รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 177 คุณไม่คู่ควรจีบคุณหลง

บทที่ 177 คุณไม่คู่ควรจีบคุณหลง
ฉินหลั่งนั่งรถประจำทางหนึ่งชั่วโมงกว่า มาถึงหน้าประตูชุมชนหมิงซื่อ
“เพื่อน มาอีกแล้ว！”รปภ.ที่ชุมชนหมิงซื่อเห็นฉินหลั่งอย่างคุ้นเคย ริเริ่มทักทายก่อน ฉินหลั่งยิ้มเบาๆ： “นายมาหาคุณหนูตระกูลหลงอีกแล้วเหรอ?”
“อืม”ฉินหลั่งก็ไม่ได้ปิดบังแต่อย่างใด เผื่อว่ารปภ.เหล่านี้สามารถให้ข้อมูลของจงยู่แก่ตนเองได้
“เฮ้ย คุยโม้ได้อย่างหน้าไม่แดงใจไม่เต้นเลยนะ เพื่อน สภาพจิตนายใช้ได้นะ”รปภ.ยิ้ม
รปภ.อีก 2 คนเดินมาอีกด้านหนึ่ง คาดว่าฉินหลั่งเป็นคนดังในแวดวงรปภ.ไปแล้ว พอเห็นฉินหลังมาทุกคนก็รู้ว่าคืออะไร
“โอ้ว คุณชายฉินมาแล้ว วันนี้มีนัดกับคุณหลงอีกแล้วเหรอ?”
“เห็นคุณชายฉินแต่งตัวแล้ว ทันสมัยมาก เทียบกับ“พี่ซีลี่”(คนขอทานที่มีเชื่อเสียง)เมื่อหลายปีก่อนได้เลย”
“คุณชายฉิน วันนี้ขายแพนเค้กไปเท่าไหร่แล้ว เดือนหนึ่งน่าจะหาเงินได้หลายหมื่นเลย ไม่อย่างนั้นจะกล้ามานัดพบกับคุณหลงเหรอ”
……
……
เหล่ารปภ.เห็นฉินหลั่งสวมใส่เสื้อผ้า ทั้งยังได้ยินเขาบอกว่าตัวเองขายแพนเค้ก คิดว่าฉินหลั่งกล้ามาหาคุณหนูตระกูล ล้วนแล้วแต่รู้สึกว่าเขาคือคนสติไม่ดี
ฉินหลั่งก็ขี้เกียจที่จะเถียงกับพวกเขา “เวลา7ปีในการเรียนรู้ถึงความยากจน” กี่ครั้งแล้วที่เขาถูกคนหัวเราะเยาะ ถูกเหยียดหยามตั้งกี่ครั้ง อย่างมากก็คิดซะว่าเป็นการฝึกเป็นคนยากจนอีกสักครั้ง เพียงแค่จงยู่ของเขาให้อภัยเขาก็พอ กลับมาอยู่ข้างกายเขา อย่างอื่นฉินหลั่งไม่สนใจ เขานั่งเงียบๆอยู่ริมถนนฝั่งตรงข้ามประตูชุมชน
“ไอ้หมอนี่ ฝันกลางวันจริงๆ！”
“ฉันคิดว่าเขาจะต้องรู้แน่นอนว่า ตระกูลหลงรีบร้อนหาคู่ให้กับคุณหลงหลิง ดังนั้นถึงได้มาถึงที่เผื่อจะโชคดี！ เขาก็ไม่คิดๆดูว่า ถึงแม้ว่าตระกูลหลงจะรีบร้อนให้คุณหลงแต่งงาน เป้าหมายของการสรรหาลูกเขยถึงยังไงซะก็ยังเป็นทายาทของหลินอานที่ร่ำรวย เขาก็แค่คนขายแพนเค้กไอ้ขี้แพ้ๆ ไม่รู้ว่าอะไรทำให้เขามั่นใจได้ถึงขนาดนี้……..”
