ขอรัองล่ะครับ…คิดจะจีบผมทั้งทีอย่าใช้กำลังกันเลยนะมันเจ็บ!!! – ตอนที่ 21

ตอนที่ 21 เสียงกรีดร้องโหยหวน 

หัวหน้าผมแดงเลือกไม่ยอมรับความจริงมันส่ายหน้าปฏิเสธสุดฤทธิ์หากไอรีนเป็นคนบอกกล่าวมันคงเชื่อถือไม่กล้าต่อปากต่อแต่ไม่ใช่สำหรับทราเวียร์

ไม่ใช่สำหรับชายหนุ่มตรงหน้าต่อให้ครุ่นคิดยังไงมันก็ยอมรับความจริงตรงหน้าไม่ได้เด็ดขาด

ทั้งยังเลือกปฏิเสธหัวชนฝา

…‘ไม่มีทางที่ฉันจะกลัวมันเพ้อเจ้อที่สุด!’

“…” หัวหน้าผมแดงส่ายหน้า

“เอาที่ไหนมาพูด!”

“หากไม่ใช่ความกลัวแล้วมันจะเป็นอะไรได้ละครับ”

“เหงื่อออกทั่วทั้งตัวร่างเนื้อสั่นสะท้านไปหมดกระทั่งแววตายังกลอกไปมาไม่มีสบสายตาผม”

“ไอ้อาการแบบนี้”

“คุณคิดว่ามันเป็นอาการแบบไหนละครับ?”

“…” นิ่งเงียบไปเลย

หัวหน้าผมแดงนิ่งเงียบไม่กล้าเปิดปากตอบคำถามไม่ใช่ว่ามันตอบคำถามไม่ได้แต่เพราะตอบได้ต่างหาก

เพราะตอบได้ถึงไม่ยอมตอบ

…‘ฉันคนนี้’

“…” มันกัดปากตัวเองแน่นจนเลือดแทบไหล

มันคือความกลัวความกลัวที่ยากจะยอมรับแม้จะพยายามบ่ายเบี่ยงยังไงแต่ร่างกายย่อมแสดงออกอย่างซื่อตรง

ยิ่งชายหนุ่มสวมแว่นอธิบายชัดเจนเจาะลึกตรงเข้าประเด็นบ่งบอกให้รับรู้ถึงสภาพร่างกายตัวเอง

มันยิ่งยากจะปฏิเสธสิ่งที่เกิดขึ้น

“กลัวเหรอ”

“ฉัน…”

…‘ฉันกลัว!’

…‘ฉันเนี่ยนะที่กลัว!’

…‘กลัวมันเหรอฉันคนนี้กลัวมัน!’

…‘เป็นไปไม่ได้เป็นไปไม่ได้เด็ดขาดฉันไม่มีทาง!—’

“…” เพียงเสี้ยววินาทีเดียวเท่านั้น

เพียงแค่เสี้ยววินาทีเดียวที่มันเผลอสบสายตาอีกฝ่ายเผลอจดจ้องมองลึกเข้าไปในแววตาชายหนุ่มสวมแว่น

อาการแปลกประหลาดก็รุกเข้ากลืนกินห้วงสตินึกคิดทั้งหมดทำเอาร่างผมแดงนิ่งชะงักไปในทันที

ทราเวียร์ยิ้มหัวเราะเบาบาง

“…” เริ่มขั้นตอนเดินหน้าต่อ

“กลัวผมสินะครับ”

“กลัวผมคนนี้”

“กลัวในความไม่รู้”

“เพราะไม่รู้ถึงได้หวาดกลัว” ถ้อยคำยังกล่าวต่อ

ไม่ว่าเมื่อครู่ร่างกายหัวหน้าผมแดงจะตอบสนองยังไงจะตอบสนองแบบไหนเมื่อเจอถ้อยคำกระตุ้นถูกจุด

