กู้ไป๋อีเดินมาตรงหน้ามู่เฉียนซีอย่างรวดเร็ว และมองมู่เฉียนซีด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “คุณหนูใหญ่ ข้ามาแล้ว!”
เจ้าเมืองเหยียนจะไปพบเพื่อนเก่า จึงไม่ได้ไปเดินซื้อของกับหนุ่มสาวเหล่านี้
เหยียนเซี่ยฉีแปลกใจไปทุกอย่าง และมู่เฉียนซีก็เริ่มกวาดร้านขายยาทุกร้าน นางย่อมไม่ปล่อยสมุนไพรวิญญาณที่นางชอบไป
และที่เมืองชางหมางก็สมกับเป็นศูนย์กลางการค้าของพื้นที่ทุรกันดาร นางได้รับผลประโยชน์มากมาย
ขณะที่พวกเขากำลังจะกลับ เหยียนเซี่ยฉีก็มองเห็นอัญมณีสีแดงบนแผงลอยที่ไม่สะดุดตา นางวิ่งเข้าไปและกล่าวว่า “อันนี้ขายอย่างไร?”
เจ้าของร้านยิ้มและกล่าวว่า “ลูกค้าเป็นสาวสวยเช่นนี้แน่นอนว่าราคาย่อมต้องถูกเป็นพิเศษ หยกวิญญาณหนึ่งร้อยชิ้นเท่านั้น”
หยกวิญญาณหนึ่งร้อยชิ้น ก็ไม่ได้แพงมากนัก! เหยียนเซี่ยฉีกล่าว “ตกลง ข้าซื้อแล้ว”
แต่ในขณะเดียวกันก็มีเสียงที่หยิ่งยโสเสียงหนึ่งดังขึ้น “หยกวิญญาณระดับสูงสองร้อยชิ้น อัญมณีชิ้นนี้ข้าเอาแล้ว”
คนที่มาสวมเสื้อหนังเสือป่า เขาก็คือนายน้อยหู่ที่พวกนางเจอที่หน้าประตูเมืองเมื่อวานนี้
เขายิ้มและกล่าวว่า “สาวงามทั้งสอง ช่างบังเอิญจริงๆ! ไม่คิดว่าจะเจอพวกเจ้าที่นี่ คนสวยชอบอัญมณีนี้ ข้าซื้อให้เจ้าก็ได้ เพียงเจ้าเรียกข้าว่าพี่หู่ก็พอ”
เหยียนเซี่ยฉีกล่าวอย่างเดือดดาล “เจ้าฝันไปเถอะ!”
“ข้าจะให้สามร้อยชิ้น!”
นายน้อยหู่ “ห้าร้อย!”
มากกว่าห้าร้อยชิ้น เห็นได้ชัดว่าจำนวนมันค่อนข้างมากแล้ว หลังจากซื้อของอย่างฟุ่มเฟือย เงินที่ท่านพ่อของนางทิ้งไว้ให้นางก็เหลือไม่มากแล้ว
เสียงเย็นชาเสียงหนึ่งดังขึ้น “หนึ่งพัน”
เหยียนเซี่ยฉีตกตะลึง “ท่านกู้ ท่าน…”
นายน้อยหู่ชำเลืองมองกู้ไป๋อี นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นบุรุษผู้สูงส่งเช่นนี้ มันยิ่งกระตุ้นความอยากเอาชนะของนายน้อยหู่
นายน้อยหู่กล่าว “แค่หนึ่งพันเท่านั้น ข้าให้สองพันชิ้น”
สองพัน!
“ของสิ่งนี้แพงเกินไปแล้ว ข้าไม่ต้องการมันแล้ว เฉียนซีพวกเรากลับกันเถอะ!” เหยียนเซี่ยฉีกล่าวเสียงอ่อน
“หนึ่งหมื่น!” กู้ไป๋อีกล่าวต่อ
หนึ่งหมื่น!
แม้แต่เจ้าของร้านเองก็ต้องประหลาดใจ เขาไม่เคยคิดเลยว่าจะขายได้ราคาขนาดนี้
“จะแข่งหยกวิญญาณกับข้ารึ ข้าให้หนึ่งแสนชิ้น!”
กู้ไป๋อีต้องการเสนอราคาต่อ แต่มู่เฉียนซีกลับรั้งเอาไว้
มู่เฉียนซีกระซิบข้างหูเขาว่า “เสี่ยวไป๋ ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะมีเวลาที่อยากเอาชนะเช่นนี้ด้วย! วันนี้เจ้าดูไม่ปกติเลย คงไม่ได้ชอบฉีเอ๋อร์หรอกนะ!”
