รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 176 สองพี่น้องคุยกัน

บทที่ 176 สองพี่น้องคุยกัน
ฉินหลั่งไม่เชื่อแน่นอน ว่าเขาจะจำคนผิด แฟนที่ตัวเองคิดถึงทั้งวันทั้งคืนเขาจะจำผิดได้ยังไง แม้ว่าเขาจะคิดไม่ออกว่าทำไมจงยู่ถึงไม่ยอมรับว่ารู้จักตัวเอง แต่เขาไม่อาจปล่อยไปได้ ยังคงพูดกับจงยู่ว่า： “จงยู่ ทำไมคุณถึงไม่ยอมรับว่ารู้จักผม ผมคือฉินหลั่งไง”
“ฉินหลั่ง?”บนใบหน้าของหลงหลิงปรากฏสีหน้าที่ประหลาด เธอมองใบหน้าฉินหลั่งที่แดงก่ำ คิดไม่ออกจริงๆ คนที่อยู่ตรงหน้านี้เป็นใคร
“คุณลืมแล้วเหรอ พวกเราเคยกินอาหารทะเลด้วยกันที่ทะเลสาบยุ่นซี คุณยังซื้อผลไม้ที่เละ มาให้ผมกิน คุณลืมแล้วเหรอว่าเพื่อช่วยผมคืนเงิน2ล้านให้กับอาจารย์ซู คุณไปทำงานที่ร้านอาหารสะแดนโกว；พวกเรามารับการรักษาด้วยกันบนเกาะป่ายฮัว พักด้วยกันในวิลล่าของชุ่ยเต่าหัวถิง เรื่องเหล่านี้ คุณลืมหมดแล้วเหรอ?” ฉินหลั่งพยายามเตือนสติจงยู่ ทำให้เธอนึกถึงอดีต
“ไม่ คุณกำลังพูดอะไร?ฉันคิดไม่ออก…”หลงหลิงส่ายหน้า เธอไม่เข้าใจทำไมชายแปลกหน้าคนนี้ถึงดูเหมือนรักใคร่ตัวเองมาก
“อย่าลงโทษผมแบบนี้จงยู่ ผมผิดไปแล้ว คุณกำลังโทษผมที่ดูแลคุณไม่ดีเหรอ คุณตบผม ด่าผมก็ได้ ผมขอร้องคุณอย่าทำเป็นไม่รู้จักผม ผมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีคุณ…..”ฉินหลั่งคิดว่าจงยู่ตั้งใจที่จะหลบหน้าเขา ถึงทำเป็นไม่รู้จักเขา หัวใจของเขาเหมือนโดนมีดกรีด
“ฉันไม่ได้แกล้งทำเป็นไม่รู้จักคุณ ฉันไม่คุ้นหน้าคุณจริงๆ….”ในใจหลงหลิงรับรู้ถึงความเป็นกังวลในใจของชายแปลกหน้า
“จงยู่ฉันขอร้องอย่าโกหกฉันอีกต่อไป ฉันมีวิธีพิสูจน์ว่าคุณคือจงยู่ สร้อยคอที่คุณสวมที่คอคือของที่ผมซื้อให้คุณ คุณกล้าเอาออกมาให้ผมดูหรือเปล่า?”จู่ๆฉินหลั่งก็นึกขึ้นได้ สร้อยคอเส้นนั้นตัวเองซื้อให้จงยู่ เป็นไปไม่ได้ที่จงหยูจะถอดสร้อยคอเส้นนี้
