SPH:บทที่ 22 ช่วยให้ถึงที่สุด
หลังผ่านไปเนิ่นนาน ชายที่นอนบนพื้นก็ลุกขึ้นนั่งและเริ่มจ้องไปยังทะเลสาบด้วยแววตาว่างเปล่า เขาพึมพำว่า “คุณช่วยผมไว้ทำไม”
หือ เย่หยูโมโหจนเกือบถึงจุดที่จะหัวเราะออกมา “ทำไมงั้นเหรอ คุณไม่ได้พูดคำนั้นตอนตะโกนขอให้ช่วย ทำไมคุณถึงกระโดดลงในทะเลสาบทั้งที่กลัวตาย”
ชายผู้นั้นมองไปด้วยสายตาว่างเปล่าอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนยิ้มออกมาอย่างขมขื่น “ฮ่า ๆ คุณพูดถูกแล้ว มันเป็นว่าผมก็กลัวตายเหมือนกันสินะ”
เพราะเห็นสีหน้าของเขาไม่สู้ดีนัก เย่หยูจึงไม่อยากพูดยั่วยุอีกฝ่ายอีกต่อไป เขาจึงถือโอกาสนั่งลงข้าง ๆชายผู้นั่น
“คนเรากลัวความตายถือเป็นเรื่องธรรมดา การตายไม่ได้แก้ปัญหา ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น อย่ายอมแพ้ง่าย ๆ สิ!”
ชายผู้นั้นนิ่งงันไปครู่ใหญ่ก่อนหัวเราะออกมาอย่างหดหู่ใจ “ฮ่า ๆ! ทำไปก็ไร้ค่า ต่อให้อยู่มาครึ่งชีวิต แต่ไม่มีนักเรียนมัธยมปลายคนไหนมองเห็นมันได้เลย!”
“ผมชื่อว่าเย่หยู” เย่หยูตบไหล่เฉียนจินเบา ๆ “บอกผมได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น ดูจากสีหน้าของคุณแล้ว คุณดูไม่เหมือนคนที่อับจบหนทางเลย”
เฉียนจิน มองเย่หยูแล้วพูดว่า “ขอบคุณที่ช่วยชีวิตผม แต่ผมไม่มีอะไรต้องปิดบังคุณ”
กลายเป็นว่าชายผู้นี้คือผู้จัดการสถานประมูลชื่อดังในเมืองหมิง และยังมีภรรยาแสนสวย อาจพูดได้ว่ามันเป็นชีวิตที่ครบถ้วนทั้งการงานและความรัก แต่ภายในโอกาสอันดีงามนี้ เฉียนจินค้นพบอย่างน่าตกใจว่า ทุกอย่างเป็นเพียงฉากบังหน้า
สถานการณ์ที่แท้จริงคือ สถานประมูลของเขาว่างเปล่ามานานแล้วเพราะฝีมือลูกน้องที่เก่งกาจ เท่านั้นยังไม่พอ ภรรยาคนใหม่ของเขาที่จ้าวฮ่าวส่งมาก็ถ่ายเทเงินเก็บของเขาไปจนหมด
ตอนนี้ ไม่แค่เงินเก็บทั้งชีวิตของเฉียนจินที่มลายหายไป แต่สถานประมูลที่เฉียนจินตั้งขึ้นมาเอง ไม่ว่าจะมีเส้นสายหรือช่องทางใด ก็ถูกจ้าวฮ่าวสกัดไว้จนหมด
ณ ตอนนี้ สถานประมูลเหลือเงินเพียงแค่กล่องเปล่า ๆ กล่องเดียว ทั้งคนรวยและคนจนไม่เหลืออะไรเลย เย่หยูมองอีกฝ่ายด้วยความสงสาร หลังพยายามอย่างหนักที่สุดมาครึ่งชีวิต ทุกอย่างกลับมลายหายไปในการลงมือเพียงครั้งเดียว นั่นไม่น่าหดหู่หรือ ถ้าหากเป็นคนอื่น เขาคงเป็นบ้าไปแล้ว
“แล้วลูกน้องของคุณ จ้าวฮ่าวและภรรยาคุณ เอ่อ ภรรยาเก่าของคุณอยู่ที่ไหน”
เขาพูดด้วยน้ำเสียงเบาหวิวหลังผ่านไปครู่ใหญ่ “พวกเขาเอาทุกอย่างที่ผมมีไปจนหมดและเปิดสถานประมูลพีคแห่งใหม่ในเมืองหมิงโจว”
“ให้ตายสิ ทำไมถึงได้โอหังแบบนี้” เย่หยูพบว่ามันเชื่อได้ยาก คนประเภทไหนกันที่ทั้งโอหังและไม่ละอายใจ
เฉียนจินฝืนยิ้ม “ผมจะทำอะไรได้ ผมไม่ได้อะไรจากพวกเขา”
“พวกเขาถึงกับใช้ชื่อผมขอยืมเงินจากธนาคาร ถ้าหาเงินคืนไม่ได้ภายในหนึ่งเดือน สถานประมูลจะจบลงแค่นี้!”
