บทที่153 แผนร้าย
หนุ่มรวยทั้งหลายกลัวจนตัวแข็งเหมือนหุ่นยนต์ นอกจากคำว่าไม่นะพวกเขาไม่สามารถพูดอะไรได้อีก
ใครจะคิดได้ว่าหลี่โม่ที่สวมเสื้อผ้าธรรมดา แต่กลับมีภูมิหลังที่แข็งแกร่งเช่นนี้ ขนาดผู้มีอำนาจอย่างฉู่จงเทียนยังต้องให้ความเคารพด้วย
หากตอนนี้มียาลดความเสียใจ หนุ่มรวยเหล่านี้จะต้องรีบหยิบยาแก้เสียใจขึ้นคนละขวดและเทเข้าปากอย่างไม่รอช้าแน่
หากย้อนเวลาได้ พวกเขาจะตบหน้าเฉินผิงผิงก่อนที่เฉินผิงผิงเรียกหลี่โม่แน่นอน แต่ไม่มีคำว่าถ้า มี แต่ความโหดร้ายของโลกแห่งความจริง
พนักงานต้อนรับคนสวยได้แจ้งเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยอย่างเนียนแล้วทีมงานของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของมังกรดำรีบเข้ามายืนอย่างเรียบร้อยต่อหน้าหลี่โม่และฉู่จงเทียน
เมื่อมองไปที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของมังกรดำ หนุ่มรวยทั้งหลายก็รู้สึกหมดหวังแล้ว
แม่งนี่คือจะเสร็จจริงหรอเนี่ย!
หลี่โม่เดินก้าวไปข้างหน้า พวกหนุ่มรวยคุกเข่าลงอย่างตื่นเต้น มองไปที่หลี่โม่ด้วยสายตาที่น่าสมเพช
“คุณหลี่ ไม่นะ คุณปู่หลี่ปล่อยผมไปเถอะ ผมมันไม่รู้ที่ต่ำที่สูงเอง จากนี้ผมจะเคารพและให้เกียรติเมื่อผมเห็นคุณปู่หลี่ ให้โอกาสผมสักครั้งเถอะ!”
หลี่โม่มองคนที่ขอความเมตตาอย่างดูถูก พูดอย่างเหยียดหยาม: “ถ้าไม่มีไอ้ฉู่ฉันจะโดนคนที่นายโทรเรียกมาเล่นงานใช่ไหม?”
หนุ่มรวยทั้งหลายถึงกับพูดไม่ออก และอยากจะบอกว่าพวกเขาแค่ล้อเล่นเฉยๆ แต่แล้วพวกเขาไม่มีความกล้าพอที่จะโกหก
“ถ้าพวกแกไร้คุณธรรม ฉันก็จะไร้ความปรานีต่อ คราวนี้แค่จะสอนบทเรียนเล็กๆน้อยๆให้พวกแกเท่านั้น คราวหลังก็ระวังตัวให้ดี” หลังจากที่หลี่โม่เดินจากไป พนักงานคนสวยก็เดินตามหลี่โม่อย่างรวดเร็ว และทำหน้าที่นำหน้าหลี่โม่ต่อ
ฉู่จงเทียนสั่งให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทำตามความต้องการของหลี่โม่ จากนั้นเจ้าหน้าที่กลุ่มหนึ่งก็รีบวิ่งเขาไปเหมือนสัตว์ที่กระหาย และลากเฉินผิงผิงกับกลุ่มหนุ่มรวยออกไป
“คนที่ตาบอดเยอะกว่าที่คิดจริงๆ กล้ายั่วยุคุณหลี่ได้ยังไง เป็นเพราะความไม่เจียมตัวจริงๆ”
ฉู่จงเทียนพึมพำและรีบเดินตาม หลี่โม่ ไป
หลี่โม่เดินถึงประตูห้องส่วนตัว หลูหมิงเซิงกำลังยิ้มกว้าง และยืนต้อนรับหลี่โม่ที่ประตูด้วยท่าทางไร้เดียงสา
เมื่อเห็น หลี่โม่ มาถึง หลูหมิงเซิงก็รีบผลักประตูออก: “เชิญเข้าครับคุณหลี่”
หลี่โม่เข้าไปในห้องส่วนตัว หลูหมิงเซิงรีบตามหลังไปด้วย และช่วยหลี่โม่เปิดเบาะนั่งออก
“คุณหลี่เชิญนั่งครับ”
เมื่อเห็นหลูหมิงเซิงที่ประจบประแจงของ พนักงานต้อนรับคนสวยรู้สึกเสียใจเล็กน้อย ควรจะเป็นหน้าที่เธอในการทำสิ่งเหล่านี้เพื่อหลี่โม่ แต่ตอนนี้ถูกชายอ้วนคนนี้แย่งทำหมดเลย
เพียงแค่ได้เห็นทัศนคติของฉู่จงเทียนที่มีต่อหลี่โม่ พนักงานคนสวยก็มีความคิดที่อยากจะยึดติดกับหลี่ แต่เขาไม่เคยพบโอกาสที่เหมาะสมในการแสดงความคิดของเขา
หลังจากที่หลี่โม่นั่งลงฉู่จงเทียนก็เข้าไปในห้องส่วนตัวและทักให้พนักงานออกไป เธอทำได้แค่ออกจากห้องส่วนตัวโดยไม่เต็มใจ
“คุณหลี่ครับ จัดการทุกอย่างตามความปรารถนาของคุณแล้ว คุณต้องการดูการถ่ายทอดสดในภายหลังหรือไม่?”