ท่วงท่าปวดหัวทรมานเสมือนคนปวดใกล้ตายก็หยุดลงทั้งยังหยุดลงอย่างสมบูรณ์แบบ

หยุดไปพร้อมกับห้วงสตินึกคิดแววตาที่เคยเต็มเปี่ยมไปด้วยอารมณ์มากมายแปรเปลี่ยนกลับมาราบเรียบว่างเปล่าเหมือนกับทราเวียร์

แต่ในความเหมือนก็ยังมีความต่างในบางจุดทั้งความต่างยังเป็นอะไรที่ยากจะนำมาเปรียบเทียบกันได้

หากจะให้อธิบายโดยรวมสรุปให้เข้าใจง่ายดายกระชับทุกเนื้อความย่อมบอกได้ว่าหัวหน้าผมแดงในตอนนี้

ได้กลายเป็นตุ๊กตาไร้จิตวิญญาณไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วมีชีวิตอยู่คล้ายคนตายเป็นคนตายแต่คล้ายคนมีชีวิตอยู่

นั่นแหละคือสภาพของเขาเป็นสภาพที่ร่างเนื้อปราศจากจิตวิญญาณอย่างแท้จริง

นอกเหนือจากขยับร่างกายไม่ได้ยังครุ่นคิดอะไรไม่ออกทั้งที่เมื่อครู่เรื่องราวมากมายไหลผ่านเข้ามาในหัวสมองไม่ขาดสายแต่ตอนนี้กับว่างเปล่าไปหมด

แน่นอนว่าความว่างเปล่าของมันในสายตาไอรีนเปรียบเสมือนกับคลื่นสงบก่อนพายุรุนแรงจะโหมกระหน่ำ

ทราเวียร์ยื่นมือเข้าไปเชิดคางขึ้น

“…” ทั้งสองแลกเปลี่ยนสายตาซึ่งกันและกัน

“ใช่แล้วละครับ”

“นั่นแหละดีมาก”

“…” พริบตาเดียวเท่านั้น

ประกายดำมืดในจิตใจพุ่งขึ้นมาจากส่วนลึกของจิตวิญญาณพร้อมทั้งเปิดเผยตัวระเบิดตัวเองอย่างบ้าคลั่ง

จิตใจดำมืดเริ่มกลืนกินสตินึกคิดกลืนกินรวดเร็วราวกับเปลวไฟร้อนแรงถูกโยนใส่กองใบไม้แห้ง

หัวหน้าผมแดงเริ่มกลับมาส่งเสียงอีกครั้ง

ทั้งยังเป็นน้ำเสียงโหยหวน

คล้ายจิตใจกำลังแตกสลาย

“อ๊าาาา”

…‘กลัว! กลัว! กลัว!’

…‘กลัว! กลัว!’

…‘กลัว!’

“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก!”

“อ๊ากกกกกกกกกก!”

“อ๊ากกกกกก!”

มันคือเสียงกรีดร้องโหยหวน

ซุ่มเสียงที่ถูกปลดปล่อยออกมาช่างทุกข์ทรมานเหนือล้ำจินตนาการใครหน้าไหนทั้งสิ้นไม่มีใครรับรู้ถึงต้นสายปลายกำเนิดของเสียงโหยหวนทุกข์ทรมานครั้งนี้

รู้เพียงแค่ว่าหากรับฟังมันเข้าไปเมื่อไหร่ต่อให้อยากลืมเลือนไม่อยากจดจำยังไงก็ไม่อาจต้านทาน

ต้องหวนจดจำมันไปชั่วชีวิต

“…” ขณะคนผู้หนึ่งกำลังพังทลายกลายเป็นบ้า

มีอีกหนึ่งกำลังหัวเราะเบาบางเฝ้าจับจ้องมองไม่ปล่อยผ่านจับจ้องมองทุกกระบวนการตั้งแต่ต้นจนจบ

ทราเวียร์พยักหน้าชอบใจ

“นั่นแหละครับ”