เย่หยูมองสีหน้าสิ้นหวังของเฉียนจิน เขาสูญเสียทุกอย่าง และตอนนี้ยังติดหนี้อีก ช่างน่าเศร้าเสียจริง “ถ้างั้นคุณจะทำยังไงต่อ” เย่หยูมองเขาแล้วถามขึ้น
เฉียนจินส่ายหน้า แววตาไร้สิ้นความหวัง “ผมเองก็ไม่รู้ ผมอาจจะไปที่งานประมูลของจ้าวฮ่าวทุกวัน ผมอาจอดอาหารตายบนถนนสักวัน”
เมื่อเฉียนจินพูดแบบนั้น เย่หยูก็ทนมองต่อไปไม่ได้ เขาจับไหล่ของอีกฝ่ายและสบตาเขาแน่วนิ่ง “ผู้เฒ่าเฉียน ถ้าพวกเขาทำร้ายคุณแบบนี้ คุณจะกลัวไม่ได้ เล่นงานพวกเขา เอาทุกอย่างกลับคืนมา และทำให้พวกมันต้องร้องไห้อ้อนวอนให้ปล่อยพวกเขาไป คุณต้องระบายความโกรธแค้นแบบนั้น!”
“ยังไง ผมไม่เหลืออะไรแล้ว แถมยังติดหนี้มากมายอีก!” เฉียนจินมองไปที่ใบหน้าอบอุ่นของเย่หยู “ผมก็อยากเล่นงานพวกเขา แต่ไม่มีทางอื่นเลยจริง ๆ”
เย่หยูมองเขาและพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ใจเย็น ๆ ผู้เฒ่า สวรรคค์ไม่เคยละทิ้งมนุษย์ ถ้ามีผมคอยช่วย คุณจะผงาดขึ้นมาอีกในไม่ช้า!”
“บี๊ป! ยินดีกับเจ้าของร่างที่ช่วยผู้คน รางวัลคือการจับรางวัลหนึ่งครั้ง!” เมื่อได้ยินเสียงระบบดังขึ้นในความคิด แววตาของเย่หยูเป็นประกาย ด้วยระบบที่มีอยู่ ไม่มีทางเป็นไปไม่ได้แน่!”
“คุณจะช่วยผมเหรอ” เฉียนจินมองไปที่เย่หยูอย่างไม่อยากเชื่อขณะหัวเราะออกมา “คุณเป็นนักเรียนชั้นมัธยมปลาย แล้วจะช่วยผมได้ยังไง”
เย่หยูเม้มปาก “นักเรียนชั้นมัธยมปลายมันผิดตรงไหน ถ้าคุณอยากเปิดสถานประมูลของคุณอีกครั้ง มันต้องใช้อะไรบ้าง”
เฉียนจินเดาว่าเย่หยูแค่พูดเล่นกับเขา เขาจึงตามน้ำไป “สิ่งสำคัญที่สุดในสถานประมูลคือต้องมีของประมูล แต่จ้าวฮ่าวตัดเส้นทางจนหมด ไม่มีใครให้ผมประมูลของให้!”
แววตาของเย่หยูเป็นประกายวาบ ของประมูลงั้นหรือ ถ้าเขาขโมยของที่อยากประมูลจากโลกหมื่นปี นั่นก็จะเป็ฺนเรื่องง่ายแล้ว
“แล้วถ้าผมขอให้คุณประมูลมันล่ะ”
เฉียนจินอึ้งไป เขามองเย่หยูแล้วหัวเราะออกมา “คุณจะให้ผมประมูลมันเหรอ คุณมีของอะไรล่ะ”
เย่หยูไม่ได้ตอบเขา แต่ลุกขึ้นยืนพลางตบไหล่อีกฝ่าย “มันเป็นของดีแน่ รอข่าวของผม การเปิดประมูลจะต้องโดดเด่นอีกครั้งแน่นอน”
เฉียนจินมองตามหลังเย่หยูเมื่อเขาจากไป ช่วงบ่ายังรู้สึกถึงความอบอุ่น และหัวใจที่หมดหวังของเขาก็กลับมามีความหวัง ฉันไม่เหลืออะไรแล้ว ทำไมจะไว้ใจคุณไม่ได้
เมื่อเย่หยูกลับบ้าน เขานอนบนเตียง และรู้สึกกระสับกระส่ายอย่างที่สุด ไม่แค่เพราะเขาช่วยเฉียนจินไว้ แต่เพราะเขาเห็นเส้นทางความมั่งคั่ง
นั่นคือสถานประมูลชื่อดังและเงินทอง!
