รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 249 จำได้ทั้งหมดแล้ว

บทที่ 249 จำได้ทั้งหมดแล้ว
หลังจากได้ยินการยอมรับของคุณพ่อแล้ว ขาทั้งสองของหลงหลิงก็อ่อนลง เกือบจะล้มลงพื้น ถูกหลงเย้นพยุงไว้
“งั้นฉัน….คือลูกสาวของคุณพ่อไหม?” หลงหลิงรวบรวมความกล้าแล้วถาม เธอกลัวที่จะได้รับคำตอบ แต่ก็รอบคอบที่จะได้รับคำตอบ
“ใช่! แน่นอนว่าใช่อยู่แล้ว!” หลงเถิงลุกขึ้นมา เดินไปยังข้างกายของหลงหลิง สีหน้าเต็มไปด้วยความยืนหยัด
“คุณพ่อ…” หลงหลิงล้มลงในอ้อมกอดของหลงเถิง ยังดีที่หลงเถิงคือพ่อของตัวเอง ไม่เช่นนั้นละก็ หลงหลิงรับไม่ได้แน่นอน
“ลูกรัด หลิงเอ๋อ ความจริงนั้นมันแย่และโหดร้ายมาก ลูกจะฟังจริงๆ หรอ?” หลงเถิงนวดมือของหลงหลิงเบาๆ แล้วพูด
“ฉันจะฟัง!” หลงหลิงเงยหน้าขึ้น มองคุณพ่อด้วยความยืนหยัด “ถ้าหากโหดร้ายละก็ งั้นฉันก็จะยิ่งต้องฟังแล้ว ฉันจำเป็นต้องรู้ว่าฉันผ่านอะไรมากันแน่ นี่จึงจะเป็นชีวิตที่สมบูรณ์ของฉันไม่ใช่หรอ?”
หลงเถิงถอนหายใจเบาๆ แววตาดูลึกซึ้งมากขึ้น เหมือนว่าจะเห็นแสงสว่างในอดีต เขาค่อยๆ พูดว่า
“คุณแม่ของลูกชื่อจงเสวี่ยนเย่น คือคุณหนูในตระกูลจงในเย็นจีน ตระกูลจงอยู่ในเย็นจีนคือตระกูลที่มีชื่อเสียง ฉันและแม่ของลูกรู้จักกันในตอนที่เล่นเกมด้วยกัน แล้วเราทั้งสองก็รักกัน หลังจากที่เราคบกันสองเดือน ยังไม่ได้แต่งงาน ก็มีลูกแล้ว”
พอฟังถึงจุดนี้ หลงหลิงก็มีความแปลกใจ คิดไม่ถึงว่าพ่อแม่จะรู้จักกันแบบนี้
“ตอนนั้นฉันกำลังเตรียมงานแต่งอยู่ที่หลินอาน แต่เสวี่ยนเย่นไม่ได้บอกกับคนในบ้านเลย ตอนนั้นฉันไม่รู้ว่าเสวี่ยนเย่นคือคนตระกูลจงในเย็นจีน คิดว่าเธอเป็นเพียงผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง ฉันคิดว่าเสวี่ยนเย่นจะไม่ถือสาอะไรกับเรื่องสถานะชื่อเสียง ฉันก็ไม่ได้พูดอะไรอีก ฉันดูแลเธอทุกวัน เฝ้ารอการคลอดของเธอ”
“จนกระทั่งเสวี่ยนเย่นท้องได้เก้าเดือนแล้ว ในตอนที่กำลังจะคลอด จู่ๆ ในบ้านก็มีคนกลุ่มหนึ่งเข้ามา จับฉันและเสวี่ยนเย่นไปที่เย็นจีน ขณะนี้ฉันจึงจะรู้ว่า เสวี่ยนเย่นคือคนของตระกูลจง”
