ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 2242

บทที่ 2242
ซ่งหวั่นถึงนั่งลงข้างๆเย่เฉิน โดยไม่รู้ตัว
หงห้ายื่นแก้วชให้เธอ ตอนที่เธอยื่นมือออกมารับ เยฉินเห็นสร้อยข้อมือเพชรเส้นนั้นที่ข้อมือเธอ ในใจก็อดที่จะสะอิกไม่ได้
พูดถึงการรู้จักกับซ่งหวั่นถึง มีหงห้าเป็นสะพานเชื่อม คือเขาที่ขอร้องให้ตนไปดูฮวงจุ้ยให้ซ่งหวั่นถึง ตนจึงได้รู้จักกับซ่งหวั่นถึง
หลังจากนั่งลง ซ่งหวั่นถึงเอ่ากพูดกับเเฉินว่า “อาจารย์เยครับ วันนี้ตอนที่นานโกะวิดีโอคอลกับฉัน ให้ฉันทักทายคุณให้ด้วยค่ะ”
เย่เฉินถามอย่างแปลกใจว่า “อ่อ! วันนี้พวกคุณตี้โอคอลกันแล้ว?”
ซ่งหวั่นถึงยิ้มพลางกล่าว “โดยพื้นฐานฉันก็จะวิติโอคอลกับนานาโกะอยู่แล้วค่ะ เธอให้ลูกหมากับฉันตัวหนึ่งไม่ใช่เหรอคะ ดูออกว่าในใจ
ของเธอค่อนข้างเป็นห่วง อยากเห็นความเป็นอยู่ของน้องหมาทุกวัน”
เย่เฉินพยักหน้าเบาๆ ยิ้มแล้วกล่าว “เอ้าเสวี่ยนยังพุดว่ารอให้สุนัขของคุณโต มีลุกแล้วให้เธอสักตัว”
ซ่งหวั่นถึงหัวเราะ “ค่ะ เธอพูดกับฉันแล้ว ว้นนี้ฉันและนานาโกะพูดถึงเรื่องนี้กันพอดี นานาโกะพูดว่าอีกไม่กี่วันตอนที่เธอมาหัวเซี่ย สามารถ
พามาได้อีกตัว ให้เอาเสวี่ยน ฉันยังอยากบอกข่าวดีนี้บอกกับเอ้าเสวี่ยนด้วยตัวเอง ทำไมเธอไม่อยู่ตรงนี้ล่ะคะ?”
ฉินกางที่อยู่ข้างๆรีบกล่าว “คุณซ่งครับ เอ้าเสวี่ยนเพิ่งฝึกซ้อมเสร็จ ขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดแล้วครับ”
เย่เฉินถามอย่างค่อนข้างตกใจ “อีกไม่กี่วันนานาโก๊ะจะมาหัวเซี่ย?”
“ค่ะ” ซ่งหวั่นถึงพยักหน้า กล่าว “นานาโกะบอกว่าชอบกู้ชิวอี๋ตาราของหัวเซี่ยของเรามาโดยตลอด กู้ชิวอี๋จะจัดคอนเสิร์ตที่เมืองจินหลิง
พอดี เธอจึงอยากมาดู ฉันตกลงกับเธอแล้วค่ะ ถึงตอนนั้นมาก็พักที่บ้านของฉัน”
เย่เฉินชะงักไปทันใด ถามอย่างตกใจว่า “นานาโกะซอบกู้ซิวอี๋?! จริงเปล่าเนี่ย?”
“จริงค่ะ” ช่งหวั่นถึงตอบจริงจัง “ซิวไม่เพียงมิชื่อเสียงที่หัวเซี่ยนะคะ ทั้งเอเชีย กลุ่มชาวจินทั่ทุกมฺมโลก ถึงขั้นตลาดยุโรปและอเมริกา
ล้วนมีแฟนคลับมากมาย และเพราะเธอสวยมาก ได้รับความเสื่อมใสจากหญิงสาวญี่ปุ่น สาวญี่ปุ่นจำนวนมากเลียนแบบการแต่งกาย การเข้าชุด
อีกทั้งสไตล์การแต่งหน้าของเธอโดยเฉพาะ แฟนคลับเยอะมาก!”