“เอ่อใช่ ทำไมตระกูลหลงถึงได้รีบร้อนให้คุณหลงหลิงแต่งงานนะ? คุณหลงหลิงอายุก็ไม่มาก มองดูก็น่าจะ 20 ปี”รปภ.คนหนึ่งถามด้วยความไม่เข้าใจ
“ใครจะไปรู้ อย่างไรก็ตามได้ยินจากปากต่อปากของคนมีเงินในชุมชนของเรา ได้ยินว่าเป็นแบบนี้แล้ว อีกอย่างนายไม่เห็นเหรอ หนึ่งเดือนมานี้ มีทายาทเศรษฐีมาเดทกับคุณหลงมากมาย? ฉันคิดว่าเถ้าแก่หลงอยากจะใช้การแต่งงานของลูกสาว สร้างพันธมิตรกับครอบครัวอื่นๆเพื่อเสริมสร้างอำนาจให้กับตัวเอง”รปภ.วัยกลางคนอายุ 30 ปีคิดและพูดออกมา
ฉินหลั่งได้ยินการสนทนาระหว่างรปภ.สามคนนี้ ก็ตกใจ เมื่อนึกถึงตระกูลหลงต้องการให้จงยู่นั่นก็คือ “หลงหลิง”แต่งงาน รู้สึกเป็นกังวลขึ้นมาทันที รู้สึกถึงเหตุการณ์ สถานการณ์คับขัน
“เปรี้ยงเปรี้ยงเปรี้ยง”เสียงฟ้าร้องสองสามครั้งมาจากท้องฟ้าที่มืดมน น้ำฝนหยดลงมาเล็กน้อย Touaregสีดำค่อยๆหยุดลงที่ประตูชุมชนหมิงซื่อ มีชายหนุ่มที่ทั้งสูงทั้งผอมเหมือนนักกีฬากระโดดสูงเดินลงมา ด้านบนสวมใส่เสื้อแขนสั้นสีขาว ด้านล่างเป็นกางเกงตัวใหญ่ ที่เท้าเป็นรองเท้าส้นแบน ผิวขาว พอเห็นก็รู้ว่าโตมาในกองเงินกองทอง
พอเขาเดินมาปุ๊บ ก็หยิบมือถือออกมาโทรศัพท์： “ฮัลโหล สวัสดีครับคุณหลง ผมคือหม่าหยาง ลุงเล่าเรื่องผมให้ฟังแล้วใช่ไหม?……อืม ตอนนี้ผมอยู่ที่ประตูชุมชนของคุณแล้ว ผมจะขับรถไปรับคุณ … ไม่ต้องแล้ว งั้นก็ได้ ผมจะรอคุณที่นอกชุมชนนะ เอ่อใช่ ด้านนอกฝนตกนิดหน่อย คุณอย่าลืมใส่ชุดหนาๆหน่อยนะ……”
วางสายโทรศัพท์ รอยยิ้มที่พอใจปรากฏบนใบหน้าของหม่าหยาง ได้ข่าวลูกสาวตระกูลหลงรีบร้อนแต่งงาน เขาเตรียมตัวมาสองสามวัน ก็เลยเตรียมมาลองดูวันนี้ แม้ว่าบริษัทลี่สือจำกัดของพวกเขาจะถูกจัดให้อยู่ในอันดับที่100ก็ตาม แต่เทียบกับถืงหลงกรุ๊ปของตระฉันหลงแล้ว ยังด้อยกว่ามาก ถ้าหากสามารถเชื่อมสัมพันธ์การแต่งงาน ได้รับการสนับสนุนจากตระกูลหลง บริษัทของตัวเองก็จะก้าวหน้าอย่างมากเช่นกัน ดังนั้นพ่อของเขาตั้งใจมาคุยกับหลงเถิงโดยเฉพาะ ให้ตัวเองพบกับคุณหลง ว่าง่ายๆก็คือนัดบอด แน่นอนว่าตัวเขาเองต้องใช้โอกาสนี้จับให้อยู่หมัด แย่งหลงหลิงมาให้ได้
ได้ยินว่าหลงหลิงคนนี้สวยมาก ก่อนหน้านี้เคยมีทายาทหลินอาน 5,6คนมาพบกับเธอ แต่ถูกปฏิเสธแล้ว
สำหรับหลงหลิงคนนี้ หม่าหยางคาดหวังอย่างมาก
ทันใดนั้นหม่าอยางก็เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังนั่งจ้องมองเขาอยู่บนถนน เขาอดไม่ได้ที่จะด่าออกไปว่า： “มองหาแม่งเหรอ！”
ฉินหลั่งก็ยังคงมองเขาอย่างโหดเหี้ยม
“เหี้ย ไม่ให้นายมองนายยังมองอีกเหรอ? ฉันว่านายอยากหาเรื่องเจ็บตัวใช่ไหม”หม่าหยางพูดอย่างไม่พอใจ พูดแล้วก็เดินมาสั่งสอนฉินหลั่ง
“คุณชายหม่า ช่างเถอะ คุณจะทะเลาะกับเขาทำไม? คุณเป็นถึงคุณชายผู้สูงศักดิ์ ต่อยคนแบบนี้เดี๋ยวจะเปื้อนมือคุณเปล่าๆ”รปภ.ด้านข้างเกลี้ยกล่อมด้วยรอยยิ้มเขิน ๆ
“ก็ใช่ ไม่มีอะไรต้องถกเถียงกับคนชั้นต่ำ”หม่าหยางหยุดเดิน แสยะยิ้มพร้อมกับพูด และถามรปภ.สองสามคนว่า： “คุณรู้ไหมว่าเขาเป็นใคร?”
