รถไฟที่ซาร์ดิเนียเหมือนกับเป็นไดโนเสาร์ไทแรนโนซอรัสที่ฝ่าม่านฝนเข้ามานับไม่ถ้วน ราวกับรถไฟกำลังมุ่งหน้าไปที่นรกในพายุ มันดูขัดแย้งแต่ก็สงบสุขในเวลาเดียวกัน
ทว่าอยู่ๆ ก็มีเสียงดังขึ้นมาจากในหูฟังของพวกนักฆ่า
“ตอนนี้เกิดอะไรขึ้นน่ะ” คนฟังลังเลที่จะตอบออกไป
“พวกเขาสองคนเข้าไปในห้องน้ำ แล้วบางทีก็ได้ยินพวกเขาพูดกันว่า โอ๊ย โอ๊ย ออกมา ดูไม่ปกติเลยครับ…”
คนฟังอีกฝั่งหนึ่งเงียบไป มันควรจะมีการฆ่ากันหรือทำร้ายกันสิ ทำไมถึงแบบเป็นนี้ไปได้!
“แล้วได้เคลื่อนไหวอะไรหรือยัง” อีกฝั่งหนึ่งถามต่อ
“เราสู้พวกเขาไม่ได้เลยครับ คู่ต่อสู้เป็นคนระดับ B แน่ๆ แล้วการโจมตีของเขาก็แปลกๆ ด้วย” ฆาตรกรคนนั้นพูด
“ตอนนี้รถไฟอยู่ไหนแล้ว”
“รถไฟจะไปถึงโอริสตาโนอีกยี่สิบนาที และจะไปถึงสถานีอีกสามสิบนาทีครับ”
“พวกเราอยู่ที่นี่กันหมดแล้ว พวกแก่นความเชื่อก็อยู่ที่นี่หมดเลยเหมือนกัน พอรถไฟมาถึงสถานีแล้วอยู่บนรถไฟต่อไปนั่นแหละ บอกให้ทุกคนไม่ต้องเคลื่อนไหวไปไหน และรอโจมตีพร้อมกับคนอื่น”
…
“แบบนี้ได้หรือเปล่า” คอรัลถามขณะที่อยู่ในห้องน้ำกับหลี่ว์ซู่
“ขอบคุณนะ ได้แล้วล่ะ” หลี่ว์ซู่ถอนหายใจออกมา
ขณะที่เขาพูดอยู่นั้นก็มีกระบี่แสงเล็กๆ บินออกมาจากจุดชี่ไห่เสวี่ยซาน สายฟ้าสีขาวล้อมรอบกระบี่พวกนั้นไว้ กระบี่ต้นแบบกว่าแปดร้อยเล่มในจุดชี่ไห่เสวี่ยซานก็ถูกสายฟ้านั้นล้อมรอบไว้เหมือนกัน
เมื่อเขาเผชิญหน้ากับการลงโทษของสวรรค์ไปแล้ว ก็เหลือกระบี่ต้นแบบกว่าสามร้อยเล่มในจุดชี่ไห่เสวี่ยซานของเขาเท่านั้น แปลว่าเขาผลิตกระบี่แสงออกมาได้แค่สามร้อยเล่มเท่านั้น
พอเขาเห็นสายฟ้าพวกนี้แล้วหลี่ว์ซู่ก็คาดว่าถ้าเขามีกระบี่ต้นแบบมากกว่าหมื่นเล่มในจุดทะเลชี่ไห่เสวี่ยซานแล้วเหมือนกับหลี่เสียนอี เขาก็คงเปลี่ยนกระบี่ต้นแบบพวกนั้นเป็นกระบี่แสงสายฟ้าได้หมด
คอรัลไม่ได้ใช้พลังมากมายอะไรในการ ‘ชาร์จ’ หลี่ว์ซู่ แต่หลี่ว์ซู่ทำเธอประหลาดใจมาก
คอรัลเข้าใจแล้วว่าเธอเข้าใจหลี่ว์ซู่ผิดไป หลี่ว์ซู่แค่อยากได้สายฟ้าของเธอมาเพิ่มพลังกระบี่แสงของของ เธอมองกระบี่แสงสายฟ้าเล็กๆ พวกนั้นอย่างสงสัย
“สายฟ้าพวกนี้มาจากที่ฉันช็อตไฟฟ้าเธอไปเหรอ”
“ถูกต้อง” หลี่ว์ซู่พูดแล้วพยักหน้ารับ
“งั้นแปลว่ายิ่งฉันช็อตเธอไปเท่าไหร่ก็ยิ่งผลิตเยอะขึ้นเท่านั้นใช่ไหม” คอรัลถามขึ้นมา
