เมื่อพูดถึงนี้ เสียงของเย่เฉินก็ดังขึ้นเล็กน้อย และดุว่า:”สุนัขแก่ตัวนี้ซูเฉิงเฟิง มันยังเป็นมนุษย์อีกไหม เพื่อประโยชน์ของเขาเอง เพื่อปัญหาเล็กน้อยในครอบครัวของเขาเอง ถึงกับจะสร้างเหตุการณ์เลวร้ายที่มีอิทธิพลเลวร้ายเช่นนี้? ! เขาไม่มีประกันสังคม ความปลอดภัย ชีวิตและทรัพย์สินของประชาชนอย่างจริงจังอยู่ในสายตาของเขาเลยเหรอ!”
ทันทีที่เย่เฉินพูดแบบนี้ หม่าฉงซิงก็ตกใจทันที……
“หมอนี้……หมอนี้กำลังจะทำอะไร! เขาจะทำให้ตระกูลซูขุ่นเคืองถึงตายเลยเหรอ! ตอนนี้เขาเที่ยวชี้นิ้วว่าคุณท่านใหญ่ซูแบบนี้ พอวิดีโอนี้ถูกกระจายออกไป งั้น……งั้นคุณท่านใหญ่ซูจะกลายเป็นคนพาลของประชาชนทั่วประเทศอย่างแน่นอน!”
“ถึงตอนนั้น คนข้างบนก็จะให้ตระกูลซูต้องรับผิดชอบอย่างแน่นอน และอาจถึงขั้นลงโทษอย่างรุนแรงต่อตระกูลซู……”
“มีโอกาสมากที่ตระกูลซูจะได้รับผลกระทบอย่างหนักจากเหตุการณ์นี้!”
เมื่อคิดเช่นนี้ หม่าฉงซิงก็พูดอย่างสั่นสะท้านทันทีว่า:”เอ่อ……คือ……คือฉัน……ฉันก็……ฉันก็พูดยาก……ฉัน…ฉันเป็นแค่คนทำตามคำสั่ง ไม่ควรคาดเดาสิ่งที่นายท่านพูด…..”
หม่าฉงซิงพูดได้เพียงเท่านั้น
เขาไม่กล้าชี้นิ้วด่าคุณท่านใหญ่ซูแทนเย่เฉิน
แต่เขาก็ไม่กล้าแก้ต่างให้คุณท่านใหญ่ซูต่อหน้าเย่เฉิน
ดังนั้น ได้แต่ตอบในวิธีที่ดูเหมือนเป็นกลางนี้เท่านั้น แต่จริงๆ แล้วก็แค่โยนความผิดให้คนอื่น
เย่เฉินเยาะเย้ย:”เรื่องทั้งหมดนี้ ฉันเชื่อว่าหลังจากที่คนทั่วประเทศรู้ความจริง พวกเขาจะมีวิจารณญาณที่ชัดเจนในใจของพวกเขา! วันนี้เรื่องที่หลิวจ้านเข้าไปข้างในเจินเป่าเก๋อพร้อมระเบิด มันก็เป็นข้อเท็จจริงที่ชัดเจนแล้ว และ ไม่มีใครสามารถแก้ต่างแทนสุนัขแก่ซูเฉิงเฟิงได้!”
หลังจากนั้น เขาพูดอย่างเย็นชาว่า:”ซูเฉิงเฟิง สุนัขแก่ตัวนี้เป็นเพียงสัตว์ร้าย! ก่อนหน้านี้เขาฆ่าหลานสาวของเขาเอง ก็คือซูรั่วหลี ลูกสาวนอกกฎหมายของซูโสว่เต้า แล้วให้ซูโสว่เต้าเป็นแพะรับบาปอย่างไร้ยางอาย และตอนนี้เขาต้องการจะฆ่าภรรยาของซูโสว่เต้า มันเป็นเพียงวิธีการเก่า ๆ !”
“ฉันเชื่อว่ามวลชน น่าจะสามารถเห็นใบหน้าน่าสมเพชของชายผู้นี้ได้ ผ่านแผนการโดยเจตนาของซูเฉิงเฟิงที่จะฆ่าตู้ไห่ชิง! ในเวลาเดียวกัน เขาก็ต้องเคลียร์ความแค้นให้ซูโสว่เต้า ชายคนนี้ช่างน่าสังเวชจริงๆ พ่อแท้ๆอยากฆ่าลูกสาวนอกสมรสของตัวเอง ตอนนี้ก็จะฆ่าภรรยาของตัวเอง!”
เมื่อพูดถึงนี้ เย่เฉินหันกลับมาและพูดอย่างเย็นชา:”แท้จริงแล้ว พฤติกรรมของซูเฉิงเฟิงสัตว์ร้ายตัวนี้ มีมากกว่าพฤติกรรมเหล่านี้มาก!”
ทันทีที่เสียงหายไป เย่เฉินก็ยืนขึ้นทันที และขยับกล้องเข้าไปใกล้โรลส์-รอยซ์ เขาถ่ายตู้ไห่ชิงและซูจือหยูที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสและหมดสติ และพูดอย่างเย็นชาว่า:”ซูเฉิงเฟิง หมาแก่ตัวนี้ เพื่อการเอาหน้าของตัวเอง ทั้งที่รู้ว่าหลานสาวของตัวเองซูจือหยูอยู่ในรถคันเดียวกับตู้ไห่ชิง ก็ยังไม่กลับเนื้อกลับตัว ถึงขั้นสั่งลูกน้องให้ฆ่าซูจือหยูกับตู้ไห่ชิงไปด้วยกัน! ไอ้สารเลวแก่ๆนี้ เป็นขยะแห่งชาติ ที่ต้องได้รับโทษหนัก!”
เมื่อหม่าฉงซิงได้ยินแบบนี้ เขาก็โพล่งออกมาด้วยความตกใจและตะโกนว่า:”ไม่! มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ! นายท่าน……นายท่านเขาไม่รู้ว่าคุณหนูใหญ่อยู่ในรถด้วย!”
เย่เฉินหยุดถ่ายวิดีโอโดยตรง เดินกลับมาตรงหน้าเขา แล้วตบลงไป:”แกยังปากดีอยู่อีกเหรอ? ในเวลานี้ยังจะหาข้อแก้ตัวให้หมาแก่ตัวนั้นอยู่อีก!”
หม่าฉงซิงพูดอย่างหมดหวัง:”ฉันไม่ได้หาข้อแก้ตัว……ฉันพูดความจริง……นายท่านเขาไม่อยากทำร้ายคุณหนูใหญ่จริงๆ คือหลิวจ้าน! หลิวจ้านพาคุณหนูใหญ่ขึ้นไปบนรถโดยไม่ได้รับอนุญาต!”
เย่เฉินเยาะเย้ยและพูดว่า:”ฉันไม่สนใจเรื่องพวกนี้ ซูเฉิงเฟิงสุนัขแก่ตัวนี้ชอบใส่ร้ายคนอื่นไม่ใช่เหรอ? วันนี้ฉันจะให้เขารู้สึกเหมือนถูกคนอื่นกดขี่ และถูกใส่ร้ายบ้าง!”