ฉู่จงเทียน รีบรายงานสถานการณ์ทันที
“ไม่ละ ฉันคิดถึงภรรยาแล้ว เดี๋ยวกินเสร็จแว้ว ส่งฉันไปที่ บริษัทของหยุนหลัน”
เมื่อเห็นความสนใจของหลี่โม่ต่ำ ฉู่จงเทียนและหลุหมิงเซิงก็ไม่กล้าที่จะพูดอะไรอีกเพราะเกรงว่าหลี่โม่จะไม่พอใจ
หลังจากจัดอาหารไว้บนโต๊ะแล้ว หลี่โม่ก็กินแค่นิดเดียว และให้ฉู่จงเทียนส่งตัวเองไปที่บริษัทของกู้หยุนหลัน
หลุหมิงเซิงเฝ้าดูหลี่โม่จากไปด้วยความเศร้า เพราะคิดว่ามันยากมากสำหรับเขาที่จะหาผู้พึ่งพาได้ ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสอีกหรือเปล่า
……
ขณะนี้ บริษัทของตระกูลกู้
ภายในห้องทำงาน กู้เจี้ยนกั๋วเหลือบดูเวลา จากนั้นหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาและโทรออกไปยังหมายเลขของกู้ซิงเว๋ย
“ซิงเว๋ยคนถึงหรือยัง?”
“ถึงแล้วครับ โรงงานวัตถุดิบสามารถปิดตัวลงได้ทันที คราวนี้กู้หยุนหลันก็เป็นเหมือนทำอิฐโดยไม่ใช้ฟางไม่ว่าเธอจะเป็นผู้หญิงที่ฉลาดแค่ไหนก็ตามมันเป็นเรื่องยาอมาก มาดูกันว่าเธอยังจะอวดเก่งได้อีกไหม” ในอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ เสียงหัวเราะสะใจของกู้ซิงเว๋ยก็ดังขึ้น
“ดีจัง คราวนี้เราต้องทำให้กู้หยุนหลันต้องอับอาย เราต้องฟื้นอำนาจของเรากลับคืนมาให้ได้” กู้เจี้ยนกั๋วกล่าวอย่างโหดเหี้ยม
การพัฒนาธุรกิจของกู้หยุนหลันที่ผ่านมาทำให้ทั้งกู้เจี้ยนกั๋วและกู้ซิงเว๋ยรู้สึกถูกคุกคาม
ทั้งสองตัดสินใจที่จะก่อให้เกิดอุบัติเหตุที่โรงงานวัตถุดิบทางการแพทย์ เพื่อให้คำสั่งซื้อของกู้หยุนหลันจากบริษัทรุงคางไม่สามารถส่งมอบได้ตรงเวลา และเขาจะต้องเรียกค่าเสียหายมหาศาลแน่ในเวลานั้น
ตราบใดที่สามารถปราบปรามกู้หยุนหลันได้ พวกเขาถึงสามารถควบคุมธุรกิจของครอบครัวได้ดีขึ้น และได้รับผลกำไรมากขึ้น
กู้ซิงเว๋ยวางโทรศัพท์ เอียงศีรษะเพื่อมองคนงานข้างๆเขา แล้วพูดด้วยเสียงต่ำ: “สิ่งที่สั่งก่อนหน้านี้จำได้หรือยัง?”
