รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 174 นายมาหลินอานเพื่อที่จะมาหาฉัน

บทที่ 174 นายมาหลินอานเพื่อที่จะมาหาฉัน
“พวกคุณถือว่าเป็นตัวอะไร……” หลินจูได้ยินว่าจะยึดรถของเธอไว้ชั่วคราว ความโมโหจึงพุ่งกระฉูดขึ้น และกำลังเตรียมตัวด่าทอ ก็ถูกฉินหลั่งปิดปากไว้
“คุณคือหัวหน้ารักษาการณ์ใช่ไหม ตอนนี้ยังไม่สามารถรับประกันอะไรได้ แมลงวันบินเข้าไปตอนที่พวกเราทำ คุณก็ไม่ควรตัดสินอย่างอำเภอใจแบบนี้ แล้วก็ยึดรถเราไปชั่วคราวมั้ง อีกอย่าง พวกคุณเหมือนจะไม่มีสิทธิ์ยึดรถของคนเดียวไปหรือเปล่า? ” ฉินหลั่งมองป้ายที่ติดตรงหน้าอกของฟ่านเจิน ก็มักจะรู้สึกว่าเรื่องนี้มันน่าแปลกเกินไป
“ไม่ต้องพูดโน้นพูดนี่กับฉันที่นี่ ไหนๆ พวกคุณก็เกิดปัญหาขึ้นแล้ว ผมก็มีสิทธิ์มาเข้าแทรกแซงเรื่องพวกคุณ ผมจะพูดกับพวกคุณเป็นครั้งสุดท้าย ตอนนี้รีบลงจากรถ อย่าให้ทางเราต้องใช้กำลัง ไม่งั้นผลที่ตามมาก็รับผิดชอบด้วยตัวเอง” ฟ่านเจินพูดข่มขู่
เขาก็แค่คนชั้นต่ำที่ไม่มีสมอง จะรู้กฎหมายอะไรได้ยังไง? เมื่อกี้โสงฮุยก็พูดแล้ว แค่เขาสามารถจัดการกับพวกฉินหลั่ง แล้วทำให้เขาเห็นแล้วรู้สึกสะใจ ก็จะช่วยเขาได้เข้าไปในตระกูลหลง ดังนั้น ฟ่านเจินจึงสั่งให้ลูกน้องคนหนึ่งไปหาเรื่อง รอให้พวกเขายึดรถของฉินหลั่ง ก็จะใช้ทุกวิถีทางยื้อเวลาพวกเขา หรือว่าอาจจะใช้วิธีที่โหดเหี้ยมกว่า ทุบรถพวกเขาเลยทีเดียว ฝ่ายตรงข้ามเป็นคนที่ขายแพนเค้กจีน แล้วจะทำให้เกิดคลื่นใหญ่ขนาดไหนกัน?
“คุณ……” ฉินหลั่งกลับนึกไม่ถึง ฟ่านเจินเป็นคนไม่มีเหตุผลขนาดนี้
“เห้อ ฉันมองออก คุณตั้งแต่อยากจะยึดรถของพวกเราใช่ไหม! ” หลินจูดึงมือของฉินหลั่งด้วยความโมโห แล้วก็ชี้หน้าด่าฟ่านเจิน “ดูๆ แล้วยามตัวน้อยๆ คนนี้คุณเป็นคนส่งมาใช่ไหม คุณต้องการจะทำให้เราลำบากใจชัดๆ แล้วยังคิดจะเล่นละครตบตาอีก ฉันดูแล้วเกือบจะอ้วกอาหารเช้าออกมาแล้ว”
“ไอ้ขี้เหร่ เธอนึกว่าตัวเองคือใคร แม่ง ฉันคือคนที่เธอสามารถด่าได้หรอ! ” ฟ่านเจินเคยโดนใครด่าแบบนี้สักที่ไหนกัน พอได้ยินปุ๊บ ก็รู้สึกโมโหจนควันออกจมูก เขาจึงก่นด่ายามหกคนที่อยู่ข้างๆ “ยังนิ่งเฉยอยู่ทำไม รีบไปจับตัวพวกเขา แล้วขับรถไป! ”
ยามหกคนจึงเดินไปที่รถขายอาหาร แล้วเปิดประตูด้านข้าง จากนั้นก็พุ่งเข้าไปจับตัวฉินหลั่งและหลินจูไว้ ฉินหลั่งจึงขมวดคิ้วเป็นปม แล้วไม่รู้ว่าควรทำได้ยังไง
