ท่านอ๋องผู้โหดร้ายกับหมอปีศาจ – ตอนที่ 915 ให้ซีแก้แค้น

มู่เฉียนซีกล่าว “หยุดพูดไร้สาระกับพวกเขาได้แล้ว เดินทางมาก็ตั้งนานแล้ว เข้าเมืองไปพักผ่อนกันก่อนเถอะ!”

“ตกลง!” เหยียนเซี่ยฉีพยักหน้า

มู่เฉียนซีและพรรคพวกทุบตีองครักษ์ที่หน้าประตูเมืองอย่างหยิ่งผยอง จากนั้นก็เดินเข้าเมืองไปอย่างโอหัง

สองสาวงามที่มีเสน่ห์กลายเป็นเสือตัวเมียที่กางเขี้ยวและกรงเล็บในพริบตา มุมปากของนายน้อยหู่โค้งขึ้นเล็กน้อย สาวงามทั้งสองช่างน่าหลงใหลจริง ๆ!

นายน้อยผู้นี้เริ่มสนใจพวกนางมากขึ้นเรื่อย ๆ เสียแล้วสิ!

คนผู้หนึ่งที่อยู่ด้านข้างเขาเอ่ยขึ้น “เช่นนั้นคุณชาย ให้พวกเรา…”

นายน้อยหู่หัวเราะและกล่าวว่า “อย่าเพิ่งใจร้อนไป เมื่อถึงงานประมูลค่อยซื้อของดี ๆ สักสองสามอย่างให้ ถึงตอนนั้นพวกนางก็คงเชื่อฟังอย่างว่าง่าย ไม่จำเป็นต้องรีบร้อนไป!”

หลังจากเข้ามาในเมืองได้แล้ว ก็ไม่มีใครกล้ามาสร้างปัญหาอีก!

เนื่องจากการประมูลแห่งเมืองชางหมางกำลังจะเริ่มขึ้น ทั่วทั้งเมืองชางหมางจึงคึกคักอย่างหาที่เปรียบมิได้ ราคาของโรงเตี๊ยมทั้งหมดก็ล้วนพุ่งสูงขึ้น

เหยียนเซี่ยฉีกล่าว “นี่มันเมืองแห่งการค้าที่ไหนกัน! เห็นได้ชัดว่าเป็นเมืองแห่งการแจกจ่ายทรัพย์สิน”

“ท่านลูกค้า ห้องพักของเราที่นี่เต็มแล้ว เหลือเพียงแค่ห้องชั้นดีสี่ห้องสุดท้ายและราคาค่อนข้างแพง! หนึ่งคนหนึ่งหมื่นหยกวิญญาณระดับสูงต่อหนึ่งคืน”

เมื่อต้องจ่ายหยกวิญญาณมากขนาดนี้ เจ้าเมืองเหยียนจึงรู้สึกปวดใจเล็กน้อย อีกทั้งนี่ยังเป็นราคาต่อหนึ่งคน

มู่เฉียนซีจึงกล่าวขึ้นว่า “เจ้าเป็นคนบอกว่าห้องชั้นดี ถ้าไม่ใช่ห้องชั้นดีจริงอย่างที่ว่า ข้าจะโยนเจ้าลงมาจากชั้นบน”

“ข้าน้อยไม่กล้าหลอกลวงท่านลูกค้าเด็ดขาด!”

มู่เฉียนซีจึงมอบหยกวิญญาณสำหรับสี่ห้องให้ มีหอหมอปีศาจคอยหาเงินอย่างไม่หยุด หยกวิญญาณย่อมไม่มีขาดแคลน

เหยียนเซี่ยฉีกล่าว “มีเพียงสี่ห้อง? หรือข้าจะอยู่ห้องเดียวกับเฉียนซีดีล่ะ”

ดวงตาของจิ่วเยี่ยหม่นหมองลงทันที จากนั้นเขาจึงรีบอุ้มมู่เฉียนซีเข้าไปในห้องหนึ่ง เหยียนเซี่ยฉีอย่าแม้แต่จะคิด

เห็นได้ชัดว่าเขาและเฉียนซีอยู่ห้องเดียวกัน! อีกสามคนก็ตามสะดวก

กู้ไป๋อีมองประตูที่ปิดสนิทนั้นแล้วกำหมัดแน่น ชายผู้นั้นทำตามใจตนโดยไม่สนใจชื่อเสียงของสาวน้อยเลยสักนิด

เหยียนเซี่ยฉีตะลึงไปเล็กน้อย “ที่แท้…พวกเขา…”

กู้ไป๋อีหมุนตัวเดินจากไป!

