My Iron Suit ตอนที่ 420: สงครามเม็กซิกัน!
ในช่วงกว่า 20 ปีระหว่างปี พ.ศ. 2367 ถึง พ.ศ. 2389 เม็กซิโกมีการรัฐประหารโด ยทหารประมาณ 25 ครั้งและแทนที่ประธานาธิบดี 31 คนในช่วงห้าปีตั้งแต่ปี พ.ศ. 2384 ถึง พ.ศ. 2389 โดยเฉลี่ยแล้วประธานาธิบดีมากกว่าหนึ่งโหลถูกแทนที่เปลี่ยน ทุกๆ 4 เดือน
ระดับของความโกลาหลในเม็กซิโกปรากฏชัด ในการรัฐประหารชุดนี้เผด็จการทหารที่มีชื่อเสียงที่สุดคือนายอันโตนิโอโลเปซเดซานตาอานาของเม็กซิโกในปัจจุบัน ในช่วง 2 ปีหลังจากการก่อตั้งสหพันธ์สาธารณรัฐเขาประสบความสําเร็จในการบรรลุจุดประสงค์ในการจัดการและควบคุมรัฐบาลของสาธารณรัฐโดยใช้กองกําลังทหารและกองกําลังต่างๆ โดยใช้วิธีการหลอกลวงและสมคบคิดต่างๆหรือสนับสนุน เป็นการส่วนตัวระหว่างปีพ. ศ. 2376 ถึง พ.ศ.
เผด็จการทหารเหล่านี้รวมถึงอันโตนิโอโลเปซเดซานตาอานาไม่คิดที่จะรักษาเสถียรภาพของสถานการณ์และแสดงเศรษฐกิจหลังจากที่พวกเขาเข้ารับตําแหน่ง แต่กลับใช้อํานาจในมือเพื่อค้นหาความมั่งคั่งของประชาชนและทําให้ประชาชนไม่มีความสุข
ในสถานการณ์ที่ปั่นป่วนนี้รัฐบาลเม็กซิโกไม่สามารถควบคุมและควบคุมจังหวัดชายแดนภาคเหนือได้อย่างมีประสิทธิภาพ ทางตอนเหนือของแคลิฟอร์เนียรัฐบาลเม็กซิโกยังไม่สามารถจัดตั้งรัฐบาลที่เป็นระเบียบได้ แทบไม่มีเส้นจราจรระหว่างเม็กซิโกซิตี้และมอนเตร์เรย์
แม้ว่าเม็กซิโกจะได้รับเอกราชเนื่องจากระบบที่ดินไม่ได้เปลี่ยนไปโดยพื้นฐานระบบอสังหาริมทรัพย์แบบศักดินาที่ล้าหลังยังคงครองตําแหน่งที่โดดเด่นควบคู่ไปกับ ความวุ่นวายทางการเมืองความเด็ดขาดของผู้ปกครองเผด็จการและการทําลายล้างของสงครามพื้นที่การการเกษตรในเม็กซิโกลาหลังอุตสาหกรรมและกาทําเหมืองก็มีจํากัด มากเช่นกัน โดยรวมแล้วเศรษฐกิจเม็กซิโกชะลอตัวมากหลังจากได้รับเอกราช ในช่วงเวลาเดียวกันสหรัฐอเมริกาในฐานะประเทศเพื่อนบ้านมีแนวโน้มที่เฟื่องฟูทางเศรษฐกิจ ภาคกลางและตะวันออกและภาคเหนือกาลังดําเนินการปฏิวัติอุตสาหกรรมอย่างจริงจัง ช่องว่างในความแข็งแกร่งทางเศรษฐกิจระหว่างสองประเทศยังคงขยาย กว้างขึ้นสหรัฐอเมริกาซึ่งมีอานาจของชาติเติบโตแข็งแกร่งขึ้นได้เริ่มแทรกซึมและป ลุกปั่นจังหวัดทางตอนเหนือของเม็กซิโกและเม็กซิโกซึ่งมีอานาจของชาติที่อ่อนแอได้กาหนดความพ่ายแพ้ที่น่าเศร้าในการแข่งขันการรุกรานและการต่อต้านการรุกรานครั้งนี้