“ไสหัวไป! ไอ้ยามเน่า! ” ตอนที่รปภ.พุ่งเข้าไป หลินจูจึงใช้เท้าถีบตรงหน้าอกของรปภ.คนหนึ่งอย่างไม่สนใจใยดีอะไรสักอย่าง รปภ.คนนั้นจึงล้มลงบนพื้น
“นางบ้า! ถือว่าไว้หน้าเธอแล้ว” จากนั้นก็มีรปภ.คนหนึ่งจับเท้าของหลินจูไว้ แล้วลากเธอไปข้างนอก หลินจูเกือบจะถูกดึงจนทำให้ล้ม แม้กระทั่งยังมีความอันตรายถึงกับทำให้ข้อเท้าพลิก
“โอ้ย……” หลินจูกรีดร้องอย่างเสียงดัง เธอถูกลากตัวออกจากรถขายอาหาร
“นางบ้า เมื่อกี้ถีบกู ตอนนี้กูจะให้ขามึงแยก! ” เมื่อกี้รปภ.ที่ถูกหลินจูถีบลุกขึ้น แล้วกำลังจะถีบขาของหลินจู
ทว่าขาของเขากลับยกไม่ขึ้น จมูกก็โดนตีอย่างแรง ยังไม่ทันได้แตะจมูก ตรงท้องน้อยก็ถูกถีบหนึ่งที รู้สึกว่ากระเพาะถูกถีบจนใกล้จะระเบิด
ฉินหลั่งเท้าถีบท้องของรปภ.ที่จับขาของหลินจูไว้ รปภ.ร้องทุกข์ออกมา แล้วปล่อยขาของหลินจู ฉินหลั่งพยุงหลินจูไว้ แล้วดึงเธอไปอยู่ข้างหลัง
“แกยังกล้าขัดขืน! เอาแส้เหล็กจัดการเขา! ” ฟ่านเจินพูดด้วยความโมโห แล้วรปภ.คนอื่นๆ ก็รีบวิ่งไปยังห้องรักษาการณ์แถวๆ นั้น จากนั้นก็ไปเอาแส้เหล็กและโล่ออกมา ขณะเดียวกันก็เรียกรปภ.อีกสามคน ทั้งหมดมีเจ็ดคน มือจับแส้เหล็กไว้ แล้วเดินไปใกล้ฉินหลั่งทีละก้าว
ทีแรกฉินหลั่งไม่ได้คิดจะจู่โจมพวกเขา เพราะว่าเขารู้ ตอนที่ลงไม้ลงมือ เรื่องนี้ก็อาจจะยิ่งอยู่ยิ่งซับซ้อน สำหรับพวกเขาแล้วยิ่งอยู่ยิ่งไม่มีประโยชน์อะไร ตอนนี้เขาไม่มีอำนาจที่จะใช้กำลังของตระกูล พอเจอเรื่องยากเย็นแสนเข็ญก็ไม่ง่ายต่อการจัดการ
“พวกคุณเก็บแส้เหล็กกลับไปเถอะ เราจะไม่ลงไม้ลงมือ” ฉินหลั่งปกป้องหลินจูแล้วพูดขึ้น เขาอยากรอจนกว่าพวกเขาออกไปหาตำรวจมาแล้วค่อยขอรถขายอาหารคืนก็พอแล้ว
ทว่าฟ่านเจินให้รปภ.ใช้แส้เหล็กควบคุมตัวฉินหลั่งไว้ ฉินหลั่งและหลินจูถูกแส้เหล็กหนึ่งอันชี้ไว้ทั้งด้านหน้าหลังซ้ายและขวา แส้เหล็กสี่อันรวมตัวเป็นวงกลม แล้วกำลังล้อมรอบพวกเขาสองคนเอาไว้ด้วยกัน
หลินจูไม่เคยใกล้ชิดกับผู้ชายมากขนาดนี้ ทันใดนั้น ความใจจดใจจ่อจึงไปอยู่ตรงเรือนร่างของเธอที่แนบชิดกับของฉินหลั่ง เธอรู้สึกได้ถึงอุณหภูมิบนร่างกายของฉินหลั่ง ตรงหน้าก็คือแผ่นหลังที่กว้างใหญ่ของฉินหลั่ง แค่เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ก็สามารถเห็นถึงไรผมตรงหลังศีรษะของฉินหลั่ง ภายในใจกลับรู้สึกเขินอายและรู้สึกอบอุ่น