เนื่องจากเป็นห้องชั้นดี ความหรูหราภายในจึงคู่ควรกับราคานี้

พื้นที่ห้องกว้างใหญ่มาก โดยด้านในสุดยังมีห้องอาบน้ำขนาดใหญ่ที่มีหมอกควันลอยคละคลุ้งอยู่ มันเหมาะแก่การอาบน้ำของแขกที่เดินทางมาไกลเพื่อช่วยบรรเทาความเหนื่อยล้า

มู่เฉียนซีมองจิ่วเยี่ยแล้วกล่าวว่า “เจ้านั่งอยู่ที่นี่ ห้ามขยับ ข้าจะไป…”

หลังจากตกลงกันแล้วว่าห้ามขยับ แต่จิ่วเยี่ยกลับปรากฏตัวตรงหน้ามู่เฉียนซีและนางไป

“เจ้าไม่ได้ยินที่ข้าพูดหรือ?”

“ข้าจะช่วยเจ้าเอง!”

จิ่วเยี่ยกอดมู่เฉียนซีแน่นพลางกล่าวว่า “ซีก็ช่วยข้าด้วย ช่วงนี้ข้ารู้สึกอึดอัดมาก”

“ฉีดยาสักสองสามเข็มดีไหม?”

“ซีช่วยข้าอาบน้ำก็พอแล้ว”

“เจ้าแน่ใจนะว่าจะได้ผล?”

“ซีลองดูแล้วจะรู้เอง”

สุดท้ายจิ่วเยี่ยก็ถอดเสื้อผ้าของมู่เฉียนซีออกจนหมด แล้วอุ้มนางไปไว้ในอ่างอาบน้ำ

จากนั้นเขาจึงปลดเปลื้องเสื้อผ้าบนร่างของตนเองแล้วเดินตามเข้าไป อ่างอาบน้ำมีขนาดใหญ่มาก ซึ่งมันสามารถรองรับพวกเขาทั้งสองคนได้

จิ่วเยี่ยมองไปที่มู่เฉียนซีและเอ่ยเสียงแผ่วเบาว่า “ข้าช่วยซีก่อนหรือซีอยากช่วยข้าก่อน”

มู่เฉียนซีรีบตอบ “แน่นอนว่าข้าลงมือก่อน”

นางลงมือก่อน นับว่านางได้เปรียบแล้ว เกรงว่าเมื่อถึงเวลานั้นนางก็ไม่มีเรี่ยวแรงเหลือให้ลงมือแล้ว

จิ่วเยี่ยไม่ได้ปฏิเสธ “ในเมื่อซีกระตือรือร้นมาก เช่นนั้นก็มาเถอะ!”

ช่วยจิ่วเยี่ยอาบน้ำ!

มันเป็นครั้งแรกอย่างแน่นอน

เมื่อนึกถึงวิธีการเมื่อก่อนของจิ่วเยี่ยที่มู่เฉียนซีจำได้เล็กน้อย นางก็ลงมือเลียนแบบเขา

สัมผัสที่เหมือนขนนกนั้นทำให้หัวใจของจิ่วเยี่ยสั่นระรัว เขากำหมัดแน่น!

เมื่อเห็นเส้นเลือดที่ปูดโปนบนร่างกายของจิ่วเยี่ย มู่เฉียนซีก็รีบผลักเขาออกไป

ปัง!

จิ่วเยี่ยตกลงไปในน้ำ มู่เฉียนซีกล่าวอย่างโกรธเคืองว่า “จิ่วเยี่ย เจ้าจะทนไม่ไหวแล้ว ยังจะทรมานตัวเองอีกทำไม? เจ้าจะกลับไปที่แดนคุกตอนนี้หรือจะให้ข้าออกไปจากที่นี่แทน”

ฟึ่บ!

จิ่วเยี่ยรีบพุ่งออกมาจากน้ำ และโอบตัวของมู่เฉียนซีไว้ในอ้อมแขน

“แต่ข้าต้องการใกล้ชิดกับซี และเมื่อข้าเริ่มลงมือ มันก็จะทนไม่ได้ ข้าไม่สามารถควบคุมมันได้ แต่ถ้าเป็นซี ข้ายังพอสามารถอดทนได้ แม้ว่าข้าจะรู้สึกอึดอัดแต่ก็สามารถบรรเทาผลกระทบของคำสาปที่มีต่อข้าได้ ”

“ดังนั้นซีสามารถทำอะไรกับข้าก็ได้? รวมถึงสิ่งที่ข้าเคยทำกับเจ้า”

จิ่วเยี่ยกัดติ่งหูของมู่เฉียนซีเบา ๆ “ซี ดีหรือไม่?”

“ดีหรือไม่งั้นรึ? มันไม่ดีเลยสักนิด!” มู่เฉียนซีจ้องมองเขาอย่างอารมณ์เสีย

“เจ้าคิดว่าผู้นำตระกูลอย่างข้ามีความเดรัจฉานเช่นเจ้าหรือ?”