“สร้อยคอ?”หลงหลิงสะดุ้ง เธอเอื้อมมือไปหยิบสร้อยคอออกจากคอ มองไปที่ฉินหลั่งพร้อมเอ่ยถาม： “คุณซื้อสร้อยคอเส้นนี้ให้ฉันเหรอ?”ฉินหลั่งเห็นสร้อยคอที่จงยู่นำออกมา ประหลาดใจโดยไม่รู้ตัว แม้ว่าสร้อยเส้นนั้นจะเป็นสร้อยเพชรเหมือนกันก็ตาม แต่มันเป็นสี่เหลี่ยม แต่เส้นที่ตัวเองให้เธอก่อนหน้านี้คือทรงกรวยแปดเหลี่ยม
“ไอ้น้อง นายพูดอะไรน่ะ สร้องคอเส้นนี้เจ้านายของพวกเราเป็นคนซื้อให้กับคุณผู้หญิง คุณบอกว่าคุณซื้อ?”เซอเว๋ยจ้องไปที่หลินหลั่งแล้วพูดออกมาเสียงดัง
“เป็นไปไม่ได้……เป็นไปไม่ได้……”หลินหลั่งพูดด้วยความตกใจ เป็นไปไม่ได้ที่จงยู่จะถอดสร้อยคอนั้น หรือว่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่จงยู่จริงๆ ในใจของฉินหลั่งจู่ๆก็เกิดความคิดที่น่ากลัวก็ปรากฏขึ้น
“คุณผู้หญิง พวกเรากลับกันเถอะ ก็แค่คนบ้า”เซอเว๋ยผลักฉินหลั่งออก แล้วเดินไปข้างๆหลงหลิง
“จงยู่ อย่าไป…..”ฉินหลั่งยังคิดที่จะพุ่งไปข้างหน้าหลงหลิง แต่ว่าหลงเย้นขวางหน้าเขาไว้
“ฉินหลั่ง คุณใจเย็น พี่สาวของฉันไม่ใช่แฟนของคุณจริงๆ คุณคงจะคิดถึงแฟนของคุณมาก……”หลงเย้นกังวลเกี่ยวกับสถานการณ์ของฉินหลั่ง： “ฉันกับพี่สาวขอตัวกลับก่อนนะ คุณดูแลตัวเองด้วย ฉันจะมาเยี่ยมคุณอีก”พูดจบ หลงเย้นพาพี่สาวหลงหลิงที่อยู่ภายใต้การดูแลของบอดี้การ์ด ออกจากประตูจุดชมวิว
“เฮ้ ไอ้ขี้แพ้ยังคิดที่จะจีบคุณหนูตระกูลหลงมาอีก น่าขำจริงๆ”
“เขาคิดว่าชีวิตจริงจะเหมือนในละครเหรอ คิดว่าตัวเองแกล้งโง่ ก็จะสามารถทำให้ทายาทลูกสาวเศรษฐีสนใจเขา”
“เมื่อกี้ทักษะการแสดงของเขาแย่มาก ยังอยากจะมาหลอกคุณหนูตระกูลหลงอีก คงเห็นว่าคนอื่นเขาโง่จริงๆ”
……
นักท่องเที่ยวรอบๆรู้สึกว่าฉินหลั่งกำลังหาซีนให้กับตัวเองอยู่ อยากจีบคุณหนูตระกูลหลง ทุกคนมองไปที่ฉินกลั่งด้วยความดูถูก หลังจากพึมพำไม่กี่ครั้งเขาก็จากไป
หลังจากที่พวกหลงหลิงไปแล้ว ฉินหลั่งก็ยืนเหม่อลอยอยู่กับที่ พูดพึมพำในปากว่า： “จงยู่….จงยู่ คุณไม่ต้องการผมแล้วเหรอ…..”