“เหอะๆ พวกแกสองคนโวยวายอีกสิ โวยวายไม่ขึ้นแล้วใช่ไหม? ” ฟ่านเจินยิ้มพูดด้วยความภูมิใจ แล้วกวาดสายตามองนักท่องเที่ยวรอบๆ ที่กำลังรอชมเรื่องสนุกๆ แล้วพูดขึ้น “ทุกท่านเร็วเข้า นี่เป็นพ่อค้าที่ไม่มีจิตใจ ในแพนเค้กจีนมีแมลงวันก็ยังไม่ยอมรับ เมื่อกี้ยังทำลายร่างกายของรปภ.ของทางเรา วันข้างหน้าถ้าทุกคนเจอสองคนนี้ที่อื่น ต้องอย่าซื้อของกินของพวกเขา ไม่สะอาด! ”
“ใช่ เธอดูผู้หญิงคนนั้นสิ หน้าตาดูน่าเกลียดแค่ไหน ฉันว่าเธอเหมือนแมลงวันหนึ่งตัว”
“ใช่ๆ ถึงแม้ผู้ชายคนนี้จะพอดูได้ แต่พอมองจากเสื้อของเขา ก็เหมือนกับLoser ไม่มีเงินขอสู่เมีย เลยทำได้เพียงหาผู้หญิงขี้เหร่ๆ คนนี้”
“ทั้งสองไม่ใช่คนดีอะไร ส่งพวกเขาไปที่โรงพักเลย”
…….
เหล่านักท่องเที่ยวไม่รู้ที่มาที่ไปของเรื่อง ก็ไปตามสถานการณ์ที่ฟ่านเจินสร้างขึ้น
“คู่หนุ่มสาวที่เหมือนหมาคู่นี้ ควรที่จะจัดการตั้งแต่เนิ่นๆ! ” เวลานี้ ก็มีคนๆ หนึ่งเดินมาจากที่ไกลๆ แล้วพูดด้วยเสียงดัง
ฉินหลั่งและหลินจูมองไป นั่นกลับเป็นโสงฮุยที่หลายวันก่อนถูกตัวเองจัดการตอนอยู่ในจัตุรัสชิ่งชุน เห็นว่าเขาเดินมาตรงหน้าฟ่านเจิน ทันใดนั้นก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
“ในแพนเค้กจีนของพวกเรามีแมลงวัน คุณกลับบอกว่าคนอื่นใส่ร้ายคุณ บนสังคมนี้ยังมีใครที่หน้าด้านกว่าคุณอีกไหม? ” โสงฮุยมองฉินหลั่งและหลินจูที่ถูกควบคุม จึงเดินมาด้วยความใจเย็น แล้วมาเยาะเย้ยฉินหลั่งโดยเฉพาะ เพื่อที่จะระบายความโกรธภายในใจ
“เหอะ แกร่วมมือกับหัวหน้ารปภ.มาใส่ร้ายพวกเรา แล้วยังมาหน้าว่าพวกเรา ดูๆ แล้วครั้งที่แล้วฉันคงจะตีแกเบาเกินไป! ” ฉินหลั่งมองท่าทางที่เย่อหยิ่งของโสงฮุย จึงอดไม่ได้ที่จะก่นด่าขึ้น
“แม่งเอ่ย มึงยังปากเสียเหมือนเดิมนะ! ” โสงฮุยเดินไปตรงหน้าฉินหลั่ง แล้วตบปาก “เพี๊ยะๆ ” สองที ฉินหลั่งถูกแส้เหล็กสี่อันล็อคตัวเอาไว้ จึงไม่สามารถขยับตัวได้ โสงฮุยรู้สึกสะใจภายในใจมาก
ฟ่านเจินมองท่าทางที่พอใจอย่างมากของโสงฮุย ภายในใจจึงรู้สึกโล่ง ดูๆ แล้วเรื่องที่ตนจะได้เข้าไปในตระกูลหลงก็จะเป็นจริงแล้ว
“พวกนายไปขับรถของเขามา พวกนายทั้งสี่คน ไล่สองคนนี้ออกจากประตูหลัง” ฟ่านเจินสั่งการลูกน้องของตัวเอง
“รปภ.ไม่กี่นายกำลังเตรียมตัวทำหน้าที่ของตัวเอง เพื่อที่จะรีบจัดการกับฉินหลั่งที่คอยสร้างเรื่อง
เวลานี้จู่ๆ ก็มีเสียงอันน่าสงสัยดังขึ้นจากนอกวงที่มุมดู “นี่กำลังทำอะไรอยู่? ทำไมถึงมีคนมุมดูเยอะขนาดนี้”