“รู้จักซิ ทำไมจะไม่รู้ เขาก็คือคนขายแพนเค้ก”
“ใช่ ไม่ผิด อีกอย่างคุณชายหม่าคุณรู้ไหม ไอ้คนขายแพนเค้กนี่4,5วันนี้มาเฝ้าที่หน้าประตูชุมชนพวกเราตลอด มารอพบคุณหลงเลย ฉันคิดว่าเขากำลังคิดว่าเขาอาจจะถูกใจคุณหลงก็ได้”
พอหม่าหยางได้ยินเข้า อดไม่ได้ที่จะหัวเราะให้เอวโก่ง เขามองไปที่ฉินหลั่งอย่างดูถูกเหยียดหยามและยิ้ม “อะไรนะ อย่างนายยังอยากจะให้คุณหลงชอบเหรอ โอ้พระเจ้า นายอยากจะทำให้ฉันหัวเราะจนท้องแข็งตายงั้นเหรอ นายดูตัวเองแต่งตัวซิ เหมือนกับเก็บของขาดๆมาใส่ ฉันถามนายหน่อยเดือนหนึ่งขายแพนเค้กได้เดือนเท่าไหร่? สามารถซื้อข้าวได้ไหม? พอที่จะจ่ายค่าห้องเหรอ? คิดไม่ถึงว่านายยังมีหน้ามาเจอคุณหลง ฉันจะบอกกับนายตรงๆนะ อย่างนายอ่ะ แม้แต่จะถือรองเท้าให้คุณหลงยังไม่มีคุณสมบัติเลย……”
รปภ.สองสามคนต่างก็หัวเราะกันทั่วหน้า ขณะนี้ก็ไม่ลืมที่จะประจบหม่าหยาง：
“คุณหม่าพูดถูกที่สุด ไอ้คางคกนี้คิดอยากกินเนื้อหงส์ ไม่ตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงาตัวเอง คุณหลงหน้าตาสวยงาม คบกับคุณชายหม่าถึงจะเรียกว่าหนุ่มหล่อสาวสวย นั้นถึงจะเรียกว่าเหมาะสม…..”