“นายนะนาย เดิมที่ฉันคิดว่าคนอย่างนายจนก็จนอยู่ แต่จิตใจดี คิดไม่ถึงว่านายก็จะไร้ยางอายได้ถึงขนาดนี้！”ทันใดนั้นหลินจูก็พูดด้วยเสียงเยาะเย้ยจากด้านข้าง “ฉันไร้ยางอายยังไง！”ฉินหลั่งพูดด้วยความโกรธ
“ทำไมจะไม่ไร้ยางอายละ? นายเห็นคุณหนูตระกูลหลงสวย ที่บ้านยังมีเงินอีก แสดงละครออกมา เพื่อดึงดูดความสนใจของคุณหนูตระกูลหลง อยากจะใช้ชีวิตที่สะดวกสบายในตระกูลหลง ยังต้องมียางอายเหรอ！”หลินจูพูดประชดประชัน
“คุณพูดเหลวไหล เธอคือแฟนของฉันจริงๆ จะว่าไป ฉันฉินหลั่งเดิมทีก็เป็นทายาทเศรษฐี จำเป็นต้องเข้าตระกูลหลงไหม?”ฉินหลั่งตอบโต้ด้วยความโกรธ
“เป็นกับขี้สิ เมื่อกี้คุณหลงบอกนายอย่างชัดเจนแล้ว ไม่ได้รู้จักนายคนนี้ นายยังมาเล่นลิ้นอยู่ตรงนี้ ยังจะมาบอกว่าตัวเองเป็นทายาทเศรษฐีอีก ตอนนี้นายสามารถเอาเงินออกมาได้ 5,000 หยวน ฉันจะเชื่อ เอามา เอาออกมาสิ！”
ฉินหลั่งโดนว่าจนพูดไม่ออก
“หึ ไม่มีละซิ “ทายาทเศรษฐี”ของฉัน”หลิงจูยิ้มเยาะพูด： “ถ้าไม่มีก็ตั้งหน้าตั้งตาขายแพนเค้กกับฉันไป ต่อไปฝันกลางวันให้มันน้อยๆหน่อย”
หลินจูพูด พร้อมดึงฉินหลั่งเข้ามาในรถขายอาหาร ทั้งสองเริ่มค้าขายอีกครั้ง แต่หลังจากที่ฉินหลั่งเห็นจงยู่ ก็เปลี่ยนเป็นใจลอย ในสมองก็คิดเรื่องตกลงจงยู่เป็นอะไรกันแน่
จะว่าไปหลงเย้นและหลงหลิงนั่งรถกลับมาถึงคฤหาสน์ตระกูลหลง
สองคนนั่งอยู่ในห้องของหลงหลิง คิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในภูเขาเทียนมู่ มีคำถามมากมายในใจ
“พี่ พี่ไม่รู้จักฉินหลั่งคนนั้นจริงๆเหรอ?”หลงเย้นจับมือหลงหลิงพร้อมกับถาม
“ไม่รู้จัก ฉันไม่คุ้นเลยสักนิด”หลงหลิงส่ายหน้า เธอมองไปที่หลงเย้นอย่างเป็นกังวล： “หลงเย้น น้องว่า หรือว่าฉันจะรู้จักเขาก่อนความจำเสื่อม และตอนนี้ฉันลืมแล้ว”
“เป็นไปไม่ได้ พี่ ก่อนที่พี่จะความจำเสื่อมก็อยู่กับฉันและพ่อตลอด พี่ไม่ได้มีแฟนเลย ดังนั้นเป็นไปไม่ได้ที่พี่จะเป็นแฟนของเขา”หลงเย้นยิ้มอย่างไม่เป็นธรรมชาติ
“ใช่แล้ว จริงด้วย แม้ว่าฉันจะความจำเสื่อม แต่น้องและพ่อรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับอดีตของฉัน ถ้าเขาเป็นแฟนของฉันจริง พวกคุณต้องรู้”หลงหลิงพูดเบาๆ
“พี่ พี่ยังจำเรื่องที่ฉันเคยพูดไว้ได้ไหม ตอนที่เช่าห้องอยู่จีนหลิงเคยเจอกับอันตราย สุดท้ายมีฮีโร่มาช่วยชีวิตไว้? ฮีโร่ที่ช่วยฉันไว้คือเขา ฉินหลั่ง！”หลงเย้นนึกถึงฉากในวันนั้น พูดกับหลงหลิง
“จริง งั้นเขาก็ถือว่าเป็นผู้ชายที่ไม่เลวเลย” เวลาที่หลงหลิงมองหลงเย้นแล้วพูดถึงฉินหลั่ง แววตาเปล่งประกาย แววตาเต็มไปด้วยความสุข เธอโน้มตัวไปข้างหน้า พูดกระซิบว่า： “หลงเย้น น้องชอบเขาแล้วใช่หรือเปล่า?”
“หะ….”ใบหน้าของหลงเย้นแดงระเรื่อทันที เขามองดูหลงหลิงด้วยความละอาย： “เปล่า พี่อย่าพูดเหลวไหลได้ไหม”
“ฮ่าฮ่า พี่พูดเหลวไหลก็ได้！”หลงหลิงพูดพร้อมกับหัวเราะ จู่ๆก็คิดอะไรออก รอยยิ้มของเธอคลี่คลายลงอีกครั้ง มองไปที่หลงเย้นด้วยความเห็นใจ： “น้องสาว น่าเสียดายที่น้องกำลังจะแต่งงานกับตระกูลหยู น้องคงหดหู่มากใช่ไหม?”
