ตอนที่ 827 ขมเป็นยาหวานเป็นคุณ (47)
อวี๋กานกานมองเขาด้วยความตกใจ
ชายหนุ่มทาบทับร่างของเธอ ยกมือเธอขึ้นไว้เหนือศีรษะแล้วจับกดเอาไว้ ท่าทางนี้ช่างดุดันและเอาแต่ใจ โดยกักขังเธอไว้ใต้ร่างเขาอย่างแน่นหนา
เธอค่อยๆ เบิกตากว้างมองเขาแล้วเอ่ยถาม “จะทำอะไร”
ฟังจือหันยกมืออีกข้างที่ว่างขึ้นสูง…
อวี๋กานกานเบิกตากว้างและจ้องมาที่เขาอย่างประหม่า เป็นไปได้ไหมที่เขาโกรธจนอยากชกใครสักคน
ถ้าเขากล้าลงไม้ลงมือจริงๆ ไม่ว่าเขาจะเคยดีกับเธอมากแค่ไหน เธอก็ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป
ชายหนุ่มยกมือขึ้นสูงแต่กลับปล่อยลงมาแล้วดีดหน้าผากเธอแผ่วเบา แล้วเอียงศีรษะแนบชิดข้างหูเธอเล็กน้อย แล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ “คุณรู้หรือเปล่าว่าเฉียนต้าเซิงอันตรายมากแค่ไหน”
อวี๋กานกานมองเขาด้วยแววตาสับสน
คนแก่คนหนึ่งอาจมีความอันตรายได้ แต่เรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว ต่อให้อันตรายมากกว่านี้อีก แต่ตอนนี้เธอก็ปลอดภัยดีแล้ว
แต่เธอคิดว่าเรื่องเล็กๆ น้อยๆ แต่ฟังจือหันกลับทำให้เป็นเรื่องใหญ่ และเธอก็ได้ยินความกลัวในเสียงของชายหนุ่มด้วย ความกลัวนี้มาจากความกังวลเกี่ยวกับเธอ
อวี๋กานกานคิดได้ แล้วก็ยอมรับผิดอย่างตรงไปตรงมา “ฉันคิดว่ามีพี่บอดี้การ์ดอยู่แล้ว แล้วคุณก็กำลังรีบกลับมา ฉันก็เลย…”
ฟังจือหันยังคงเย็นชา
เฉียนต้าเซิงเป็นชื่อที่คุ้นเคยเป็นอย่างดี แต่สำหรับคนแปลกหน้าคนอื่น ไม่มีใครรู้ว่าเขามีอันตรายมากแค่ไหน
อาจไม่มีใครเข้าใจความกังวลและความวิตกกังวลของเขาในขณะนั้น
ถ้าสมมติ
ถ้าสมมติว่า…
ถ้าสมมติว่าท้ายที่สุดไม่มีใครสามารถคุ้มครองได้แม้กระทั่งสิ่งศักดิ์สิทธิ์
เขาคิดไม่ถึงว่าเธอจะเจอเฉียนต้าเซิงแล้วพาเขากลับบ้าน
อวี๋กานกานยื่นแขนโอบรอบคอฟังจือหันเอาไว้ “แหะๆๆ ต่อไปนี้ฉันจะไม่ทำอีกแล้ว จะไม่ทำอีกแล้วค่ะ…”
เธอรับปาก แต่ฟังจือหันไม่อยากเชื่อเลยสักนิด
เขารู้นิสัยและใจคอของเธอเป็นอย่างดี
ฟังจือหันค่อยๆ กัดริมฝีปากที่แดงก่ำและอ่อนนุ่มของเธอ อวี๋กานกานกลืนความเจ็บปวดและจ้องไปที่ ฟังจือหัน ฟังจือหันไม่สงสารและอ่อนโยนกับเธอเลยสักนิด แถมยังพูดอย่างเย็นชาและเข้มงวด “พูดกับผมให้มันดีๆ หน่อย”