เธอเพิ่งคิดออก ถ้าชะตาของเธอต้องลาโลกนี้ไปจริงๆ เธอก็คงจะเอาสายฟ้าของเธอให้หลี่ว์ซู่ได้สินะ ถ้าทำแบบนั้นแล้วจะเหมือนว่าเธออยู่เคียงข้างเขาตลอดไปใช่ไหมล่ะ
คอรัลกำลังจะช็อตไฟฟ้าไปที่หลี่ว์ซู่อีกรอบหนึ่ง แต่หลี่ว์ซู่หยุดเธอไว้ก่อน “พอแล้วล่ะ พอแล้ว…”
พวกเขากำลังจะถึงที่โอริสตาโนกันแล้ว ต้องเตรียมตัวให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
หลี่ว์ซู่พาคอรัลกลับมานั่งที่ เขาเพิ่งสังเกตว่าบรรยากาศรอบๆ ดูแปลกไป
ผู้ชายที่เล่นกีตาร์เริ่มหัวเราะออกมาเสียงดัง “เป็นคนหนุ่มสาวนี่ดีจังเลยนะ…”
หญิงชราก็หัวเราะออกมาเหมือนกัน พวกเขาทำเหมือนกับไม่ใส่ใจพวกนักฆ่าข้างนอกเลย แต่พวกเขาไม่รู้ว่ามีคนที่มีจิตใจอำมหิตรออยู่ที่สถานี
พวกเขากำลังจะถึงที่สถานีในอีกสิบนาทีข้างหน้าแล้ว รถไฟที่มุ่งหน้าไปนรกนี้กลับเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ
แล้วรถไฟก็ค่อยๆ ลดความเร็วเพื่อจอดที่สถานี เสียงประกาศเป็นภาษาอิตาลีที่มีน้ำเสียงสุภาพดังขึ้นไปทั่วขบวนรถไฟ
“สวัสดีค่ะท่านผู้โดยสาร สถานีนี้ถือโอริสตาโน สถานีปลายทาง ขอให้เที่ยวอย่างสนุกนะคะ”
หลี่ว์ซู่มองออกไปนอกหน้าต่าง มีป่ามืดอยู่ข้างนอกและมีร่างของคนหลายคนยืนอยู่ท่ามกลางสายฝน เขามองแล้วถามคอรัลยิ้มๆ “พร้อมหรือยัง”
เธอยิ้มตอบแล้วพยักหน้า
ถ้าโลกข้างนอกรถไฟเป็นนรกขุมที่ลึกที่สุด พวกเขาก็จะบดขยี้นรกขุมนี้ไปด้วยกัน
พวกนักฆ่าเริ่มหลีกทางให้พวกเขาสองคน พวกนักฆ่าพวกนี้ได้รับคำสั่งมาว่าไม่ต้องหยุดพวกเขาไว้และรอคำสั่งอยู่ในรถไฟนี้ แต่ด้ายสีเทาจากกระบี่เฉวียอินอยู่ๆ ก็เคลื่อนไหวและเจาะทะลุไปในหัวใจของพวกฆาตรกร
สำหรับหลี่ว์ซู่แล้ว ความรู้สึกและความทรงจำดีๆ ได้หายไปเรียบร้อย เขาเตรียมตัวที่จะฆ่าพวกปิศาจหรือเป็นปิศาจในสายตาของคนอื่นเสียเอง
ในขณะที่พื้นดินบนถนนของเมืองทางใต้มีเลือดปะปนอยู่ในฝนที่ตกลงมาอย่างหนักแบบไม่น่าพิสมัย
ลูกพี่ลูกน้องของคอรัลกำลังโกรธและยืนอยู่ตรงกลางถนนอย่างหมดแรง เลือดของเขาไหลออกมาจากแขนและขามารวมกันที่ปลายนิ้ว ก่อนจะหยดลงบนพื้นทีละหยด ทีละหยด
ส่วนสมาชิกกลุ่มเทวาข้างหลังเขาก็กำลังเจ็บหนักเหมือนกัน การต่อสู้มาถึงจุดจบแล้ว ทุกคนเตรียมตัวจะเสียสละทุกอย่างและทำมันให้ดีที่สุด
