My Iron Suit ตอนที่ 289 : ร่างที่คุ้นเคย!
รอยยิ้มของเฉินโม่ช่างอบอุ่นและสดใส
เมื่อเธอสติกลับมาไม่รู้ว่าเฉินโม่เอากระเป๋าเดินทางเธอไปตอนไหน
“อย่า! ฉันถือเองจะให้หัวหน้าช่วยขนกระเป๋าได้ยังไง! ”
ซูวานรีบเดินไปข้างหน้าและเอื้อมมือออกไปและต้องการรับกระเป๋าเดินทางของเธอเองเธอมาหาเฉินโม่ในฐานะผู้ช่วยไม่ควรเป็นอย่างยิ่งที่เธอให้กระเป๋าเดินทางแก่เฉินโม่
เฉินโม่โบกมือเพื่อหยุดซูวาน”คุณไม่ได้ไปทำงานอย่างเป็นทางการดังนั้นสถานะปัจจุบันของคุณคือแขกของฉัน”
“เมื่อคุณไปทำงานไม่ใช่แค่การขนกระเป๋าเท่านั้นยังมีอีกหลายสิ่งที่คุณต้องทำ! ”
แม้ว่าเฉินโม่จะตั้งใจยับยั้งมันไว้บ้างแต่ร่างกายของเขาก็ยังเผยให้เห็นโมเมนตัมที่สง่างามและแข็งแกร่งนอกเหนือจากตัวตนทั่วไปของผู้กอบกู้บนเกาะร้างแล้วซูวานไม่สามารถปฏิเสธคำพูดของเขาได้เธอต้องเอามือเรียวกลับและออกจากฝูงชนและเดินไปที่ลานจอดรถ
เฉินโม่อดไม่ได้ที่จะมองคนข้างหลังเธอเป็นเด็กผู้หญิงตัวสูงที่แออัดอยู่ด้านในสุดของแถวเธอถือป้ายไว้ในมือและถือป้ายไว้สูงต่อหน้าเธอ
แม้ว่าเธอจะไม่เตี้ยแต่เพราะเธออยู่ในสถานที่ที่หนาแน่นที่สุดของฝูงชนและอยู่ด้านในของทางเดินที่ใกล้ที่สุดเฉินโม่ไม่ได้สังเกตเห็นเธอเมื่อเขาเข้ามา
ตอนนี้คนเริ่มรับคนไปบ้างแล้วคนก็หนาแน่นน้อยลงเฉินโม่เคยเห็นเธอแต่เป็นเพียงด้านหลังเท่านั้น
เมื่อมองไปที่ร่างที่คุ้นเคยแต่แปลกมากเฉินโม่ขมวดคิ้วแต่ก็ไม่สามารถนึกถึงบุคคลในความทรงจำได้
ซูวานที่อยู่ด้านข้างเห็นความผิดปกติของเฉินโม่เธอยังหันไปมองฝูงชนที่มารับคนแต่ก็ไม่มีสิ่งผิดปกติเธออดไม่ได้ที่จะถาม“เป็นอะไรไปเจ้านาย”
“ไม่มีอะไรไปกันเถอะ”
เนื่องจากฉันคิดไม่ออกเฉินโม่จึงไม่เดินหน้าเพื่อค้นหามีหลายคนที่มีหุ่นคล้ายกันหลายคนจะต้องเจอกับคนผิดและแม้ว่าพวกเขาจะรู้จักกันจริงๆแต่ก็คือเฉินโม่อดีตไม่ใช่คนปัจจุบันแม้ว่าจะเป็นคนรู้จักกันแต่คุณไม่สามารถรับรู้ซึ่งกันและกันและจะเพิ่มปัญหาให้กับตัวคุณได้
เมื่อว่างให้จาร์วิสตรวจดูถ้าเขายังไม่ลืมและยังอยากรู้
เฉินโม่ไม่สนใจเรื่องนี้มากเกินไปหันกลับมาและก้าวไปอีกขั้นกับซูวาน
และหลังจากพวกเขาจากไปร่างที่คุ้นเคยทั้งสองก็เดินออกจากทางเดินอย่างรวดเร็วถ้าเฉินโม่และซูวานยังอยู่ที่นั่นพวกเขาจะสามารถจำได้เร็วมาก
เพราะสองคนนี้คือจางซินและซูชิงที่ใช้เวลากว่าสองเดือนกับพวกเขาบนเกาะร้าง!