เย่หยูสามารถขโมยของจากหมื่นสวรรค์ได้ แต่รับประกันไม่ได้ว่าสิ่งของเหล่านั้นจะเป็นประโยชน์สำหรับเขาเสมอไป
นั่นเป็นกรณีหนึ่ง สิ่งของที่ใช้ไม่ได้จะถูกขายแลกเงิน ส่วนสิ่งของที่เย่หยูให้เขาล้วนเป็นของที่โลกนี้ไม่มี ล้ำค่าอย่างที่สุด!
อีกอย่าง เย่หยูเองยังจับรางวัลได้ ถึงแม้ยาสัตย์จริง แว่นตาโคนัน และแผ่นหยกสลักประตูมังกรจะนำไปประมูลไม่ได้ แต่ไม่ได้รับรองว่าเขาจะหาของไร้ประโยชน์ชิ้นอื่นมาประมูลไม่ได้
เมื่อคิดได้ดังนี้ เย่หยูพลิกตัวลุกขึ้นนั่ง เขานึกได้ว่ายังไม่ได้จับรางวัลอีกหนึ่งครั้ง
“มนุษย์: เย่หยู (ระดับ 1 )”
“ร่างกาย: ร่างจิตวิญญาณดาบ”
“แต้มการขโมย : 0”
“คะแนนเต๋าที่ดีที่สุด: 130/1000”
“พรสวรรค์: ทักษะไพ่บิน สุดยอดการคำนวน เชี่ยวชาญด้านภาษา”
“เส้นทางทักษะ: ท่าออกกำลังกาย 36 ท่า”
“ไอเทม: น้ำยาสัตย์จริง แว่นตาโคนัน”
“จับรางวัล: 1”
หลังเรียกแผงระบบขึ้นมาและช่วยชีวิตเฉียนจินไว้ ระบบให้รางวัลเขาด้วยการให้จับรางวัลอีกครั้ง ซึ่งมันดีสำหรับเขาที่จะเห็นว่าเขาจะได้อะไรเพื่อนำไปประมูล
“เริ่มหมุนได้!”
ด้วยการหมุนวงล้อ ซึ่งปิดด้วยแผ่นโมเสคหนา ๆ เข็มบาง ๆ ก็หมุนติ้ว เมื่อเย่หยูออกคำสั่ง มันก็ค่อย ๆ หยุด
“บี๊ป! ยินดีด้วย คุณได้รับจักพรรดิ์ไข่มุก!”
ฝ่ามือของเย่หยูรู้สึกหนักอึ้ง และมีหอยมุกตัวมหึมาอยู่ในมือของเขา หอยมุกมีขนาดเท่าถังน้ำ พื้นผิวของมันต่างจากผิวหยาบๆ ของหอยมุกทั่วไป แต่กลับให้ความรู้สึกเรียบลื่นและสะอาดที่ได้สัมผัส
หอยมุกเปล่งประกายสีทอง ภายใต้แสงสว่างเรืองจากในห้อง มันจึงดูเหมือนทำมาจากทองคำ
แววตาของเย่หยูเป็นประกาย เขาไม่รู้ว่ามีไข่มุกอยู่ในหอยมุกหรือไม่ ถ้าหากมีไข่มุกในนั้น มันจะต้องล้ำค่าอย่างแน่นอน
เย่หยูวางหอยมุกลง และเห็นปากหอยปิดสนิทแน่นแบบไม่มีช่องว่าง พวกมันปิดสนิทอย่างที่สุด จนใช้มีดแงะออกไม่ได้
แล้วฉันจะเปิดได้ยังไง
เย่หยูอยากแงะมันให้เปิดออกด้วยอะไรสักอย่าง แต่กลัวว่าจะทำให้หอยมุกที่สวยเหมือนงานศิลปะเสียหาย
หลังวางมันลงบนโต๊ะ เย่หยูเคาะเปลือกหอยมุกขณะคิดหาวิธีเปิดออกให้ได้
แกร๊ก!
เสียงเบา ๆ ที่ดังขึ้น ทำให้เย่หยูตกใจ เขารีบดึงมือออกจากหอยมุก ตัวหอยสั่นเบา ๆ และด้านหนึ่งค่อย ๆ ยกขึ้น แยกออกจากกัน
อืม มันฉลาดขนาดนั้นเชียวหรือ แค่เคาะเบา ๆ ก็เปิดแล้ว
เมื่อฝาของหอยมุกเปิดออก สิ่งของที่อยู่ด้านในก็ปรากฎต่อเย่หยู
