ในสนามรบ หลิวอี้เจาสามารถกวาดศัตรูออกไปได้ด้วยหอกยาวของเขา เมื่อเขาชี้ปลายหอกไปที่ผู้บัญชาการของทัพเฮยอวี่ ทหารที่อยู่ระหว่างหลิวอี้เจาและผู้บัญชาการ ถอยไปยืนอยู่ข้างๆ ด้วยความหวาดกลัว พู่สีแดงบนหอกยาวกำลังปลิวไสวอยู่บนท้องฟ้า
จู่ๆ จางเว่ยอวี่ก็คิดว่าเขาเคยได้เห็นว่าหลี่ว์ซู่น่าประทับใจแค่ไหนเมื่อเขาโจมตีและสังหารในฐานะระดับหก ถ้าเป็นอย่างนั้นแล้ว จะเป็นยังไงถ้าเขาก้าวไปสู่ระดับหนึ่ง
เขารู้สึกว่าวันนั้นใกล้เข้ามาแล้ว เขาสามารถนึกภาพเหล่านั้นได้โดยตัดสินจากความก้าวหน้าของหลี่ว์ซู่
ด้วยเหตุผลบางอย่าง จางเว่ยอวี่ตั้งตารอวันที่จะมาถึง
ผู้บัญชาการทัพเว่ยอวี่อยากจะหนีไปเพราะเขารู้ว่าเขาเสียเปรียบ ไม่มีใครคาดคิดว่ากองทัพชั้นยอดจะซ่อนตัวอยู่ในภูเขา พวกเขาไม่ควรสู้จนตัวตาย แต่ควรนำข่าวนี้กลับไปที่บอกให้ทัพเว่ยอวี่รู้ เมื่อกองทัพมาถึง ไม่ว่าอู่เว่ยจะเก่งกาจแค่ไหน แต่พวกเขาจะทำอะไรได้
อย่างไรก็ตาม หลิวอี้เจาและเสี่ยวอวี๋ไม่ยอมให้เขาจากไปง่ายๆ หัวหน้าบาทหลวงลุกขึ้นมาจากพื้นและไล่ตามผู้บัญชาการทัพเฮยอวี่ไป ทันใดนั้นทัพเว่ยอวี่ก็รู้สึกได้ว่าแสงสีเงินอันอ่อนนุ่มที่อยู่บนร่างกายของพวกเขาหายไปแล้ว และพวกเขาก็กลับมาเคลื่อนไหวได้ตามปกติ
อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่สามารถทำอะไรได้แม้ว่าจะกลับมาเคลื่อนไหวได้ตามปกติ กองทัพเว่ยอู๋หวู่ล้อมรอบพวกเขาอย่างสมบูรณ์และกองทัพเว่ยอู๋ซึ่งตอนแรกไม่มีอะไรอยู่ในมือตอนนี้ติดตั้งอาวุธแล้ว
แต่ถึงแม้พวกเขาจะกลับมาเคลื่อนไหวได้ตามปกติ พวกเขาก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี ทัพอู่เว่ยล้อมพวกเขาไว้โดยสมบูรณ์ และทัพอู่เว่ยที่ตอนแรกไม่มีอะไรในมือ แต่ตอนนี้กลับมีอาวุธครบมือแล้ว…
หน่วยสอดแนมจากทัพเฮยอวี่มีมีดผู่เตาในขณะที่กองทัพปกติจะมีทั้งมีดผู่เตาและหอก ดังนั้น สำหรับฝ่ายตรงข้ามทุกคนที่ถูกทัพอู่เว่ยสังหาร ทหารสองคนจึงสามารถแบ่งอาวุธกันได้…