เป็นเวลากว่าสองเดือนแล้วที่สองคนสุดท้ายวางแผนจะไปลอสแองเจลิสเวลาเข้าสู่ต้นฤดูใบไม้ร่วงจากกลางฤดูร้อนเด็กหญิงตัวน้อยทั้งสองได้เปลี่ยนจากกางเกงขาสั้นเสื้อยืดเดิมเป็นเสื้อผ้าฤดูใบไม้ร่วง
อย่างไรก็ตามสถานะของทั้งสองคนไม่ได้เปลี่ยนไปเลยหรือดวงอาทิตย์มีชีวิตชีวามากและไม่เคยมีความผิดพลาดหรือประสบการณ์ที่กระทบกระเทือนจิตใจ
ดูเหมือนจะไม่มีเงาทางจิตใจบนเครื่องบินและผู้คนก็อดสงสัยไม่ได้ว่าพวกเขาประสบอุบัติเหตุทางอากาศปลอมหรือไม่
อย่างไรก็ตามหากคุณคิดอย่างรอบคอบมันก็สมเหตุสมผลเดิมทั้งสองคนเป็นคนอารมณ์ดีพวกเธอเป็นคนคิดบวกและมองโลกในแง่ดีเมื่อเครื่องบินตกหนูน้อยทั้งสองก็หมดสติไปด้วยความตกใจแม้ว่าพวกเขาจะตื่นขึ้นมากลางคันแต่พวกเธอก็ตื่นขึ้นมาหนึ่งครั้งแต่มันก็ต้องสลบอีกกับฉากสยองอย่างรวดเร็วและในที่สุดก็ตื่นขึ้นมานอกเครื่องบินความทรงจำเกี่ยวกับความผิดพลาดทั้งหมดนั้นคลุมเครือมากและสำหรับพวกเธอมันเหมือนความฝัน
ชีวิตบนเกาะเหมือนการไปเที่ยวถึงแม้ว่าจะกินทุกวันไม่เพียงพอแต่ก็ไม่หิวจนเกินไปเมื่อมีการเก็บเกี่ยวน้อยเกินไปและไม่มีอาหารก็จะมี”แอร์ดรอป”ปรากฏอยู่ข้างๆพวกเธออาศัยอยู่บนเกาะร้างที่ยากลำบากด้วยโชค
แม้ว่าพวกเธอจะต้องทำงานอย่างหนักเพื่อเก็บอาหารที่ชายหาดทุกวันแต่มันก็ค่อนข้างสนุกสนานจับปูเก็บหอยเก็บฟืนย่างปลาสร้างบ้านตกปลา…
แม้ว่าจะมีการปล้นสะดมและวิกฤตอยู่หลายครั้งแต่เฉินโม่ทำการแก้ไขอย่างลับๆต่อมาหลังจากเฉินโม่ปรากฏตัวโดยตรงพวกเธอก็ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขในวันหยุดที่เกาะไม่มีเงาทางจิตวิทยาอะไรเลย!
อยากจะบอกความแตกต่างจริงๆแต่ก็มีบางอย่างเช่นกันแม้ว่าเกาะนี้จะไม่สร้างบาดแผลทางจิตใจแต่ท้ายที่สุดแล้วมันก็ทรมานมากทั้งลมและกลางคืนสิ่งที่พวกเขาประสบล้วนแต่ไม่เคยมีมาก่อนประสบการณ์การเอาชีวิตรอดความเป็นมนุษย์ความดีและความชั่วจิตใจของพวกเขายังคงได้รับผลกระทบบางอย่างและก็ทำให้เติบโตขึ้นมาก
รู้กตัญญรู้รักสามัคคีรู้อดทนรู้ดีชั่วในโลกนี้บุคคลทั้งสองก็เจริญเติบโตเต็มที่แล้วแน่นอนว่าสิ่งเหล่านี้สะท้อนให้เห็นมากกว่าในตัวตนภายในของพวกเขาบนพื้นผิวสองคนแทบจะไม่มีความแตกต่างก่อนเดือนเมื่อออกมาจากทางเดินหัวของพวกเธอก็มองไปรอบๆและดวงตาเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับเมืองแปลกๆ
ดูเหมือนว่าพวกเธอจะเป็นเด็กผู้หญิงสองคนที่เพิ่งบินไปลอสแองเจลิสเมื่อสองเดือนก่อนและเพิ่งจบการศึกษาจากโรงเรียนมัธยมเพียงแค่ว่าเที่ยวบินบินล่าช้ามานานกว่าสองเดือนแล้วและตอนนี้ก็ถึงที่หมาย!
เด็กตัวน้อยทั้งสองลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ออกจากทางเดินและพวกเธอก็เห็นด้านหน้าของกลุ่มคนที่มารับด้านหน้าสาวตัวสูงถือป้ายที่มีคำว่า UCLA
ผู้หญิงสองคนนั้นรีบลากกระเป๋าและวิ่งไปข้างหน้า
“พี่สาวสบายดีนะพวกเราเป็นนักเรียนใหม่ที่ต้องรายงานตัว! ”
“พี่สาวคุณสวยมาก! ”
หญิงสาวตัวสูงมองลงไปที่เด็กตัวเล็กที่น่ารักและมีชีวิตชีวาทั้งสองตรงหน้าและวางมือลงพูดกับพวกเขาเบาๆด้วยรอยยิ้ม
ยินดีต้อนรับสู่ลอสแองเจลิสฉันเป็นพี่สาวในโรงเรียนของคุณฉันชื่อเอนรอน
เฉินโม่และซูวานไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเบื้องหลังพวกเขาแม้ว่าซูวานและเด็กสองคนจะอยู่ในเที่ยวบินเดียวกันแต่ตั๋วของซูวานเป็นชั้นธุรกิจชั้นหนึ่งที่เฉินโม่มอบให้เธอในขณะที่เด็กสองคนเป็นชั้นประหยัดธรรมดา
ยิ่งไปกว่านั้นมีผู้โดยสารสามหรือสี่ร้อยคนบนเครื่องบินลำนี้และความน่าจะเป็นที่จะพบทั้งสองฝ่ายนั้นไม่มาก
