ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 2243

บทที่ 2243
เมื่อได้ยินว่าอิโตะ นานาโกะอยากเป็นเพื่อนกับตน ฉินเอาเสวี่ยนก็ดีใจอย่างสุดขีด
เธอกล่าวอย่างแอบตื่นเต้นว่า “พี่หวั่นถึงคะ พี่พุดจริงเหรอ?”
ซ่งหวั่นถึงกล่าวอย่างหัวเราะงุง “จริงแท้แน่นอนจ่ะ ฉันจะหลอกแกทำไม?”
ฉินเอาเสวี่ยนอดที่จะอุทานไม่ได้ว่า “ความจริงหนูก้อยากจะเป็นเพื่อนกับเธอนะคะ เมื่อก่อนหนูเสื่อมใสเธอมาก และถึงแม้ว่าหนูจะพบปะกับ
เธอไม่มาก แต่ก็รับรู้ได้ ว่าเธอต้องเป็นคนที่ดีมาก และNiceมากแน่ๆ ”
ซ่งหวั่นถึงพยักหน้าเขาๆ กล่าวอย่างเห็นด้วยว่า “นานาโกะเป็นเด็กสาวที่ดีมาก เป็นมิตรมาก และถ่อมตัวคนหนึ่งจริงๆ ”
เอ้าเสีวี่ยนกล่าวอย่างรู้สึกผิดไม่มากก็น้อยว่า “ความจริงฝีมือของเธอ เดิมที่ก็เก่งกว่าหนูอยู่มาก ที่แพ้ให้กับหนู ก็เป็นเพราะหนูใช้ยาที่อาจาร
ย์เยให้หนู คิดๆก็รู้สึกละอายมากจริงๆ….
ซ่งหวั่นถึงยิ้มพลางกล่าวว่า “ไม่เป็นไรจ่ะ ยาที่อาจารย์เยให้ เป็นโอกาสของแกล้วนๆ ไม่มีอะไรต้องละอายใจทั้งนั้น”
ขณะนี้เย่เฉินก็เอ่ยปากว่า “เอ้าเสวี่ยน พี่หวั่นถึงของคุณพูดถูกแล้ว ทุกๆคนล้วนมีโอกาสของตัวเอง โอกาสเหล่านี้เค้าไม่มีทางบอกคุณ
หรอก เช่นอิโตะ นานโกะ คุณก็ไม่รู้ว่าเธอได้เรียนรู้เทคนิคการต่อสู้กับนินจาขั้นสุงของญี่ปุ่นมาหรือไม่ ดังนั้นเรื่องแบบนี้ มีอะไรต้องล่ะอายใจเห
รอ?”
ฉินเฮ้าเสวี่ยนพยักหน้าเบาๆ ดังนั้นจึงได้กล่าวอย่างจริงจังว่า “อาจารย์เย เาเสวี่ยนเข้าใจแล้วค่ะ…”
ยณะนี้ คนรับใช้เข้ามารายงาน หลี่ให่หลายเศรษฐีอันดับหนึ่งของเมืองไห่ได้มาถึงแล้ว
ครั้งนี้ หลี่ไห่หลายไม่ได้ให้จ้าวเห้าสหายตัวน้อยของเย่ฉินขับรถ หลักๆคือรู้สึกว่า เย่เฉินคือคนที่มีอกินิหาร เขาเลี้ยงอาหารตน ตนต้อง
เคร่งครัดสักหน่อย ถ้าตอนนี้ยังให้พรรคพวกของเขาเป็นคนขับรถ ไม่ค่อยเหมาะสมสักเท่าไหร่
จากนั้น หวังเจิ้งกางมาถึง ซือเทียนฉีกับเฉินเสี่ยวจาวผู้อาวุโสและหลานทั้งสอง ก็ตามมาติดๆ
เนื่องจากยังไม่ถึงเวลาอาหารค่ำ หลังจากที่ผู้คนพากันนั่งลง ต่างพากันดิ่มน้ำชาพลางพูดคุย บรรยากาศกลมเกลียวเป็นพิเศษ
คนเหล่านี้ แต่ล่ะคนล้วนเคารพและนับถือเย่เฉินมาก ความสัมพันธ์ระหว่างกันก็ค่อนข้างดี ดังนั้นทุกคนก็(งินพูดคุยถูกคอกัน
เมื่อเห็นแขกที่เชิญมาแต่ล่ะคนนั่งลง เย่เฉินอดที่จะนึกถึงหวังตงเสวี่ยนไม่ได้ ไม่รู้ทำไมถึงตอนนี้หวังตงเสวี่ยนยังไม่ปรากฏกายอีก ในสาย
ก่อนหน้านี้ เธอตกลงกับตัวเองว่าจะมาแน่นอนแล้วแท้ๆ
เย่เฉินกำลังคิดว่าจะโทรหาหวังตงเเวี่ยน แต่เมื่อคิดๆไป เดิมที่เหมือนว่หวังตงเสวี่ยนจะมีธุระ ถ้าธุระของเธอจัดการเสร็จแล้ว เธอจะมา
โดยปริยาย ถ้ายังจัดการไม่เสร็จ ตนก็ไม่จำเป็นต้องไปเร่งรัดเธอ ให้เธอจัดการเลี้ยงของตัวเองอย่างสบายใจก็พอแล้ว
ขณะนี้ หวังตงเสวี่ยนกำลังอยู่เป็นเพื่อนแม่ในห้องพักฟื้นพิเศษของโรงพยาบาลชุมชนจินหลิง
เมื่อเห็นแม่ทานข้าวแล้ว พยาบาลก็ให้สารละลายธาตุอาหารแก่พ่อแล้ว หวังตงเสวี่ยนถอนหายใจเบาๆ พูดกับแม่ว่า “แม่คะ ตอนกลางคืนหนู
มีนัดทานข้าว เถ้าแก่ของหนูเป็นพ่องาน ดังนั้นหนูต้องไปสักหน่อย แต่หนูจะกลับมาโดยเร็วค่ะ”
แม่ซุนยู่ฟางรีบกล่าวว่า “ตงเสวี่ยน หลายวันมานี้แกทรมานมามากแล้ว ในมื่อมีงานเลี้ยงก็ทานให้เยอะๆ พูดคุยกับเถ้าแก่เพื่อนร่วมงาน ผ่อน
คลายอารมณ์ ไม่ต้องรีบกลับมา แม่กลัวแกจะตึงเครียด”
หวังตงเวี่ยนยิ้มอ่อนๆ แล้วกล่าว “แม่ไม่ต้องห่วงหนูนะคะ หนูปรับตัวเองได้ค่ะ”