พูดจบ เธออธิมายต่ออีกว่า “ความจริงฉันก็สนใจกัชิวอยู่นะคะ ดังนั้นพวกเราทั้งสองแพลนกันว่าจะไปดูคอนเสิร์ตด้วยกันค่ะ” ขณะนี้เย่เฉิ
นรู้สึกหัวจะระเบิด
“กรรยาจะไปดูคอนเสิร์ตของกู้ชิวอิ่ ต่งรั่งหลั่นก็จะไปดูคอนเสิร์ตของกู้ซิว ซ่งหวั่นถึงก็ไป ถึงขั้นแม้แต่อิโตะ นานาโกะก็จะไป……นี่มันบ้า
อะไรกันแน่เนิ่ย?”
ขณะนั้ ฉินเอาเวี่ยนเปลี่ยนชุดราตรีที่มีออร่าเดินมา เมื่อได้ยินเย่เฉินและช่งหวั่นถึงพูดถึงกู้ชิวอื่ จึงรีบถามอย่างสนใจอย่างหาที่เปรียบไม่
ได้ว่า “อาจารย์เยคะ พี่หวั่นถึง พวกคุณกำลังคุยกันเรื่องคอนเสิร์ตของกู้ซิวอี่เหรอคะ?”
ซ่งหวั่นถิงพยักหน้า ยิ้มแล้วกล่าว “เอ้าเสวี่ยน แกก็ชอบกู้ซิวอี่เหรอ?”
ฉินเฮ้าเวี่ยนกล่าวอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อยว่า “ใครไม่ชอบบ้างล่ะ! หนูซื้อมัตรไปแล้วเนี่ย ถึงตอนนั้นแพลนว่าจะไปกับเพื่อนร่วมชั้นค่ะ…”
พูดจบ ได้ถามต่อว่า “พี่หวั่นถึง พี่ก้ไปเหรอ?”
ซ่งหวั่นถึงหัวเราะกล่าว “ฉันก็ไป ฮิโตะ นานาโกะที่ให้สุนัขกับฉันก็อยากมาดูด้วย ฉันนัดกับเธอแล้วว่าจะไปด้วยกัน”
“อ๊าก!” ฉินเอาเสวี่ยนตกใจ “อิโตะ นานาโกะก็จะมาดูคอนเสิร์ตที่เมืองจินหลิงเหรอคะ?”
“ถูกจะ” ซ่งหวั่นถึงพยักหน้า กล่าว “แล้วก็ยังมีข่าวดีจะบอกแกด้วยนะ ฉันพูดกับนานาโกะว่าแกซอบหมาน้อย เธอบอกว่าครั้งนี้ที่มา จะเอาพี่
ชายน้องขายไม่ก็พี่สาวน้องสาวของยูกิตัวหนึ่งให้แก”
“หา? จริงเหรอ?!” เมื่อฉินเอ้าเสวี่ยนได้ยินประโยคนี้ อารมณ์ก็เซอร์ไพรส์ขึ้นมาก่อน แต่ไม่นานก็กลายเป็นอับอายมากขึ้นมา…
เธอกล่าวอย่างอ้ำๆอึ้งๆว่า “ที่หวั่นถึงคะ ฉันเคยต่อสู้กับอิโตะ นานาโกะ แล้วยังสู้จนเธอบาดเจ็บ จะกล้ารับน้องหมาของเธอให้ได้ที่ไหนกัน
คะ…”
ซ่งหวั่นถึงหัวเราะฮ่ๆ พูดอย่างจริงจังว่า “นานโกะเค้ารู้ว่าแกต้องแคร์เรื่องนี้แน่นอน งนั้นจึงให้ฉันบอกแกโดยเฉพาะ เธอพูดว่า การ
แข่งขันส่วนการแข่งขัน เรื่องที่เกิดขึ้นในการแข่งขัน ทิ้งไว้ในสนามแขงก็พอแล้ว อย่าเอาเรื่องของในสนามแข่งเข้ามาพัวฟันกับการดำรงชีวิต เธอ
บอกว่าเธออยากเป็นเพื่อนกับแกต้วยนะ!”