ได้ยินเสียงๆ นี้ โสงฮุยก็รู้สึกกระวนกระวายใจขึ้นมา เขาฟังออกว่าเป็นเสียงของหลงเย้น เขารู้ว่าหลงเย้นเป็นคนที่นิสัยดี ถ้ารู้ว่าเขากำลังทำร้ายคนอื่น เกรงว่าจะเอาผิดตัวเอง ทว่าความคิดก็เปลี่ยนไปทันที วันนี้เรื่องที่แพนเค้กจีนมีแมลงวันของร้านนี้เป็นเรื่องจริง อีกอย่างไม่ใช่ว่าตนเองเป็นคนลงมือ หลงเย้นจะเอาผิดยังไงก็คงไม่เอาผิดตัวเองหรอก
และตอนที่กำลังคิด หลงเย้นก็เบียดเข้ามาในวง
ฉินหลั่งเห็นว่าคนที่เข้ามากลับเป็นหลงเย้นที่เขาเคยช่วยตอนอยู่อาคารหลิงอู่ ภายในใจจึงสะดุ้งตกใจ แล้วมองใบหน้าที่ขาวผ่องเหมือนดั่งหยก ดวงตาแววใสเหมือนน้ำ เรือนร่างที่สวมใส่ชุดเดรสรัดรูปที่ทำให้เห็นถึงรูปร่างสัดส่วนที่เปราะบางของเธอ ก็นึกถึงก่อนที่หลงเย้นจะไปในวันนั้น เธอยังคิดจะจูบตนเอง ภายในใจจึงรู้สึกอดไม่ได้ที่จะหวั่นไหวอีกครั้ง
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น? ” แวบแรกหลงเย้นกลับเห็นโสงฮุย
“คุณหนูครับ พวกเขาทำแพนเค้กจีนได้ไม่สะอาด เมื่อกี้มีคนกินโดนแมลงวันในนั้น อีกอย่างสองคนนี้ไม่ซื่อสัตย์แล้วยังจะตีคน เลยถูกหัวหน้ารปภ.ที่นี่…….” โสงฮุยกำลังอธิบายกับหลงเย้น ทว่าตอนที่หลงเย้นเห็นฉินหลั่งที่ถูกแส้เหล็กควบคุมตัว ใบหน้าของเธอก็ยิ้มเหมือนดอกไม้หนึ่งดอกทันที แล้วไม่ฟังโสงฮุยกำลังพูดอะไร ก็รีบเดินไปตรงที่ฉินหลั่ง
“นายเองหรอ! ” หลงเย้นแทบจะไม่อยากเชื่อสายตาของตัวเอง ฉินหลั่งหัวเราะด้วยเสียงเรียบ กลับเป็นอาการที่รู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อ
“ยังไม่ถอยให้คุณหนูหลงอีก” ฟ่านเจินก่นด่าเหล่ารปภ.ที่ล้อมตัวของฉินหลั่งไว้ เขายังหวังว่าจะได้เข้าไปในตระกูลหลง แล้วจะกล้าขัดขืนหลงเย้นได้ยังไง
รปภ.ไม่กี่นายจึงรีบดึงแส้เหล็กกลับ แล้วปล่อยให้หลงเย้นเดินเข้าไปตรงหน้าฉินหลั่ง
“นายมาหลินอาน คือมาตามหาฉันหรอ? ” หลงเย้นเห็นฉินหลั่งแล้วรู้สึกดีใจมากๆ คำพูดที่เอ่ยออกจากปาก ก็แค่รู้สึกว่าได้แสดงความในใจของตัวเองเกินไป แล้วก้มหน้าลงเล็กน้อย จากนั้นก็กำลังเดาความคิดของฉินหลั่งอยู่
“เออ…….” ฉินหลั่งไม่รู้ว่าควรพูดยังไง เขามองไปยังหลินจูที่อยู่ข้างๆ แล้วสังเกตเห็นว่าเธอกำลังจับจ้องตัวเองอย่างเหม่อลอย ถูกเขามองแบบนี้ ถึงจะหลบสายตา ลูกตาจึงสั่นสะเทือน และไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่
“ผมมาหาแฟนที่หลินอานครับ” ฉินหลั่งครุ่นคิดไปไม่กี่วิ ก็ได้พูดกับหลงเย้น เขารู้ว่าหลงเย้นเหมือนจะช่วยเขาเล็กน้อย เลยอยากจะหยุดความคิดของเธอตั้งแต่เนิ่นๆ