“ข้าแค่ไม่ชอบคนผู้นี้!” กู้ไป๋อีกล่าวเสียงเข้ม
มู่เฉียนซีตอบ “เสี่ยวไป๋ แต่ดูเหมือนว่าเจ้าจะลืมเรื่องสำคัญไปเรื่องหนึ่ง ตอนนี้เจ้าไม่มีเงินแม้แต่นิดเดียว ต้องให้ข้าเลี้ยง เมื่อถึงตอนนั้นหากเจ้าไม่สามารถจ่ายได้ เจ้าจะให้ข้าขายเจ้าไปเลยดีไหม?”
กู้ไป๋อีกล่าว “คุณหนูใหญ่ ไม่ได้!”
มู่เฉียนซีมองไปที่นายน้อยหู่แล้วกล่าวว่า “ยินดีด้วยเจ้าจ่ายหยกวิญญาณแสนชิ้นเพื่อซื้ออัญมณีปลอมชิ้นนี้”
เด็กรับใช้ข้างกายนายน้อยหู่แทรกขึ้นทันใด “มันจะเป็นของปลอมได้อย่างไร? นายน้อยของเราเป็นนักหลอมอาวุธและไม่มีทางที่จะจำผิดอย่างแน่นอน “
นายน้อยหู่กล่าว “จากประสบการณ์หลายปีของข้าในการหลอมอาวุธ อัญมณีชิ้นนี้เป็นแร่หัวใจที่หาได้ยาก ข้าใช้หนึ่งแสนหยกวิญญาณระดับสูงก็ไม่ได้ขาดทุน พวกเจ้าซื้อไม่ได้ก็อย่าได้ว่าว่าอัญมณีชิ้นนี้ไม่ดี ข้าไม่มีทางหลงกล”
มู่เฉียนซีหัวเราะอย่างสนุกสนาน “นายน้อยหู่ช่างเป็นนักหลอมอาวุธที่ตาถึงจริง ๆ! เช่นนั้นเจ้าซื้อสิ่งนี้ไปแล้วค่อย ๆ สนุกกับมันเถอะ!”
นายน้อยหู่จ่ายเงินอย่างตรงไปตรงมา ในขณะนั้นก็มีชายชราคนหนึ่งเดินเข้ามาและเอ่ยถามเขาว่า “นายน้อยหู่ ทำไมเจ้าถึงซื้อของแบบนี้มา? ราคาเท่าไหร่กัน?”
“หนึ่งแสน!”
ชายชราผู้นั้นแทบจะกระอักเลือดออกมา “หยกวิญญาณแสนชิ้น เจ้าซื้อของไร้ประโยชน์ชิ้นนี้มาหรือ?”
กร๊อบ!
อัญมณีชิ้นนั้นถูกผ่าออกและสีภายในก็จางลง
“ตอนนี้เจ้ายังแน่ใจอยู่อีกเหรอว่านี่คือแร่หัวใจ?”
ใบหน้าของนายน้อยหู่เปลี่ยนเป็นสีม่วงอมเขียว “เป็นไปได้อย่างไร?”
“ไร้ประโยชน์ นี่ไม่ใช่แร่หัวใจหรอกหรือ? ข้าไม่มีทางมองผิดหรอก”
เหยียนเซี่ยฉีหัวเราะอย่างมีความสุข “ฮ่าฮ่าฮ่า! จ่ายหยกวิญญาณหนึ่งแสนชิ้นเพื่อซื้อขยะชิ้นหนึ่ง โชคดีที่ข้าไม่ได้ขุ่นเคืองเจ้า และยอมให้เจ้าอวดดีต่อไป!”
แววตาของนายน้อยหู่ฉายแววอันตราย “แม่หญิง เจ้าพูดจาระวังหน่อย แม้ว่าข้าจะไม่ทำร้ายสตรี แต่สตรีที่ไม่รู้ดีเลวข้า…”
มู่เฉียนซีกล่าวอย่างเย็นชาว่า “เจ้าคิดจะทำอะไร?”
นายน้อยหู่กล่าว “พวกเจ้าเดินไปดูนั่นสิ!”
เหยียนเซี่ยฉีกล่าว “เดินไปดูก็เดินไปดู เจ้าคิดว่าพวกเราจะกลัวเจ้าหรือ?”
กู้ไป๋อีกล่าวเสียงเย็นชา “ฆ่าซะก็สิ้นเรื่อง?”
“เสี่ยวไป๋ วันนี้เจ้ามีจิตสังหารรุนแรง เจ้าแน่ใจนะว่าร่างกายของเจ้าไม่ได้มีปัญหา?” มู่เฉียนซีชำเลืองมองกู้ไป๋อี
คนที่เป็นผู้ใหญ่และเหมือนดั่งหิมะน้ำแข็ง วันนี้อารมณ์ของเขาค่อนข้างแปลก
เขาตอบว่า “ข้าสบายดี!”