“คือความกลัว”

“ความกลัวที่มาจากรากฐานสัญชาตญาณดิบความกลัวที่เหนือกว่าหลักเหตุและผลจะหาคำตอบได้”

ทิ้งช่วงไปนานหลายนาทีก่อนซุ่มเสียงทั้งหมดจะจางหายพร้อมร่างหนึ่งนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น

มีลมหายใจเข้าออกแต่ปราศจากจิตใจ

“…” ทราเวียร์เดินขยับเข้าไปใกล้

ก่อนก้มหน้ามองมัน

“ดูคุณในตอนนี้สิครับ”

“ราวกับซากศพมีชีวิต”

“อยู่ก็เหมือนไม่อยู่”

“ตายก็เหมือนไม่ตาย”

“เป็นเพียงของเล่นพังทลายใช้งานใช้การไม่ได้”

“…นอกเหนือจากนั้นก็ไม่มีคุณค่าอะไรให้น่าจดใจ”

หากมันไม่เข้ามายุ่งวุ่นวายกับตนเรื่องแบบนี้ก็คงไม่เกิดขึ้นคงไม่ต้องมาพานพบเจอจุดจบเช่นนี้

ทราเวียร์ยิ้มเฉยเมยไม่มีอารมณ์เข้ามายุ่งเกี่ยว

…‘ถ้าจะโทษใครสักคนก็โทษตัวเองเถอะ’

“…”

“คิดจะทำอะไรต่อ?”

ไอรีนเดินมาอยู่เคียงข้างกายหล่อนถอนหายใจเหนื่อยหน่ายขณะจับจ้องมองหัวหน้าผมแดง

สภาพแตกสลายไม่ว่าจะมองมันกี่ครั้งก็ยังชวนให้รู้สึกหดหู่เหลือเกินแต่นั่นไม่ได้หมายความว่าหล่อนจะปล่อยผ่าน

ในเมื่อมันหาเรื่องใส่ตัวเองผลลัพธ์เฉกเช่นนี้ล้วนแล้วแต่สมเหตุสมผลทั้งนั้น

ทราเวียร์นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง

“…” ก่อนตอบกลับมา

“อยากจะเก็บกวาดอยู่เหมือนกันแต่”

“แต่?”

“ปล่อยเอาไว้ดีกว่า”

“พวกมันยังมีประโยชน์อยู่”

“สภาพจิตใจแตกสลายแบบนี้ยังมีประโยชน์อยู่อีกเหรอ?”

“มีสิมีมากด้วยสำหรับผมด้วย”

“…” ไอรีนขมวดคิ้วแน่น

หือออออ!!

“…” เป็นเสียงโทรศัพท์ของหัวหน้าผมแดง

ชายหนุ่มสวมแว่นเพียงเหลือบมองหนึ่งครั้งก่อนบอกให้ไอรีนหยิบมันขึ้นมาหยิบมาจากพื้นดิน

“หยิบโทรศัพท์มาให้ผมหน่อยครับ?”

“…นี่ค่ะ”

รายชื่อที่ปรากฎบนหน้าจอโทรศัพท์ทำเอารอยยิ้มฉีกกว้างขยับขยายมากขึ้นไปอีกหลายเท่าตัว

ทราเวียร์ยื่นหน้าจอโทรศัพท์ให้อีกฝ่ายดู

“ว้าว~ ดูสิครับ”

“ลูกพี่สุดที่รักของคุณโทรมาด้วยละ”

“ช่างเป็นลูกพี่ที่ดีเหลือเกิน”

และเมื่อเขากดรับสายจากอีกฝ่ายเสียงตวาดมากไปด้วยอารมณ์ก็ดังสวนออกมาทันที

ดังออกมาชนิดที่ว่ากดลดเสียงแทบไม่ทัน

“ผู้หญิงที่แกบอกอยู่ไหน?!”

“…” แววตาไอรีนหรี่ลง