“เปล่านะ….”สีหน้าของหลงเย้น ยิ้มเล็กน้อย ขณะที่ยิ้มจู่ๆก็ก้มหน้าลง น้ำตาที่ใสดั่งคริสทัลก็หยดลงบนเสื้อของเธอ
“หลงเย้น ถ้าน้องไม่อยากแต่งงาน พวกเราให้พ่อยกเลิกงานแต่ง ไม่แต่งกับเขาแล้ว” พอเห็นน้องสาวเป็นแบบนี้เศร้าอย่างนี้ ในใจของหลงหลิงก็รู้สึกเจ็บปวด
“เปล่าค่ะพี่ พี่ไม่ต้องสนใจฉันหรอก ฉันไม่ได้ไม่อยากแต่ง ตระกูลหยูเป็นตระกูลที่ใหญ่ที่สุดในหลินอาน ฉันแต่งไปแล้วก็เหมือนกับไปเสพสุข ทำไมฉันจะไม่เต็มใจ….”หลงหลิงยิ้มทั้งน้ำตาด้วยความเศร้า หลงหลิงปวดใจที่น้องสาวคนนี้เป็นเด็กดีขนาดนี้
หลงหลิงหยิบจี้ ออกมาจากลิ้นชักโต๊ะข้างเตียง เป็นจี้ที่แวววาวโปร่งแสง โดยมีหยกรูปหงส์สีเขียวไปจนถึงสีขาว ก็คือในวันนั้นที่โรงพยาบาลช่ายหนงได้มอบให้จงยู่กับมือ
หลงหลิงวางจี้หยกหงส์นี้ไว้ที่หน้าอก ถูเบา ๆ เธอพูดกับหลงเย้นว่า： “หลงเย้น ฉันชอบจี้หยกชิ้นนี้มาก รู้สึกว่าตัวเองใกล้ชิดกับมันมาก แต่ทำไมพ่อถึงไม่ยอมให้ฉันใส่มันนะ”
“ไม่ใช่พ่อเคยบอกเหรอว่า จี้หยกนี้ในตอนที่พี่เกิด เคยเชิญยอดฝีมือมาทำพิธี เพียงแค่วางไว้ข้างเตียงของพี่ ก็จะสามารถคุ้มครองให้พี่ปลอดภัยได้ ถ้าสวมใส่ออกไปพลังของมันก็จะลดลง…..”หลงเย้นยิ้มและพูดเบาๆ
“จริงเหรอ? แต่ฉันรู้สึกเสมอว่ามันไม่ใช่แบบนี้”หลงหลิงถามด้วยความสงสัย
“อย่าคิดมากเลย ถึงอย่างไรพี่ก็แค่คิดว่า ฉันกับพ่อไม่เคยคิดที่จะทำร้ายพี่ตลอดกาลก็พอ”หลงเย้นพูดปลอบใจ พูดแล้วเธอก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา： “พวกเรามาดู《ปรมจารย์ลัทธิมาร》ด้วยกันเถอะ”
……
ทำงานมาทั้งวัน ฉินหลั่งกลับไปที่บ้านเช่าของตัวเอง นอนอยู่บนเตียง ในสมองของฉินหลั่งยังคงคิดเรื่องที่เจอกับจงยู่ที่จุดชมวิววันนี้ เธอไม่ใช่จงยู่จริงๆเหรอ?
ฉินหลั่งทำเอาสมองแทบจะระเบิดออกมา แต่สุดท้ายเขาก็ยังรู้สึกว่า ผู้หญิงคนนั้นก็คือจงยู่！
เขากับจงยู่รู้จักรักใคร่กันมานาน ฉินหลั่งไม่เชื่อ ว่าความรู้สึกตัวเองจะผิด จะว่าไป จะมีคนสองคนที่หน้าตาเหมือนกันในโลกนี้ได้ยังไง?