ในการต่อสู้ที่ไม่เท่าเทียมกันนี้ ทัพเฮยอวี่จึงตกอยู่ในความสับสนวุ่นวาย ถึงแม้ว่าทหารที่เหลืออยู่จะไม่กลัวความตาย แต่นั่นก็ไม่สามารถเปลี่ยนผลการต่อสู้ได้
หัวหน้าบาทหลวงใช้พลังของเขาที่กลางอากาศ รัศมีสีเงินทั้งหมดพันรอบร่างของผู้บัญชาการ จากนั้นหลิวอี้เจาจึงแทงเขาด้วยหอกยาว
ถึงแม้ผู้บัญชาการทัพเฮยอวี่จะต้องตายอย่างไม่เต็มใจ แต่ในสถานการณ์ที่เป็นการต่อสู้ของยอดฝีมือระดับหนึ่งสองคนกับอีกหนึ่งคนที่ซุ่มอยู่ ผู้บัญชาการก็รู้สึกหมดหวัง
หลิวอี้เจาเหลือบมองไปที่หัวหน้าบาทหลวง และกลับไปที่สนามรบของทัพเฮยอวี่เหมือนลูกธนูที่แหลมคมอีกครั้ง แต่เขาไม่รู้ว่าแอนโทนีที่อยู่ใต้ดินหยุดหัวเราะอย่างโง่เขลา
หลี่ว์เสี่ยวอวี๋ควบคุมแอนโทนีอย่างเงียบๆ ทำให้เขาคายไข่มุกวิญญาณออกมาเพื่อดูดซับวิญญาณของผู้บัญชาการและทหารที่เสียชีวิตของทัพเฮยอวี่ หลังจากนั้น แอนโทนีก็กลืนไข่มุกวิญญาณ และเริ่มหัวเราะอย่างโง่เขลาอีกครั้ง
ในเวลาต่อมา หมอกสีดำที่อยู่รอบตัวแอนโทนีก็เริ่มสั่นสะเทือนและพร่ามัว
หลิวอี้เจามองลงไปที่พื้นด้วยความสับสนและตกใจ เขาไม่แน่ใจว่าเขาเข้าใจผิดหรือเปล่า แต่เขารู้สึกว่ามีใครบางคนสามารถก้าวข้ามจากระดับสองไประดับหนึ่งได้!
นี่มันเกิดอะไรขึ้น เลื่อนขั้นในสนามรบ ยอดฝีมือระดับหนึ่งคนที่สามของทัพอู่เว่ยถือกำเนิดขึ้นแล้วอย่างนั้นเหรอ เขารู้ว่าหลี่ว์เสี่ยวอยู่ใต้ดิน และเพราะเขายังไม่ได้เห็นแอนโทนี เขาจึงคิดว่าหลี่ว์เสี่ยวอวี๋สามารถเลื่อนขั้นได้
ในจักรวาลหลี่ว์ แทบจะไม่มีกองทัพใดที่มีทหารระดับหนึ่งถึงสามคนเลย! แท้จริงแล้วนี่คือกองทัพขององค์ราชา บางทีทัพอู่เว่ยอาจจะสามารถสร้างความรุ่งโรจน์ให้กับทหารมังกรจักรพรรดิได้อีกครั้ง หลิวอี้เจารู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย…
อืม ไม่นะ จู่ๆ หลิวอี้เจาก็นึกขึ้นได้ว่าถ้าหลี่ว์เสี่ยวอวี๋ได้เลื่อนขั้นเป็นระดับหนึ่ง ทำไมถึงไม่มีปรากฏการณ์แปลกๆ อะไรเลย เมื่อใดก็ตามที่มีคนได้เลื่อนขึ้นระดับหนึ่ง จะต้องมีปรากฏการณ์แปลกๆ เกิดขึ้น!