ฟรานเชสโก้ที่กำลังยืนอยู่ตรงข้ามเขาก็ดิ้นรนอย่างหนักอยู่เช่นกัน เสื้อคลุมสีขาวของเขาขาดวิ่น และแขนซ้ายของเขาแทบจะไม่มีแรงแล้ว
พวกเทวาปกติแล้วจะเป็นพวกใจดีและสุภาพ แต่ก็ไม่มีใครดูถูกความสามารถของพวกเขาเลย พวกเขามีสัญชาติญาณการต่อสู้ของไททันและความแข็งแกร่งอยู่ในสายเลือด
ฟรานเขสโก้หัวเราะออกมาอย่างเย็นชา “คิดเหรอว่ามาถ่วงเวลาฉันไว้อย่างนี้แล้วจะช่วยพวกนั้นได้ ทั้งยุโรปจ้องจะฆ่าพวกเขาทั้งนั้น คิดว่าไอ้หนุ่มนั่นจะปกป้องเธอได้อีกนานเท่าไหร่กัน โอริสตาโนกลายเป็นนรกหมดแล้ว พวกเขาเดินเข้าไปติดกับชัดๆ”
ลูกพี่ลูกน้องของคอรัลยักไหล่ แต่ก็ไม่ได้เห็นชัดเจนเท่าไหร่เนื่องจากเขาขยับแขนอีกข้างไม่ได้ มันดูน่าตลกมากกว่า “แล้วคิดบ้างไหมว่าแกเสียกำลังคนไปกี่คน ฉันเห็นพวกคนหนุ่มๆ ที่เกาะช้างมารอบหนึ่งแล้ว ไม่ใช่แค่แกที่ดูถูกเขาคนเดียวหรอก ทั้งโลกก็ดูถูกเขาเหมือนกัน”
“หลีกไป” ฟรานเชสโก้พูดเสียงเย็น แล้วลูกพี่ลูกน้องของคอรัลก็ดูจะหมดหนทางแล้ว
“จะต้องให้บอกอีกกี่รอบ…” เขากัดฟันแน่น “วันนี้ฉันจะไม่ปล่อยให้ใครผ่านไปได้หรอก!” เขาต้องค่อยๆ หายใจในระหว่างการพูดนั้น
ฟรานเชสโก้มองดูนาฬิกาข้อมือแพงๆ ที่ตกแต่งอย่างประณีตรุ่นขายจำนวนจำกัดของตัวเอง เขาหัวเราะออกมา “ถ้าอย่างนั้นฉันจะทำให้แกได้ยินข่าวร้ายที่สุดแบบไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย”
ในขณะที่พูดนั้นเขาก็หยิบเอาโทรศัพท์ออกมาโทรหาคนของแก่นความเชื่อที่รับผิดชอบในโอริสตาโน แต่ไม่มีใครรับโทรศัพท์เลย ฟรานเชสโก้เริ่มจะมีลางสังหรณ์ไม่ดีเสียแล้ว
“โทรไม่ติดเหรอ” ลูกพี่ลูกน้องของคอรัลฉีกยิ้ม “ฉันว่าฉันรู้นะว่าเกิดอะไรขึ้น”
“เกิดอะไรล่ะ” ฟรานเชสโก้มองกลับอย่างน่ากลัว
“ก็สัญญาณในโลงศพมันไม่ค่อยมีน่ะสิ ฮ่าๆๆ …แค่กๆๆ” ลูกพี่ลูกน้องของคอรัลและคนอื่นๆ จากกลุ่มเทวาหัวเราะกับมุกตลกร้ายนั้น พวกเขาหัวเราะเยอะจนกระทั่งไอออกมาเป็นเลือด
ฟรานเชสโก้ยืนอยู่ในสายฝนแล้วดึงกระบี่ออกมา กระบี่ก่อนหน้านี้ของเขาถูกหลี่ว์ซู่ขโมยไป แต่กลุ่มแก่นความเชื่อไม่เคยขาดอาวุธหรอก เขาเห็นแล้วว่ากลุ่มเทวาจะสู้จนกระทั่งตัวตาย
“จะมาไร้สาระกันอยู่ทำไมล่ะ” ลูกพี่ลูกน้องของคอรัลไอเป็นเลือดออกมาอีกรอบแล้วเขาก็ถ่มมันลงพื้น “มาสู้กันให้จบไปเลยในครั้งเดียวดีกว่า!”