ฉินหลั่งเริ่มหาข้อมูลในมือถือค้นหาตระกูลหลงในหลินอาน ตอนนี้ตระกูลหลงอยู่ในความดูแลของหลงเถิง ถืงหลงกรุ๊ปของตระกูลหลงอยู่ที่หลินอานเป็นบริษัทที่มีชื่อเสียงมาก และทำให้อำนาจของตระกูลหลงติดอันดับหนึ่งใน 5 ตระกูลชั้นนำในหลินอาน ในหลินอานก็คือเศรษฐีที่มือชื่อเสียงจริงๆ
เรื่องเหล่านี้เพียงแค่ฉินหลั่งค้นหาก็เจอแล้ว เขาไม่สนใจว่าตระกูลหลงจะน่ากลัวแค่ไหน ที่เขาสนใจมีเพียงคนเดียว นั่นก็คือจงยู่
ฉินหลั่งค้นหาเจอว่าคฤหาสน์ตระกูลหลงอยู่ที่ชุมชนหมิงซื่อ ฉินหลั่งตัดสินใจว่าหลังจากที่มีเวลาจะไปที่ชุมชนหมิงซื่อเพื่อรอจงยู่ เขาคิดว่าจงยู่ต้องตำหนิตัวเอง ถึงได้ล้อเล่นกับตัวเองขนาดนี้ เพียงแค่แสดงความจริงใจและความมุ่งมั่น ตัวเองจะต้องทำให้จงยู่ซาบซึ้งแน่นอน แล้วกลับมาหาตัวเอง
เมื่อคิดเรื่องเหล่านี้แล้ว ใจของฉินหลั่งก็สงบลง เขารู้สึกว่าตัวเองควรดีใจ อย่างน้อย ตอนนี้จงยู่ยังสบายดี ฉินหลั่งห่มผ้าเสร็จ ก็ได้เข้าสู่ความฝันอย่างรวดเร็ว
หลังจากนั้น ทุกวันฉินหลั่งยังคงค้าขายด้วยกันกับหลิงจู แต่ทุกวันเขาจะหาเวลาว่าง ไปที่หน้าประตูชุมชนหมิงซื่อ เฝ้าอยู่สามวัน แม้ว่าจะไม่เห็นแม้แต่เงาจงยู่ แต่เขาเคยสอบถามรปภ.ในชุมชนแล้ว คุณหนู “หลงหลิง”พักในชุมชนนี้จริง เขาคิดว่าถ้าตัวเองรอต่อไป จะต้องรอจนพบกับจงยู่แน่
ในวันนี้ ฉินหลั่งและหลินจูไปขายของที่หน้าบ้านเก่าของหูเสว่หยิน(คนดัง) ตอนบ่ายยังดีหน่อย พอถึงบ่ายอากาศเปลี่ยนเป็นเย็นขึ้น กลายเป็นครึ้มฟ้าครึ้มฝน เหมือนฝนจะตก จำนวนนักท่องเที่ยวก็น้อยลง บ่ายสี่โมงครึ่ง ฉินหลั่งพูดกับหลิงจู： “วันนี้ขายไม่ค่อยดี คุณทำงานคนเดียวนะ ฉันจะออกไปข้างนอก”ขณะที่พูด ฉินหลั่งถอดชุดและหมวกออก เตรียมที่จะออกไปจากรถขายอาหาร
“ยังไม่ถึงเวลาเลิกงาน นายไปเถอะ ฉันหักเงินนาย500 หยวน！”หลิงจูรู้ว่าฉินหลั่งจะไปรอที่ชุมชนหมิงซื่ออีก จึงพูดออกมาอย่างเย็นชา
“ขอโทษ ฉันไปก่อนนะ”ฉินหลั่งกลับไม่อยากเสียโอกาสที่ตัวเองจะเจอกับจงยู่ เพราะเงิน500หยวน พูดจบ ฉินหลั่งก็ไปแล้ว
“ไอ้บ้าฉินหลั่ง ไอ้ขี้แพ้อย่างแกยังอยากจะจีบคุณหนูตระกูลหลงคนนั้น เชิญนายฝันกลางวันไปเถอะ…..”มองดูด้านหลังของฉินหลั่งที่จากไป หลินจูพึมพำ เมื่อเธอนั่งลง เห็นในรถขายอาหารเหลือเพียงเธอคนเดียว รู้สึกว่าเหงามากอีก