เฉินโม่ ไม่ได้ตั้งใจที่จะหยุดยั้งการรุกรานของสหรัฐฯต่อเม็กซิโก สหรัฐอเมริกาไม่ใช่วันหรือสองวันในดินแดนทางเหนือของเม็กซิโก ประเทศที่อ่อนแอและวุ่นวายมีที่ดินมากมายและทรัพยากรมากมาย แต่ไม่รู้ว่าจะใช้มันอย่างไร และการป้องกันก็เหมือนกับการส่งกระต่ายไปให้หมาป่าที่หิวโหยมันเป็นเรื่องของเวลาที่จะกินมัน
การระเบิดของสงครามแห่งความก้าวร้าวนี้ทําให้เฉินโม่ไม่สามารถหยุดมันได้และ เขาไม่ต้องการหยุดมัน ท้ายที่สุดแล้วเม็กซิโกไม่ใช่ประเทศของเฉินโม่ และนี่คือแนวโน้มทั่วไปและความจําเป็นทางประวัติศาสตร์ ในรูปแบบทางเศรษฐกิจเฉินโม่ ไม่ต้องการแทรกแซงมากเกินไปหรือแม้แต่เปลี่ยนแปลงผลของสงครามซึ่งจะส่งผลกระทบ ที่ไม่อาจคาดเดาได้ในอนาคต ในความเป็นจริงเฉินโม่ไม่เพียง แต่ไม่ได้ตั้งใจที่จะหยุดสงคราม แต่ยังตั้งตารอคอยการมาของสงครามครั้งนี้ เมื่อเฉินโม่กาลังสร้างฟาร์มปศสัตว์ขนาดใหญ่ในภาคตะวันตกวิคเตอร์และเจมส์ก็ได้สังหารในเทือกเขาร็อกกีด้วยความร่วมมือของนักรบอินเดียในไม่ช้เทือกเขาร็อกกี่ครึ่งหนึ่งยึดการควบคุมการค้าขนสัตว์ในเทือกเขาร็อกก็ได้อย่างสมบูรณ์ท้ายที่สุดเจ้าหน้าที่ติดอาวุธของ บริษัท ขน ก็มีอาวุธส่วนตัว ทั้งจํานวนและความแรงมีจํากัด มากเมื่อความแข็งแกร่งของทั้งสอง เพิ่มขึ้นฝ่ายตรงข้ามเหล่านี้ก็ไม่ได้เป็นภัยคุกคามต่อพวกเขาภายใต้สถานการณ์ปกติ
การต่อสู้สามารถยุติลงได้โดยไม่มีการสูญเสีย พวกเขาต้องการคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งกว่าเพื่อช่วยให้พวกเขาพัฒนาความแข็งแกร่งต่อไปและเห็นได้ชัดว่าทหารเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด แน่นอนว่าความแข็งแกร่งของคู่ต่อสู้แข็งแกร่งขึ้นและอันตรายที่พวกเขาเผชิญก็ยิ่งใหญ่ขึ้นด้วย อย่างไรก็ตามหลังจากการฝึกในช่วงเวลานี้ความแข็งแกร่งของพวกเขาได้รับการปรับปรุงอย่างมากไม่เพียง แต่คุณภาพทางกายภาพจะห่างไกลจากคนทั่วไปความสามารถในการรักษาตัวเองก็ยังดีขึ้นอย่างมาก
ในช่วงแรกต้องใช้เวลานานกว่าสิบนาทีกว่าทั้งสองคนจะมีอาการบาดเจ็บที่หนักกว่าและต้องการรักษาให้หายสนิท ตอนนี้เวลานี้สั้นลงเหลือไม่ถึงสามนาทีกล่าวอีก นัยหนึ่งแม้ว่ากระสุนจะเข้าที่หัวใจหรือสมองทั้งสองจะไม่ตาย แต่จะถูก “คืนชีพ” อีกครั้งหลังจากสามนาที!
