ตอนที่ 636 ความสัมพันธ์ของอิ๋งจื่อจินกับซีซาร์ ลอเรนท์
ถ้าเอลิซาเบธไม่มีความสามารถจริงๆ ตอนนั้นคงไม่มีทางถูกนักวิจัยอันดับหนึ่งของเกอร์เวนเลือก
ระดับโลกขาดแคลนอะไรมากที่สุด
อัจฉริยะด้านวิทยาศาสตร์
จะตัดอนาคตอัจฉริยะอย่างอลิซาเบธเพียงเพราะบทความเดียวก็ไม่ได้หรือเปล่า
บรูเออร์แน่ใจว่า ขอแค่เขารับผิดชอบเรื่องซื้อบทความแต่เพียงผู้เดียวก็จะทำให้เอลิซาเบธกลายเป็นเหยื่อแทนได้
อย่างไรเสียนักวิจัยอันดับหนึ่งคนนั้นก็ไม่มีทางรู้รายละเอียดเรื่องราวทั้งหมด
ข้อมูลส่วนตัวของนักวิจัยอันดับหนึ่งถูกเก็บเป็นความลับอย่างแน่นหนายิ่งกว่าข้อมูลของเกอร์เวน
ไม่มีใครรู้ว่าเป็นหญิงหรือชาย ติดต่อไม่ได้
อิ๋งจื่อจินไม่มีทางเก่งถึงขั้นควบคุมนักวิจัยอันดับหนึ่งได้
ขอแค่นักวิจัยอันดับหนึ่งไปพูดกับเกอร์เวนหน่อย อิ๋งจื่อจินโทรหาเกอร์เวนมันจะสักเท่าไรกัน
จ็อบไม่พยักหน้าและไม่ส่ายหน้า แค่ถามว่า “คุณซื้อบทความของใครเหรอครับ ไปขอโทษชดใช้หรือยัง”
“ขอโทษแล้วครับ ต้องขอโทษแล้วแน่นอน” บรูเออร์รีบพูดขึ้น “แต่เธอจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุดให้ได้”
จ็อบขมวดคิ้วแน่นยิ่งกว่าเดิม “ผมถามว่าคุณซื้อบทความของใคร”
พอได้ยินแบบนี้บรูเออร์ก็แอบดีใจ
ถึงขั้นถามชื่อแล้ว ทางตระกูลจะต้องอยากหนุนหลังเขาแล้วแน่นอน
ผู้กุมอำนาจตระกูลลอเรนท์ออกหน้าด้วยตัวเอง ยังจะต้องกลัวอิ๋งจื่อจินไม่ยอมถอยให้อีกเหรอ
บรูเออร์รีบตอบทันที “เป็นแชมป์ไอเอสซีเมื่อปีที่แล้วครับ คนจีน ชื่ออิ๋งจื่อจิน”
เอลิซาเบธก็พูดด้วย “ใช่ค่ะ”
สีหน้าของจ็อบเปลี่ยนไปทันที แววตาเย็นชาลง “ผมขอถามอีกครั้ง ใครนะ”
“อิ๋งจื่อจินครับ” บรูเออร์พูดด้วยความมั่นใจ “คุณจ็อบครับ ผมไม่มีทางจำผิดแน่ คือคนจีนคนนั้นครับ”
ในที่สุดจ็อบก็หัวเราะ “ได้ พวกคุณอย่าเพิ่งทำอะไร ผมจะไปขอคำชี้แนะจากนายท่าน”
เขาหันตัวเดินไปที่ใจกลางคฤหาสน์
บรูเออร์ตื่นเต้นแบบที่ยากจะปิดบัง “ลูกพ่อ พ่อบอกแล้ว นายท่านต้องช่วยลูกแน่นอน”
คนเราก็ลำเอียงกันทั้งนั้น
ลูกหลานของตัวเองก็ย่อมเข้าข้างเป็นธรรมดา
คราวนี้อิ๋งจื่อจินต้องถูกบีบบังคับให้ยอมแน่
ในระหว่างที่ทั้งสองคนรออยู่นั้นก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นในห้องโถงใหญ่
เป็นโฮเซ่ ลอเรนท์