“แล้วฉันพูดไม่ดีตรงไหน” อวี๋กานกานบ่นอย่างไม่พอใจ แต่กลับยกมือขึ้นสาบาน “ฉันสัญญากับคุณ แค่ครั้งนี้ครั้งเดียว ต่อไปจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วค่ะ ต่อไปไม่ว่าจะเจอเรื่องอันตรายมากแค่ไหน ฉันจะนึกถึงชีวิตเป็นอันดับแรก แล้วค่อยติดต่อคุณ”
“ต้องอยู่ห่างๆ บุคคลอันตรายด้วย”
“อืม แน่นอนค่ะ”
เมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้หัวเราะทำเป็นเล่นอีก ฟังจือหันจึงปล่อยเธอทันที แล้วขยับเข้าไปกดจูบริมฝีปากของเธอ เริ่มที่ละเมียดชิมก่อน จากนั้นจึงเปิดปากเธออย่างรุนแรง
สายตาของอวี๋กานกานช่างเย้ายวน ครางเสียงแผ่วเบา
แล้วชายหนุ่มก็ค่อยๆ ไม่พอเพียงแค่จูบ เขาเลื่อนจูบไปที่ข้างหู มือไม้ก็เลื้อยลงมาเรื่อยๆ…
ทันใดนั้น เธอก็ร้องออกมาเบาๆ ด้วยความเจ็บปวด
“ฟังจือหัน…”
“หืม” ฟังจือหันยังไม่หยุดการกระทำ
“เจ็บ!”
ฟังจือหันคลายแรงกดเธอทันทีโดยสัญชาติญาณ อวี๋กานกานเอามือดันแผ่นอกหนาเอาไว้ ฟังจือหันจึงถือโอกาสกอดแล้วพลิกกายให้เธออยู่ข้างบนส่วนเขาอยู่ข้างล่างแทน
เมื่อเป็นฝ่ายได้เปรียบ อวี๋กานกานจึงเปลี่ยนท่าที
เธอใช้สองมือดึงคอเสื้อเขา แล้วเอ่ยด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง “ฉันทำขนาดนี้ก็เพราะใคร คุณไม่ซึ้งน้ำใจไม่ว่า แต่คุณยังจะมาดุฉันอีก”
“ผมดุคุณตรงไหน” เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นห่วงเธอ
ตอนที่ 828 ขมเป็นยาหวานเป็นคุณ (48)
“คุณก็เลยเมินฉันอย่างนั้นเหรอ” อวี๋กานกานนั่งคร่อมเอวเขา แล้วกล่าวอย่างโกรธเคือง
ฟังจือหันวางมือไว้บนเอวของเธอ แล้วเอ่ยทุ่มเสียงแหบต่ำราวกับคนเมาไวน์แดง “ผมเมินคุณ แต่ผมกลับทรมานใจมากกว่า”
อวี๋กานกานกลั้นขำ แล้วรีบตีหน้านิ่ง “ไม่ต้องมาตัดพ้อฉันเลย…พี่สาวจะทำให้นายรู้เองว่าผลของการเมินพี่มันเป็นยังไง”
มือของเธอกระชากเสื้อเขาขึ้นมา “เป็นเด็กดีเชื่อฟังฉัน แล้วอย่าขยับ”
ฟังจือหันนอนลงอย่างเชื่อฟัง จ้องไปในแววตาเธอลึกซึ้งโดยไม่ขยับเขยื้อน “ได้ ผมตามใจคุณ”
อวี๋กานกานเลียนแบบท่าทางของเขาเมื่อครู่นี้ โดยการกัดริมฝีปากเขาบ้าง จากนั้นจึงไล้จูบไปทั่ว ตั้งแต่ริมฝีปาก ใบหู ลำคอ แล้วเลื่อนต่ำลงมาเรื่อยๆ…
ใบหน้างดงามหมดจด เอ่ยด้วยน้ำเสียงยั่วยวน “วันนี้ฉันจะออนท็อปเอง”
