเสี่ยวได้ คว้าได้เพียงอากาศเท่านั้น
“อ๊ากกกส์!” ล้มเหลวในการจู่โจมเป้าหมายอีกครั้ง ผู้นําซอมบี้ พลิกตัวขึ้นไปในอากาศก่อนที่จะร่อนลงสู่พื้น จากนั้นปล่อยคลื่นความโกรธเกรี้ยวออกมาเป็นเสียงคํารามใส่เธอ
หลินเสี่ยวมองไปที่หน้าอกของมันและพบว่าบาดแผลสองสามอันที่เกิดจากเธอได้ถูกน้ําแข็งสีขาวฉาบไว้
‘บ้าเอ้ย! มันรู้วิธีแต่งบาดแผลด้วยซ้ำ! ‘
เมื่อถึงจุดนั้นผู้นําซอมบี้ก็ตระหนักว่าเสียงคํารามของมันใช้ไม่ได้ผลกับหลินเสี่ยว และนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เกิดขึ้น ผู้นําซอมบี้สามารถควบคุมซอมบี้ระดับล่างอื่น ๆ ได้ แต่ก็คิดไม่ออกว่าทําไมคนนี้ถึงเพิกเฉยต่อเสียงของมันได้
จากความรู้สึกของเธอที่ผู้นาซอมบี้สัมผัสได้ มันเชื่อเสมอว่าเธอเป็นเพียงระดับสาม และยังไม่ถึงระดับสี่ด้วยซ้ํา ดังนั้น สถานการณ์ของความสามารถในการควบคุมซอมบี้ระดับสามอื่น ๆ ยกเว้นเธอทําให้มันหงุดหงิดมากทีเดียว
ด้วยเหตุนี้มันจึงไล่ล่าเธอและพยายามเอาชนะเธอด้วยความรุนแรง แต่ที่น่าแปลกใจคือเธอวิ่งเก่งเกินไป
ในความเป็นจริง มันไม่สนใจอีกแล้วที่เธอได้ฉกเหยื่อของมัน มันยังคงไล่ ตามเธอเป็นหลักเพราะต้องการให้ซอมบี้ระดับล่างนี้อยู่ภายใต้การควบคุมของมัน มันรู้สึกอึดอัดมากเมื่อไม่สามารถทําเช่นนั้นได้
ในขณะเดียวกัน เมื่อเริ่มตกเป็นเป้าหมายของผู้นําซอมบี้ตัวนี้ หลินเสี่ยวพยายามหาทางหนีจากมัน
ตามที่คาดไว้เธอต่ำกว่าผู้นาซอมบี้ในด้านระดับ เพราะมันสามารถปีนต้นไม้ และกระโดดไปมาระหว่างยอดไม้ในระยะไกลได้ หลินเสี่ยวไม่คิดว่าเธอจะทําได้ เช่นเดียวกับมัน เพราะความสามารถในการกระโดดของเธอไม่ดีเท่ากับความสามารถในการวิ่งของเธอ
ดังนั้น เมื่อเธอเห็นว่าผู้นําซอมบี้กระโจนไปมาระหว่างยอดไม้ เธอรู้ว่าเธอไม่ สามารถหนีจากมันได้
ผู้นําซอมบี้ระดับห้านั้นยากที่จะรับมืออย่างแท้จริง!
ในขณะนั้น ผู้นซอมบี้หายวิบไปมาในอากาศและพุ่งเข้าใส่เธอ
เธอจ้องมองมันตลอดเวลา เมื่อเห็นมันพุ่งเข้าหาเธออย่างฉับพลัน เธอก้าวถอยหลังทันทีพร้อมกับกอดอกต่อหน้าเพื่อปกป้องตัวเอง จากนั้นเธอรู้ สึกได้ถึงแรงกระแทกจากแขนของเธอพร้อมกับกลิ่นอายที่รุนแรง
ผู้นําซอมบี้ฟาดกรงเล็บตรงที่มือของเธอ
ขณะที่กรงเล็บของผู้นําซอมบี้ตบที่มือของเธอ เธอหยุดก้าวถอยหลังแล้วบิดเอวทันที หมุนร่างกายส่วนบนของเธอเพื่อลากไปด้านข้าง หลังจากนั้น เธอก็ยกเท้าเตะท้องของมัน
ผู้นําซอมบี้ไม่ได้เตะเธออย่างจริงจัง ดังนั้นเธอเตะเข้าที่ท้องของมันอย่างแรง ในวินาทีถัดไป มันถูกส่งลอยกลับไป