“โฮเซ่ นายคอยดูเถอะ” เอลิซาเบธเชิดคางขึ้น “อีกเดี๋ยวฉันก็จะได้กลับเข้าโปรเจ็กต์ทดลองแล้ว”
โฮเซ่แค่กวาดตามองเธอด้วยสายตาเย็นชา ไม่พูดอะไร เดินขึ้นชั้นบน
มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นอีกครั้ง
ครั้งนี้คนที่มาคือทีมคุ้มกัน รวมถึงจ็อบที่กลับมาอีกครั้ง
เอลิซาเบธดีใจมาก แต่ไม่แสดงออกทางสีหน้า
แม้แต่ทีมคุ้มกันยังออกโรงแล้ว แสดงให้เห็นว่านายท่านโมโหอิ๋งจื่อจินมาก
บรูเออร์เดินเข้าไป พยายามข่มความดีใจไว้ “คุณจ็อบ ผมรู้ว่าเธออยู่ที่ไหน ผมจะนำทางให้ครับ”
“นำทางเหรอ” จ็อบมองเขา “นำทางสู่ความตายของคุณเหรอ”
บรูเออร์อึ้ง ยังคิดไม่ทัน
เขาเห็นจ็อบหยิบคำสั่งที่ซีซาร์ลงนามด้วยตัวเองออกมาแล้วชูขึ้น
“นายท่านมีคำสั่ง…” เขาพูดเสียงดัง น้ำเสียงเย็นชา “นับแต่วันนี้เป็นต้นไป บรูเออร์ เอลิซาเบธ สองพ่อลูกคู่นี้จะไม่ใช่สมาชิกตระกูลลอเรนท์อีกต่อไป”
“นายท่านขับไล่พวกเขาออกจากตระกูล พร้อมทั้งยึดนามสกุลคืน”
รอยยิ้มบนใบหน้าบรูเออร์ชะงักทันที
เขาร้องออกมาอย่างไม่อยากเชื่อ “คุณจ็อบ!”
ทำไมเพียงชั่วพริบตาพวกเขาก็ถูกขับไล่ออกจากตระกูลลอเรนท์แล้วล่ะ
ทั้งยังถูกยึดนามสกุลคืนด้วย!
เรื่องที่ถูกยึดนามสกุลคืนก็เคยมีในประวัติศาสตร์ตระกูลลอเรนท์อยู่หรอก แต่ไม่มาก
มีแค่พวกที่ทำตัวเป็นกบฏถึงจะถูกลงโทษรุนแรงขนาดนี้
ไม่เพียงแต่จะถูกยึดนามสกุล ยังถูกยึดเกียรติยศต่างๆ และสถานะทางสังคมในยุโรป
หากเอลิซาเบธไม่มีนามสกุลลอเรนท์ เธอก็ไม่มีโอกาสแม้แต่จะได้เบียดเข้าวงการชนชั้นสูงของยุโรป
แบบนี้มันแย่ยิ่งกว่าฆ่าพวกเขาเสียอีก
เอลิซาเบธก็ไม่อยากเชื่อ ริมฝีปากสั่น “คุณจ็อบคะ นายท่านหมายความว่าไงคะ”
แค่บทความเดียว ทำไมมาถึงขั้นนี้ได้
จ็อบไม่อธิบายอะไรต่อพวกเขามาก กวักมือสั่งคนคุ้มกัน “โยนออกไปนอกคฤหาสน์ ห้ามให้เหยียบเข้ามาอีก”
“พวกคุณกินใช้ในตระกูลลอเรนท์ทั้งนั้น ไม่มีอะไรต้องหอบไป เสื้อผ้าที่อยู่บนตัวก็ถือว่านายท่านยกให้แล้วกัน”
เอลิซาเบธกับบรูเออร์อึ้งจนแน่นิ่ง เหงื่อออกท่วมชุด
ซีซาร์ออกคำสั่งด้วยตัวเอง พวกคนคุ้มกันไม่พูดพล่ามทำเพลง จับสองคนนั้นไว้
ไม่สนว่าพวกเขาจะขัดขืนอย่างไร ลากตัวพวกเขาออกไป
โฮเซ่พูดขึ้น “ก็บอกแล้วว่าอย่าให้เรื่องไปถึงนายท่าน มีแต่จะยิ่งแย่ลง”
ก็ไม่รู้ว่าสมองของสองพ่อลูกคู่นี้ทำมาจากอะไร