หม่าหยางถูกเยินยอจนลอย อารมณ์ก็ดีขึ้นเยอะ
“คุณชายหม่า คุณหลงมาแล้ว！”รปภ.คนหนึ่งกระซิบเบาๆ
หม่าหยางเปลี่ยนใบหน้าเป็นสุภาพชนทันที มองไปด้านในชุมชน เห็นแต่หลงหลิงกางร่ม แขนสั้นและกางเกงขาสั้นสวมชุดกีฬา เดินมาหาเขา ตาของเขาแทบจะปริแตก ผู้หญิงคนนี้สวยมากๆ เหมือนตัวละครอนิเมะญี่ปุ่นที่ตัวเด่นเดินออกมายังไงอย่างนั้น
“คุณหลง สวัสดีครับ ผมคือหม่าหยาง…..”หม่าหย่างแนะนำตัวเองกับหลงหลิง
“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อหลงหลิง”หลงหลิงยิ้มเบาๆ
“จงยู่！”ฉินหลั่งพุ่งเข้ามาจากด้านข้าง ได้พบกับหลงหลิงอีก เขายังไม่สามารถยับยั้งความตื่นเต้นภายในของเขาได้
“ทำอะไร！”หม่าหยางเข้ามาขวางหน้าหลงหลิงไว้ มองฉินหลั่งอย่างดุดัน
“จงยู่ ผมคือฉินหลั่งไง คุณคิดดูดีๆซิ คุณลืมเมื่อตอนคุณอยู่ที่มหาวิทยาลัยจีนหลิงแล้วเหรอ พวกเจิ้งเย่นชอบแกล้งคุณ ผมช่วยคุณสั่งสอนพวกเขา ยังมีช่ายหนงแม่ของคุณมาจีนหลิง เป็นพวกเราที่ต้อนรับเธอ….”ฉินหลั่งมองไปที่จงยู่ พูดคุยเกี่ยวกับสิ่งที่พวกเขาประสบร่วมกันมาก่อน หวังว่าจะกระตุ้นอารมณ์ของเธอได้ ทำให้เธอยอมรับตัวเอง
“นายกำลังทำอะไร！ ไสหัวไป ไอ้ขี้แพ้อย่างนาย ก็อยากจะจีบคุณหลงหลิง ไปฝันวันกลางวันของนายต่อเถอะ！”หม่าหยางผลักฉินหลั่งออก
“จงยู่ ผมคือฉินหลั่งไง ยกโทษให้ผมได้ไหม……” ฉินหลั่งขอร้องอ้อนวอน
“จงยู่อะไรกัน นี่คือคุณหลงหลิงรู้หรือเปล่า นายพอได้แล้ว คุณหลงรู้จักนายเหรอ นายกำลังหาซีนให้กับตัวเองอยู่ ถ้ายังจะรบกวนอีกฉันจะไม่เกรงใจแล้วนะ” หม่าหยางพูดด้วยความโกรธ เขากันหลงหลิงไว้ที่ด้านหลัง เตรียมที่จะใช้หมัดต่อยไปที่ฉินหลั่ง
“คุณชายหม่า ช่างเถอะ ไม่ใช่คุณอยากชวนฉันไปกินข้าวเหรอ ตอนนี้พวกเราไปกันเถอะ”แม้ว่าหลงหลิงจะรู้สึกว่าฉินหลั่งเป็นคนบ้า แต่ได้ยินหลงเย้นพูด ที่จีนหลิงฉินหลั่งยังเคยช่วยเธอไว้ และรู้สึกว่าฉินหลั่งน่าสงสารมาก ไม่อยากให้ใครรังแกเขา
“ได้ ผมเชื่อคุณ”หม่าหยางพูดกับหลงหลิงอย่างอ่อนโยน หม่าหยางปกป้องหลงหลิงและเข้าไปในรถ
“จงยู่ คุณอย่าไปกับเขา ลงมา….”ฉินหลั่งพุ่งเข้าไปหน้ารดแล้วดึงจงยู่ไว้
“ไสหัวไป คุณหลงหลิงไม่ได้รู้จักนาย นายอย่าหลอกตัวเองอีก โอเค?ตอนนี้ฉันจะพาคุณหลงหลิงไปทานอาหารเย็นที่โล๋ว่ายโล๋ นั่นเป็นที่ที่ชาตินี้นายก็ไม่มีปัญญาไปกิน ตอนนี้นายเข้าใจความแตกต่างระหว่างฉันกับนายหรือยัง ไอ้ขี้แพ้！”
หม่าหยางยิ้มเยาะหลังจากที่พูดจบ ผลักฉินหลั่งออก เข้าไปนั่งที่คนขับ Touareg เริ่มขับออกไปอย่างช้าๆ ไม่นานก็ขับไปไกลแล้ว
“ฮ่า ฮ่า คุณชายฉิน วันนี้ในที่สุดก็ได้เจอกับคุณหลงแล้ว แต่ดูเหมือนเธอจะไม่สนใจคุณนะ”
“คุณชายหม่าเขาขับTouaregมา คุณมายังไงนะ ขึ้นรถสาย 11?”