“จำได้ครับ พี่ซิงคุณวางใจได้เลย ทันทีที่เราเริ่มปฏิบัติ รับรองว่าสายการผลิตวัตถุดิบจะหยุดลงทันที ตราบใดที่เราไม่บอกว่าปัญหาอยู่ที่ไหน พวกเขาจะไม่สามารถค้นหาปัญหาได้เลย และสายการผลิตจะไม่สามารถใช้งานได้ตามปกติอย่างแน่นอน ”
ชายที่เป็นผู้นำกล่าวพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา
“ถ้างั้นก็ดี หากสิ่งนี้ทำได้ดีไม่ขาดผลประโยชน์ของพวกแกแน่นอน ดังนั้นรีบลงมือเลย”
กู้ซิงเว๋ยเฝ้ามองคนงานหลายคนกลับไปที่โรงงาน พร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของเขา
“กู้หยุนหลันอีดอกทอง เธอกับหลี่โม่ไปกินขี้ซะ และฉันจะให้พวกเธอคุกเข่ากราบเท้าของฉันในอนาคต!” ดวงตาของกู้ซิงเว๋ยเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง
ในไม่ช้าไฟในบริเวณโรงงานก็กระพริบสองครั้ง มันเป็นสภาพไฟฟ้าที่ไม่เสถียร จากนั้นไฟในบริเวณโรงงานทั้งหมดก็ดับลง และสายการผลิตที่กำลังส่งเสียงคำรามก็เงียบลงเช่นกัน
“ฮ่าฮ่าฮ่า เสร็จแล้ว ให้ฉันติดต่อกับพวกอันธพาลอีกครั้ง ต้องปิดกั้นถนนหน่อย จะปล่อยให้กู้หยุนหลันเข้าไปในโรงงานได้ง่ายๆไม่ได้ ต้องทำให้หล่อนวุ่นวายถึงที่สุด”
กู้ซิงเว๋ยโทรเรียกคนมา สั่งงานทุกอย่างเรียบร้อยและขับรถออกจากโรงงานไป
ไฟดับอย่างกะทันหันในโรงงาน ส่งผลให้การผลิตในโรงงานหยุดชะงักโดยสิ้นเชิง สายรายงานของสำนักงานโรงงานโทรเขามือถือของกู้หยุนหลันในไม่ช้า หลังจากฟังรายงาน กู้หยุนหลันแสดงสีหน้ากังวล
หากโรงงานวัตถุดิบระงับการผลิต และไม่มีการจัดหาวัตถุดิบในภายหลังสถานการณ์อาจก็จะร้ายแรง หากไม่สามารถส่งคำสั่งซื้อที่ตามมาจำนวนมากได้ตรงเวลา พวกเขาจะต้องชดเชยจำนวนมากสำหรับการละเมิดสัญญา
กู้หยุนหลันครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง และรีบเก็บข้าวของและออกจากห้องทำงานทันที โดยวางแผนที่จะไปที่โรงงานวัตถุดิบเพื่อดูสถานการณ์ด้วยตนเอง
กู้หยุนหลันเพิ่งออกจากอาคารพร้อมกระเป๋าสะพายหลัง และบังเอิญเห็นหลี่โม่ เดินเข้าไปในอาคาร
“หยุนหลันคุณกำลังจะไปไหน?”
หลี่โม่ถามด้วยความประหลาดใจ
“มีปัญหาเกิดขึ้นในโรงงานวัตถุดิบ คุณมาหาฉันหรือ?”
กู้หยุนหลันถาม
“ผมคิดถึงคุณ เลยมาหา”
หลี่โม่ยิ้มอย่างอ่อนโยน
กู้หยุนหลันเหลือบมองหลี่โม่ และหัวใจของเธอก็หวั่นไหวเล็กน้อย
“คนบ้า ถ้าว่างนักก็ไปโรงงานวัตถุดิบกับฉันแล้วกัน”
“โอเคฉันจะไปดูกับคุณ”
หลี่โม่เดินไปที่รถของกู้หยุนหลันอย่างรวดเร็ว และช่วยกู้หยุนหลันเปิดประตูรถ
กู้หยุนหลันยิ้มแล้วเข้าไปในรถและสตาร์ทรถ
หลี่โม่เดินไปที่นั่งผู้โดยสาร และนั่งลงเอียงศีรษะเพื่อมองไปที่กู้หยุนหลันที่จดจ่ออยู่กับการขับรถ
กู้หยุนหลันรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยเมื่อเธอเหลือบมองไปที่หลี่โม่ และพูดว่า: “ทำไมถึงนึกอยากพบฉัน ที่บ้านมีใครทำให้คุณโกรธอีกแล้วใช่ไหม”
“ฉันไม่ได้โกรธ แต่ฉันอาจทำให้แม่โกรธก็ได้”
หลี่โม่ถอนหายใจด้วยความหดหู่ และพูดคุยเรื่องเกี่ยวกับการช่วยให้ หวังฟางได้รับเงินคืน
“เจ้าทำให้หลูหมิงเซิงเสียเงินสิบเท่า?”
กู้หยุนหลันรู้สึกอึ้งมาก