เอลิซาเบธใบหน้าแดงก่ำ รู้สึกแสบร้อน สีหน้าย่ำแย่
คราวนี้อย่าหวังจะได้พลิกฟื้นอีกเลย ดับอนาถอย่างสิ้นเชิงแล้ว
…
ใจกลางคฤหาสน์
ซีซาร์ก็โมโหมาก
เขาเม้มริมฝีปาก ดวงตาสีน้ำเงินเข้มดุดัน ความโกรธเพิ่มเป็นทวีคูณ
ถ้าไม่ใช่เพราะบรูเออร์กับเอลิซาเบธเป็นฝ่ายมาหาจ็อบเอง เขาก็ยังไม่รู้เรื่องนี้
“บอส มีคนคัดลอกบทความของบอส แถมยังเป็นคนในตระกูลลอเรนท์ ทำไมบอสไม่บอกผมล่ะ” ซีซาร์โทรหาอิ๋งจื่อจินทันที “แค่บอสบอกผมคำเดียวผมจะเขี่ยยัยนั่นให้กระเด็นเลย คนแบบนี้คู่ควรอยู่ในตระกูลลอเรนท์เหรอ”
เขาไม่ชอบคณิตศาสตร์กับฟิสิกส์แม้แต่น้อย และก็ไม่เคยสนใจข่าวคราวด้านนี้
ถ้าไม่ใช่เพราะอิ๋งจื่อจินกำลังวิจัยโปรเจ็กต์ยานอวกาศข้ามจักรวาล เขาก็ไม่มีทางรวบรวมรายชื่อสมาชิกรุ่นหลังของตระกูลลอเรนท์ให้เป็นการเฉพาะหรอก
ตอนอิ๋งจื่อจินรับสายเธอเพิ่งออกจากสนามบิน
เธอหาว พูดเสียงเนือย “สุดท้ายเธอจะเป็นยังไงก็ไม่เกี่ยวกับฉัน มันเป็นเรื่องในตระกูลของพวกนาย”
เอาบทความกลับมาได้แล้ว
เครือข่ายสีเทาในวงการวิชาการก็กำลังอยู่ในช่วงปฏิรูป
เอลิซาเบธเป็นแค่หนึ่งในคนที่ซื้อบทความ เมื่อเทียบกับทั้งเครือข่ายก็เล็กน้อยมาก
สาเหตุที่เธอบอกเกอร์เวนเป็นเพราะโปรเจ็กต์ยานอวกาศข้ามจักรวาลสำคัญมาก เธอไม่อยากให้มีข้อมูลรั่วไหล
ต่อให้เอลิซาเบธจะมีความรู้ความสามารถด้านฟิสิกส์มากเพียงใด เธอก็ไม่มีทางปล่อยให้คนที่มีประวัติทำผิดไปศูนย์ทดลองเป็นอันขาด
“ก็ได้ๆ” ซีซาร์จนปัญญา “บอส ถ้ามีอะไรให้ผมช่วยเหลือบอสบอกมาได้เลยนะ”
“มีอยู่เรื่อง” อิ๋งจื่อจินหยุดเล็กน้อย “อีกระยะหนึ่งฉันจะไปเจอกับนอร์ตันแล้ว ฉันเองก็ไม่รู้ว่าจะกลับมาเมื่อไร”
“นอร์ตันเหรอ” ซีซาร์ขมวดคิ้ว “บอสรู้แล้วเหรอว่าหมอนั่นอยู่ที่ไหน”
อิ๋งจื่อจินเล่าเรื่องเมืองแห่งโลกให้ซีซาร์ฟัง
“มีที่แบบนั้นด้วยเหรอ” ซีซาร์พูดเสียงขรึม “แต่พอบอสพูดแบบนี้ผมก็นึกถึงบางอย่างที่แปลกๆ ขึ้นมาได้”
“ผมเคยเล่าให้บอสฟังว่าก่อนหน้าผม ตระกูลลอเรนท์มีผู้กุมอำนาจที่โดดเด่นมากคนหนึ่ง”
อิ๋งจื่อจิน “อืม นายเคยบอก”
“เขาหายไปตอนอายุสามสิบ” ซีซาร์พูด “ไม่มีร่องรอยใดๆ ตอนนี้ผมสงสัยว่าเขาอาจจะถูกสำนักผู้วิเศษที่บอสเล่าชวนไปเมืองแห่งโลกหรือเปล่า”
อิ๋งจื่อจินหรี่ตาเล็กน้อย “มีความเป็นไปได้สูง”
มาตรฐานของสำนักผู้วิเศษในการรับอัจฉริยะระดับโลกคืออะไรกันแน่ เธอเคยถาม แต่ซีนายก็ไม่รู้