แน่นอนว่าหากคุณโดนกระสุนเข้าที่สมองโดยไม่ได้ตั้งใจแม้ว่าทั้งสองจะยังคงมีชีวิตอยู่ได้ แต่ความทรงจําดั้งเดิมจะหายไปอย่างไรก็ตามการปรับปรุงสมรรถภาพทาง กายของทั้งสองจะมาพร้อมกับการซ่อมแซมอาการบาดเจ็บดังนั้นความแข็งแรงของ ร่างกายทั้งหมดรวมถึงกระดูกจึงแข็งแรงกว่าคนทั่วไปมากตราบใดที่ไม่ใช่ส่วนที่ อ่อนแอเช่นการยิงเข้าที่ตาด้วยพลังของระยะปัจจุบันของปืนคาบศิลากระสุนจะเข้า โดยตรงในกรณีของกะโหลกทั้งสองนั้นเป็นไปไม่ได้จริงๆที่จะยิงกะโหลกของพวกเขา ดังนั้นเฉินโม่จึงมั่นใจว่าทั้งสองจะเดินเท้าในสนามรบและฝึกควบคุมอารมณ์ตัวเองต่อไปในสภาพแวดล้อมที่เลวร้ายยิ่งขึ้น ในภาพยนตร์วิคเตอร์และเจมส์ออกเดินทางสู่สนามรบเป็นครั้งแรกในสงครามกลางเมือง ยังมีอีก 16 ปีนับจากนั้น ตอนนั้นทั้งสองอยู่ในวัยยี่สิบและเติบโตมาจากวัยรุ่นผอม ๆ หลังจากการปลุกของทั้งสองคนสัญชาตญาณแห่งการต่อสู้ที่ก่อตัวขึ้นโดยธรรมชาติเนื่องจากความต้องการที่จะพัฒนาความแข็งแกร่งของพวกเขาผ่านการต่อสู้เป็นความปรารถนาในการต่อสู้โดยธรรมชาติ อย่างไรก็ตามในภาพยนตร์พวกเขาไม่ได้มีส่วนร่วมในสงครามสหรัฐ – เม็กซิโกเพราะพวกเขาเหลือเพียงแค่สองคนบ้านวัยรุ่นเร่ร่อนไม่มีการดูแลและฝึกอบรมของ เฉินโม่ และมีเจ้าหน้าที่ติดอาวุธไม่มากนักที่จะช่วยให้พวกเขาฝึกความแข็งแกร่งของพวกเขาน่าจะช้ามาก
แม้ทั้งสองอาจซ่อนตัวตนของพวกเขาไว้และพวกเขาก็ไม่กล้าเปิดเผยความสามารถพิเศษของพวกเขานับประสาอะไรกับการต่อสู้ดังนั้นความทรงจําของเฉินโม่จึงแสดงให้เห็นถึงความแข็งแกร่งของทั้งสองเมื่อพวกเขาเข้าร่วมในสงครามกลางเมือง และแม้ว่าตอนนี้พวกเขาจะไม่แข็งแกร่งก็ตามไม่ต้องพูดถึงช่วงเวลาปัจจุบัน ในหนัง ทั้งสองประมาณว่ายังไม่ออกมาจากแคนาดา
แต่ตอนนี้ด้วยการฝึกฝนและการสอนโดยเจตนาของเฉินโม่ทั้งสองไม่เพียง แต่พัฒนาความแข็งแกร่งขึ้นอย่างมาก แต่ร่างกายของพวกเขาก็เปลี่ยนไปมากภายในเวลา ไม่ถึงหนึ่งปีความสูงของทั้งสองคนก็เติบโตเร็วขึ้นมากและร่างกายก็ไม่ได้ผอมโซอีกต่อไป พวกเขาทั้งหมดแข็งแรงและมั่นคงหลังจากสงบสติอารมณ์ก็ใจเย็นมากขึ้นตอนนี้เมื่อมองแวบแรกทั้งสองดูเหมือนพวกเขาอายุสิบหกหรือเจ็ดปีเมื่อพวกเขาพบ กับเฉินโม่ครั้งแรกมันเป็นเรื่องที่ไกลตัว
เพื่อให้ทั้งสองเข้าร่วมในสงครามสหรัฐฯ – เม็กซิโกจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่จะต้องเข้าร่วมกองทัพก่อนและเฉินโม่ ก็เตรียมพร้อมสําหรับเรื่องนี้