การประมูลในตอนเย็นจะจัดขึ้นตามกำหนดเวลา
จิ่วเยี่ยที่หลบซ่อนอยู่ครึ่งค่อนวันก็ได้ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง และเดินทางไปงานประมูลแห่งเมืองชางหมางพร้อมกันกับมู่เฉียนซีและคนอื่น ๆ
การเข้าไปในโรงประมูลแห่งเมืองชางหมางจำเป็นต้องมีบัตรเชิญ หลังจากองครักษ์เฝ้าประตูตรวจสอบบัตรเชิญแล้วก็กล่าวว่า “ท่านเจ้าเมืองเหยียน”
“หืม!”
“คือว่า…วันนี้เนื่องจากการประมูลของเราจะประมูลของสำคัญหลายอย่าง ดังนั้นแขกที่มาค่อนข้างมาก สถานที่ไม่เพียงพอ ข้าเกรงว่าจะไม่มีที่นั่งสำหรับพวกท่าน ดังนั้นโปรดกลับไปเถอะ!”
เจ้าเมืองเหยียนกล่าวว่า “เจ้าหมายความว่า ถึงพวกเราจะมีบัตรเชิญ แต่พวกเจ้าก็จะปฏิเสธไม่ให้พวกเราเข้าไป?”
“ที่นั่งไม่เพียงพอจริง ๆ ดังนั้น…” องครักษ์พยายามเกลี้ยกล่อม
“ถึงอย่างไรพวกเจ้าเข้าไปแล้ว ก็ซื้ออะไรไม่ได้ทั้งนั้น เข้าไปหรือไม่เข้าก็เหมือนกัน รีบไสหัวไปเสียเถอะ!”
คนจากเมืองหูเสี้ยวมาถึงอย่างดุดัน
“นายน้อยหู่ ท่านมาแล้ว!”
เมื่อต้องเผชิญหน้ากับใบหน้าที่คุ้นเคย ไม่จำเป็นต้องนำบัตรเชิญออกมา องครักษ์คุ้มกันเหล่านี้ก็รีบประจบสอพลอทันใด
นายน้อยหู่เหลือบมองพวกเขา เห็นได้ชัดว่าเขายังจำเรื่องน่าอับอายเมื่อเช้าได้
“บัตรเชิญของข้าสามารถนำคนสองคนเข้าไปด้วยได้ ถ้าพวกเจ้าทั้งสองคนอยากเข้าสู่การประมูลแห่งเมืองชางหมาง เพียงขอร้องข้าด้วยใจจริง ข้าจะพาพวกเจ้าเข้าไปพบโลกภายนอก” นายน้อยหู่กล่าวเย้ยหยัน
เหยียนเซี่ยฉีกล่าวอย่างเดือดดาลว่า “เจ้าไปฝันกลางวันแสก ๆ เถอะ! ไม่มีทาง!”
เจ้าเมืองเหยียนกล่าวด้วยเสียงทุ้มต่ำ “งานประมูลชางหมางของพวกเจ้า มีการปฏิบัติที่แตกต่างต่อกันกันเช่นนี้รึ?”
ผู้ต้อนรับที่ประตูกล่าว “นี่คือเมืองชางหมาง ดูที่ความแข็งแกร่งและความมั่งคั่ง เมืองเหยียนของพวกเจ้าเป็นเมืองเล็ก ๆ ที่อ่อนแอ อย่ามาขวางหูขวางตาที่นี่เลย รีบกลับไปเถอะ!”
นายน้อยหู่ได้ทีรีบเอ่ยด้วยเสียงที่หยิ่งยโส “จะไสหัวกลับไป หรือให้สาวงามสองผู้นี้เข้าไปปรนนิบัติข้า พวกเจ้าเลือกเอาเองเถอะ!”
แววตาของกู้ไป๋อีเย็นชาขึ้นเรื่อย ๆ นี่เป็นครั้งแรกที่ได้พบกับเศษซากที่มองคนต่ำช้าเช่นนี้ กระบี่เฉียนหานกำลังจะออกจากฝัก
เสียงฝีเท้าดังออกมาจากภายในงานประมูลชางหมาง มีคนรีบเดินออกมาจากข้างใน
ผู้ต้อนรับเห็นชายวัยกลางคนที่มีพุงใหญ่ก็ตกตะลึง และกล่าวอย่างรีบร้อนว่า “ท่านหัวหน้า ทำไมท่านถึงมาอยู่ที่นี่?”
หัวหน้าไม่ค่อยปรากฏตัวมาก่อน ครั้งนี้เขาออกมาด้วยตัวเองก่อนที่งานประมูลจะเริ่มขึ้น หรือว่าจะมาต้อนรับนายน้อยหู่!
นายน้อยหู่ไม่มีทางได้รับการปฏิบัติเช่นนี้!
ทันใดนั้นความหนาวเย็นก็แผ่ซ่านออกมาจากบริเวณโดยรอบ และร่างสีเขียวเข้มก็พุ่งออกมา เป็นบุรุษที่มีเสน่ห์ราวกับหงส์เพลิง “ฮือฮือฮือ! สาวงาม ในที่สุดข้าก็ได้พบเจ้าแล้ว เจ้าไม่รู้จักเขา…”