ขนตาของเขาขยับเล็กน้อยและมองไปที่มู่เฉียนซีก่อนจะกล่าวว่า “ซีไม่ต้องการแก้แค้นหรือ? ด้วยร่างกายข้าในตอนนี้ไม่สามารถทำอะไรได้ แต่…”

การแก้แค้น นางต้องการแก้แค้นหลายครั้งแล้ว แต่ตอนนี้มันเป็นไปได้จริง ๆ หรือ…

ดวงตาสีฟ้าเย็นยะเยือกคู่นั้น แม้จะเย็นชาแต่กลับยั่วยวนใจผู้คน

ใบหน้าที่งดงามตอนนี้มีเสน่ห์มากขึ้น ริมฝีปากสีแดงนั้นดูน่าอร่อยเป็นอย่างมาก

เห็นได้ชัดว่าเขากำลังอดทน แต่ความอดทนนี้กลับทำให้เขากลายเป็นอาหารที่อร่อยที่สุด ทำให้ผู้คนอดที่จะลิ้มลองไม่ได้ มู่เฉียนซีเองจึงอดที่จะทวงหนี้เขาไม่ได้

มู่เฉียนซีรีบสงบสติอารมณ์ตัวเอง ไม่อาจหลงกลได้! อย่าหลงกล!

ต้องไม่หลงกลเป็นอันขาด!

แต่สุดท้ายก็ไม่สามารถทนต่อการยั่วยุของจิ่วเยี่ยได้ และในที่สุดมู่เฉียนซีก็ยอมจำนน

นางกัดฟันและกล่าวว่า “ได้! ดี! ในเมื่อเจ้ามาถึงที่แล้ว ข้ายังจะต้องเกรงใจอะไรอีก?”

จากนั้นสายน้ำก็สาดกระเซ็นไปทั่วทุกหนแห่งและทิวทัศน์ก็ดูเหมือนจะไม่มีที่สิ้นสุด

“หวงจิ่วเยี่ย ข้าจะฆ่าเจ้า!”

ทั้งที่คนรังแกก็คือนาง แต่คิดไม่ถึงเลยว่าคนที่เสียเปรียบก็ยังคงเป็นนาง

มู่เฉียนซีแทบจะระเบิดออกมา จิ่วเยี่ยคว้ามือและเท้าของนางไว้พร้อมกับกล่าวว่า “ซีทนความเจ็บปวดของข้าไม่ได้ ดังนั้นจึงช่วยข้า ข้ามีความสุขมาก!”

“เจ้ามีความสุขแต่ข้าไม่มีความสุข!” มู่เฉียนซีกระโดดออกมาจากอ่างอาบน้ำ

“เจ้ามีความสุขไปคนเดียวเถอะ! ข้าต้องการพักผ่อน!” นางจากไปด้วยความโกรธ

แต่ไม่มีพื้นที่สำหรับการพักผ่อนคนเดียว จิ่วเยี่ยพบโอกาสที่จะปีนข้ามไป

“เจ้าอย่าขยับ!” มู่เฉียนซีกล่าว

“ซีได้ช่วยไว้มากแล้ว ข้าจะไม่ขยับตัว” จิ่วเยี่ยกระซิบข้างหูมู่เฉียนซี

เมื่อได้ยินเสียงอันน่าหลงใหล มู่เฉียนซีก็รู้สึกว่าคำพูดของเขาไม่ได้มีความน่าเชื่อถือเลยสักนิด

ห้องนี้ได้รับการตกแต่งอย่างหรูหรา แต่ฉนวนกันเสียงนั้นไม่ได้ดีเท่าไรนัก

สำหรับกู้ไป๋อีที่ทั้งห้าประสาทสัมผัสล้วนเฉียบคมมาก เวลานี้ก็ได้รับความทรมานยิ่งนัก

เขานั่งสมาธิอย่างใจเย็นโดยหวังให้ตนเองกลายเป็นรูปแกะสลักหิมะที่ไร้ความปราณี เช่นนั้นก็จะได้ไม่รู้สึกอะไร และไม่ต้องปวดใจต่อไปอีก

ดวงตาของเขามืดครึ้ม หวงจิ่วเยี่ย เป็นใครกันแน่?

“เฉียนซี เฉียนซี!” เช้าวันรุ่งขึ้นคุณหนูเหยียนก็มาเคาะประตู

มู่เฉียนซีเปิดประตูพลางเอ่ยถาม “มีอะไรหรือ?”

“เมืองชางหมางแห่งนี้เป็นเมืองการค้าที่มีชื่อเสียงในแดนทุรกันดาร การประมูลจะเริ่มขึ้นในตอนเย็น พวกเราไปเดินดูกันเถอะ!”

มู่เฉียนซียิ้มและกล่าวว่า “ข้าเองก็มีเจตนาเช่นนี้ เรียกเสี่ยวไป๋แล้วพวกเราออกเดินทางกันเถอะ! ”

ส่วนจิ่วเยี่ยเขาอยากไปไหนก็ไป? แต่ตอนนี้เขายังไม่ดีขึ้นเลย!

เหยียนเซี่ยฉีรับคำ “ได้ ข้าจะไปหาคุณชายกู้เดี๋ยวนี้”