“คุณชายหม่าพาคุณหลงไปเลี้ยงข้าวที่โล๋ว่ายโล๋ ที่นั่นเงินเดือนพวกเราเป็นรปภ.เดือนหนึ่งยังจ่ายไม่ไหวเลย โธ่โธ่โธ่ คุณล่ะ ถึงคุณจะโชคดีนัดคุณหลงได้ คุณจะพาเธอไปกินข้าวที่ไหน ไม่ใช่จะไปกินแพนเค้กหรอกนะ?ฮ่าฮ่า”
……
……
ฉินหลั่งไม่ได้ยินว่ารปภ.พูดอะไร ในใจของเขากระวนกระวายขึ้นเรื่อยๆ นึกถึงจงยู่ออกเดทกับผู้ชายคนอื่น ในใจของฉินหลั่งรู้สึกเสียใจมาก เขาได้ตามหาจงยู่ของเขาเจอแล้ว เขาไม่สามารถให้ผู้ชายคนอื่นออกเดทกับเธอได้
ความคิดนี้ในใจฉินหลั่งนับวันยิ่งรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ
“จงยู่ คุณจะไปออกเดทกับเขาไม่ได้！”ฉินหลั่งตะโกนออกมาประโยคหนึ่ง
ฉินหลั่งเห็นจักรยานสาธารณะอยู่รอบ ๆเขารีบใช้บัตรคมนาคมรูดมาคันหนึ่ง ขึ้นปั่นมุ่งหน้าไปที่โล๋ว่ายโล๋
“เหี้ย ไอ้ขี้แพ้ยังไงก็คือไอ้ขี้แพ้ แม่งไม่ใช่จะปั่นจักรยานไปที่โล๋ว่ายโล๋นะ?”
“สุดยอด！ ไอ้ขี้แพ้พูดในใจ ฉันไม่สามารถขับรถที่แพงที่สุดได้ ทำไมจะขับรถที่ถูกที่สุดไปไม่ได้ เมื่อถึงที่นั่น เหมือนกับมีสายตาเป็นหมื่นกำลังจ้องมองอยู่ หัวเราะฮ่าฮ่าฮ่า”
“ในหลินอานมีคนที่มีพรสวรรค์แบบนี้ก็เวียนหัวเหมือนกัน ฉันคิดว่าพรุ่งนี้ฉันอาจจะเห็นไอ้คนขี้แพ้นั่นในฟีดข่าวหรือในคอมเมนต์แน่ๆ”
……
……
ฉินหลั่งเสี่ยงตากฝน ปั่นจักรยานมาถึงโล๋ว่ายโล๋ บริเวณรอบๆไม่มีที่จอดรถจักรยานสาธารณะเลย ฉินหลั่งต้องเข็นรถจักรยานไปที่หน้าโรงแรม โล๋ว่ายโล๋เป็นหนึ่งในร้านอาหารที่ดีที่สุดในหลินอาน ผู้ที่มารับประทานอาหารค่ำที่นี่เป็นชนชั้นกลางถึงชั้นสูงในหลินอาน รถคันหรูจอดเต็มหน้าโรงแรม บีเอ็มดับเบิลยู ออดี้ ปอร์เช่ ……ฉินหลั่งที่เปียกเกือบครึ่งตัว ยังคงเข็นจักรยาน อาจกล่าวได้ว่าเป็น เรื่องที่ผิดปกติของผิดปกติของที่นี่
“เหี้ย เดี๋ยวนี้ปั่นจักรยานก็มากินข้าวที่โล๋ว่ายโล๋ได้เหมือนกันเหรอ?”
“จักรยานยังเป็นจักรยานของสาธารณะ ไอ้หมอนี้แม้แต่จักรยานยังซื้อไม่ไหว ยังอยากจะกินข้าวที่นี่ โอ้ว”
“ฉันว่าเขาไม่ได้มากินข้าวที่นี่ คือมาหางานทำที่โล๋ว่ายโล๋ ได้ยินมาว่าโล๋ว่ายโล๋ขาดคนล้างจาน ดูเขาก็เหมาะสมดี”
……
……
ฉินหลั่งไม่ได้สนใจคำประชดประชันของคนรอบๆ เขาจอดจักรยานเสร็จ ก็เดินเข้าประตูหน้าร้าน
“มาทำอะไร！”แผนกต้อนรับขวางฉินหลั่งไว้ ฉินหลั่งดูเหมือนคนเร่ร่อน จะใช้จ่ายในร้านของพวกเขาไม่ไหว บนตัวเขายังมีหยดน้ำ คนแบบนี้จะเข้าไปได้ยังไง?