“แฟน…….” หลงเย้นเงยหน้าขึ้น แล้วมองฉินหลั่งพูดแบบนี้
ภายในใจของหลินจูก็รู้สึกสะเทือน เมื่อกี้เธอนึกว่าแฟนที่ฉินหลั่งมาหาจะเป็นหลงเย้น เวลานี้เพิ่งจะรู้ว่าไม่ใช่เธอ ภายในใจของเธอก็รู้สึกโมโหเล็กน้อย แล้วเหลือบตาฉินหลั่งเพียงชั่วพริบตา จากนั้นก็หยกเอวของเขา
“โอ้ย……คุณ…….” ฉินหลั่งถูกหยิกจนรู้สึกเจ็บ จากนั้นก็ขมวดคิ้วมองหลินจู แล้วสังเกตเห็นว่าเธอมองที่อื่นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มุมปากเคล้าด้วยรอยยิ้ม
“พวกเขาบอกว่าแพนเค้กจีนของนายมีแมลงวัน……” หลงเย้นกำลังถามคำถามนี้ หลินจูก็รีบพูดขึ้น “โกหก แพนเค้กจีนฉันเป็นคนทำ ไม่มีทางมีแมลงวันอยู่แล้ว และเพราะว่าหลายวันมานี้เราไปผิดใจกับคนๆ นั้น (ชี้ไปยังโสงฮุย) วันนี้เขาเคยสุมหัวกับหัวหน้ารปภ.กากๆ มาหาเรื่องพวกเรา……”
“ไม่ คุณหนู ท่านอย่าฟังเธอพูด เมื่อกี้ผมเพิ่งถึงที่นี่ ผมไม่รู้อะไรทั้งนั้น…….” โสงฮุยพูดไปดป้วย แล้วส่งสัญญาณให้ฟ่านเจินไปด้วย เพื่อที่จะให้เขาปิดปากเงียบ
“เป็นแบบนี้ครับคุณหนูหลง รปภ.คนหนึ่งของเราไปซื้อแพนเค้กจีนที่เธอ……” ฟ่านเจินจึงเหล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นหนึ่งรอบ ตอนนี้เขาต้องไม่มีทางยอมรับว่าตัวเองทำร้ายพวกฉินหลั่งอยู่แล้ว ไม่งั้นไม่เพียงแต่แผนที่เขาอยากจะเข้าตระกูลหลงจบลง แล้วตอนนี้ดูจากความสัมพันธ์ของหลงเย้นและฉินหลั่งแล้ว ตำแหน่งหัวหน้ารปภ.ของตนเองก็คงจะรักษาไว้ไม่อยู่
“แกกำลังพูดไม่เป็นจริง! ” หลินจูชี้ไปยังฟ่านเจินแล้วก่นด่า ตอนนี้หลงเย้นอยู่ที่นี่ ฟ่านเจินก็ไม่กล้าวางอำนาจเหมือนก่อนหน้านี้
“คุณระวังคำพูดหน่อย หลินอานเป็นเมืองอารยธรรมของชาติ คุณช่างไม่มีรสนิยมเลยจริงๆ! ” ฟ่านเจินพูดขึ้น แล้วพูดกับคนอื่นที่กำลังมุมดู “เมื่อกี้ทุกคนก็เห็นแล้ว รปภ.ทางเรากินโดนแมลงวันในแพนเค้กจีนของพวกคุณ ทุกคนว่าใช่ไหม”
“ไม่ผิด ฉันเห็นแล้ว”
“ฉันก็เห็น น่ากลัวมาก”
……
“เหลวไหล! แมลงวันอยู่ไหน? ” หลินจูพูดด้วยเสียงดัง
“นี่ เธอจะยังโต้เถียงอีก อยู่นี่ ฉันจับมันไว้ตลอดเวลา” รปภ.ที่ซื้อแพนเค้กจีนในก่อนหน้านี้ ก็ยกแมลงวันในมือขึ้นสูงๆ แมลงวันหัวสีเขียวตัวนั้นยังดิ้นอยู่
“พวกคุณดูเอง แมลงวันในมือของเขายังมีชีวิตอยู่ พวกคุณลองคิดดูเอง ถ้าเกิดตอนที่ฉันทอดแพนเค้กจีนมีแมลงวัน แมลงวันจะมีชีวิตอยู่อีกไหม? ” หลินจูพูดเสียงดัง