หลิวอี้เจารู้สึกสงสัยแต่ไม่ได้พูดออกมา ในทางกลับกันเขายังคงโจมตีทัพเฮยอวี่ต่อไปจนกว่าพวกนั้นจะพ่ายแพ้
ในขณะเดียวกัน หลี่ว์เสี่ยวอวี๋เริ่มสังเกตแอนโทนีอย่างมีความสุขในขณะที่เขายังคงหัวเราะอย่างโง่เขลา ถ้าหลี่ว์เสี่ยวอวี๋เปิดใช้งานภัยธรรมชาติพระไตรปิฎกน้ำตกทรายในตอนนี้ เธอก็ไม่ต้องการพลังจากผู้มีพลังธาตุดินคนอื่นๆ อีก
หลี่ว์เสี่ยวอวี๋ รู้ว่ายิ่งเธอมีพลังมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งสามารถให้ความช่วยเหลือแก่หลี่ว์ซู่ได้มากขึ้นเท่านั้น ในขณะนี้ ด้วยวิญญาณของยอดฝีมือระดับหนึ่งสองคน หากเธอลอบโจมตีเฮยอวี่อีกสักสองสามครั้ง จอห์นสันอาจจะสามารถเลื่อนขั้นขึ้นสู่ระดับหนึ่งได้เช่นกัน
และเมื่อถึงตอนนั้น เธอก็จะสามารถมอบกระบี่บินให้หลี่ว์ซู่ได้มากขึ้นอีก!
หลี่ว์ซู่กำลังฝึกท่วงท่าวิชากระบี่ของเขาอย่างขยันขันแข็ง เมื่อไม่นานมานี้ แม้ว่าจุดชี่ไห่จะยังคงถูกปิดผนึกไว้ด้วยโซ่ตรวน แต่ต้นแบบกระบี่ก็ยังคงเพิ่มขึ้น ดังนั้นหลี่ว์เสี่ยวอวี๋จึงกังวลว่าจำนวนดาบของจอห์นสันจะไม่เพียงพอต่อการใช้งานของหลี่ว์ซู่เมื่อเขาสามารถหลุดพ้นจากพันธนาการได้
แต่ตอนนี้ไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ ในความเป็นจริงแล้ว หลี่ว์เสี่ยวอวี๋วางแผนที่จะแอบนำ จอห์นสัน แอนโทนี และหัวหน้าบาทหลวง ไปยังช่องเขาเว่ยเป่ย เนื่องจากเธอต้องการรวบรวมวิญญาณคนตายในสนามรบ!
สำหรับคนอื่นๆ ช่องเขาเว่ยเป่ยเป็นเหมือนเครื่องจักรสังหารหมู่ขนาดมหึมา กำแพงเมืองเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบเลือดและซากศพ ทหารใหม่อาจจะรู้สึกคลื่นไส้เมื่อได้เห็น
แต่สำหรับหลี่ว์เสี่ยวอวี๋ ที่นั่นก็เป็นเหมือนดินแดนแห่งขุมทรัพย์
เธอรู้แล้วว่าวิญญาณชั่วร้ายจะบิดเบี้ยวและน่ากลัวหลังจากที่พวกเขาตาย แม้ว่าหลี่ว์ซู่จะไม่ยอมให้เธอจับวิญญาณของคนดี แต่เธอก็คิดว่าอย่างน้อยเธอก็สามารถจับวิญญาณชั่วร้ายเหล่านี้ได้ใช่หรือไม่
แต่อย่างไรก็มีข้อจำกัด หลี่ว์เสี่ยวอวี๋ไม่สามารถปล่อยให้แอนโทนีและคนที่เหลือไปถึงขั้น ปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่ได้จากระดับของวิญญาณที่ถูกจับ
เป็นเหตุผลเดียวกับที่แอนโทนีไม่สามารถเลื่อนขั้นสู่ระดับหนึ่งได้ ดวงวิญญาณไม่สามารถสร้าง ‘เต๋า’ ของตัวเองได้ จึงต้องแย่งชิงจากผู้อื่นโดยไม่ได้ตั้งใจ
สถานการณ์บนพื้นดินมีความรุนแรงอย่างประหลาด เสียงคำรามของทัพอู่เว่ยดังมาให้ได้ยินเป็นครั้งคราว “อย่าโหดนักเลยน่า ชุดเกราะชุดนั้นเหมาะกับฉันมาก อย่าทุบมันสิ!”