เมื่อเป็นแบบนี้ เกรงว่าเมืองแห่งโลกก็อาจจะมีคนที่เธอคุ้นเคย
ซีนายบอกว่าเมืองแห่งโลกหยุดรับพวกอัจฉริยะจากบนโลกไปเมื่อปลายศตวรรษที่สิบเก้า
แต่ตอนเธอมาบนโลกครั้งแรกก็ไม่เคยเจอคนของเมืองแห่งโลก
“บอส ผมจะตามบอสไปเมืองแห่งโลกด้วย” ซีซาร์พูดขึ้น “ไม่ได้เจอเจ้าบ้านอร์ตันนานแล้ว บอสว่าผมหล่อหรือมันหล่อกว่า”
“ไม่ใช่สเปกฉันทั้งคู่”
“…”
“เอาล่ะ เลิกเล่น” อิ๋งจื่อจินพูด “ถ้าจะไปเมืองแห่งโลกนายต้องเตรียมใจ”
แม้แต่เธอยังไม่กล้ายืนยันว่าตัวเองจะรอดกลับมาได้
ซีซาร์สีหน้าจริงจัง “แน่นอน”
หยุดเล็กน้อย เขาถามต่อ “บอส เดี๋ยวผมไปหาแล้วกัน บอสอยู่ไหน”
“บังเอิญพอดี เพิ่งถึงฟลอเรนซ์” อิ๋งจื่อจินตอบ “ฉันกำลังช่วยตามหาคน”
“ได้” ซีซาร์ตอบ “งั้นตอนเย็นเดี๋ยวผมเลี้ยงข้าวบอส”
อิ๋งจื่อจินจบการสนทนา เธอก้มหน้าถาม “ซีนาย เธอมีข้อมูลของสำนักผู้วิเศษไหม”
“ไม่มี ในเน็ตก็ไม่มีข้อมูลของสำนักผู้วิเศษ ห้ามดาวน์โหลด” ซีนายส่ายหน้า “แต่ฉันเล่าให้เธอฟังได้นะ สำนักผู้วิเศษมีผู้วิเศษทั้งหมดยี่สิบสองคน ผู้วิเศษเหล่านี้มีความสามารถพิเศษที่เหนือกว่าคนธรรมดาทั่วไป น่าจะไม่มีทางแก่หรือเปล่านะ”
“ชาวเมืองแห่งโลกของพวกเรานับถือผู้วิเศษทั้งยี่สิบสองคนนี้เป็นเทพ แต่พวกเขาไม่ค่อยปรากฏตัวหรอก มีชาวเมืองแค่ไม่กี่คนที่เคยเห็นใบหน้าที่แท้จริงของพวกเขา”
แววตาของอิ๋งจื่อจินจับจ้อง “ยี่สิบสอง…”
ตัวเลขนี้
ยังไม่ทันได้คิดอะไรต่อ ทันใดนั้นหูของเธอก็ขยับ
อิ๋งจื่อจินเงยหน้า
ด้านหน้าเป็นเอลิซาเบธกับบรูเออร์ที่ถูกซีซาร์ขับไล่ออกมา
ตระกูลลอเรนท์คือราชาแห่งฟลอเรนซ์
พวกเขาต้องถูกขับไล่ออกจากดินแดน
ใบหน้าของอิ๋งจื่อจินโดดเด่นสะดุดตา จำได้ไม่ยาก
เอลิซาเบธเห็นแล้วก็จำได้ทันที
ข่มอารมณ์มาตลอดทาง ในที่สุดก็ระเบิดออกในเวลานี้
เธอตะโกนออกมาโดยไม่สนภาพลักษณ์ “แกยังจะกล้ามาฟลอเรนซ์อีกเหรอ รู้หรือเปล่าว่าเป็นเพราะแก ฉันถึงได้ถูกตัดชื่อออกจากตระกูลลอเรนท์แล้ว!”
อิ๋งจื่อจินสายตาเย็นชา “ยินดีด้วย”
คำนี้ทำให้เอลิซาเบธสติแตก
เธอไม่พูดพล่ามทำเพลง ชักปืนออกจากเอวแล้วเล็งไปที่ขมับของอิ๋งจื่อจิน
ดวงตาแดงก่ำ ใบหน้าที่งดงามบิดเบี้ยว “ฉันจะฆ่าแก!”
ปัง!
เสียงปืนดังขึ้น ลูกกระสุนพุ่งสวนลมออกมา
ซีนายสีหน้าเปลี่ยน “ระวัง!”