ฟังจือหันยกยิ้มมุมปาก น้ำเสียงเจือปนความหลงใหล “คุณแน่ใจนะว่าจะขึ้นให้”
“ไม่ได้เหรอ”
อวี๋กานกาน “…”
ตะวันยอแสงผ่านผ้าม่านเข้ามายังในห้อง
วันนี้อวี๋กานกานตื่นขึ้นมา ช่วงล่างของเธอรู้สึกปวดระบมจนทนไม่ไหว เมื่อคืนฟังจือหันดุดันและร้อนแรงมาก แถมยังบอกอีกว่าชีวิตนี้หากต้องตายก็ขอตายคาอกเธอ
หากเธอไม่ขอร้องอ้อนวอนเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนระโหย เกรงว่าคงคิดที่จะขยับไม่หยุดจริงๆ
เมื่อทานอาหารเช้าเรียบร้อยแล้ว อวี๋กานกานคิดจะเข้าไปนอนต่อ แต่กู้เนี่ยนดันมาพอดี
เมื่อเข้ามาในห้อง สายตาก็สอดส่องไปทั่ว พอหาไม่เจอ เขาก็เลยถามอวี๋กานกานไปตามตรง “พี่เขยล่ะ”
“ไปทำงานแล้ว” อวี๋กานกานตอบอย่างไม่สบอารมณ์นัก ยังจะถามหาพี่เขยอีก เจ้าเด็กคนนี้ไม่เคยเรียกเธอว่าพี่สักแอะ แต่กลับไปเรียกฟังจือหันว่าพี่เขย โดยไม่คิดว่าตัวเองเป็นคนนอกเลยสักนิด
“คือว่า…คืนนี้ผมมาชวนคุณกับพี่เขยไปทานข้าวด้วย”
“นายชวนพวกฉันไปทานข้าวเนี่ยนะ” พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตกแล้วเหรอ ช่วงนี้ถึงได้มาชวนไปกินข้าวทุกวี่วัน
กู้เนี่ยนยังคงเอ่ยชื่นชม “พี่เขยเก่งจริงๆ ไม่รู้ว่าเขาไปพูดอะไรกับคุณพ่อ คุณพ่อถึงได้ยอมลองพิจารณาอีกครั้ง เป็นไปได้ว่าผมอาจได้อยู่ที่นี่ต่อ”
นี่กลายเป็นแฟนคลับฟังจือหันไปแล้วหรือ เขาลืมไปหมดแล้วเหรอว่าเคยบอกเธอว่าฟังจือหันนั้นไม่น่าเชื่อถือเพียงใด อวี๋กานกานจึงกลอกตาขาวใส่เขา
ไม่อยากสนใจเขาเลยสักนิด
แต่ฟังจือหันไม่ใช่แค่ช่วยเขา แต่เป็นเพราะเธอคุยกับกู้เชินแล้ว กู้เชินถึงได้ยอมพิจารณาอีกครั้ง
เจ้าเด็กนี่ ใจจืดใจดำ จำได้แค่บุญคุณของฟังจือหัน ก็ไม่ควรดีกับเขา
ดูเหมือนกู้เนี่ยนจะเช็กตารางงานของอวี๋กานกานมาแล้ว ขอแค่อวี๋กานกานหยุดพักเขาก็จะเข้ามาหา แล้วมาทีหนึ่งก็ไม่ไปง่ายๆ
แรกเริ่มอวี๋กานกานก็ไล่เขาไป “ทำไมนายถึงไม่ไปเที่ยวเล่นกับเพื่อนๆ ล่ะ”
กู้เนี่ยนตอบเธออย่างน่าสงสาร “ผมโตที่เมืองนอก จะมีเพื่อนอยู่ที่นี่ได้ไง รอผมได้อยู่เรียนที่จีนก่อน ผมถึงจะได้รู้จักเพื่อนใหม่ที่โรงเรียน”
จากนั้นอวี๋กานกานก็ได้แต่ตามใจเขา
สิ่งที่เธอควรทำก็ทำไปหมดแล้ว อีกอย่างเขาก็อยู่บ้านเล่นเกมส์ อ่านหนังสือ กินข้าวเสร็จแล้วก็กลับไป
วันนี้กู้เนี่ยนก็ทำเหมือนปกติ จึงอาศัยเล่นที่บ้านอวี๋กานกาน