“พวกนายเคยเห็นทหารที่สูงกว่าฉันไหม ช่วยฉันเก็บชุดเกราะของเขาด้วย!”
ทหารของทัพเฮยอวี่รู้สึกสิ้นหวัง ทั้งหมดเป็นเพราะการกระทำของอู่เว่ยนั้นเกินกว่าที่พวกเขาจะรับมือได้ และพวกเขาคิดว่าอย่างไรพวกเขาก็ถูกกำหนดมาให้ตาย…
แต่ปัญหาก็คือพวกเขาไม่มีชุดเกราะเลยเหรอ แล้วทำไมกองทัพที่ไม่มีชุดเกราะถึงทรงพลังได้ขนาดนี้
เพลงพื้นบ้านยังดังมาให้ได้ยินเป็นระยะจากทางภูเขา “ท่านหญิง ฟังที่กระผมพูด ได้โปรดอย่ากล่าวหากัน…”
ในสภาพแวดล้อมที่แปลกประหลาดนี้ ทัพเฮยอวี่ไม่เต็มใจที่จะยอมรับความพ่ายแพ้…นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้พบกับกองทัพที่แปลกประหลาดอย่างทัพอู่เว่ยตั้งแต่ที่พวกเขาเริ่มเป็นทหารมา…
ในทันทีที่พระอาทิตย์ตกดิน หลี่เฮยทั่นก็นำทัพ เขาถือหอกยาวที่คว้ามาจากทัพเฮยอวี่และร้องเสียงดังกับคนที่เหลือว่า “ไม่มีผู้ช่วยให้รอดที่ยอดเยี่ยม และเราไม่ต้องการยอดมนุษย์หรือราชา…”
พวกเขารู้สึกมีพลังอย่างมากเมื่อพวกเขาร้องเพลงเพราะพวกเขาไม่จำเป็นต้องพึ่งพาใครอื่น ทั้งอู่เว่ยและชิงไซได้รวมเข้าด้วยกันอย่างสมบูรณ์หลังจากการต่อสู้ครั้งนี้ และทัพชิงไซก็ได้หายไปจากหน้าประวัติศาสตร์อย่างเป็นทางการ
ในตอนแรก เมื่อหลี่ว์ซู่สอนเพลงให้พวกเขา ทุกคนรู้สึกว่าเนื้อเพลงนั้นสร้างแรงบันดาลใจได้ดีมาก ในที่สุดพวกเขาก็รู้สึกถึงประโยชน์ของการมีพลัง สิ่งนี้ทำให้รู้สึกราวกับว่าพวกเขาสามารถควบคุมชะตากรรมของตนเองได้
หากมีใครถามทัพอู่เว่ยว่าทัพเฮยอวี่แข็งแกร่งหรือไม่ หลี่เฮยทั่นก็คงตอบไปว่า ทัพเฮยอวี่ไม่นับเป็นอะไร
ใครบางคนล้อเลียนอยู่ภายใต้ดวงอาทิตย์ที่กำลังตกดินว่า “นายร้องเพี้ยนแล้ว!”
“ไร้สาระ ฉันร้องเพลงเก่งที่สุดในทัพอู่เว่ยแล้ว แล้วฉันจะไปร้องเพี้ยนได้ยังไง”
หลี่เฮยทั่นหัวเราะ “ฉันสงสัยว่าทัพเฮยอวี่จะกำลังมาหรือเปล่า ฉันคงใส่ชุดเกราะของพวกทหารที่มาไม่ได้ เพราะมันเล็กเกินไป!”
“ฉันคิดว่าพวกเขาจะมาและให้อาวุธหรือชุดเกราะกับเรามากขึ้น มันคงจะดีมากถ้าพวกเขาสามารถนำไวน์มาด้วย…”
มองจากด้านหลังของพวกเขา จางเว่ยอวี่ก็ได้รู้ว่าทัพอู่เว่ยมีกำลังใจเพิ่มขึ้นแล้ว!