ชั่วขณะนั้นร่างกายของเธอไปเร็วกว่าสมอง เอาตัวไปบังหน้าอิ๋งจื่อจินไว้ตามสัญชาตญาณ
แต่วินาทีถัดมากระสุนก็หยุดลง
กึก
กระสุนนัดนั้นถูกกำลังภายในล็อกไว้กลางอากาศ ไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่นิดเดียว
อิ๋งจื่อจินขยับตั้งแต่ก่อนเอลิซาเบธจะเหนี่ยวไกแล้ว
เธอยกเท้าหมุนตัวเตะด้วยความเร็วดุจฟ้าผ่า ฟาดเข้าไปที่ศีรษะของเอลิซาเบธ
โดนเข้าที่ขมับของเอลิซาเบธ จุดที่อ่อนแอที่สุด
เอลิซาเบธดวงตาเบิกโพลง สลบไปทันทีโดยที่ยังไม่ได้แม้แต่จะร้อง
บรูเออร์ตกใจหน้าถอดสี “เอลิซาเบธ!”
อิ๋งจื่อจินหันไป ขมวดคิ้ว “เธอจะปกป้องฉันทำไม รู้หรือเปล่าตอนนี้เธอแค่หกขวบ”
ซีนายอึ้ง “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”
สักพักเธอก็ก้มหน้า “ฉันอาจคิดถึงพี่ใหญ่มากไปก็ได้ อยากหาลูกของพวกเขาให้เจอ เมื่อกี้ฉันคิดว่าเธอเป็นหลานสาวของฉัน”
ชาวเมืองแห่งโลกเมื่ออายุครบสิบห้าปีบริบูรณ์ก็จะมีสิทธิ์ออกจากเมืองได้
แต่แค่มีสิทธิ์ยังไม่พอ ต้องมีบัตรผ่านด้วย
บัตรผ่านในมือซีนาย หัวหน้าตระกูลเรนเกลทิ้งไว้ให้เธอก่อนที่เขาจะหายตัวไป เพียงแต่ตอนนั้นเธอเพิ่งอายุไม่กี่ขวบ
นับตั้งแต่อายุสิบห้าปีเป็นต้นมา เธอก็ตามหาหลานสาวมาตลอด
ปีที่เธออายุยี่สิบ ซีนายถูกจับกรอกยาเล่นแร่แปรธาตุ ร่างกายและอายุถูกล็อกไว้ที่หกขวบ
ไม่เพียงแต่ยาเล่นแร่แปรธาตุชนิดนี้จะสร้างความเสียหายต่อร่างกายของเธอ ยังทำลายประสาทของเธอด้วย
ทำให้นิสัยและอารมณ์ของเธอเปลี่ยนไปมาก แปรปรวนไม่นิ่ง
ถ้าไม่ใช่เพราะยังหาตัวคุณหนูใหญ่ของตระกูลไม่เจอ ซีนายอาจทนไม่ไหวฆ่าตัวตายไปแล้ว
อิ๋งจื่อจินเคยตรวจร่างกายให้ซีนาย
เธอไม่เคยได้ยินยาเล่นแร่แปรธาตุชนิดนี้มาก่อน
เดิมทีเธอไม่ได้เรียนด้านเล่นแร่แปรธาตุ ต้องรีบหาตัวนอร์ตัน อัจฉริยะเล่นแร่แปรธาตุคนนี้ให้เจอ
อิ๋งจื่อจินเงียบไปชั่วครู่ ลูบศีรษะของซีนายแล้วหยิบอมยิ้มยัดให้หนึ่งอัน “หลบอยู่หลังฉันไปก่อนที่ร่างกายของเธอจะฟื้นกลับมา”
บรูเออร์เงยหน้ามองด้วยสายตาเย็นชา “อิ๋งจื่อจิน แกกล้าทำร้ายคน! แกตายแน่!”
เป็นแค่คนจีน กล้าทำร้ายคนในฟลอเรนซ์เลยเหรอ
อยากตายนักใช่ไหม
พอเอลิซาเบธสลบไปแบบนี้ก็ให้เธอขึ้นเครื่องบินไม่ได้
พวกคนคุ้มกันมองหน้ากัน พาเอลิซาเบธไปไว้ในคฤหาสน์ที่อยู่ข้างสนามบินก่อนแล้วแจ้งจ็อบ
จ็อบมาถึงอย่างรวดเร็ว
พอเห็นอิ๋งจื่อจินเขาก็ตะลึง เร่งฝีเท้า
“คุณจ็อบ” บรูเออร์โมโหมาก “เรื่องอื่นไม่ต้องพูดอะไรแล้ว เป็นความผิดของพวกเรา แต่เธอต้องการฆ่าคน คุณจะไม่สนใจเลยเหรอครับ”
จ็อบเดินเข้าไปพูดกับอิ๋งจื่อจินด้วยความนอบน้อมท่ามกลางสายตาของบรูเออร์
“คุณอิ๋ง นายท่านไล่เธอออกจากตระกูลลอเรนท์แล้ว คุณจัดการได้ตามสบายครับ”