“เจ้าบ้านของตระกูลจง ก็คือคุณตาของลูกจงจิ่วเจิน รู้ว่าเสวี่ยนเย่นท้องลูกของฉัน โมโหมาก ตอนนั้นเขาจะฆ่าฉัน! โชคดีที่เสวี่ยนเย่นช่วยฉันไว้สุดชีวิต ชีวิตนี้ของฉันจึงจะเก็บรักษาไว้ได้ ฉันถูกขังอยู่ในคุกของบ้านตระกูลจง”
ขณะนั้น เสวี่ยนเย่นไม่สามารถมาพบฉันได้ ในทุกๆ วันจะมีแต่สาวรับใช้คนหนึ่งมาส่งข้าวให้ฉัน สาวใช้คนนี้ก็คือ “ช่ายหนง” ช่ายหนงจะเล่าเรื่องของเสวี่ยนเย่นให้ฉัน ฉันก็จะฝากคำพูดบางอย่างไปให้เสวี่ยนเย่น ช่ายหนงบอกฉันว่า จงจิ่วเจินไม่ชอบลูกในท้องของเสวี่ยนเย่นมาก ทะเลาะกับเสวี่ยนเย่นทุกวัน
“หลังจากนั้นสิบวัน ช่ายหนงบอกฉันว่าใกล้ได้คลอดออกมาแล้ว คือลูกสาว ฉันจึงตั้งชื่อให้นางว่า “หลงยู่” ช่ายหนงแอบบอกฉันว่า เสวี่ยนเย่นจะหาทางช่วยฉันออกไป จากนั้นเธอจะหาโอกาส พาลูกไปเจอหน้ากับฉัน”
หลงหลิงจึงจะเข้าใจว่า ที่แท้ตัวเองไม่ได้ชื่อ “หลงหลิง” และไม่ได้ชื่อ “จงยู่” แต่ว่าชื่อ “หลงยู่”
“วันที่สองที่คลอดลูกออกมา ฉันก็ถูกคนในตระกูลจงไล่ออกไปแล้ว ฉันอาศัยอยู่ที่เย็นจีนมาโดยตลอด กำลังสำรวจตระกูลจง ฉันเชื่อว่าเสวี่ยนเย่นจะต้องมาเจอหน้าฉันแน่นอน”
ทันใดนั้นแววตาของหลงเถิงก็เศร้าลง เขาค่อยๆ พูดด้วยเสียงที่ช้าลง
“จากนั้น สิ่งที่ฉันรอมาได้คือข่าวการเสียชีวิตของเสวี่ยนเย่น ฉันเห็นคนในตระกูลจงจัดงานศพให้เสวี่ยนเย่นที่ภูเขาปาเป่ากับตา คนในตระกูลจงบอกว่าฉันเป็นคนฆ่าเสวี่ยนเย่นตาย ฉันถามจงจิ่วเจินว่าลูกสาวฉันอยู่ที่ไหน จงจิ่วเจินดึงฉันไปยังมุมที่ไม่มีคน บอกว่าถ้าหากฉันยังพูดเรื่องของลูกสาวอีก ก็จะรีบเอาชีวิตของฉันทันที จากนี้ไปห้ามให้ฉันเปิดเผยความสัมพันธ์ของฉันกับเสวี่ยนเย่น ไม่เช่นนั้นตระกูลจงไม่ปล่อยฉันไปแน่ๆ”
“ฉันรู้ว่าเขามีความสามารถแบบนี้ ฉันกลับมายังหลินอาน แต่ฉันเชื่อว่า ลูกสาวของฉันยังไม่ตายแน่นอน ตั้งแต่นั้นมา ฉันก็ตามหาลูกสาวไปทั่วทุกประเทศ”
“ในตอนแรกเริ่มไถ่ถามทารกที่ไม่มีพ่อแม่ ต่อมาเทคโนโลยีพัฒนา ฉันก็เริ่มใช้ DNA ในการตามหา แต่ฉันหาไปยี่สิบกว่าปี ก็ยังหาไม่เจอ”
“แล้วฉันกลับมายังบ้านตระกูลหลงได้ยังไง?” หลงหลิงถาม
“สี่เดือนก่อนหน้านี้ ผู้ชายคนหนึ่งโทรหาฉันกะทันหัน พวกเขาบอกว่ามีข่าวเกี่ยวกับลูกสาวฉัน ฉันได้ยินแล้วก็ตกใจมาก รีบนัดสถานที่และเวลากับเขา ขณะที่อยู่ในห้อง ฉันก็เจอเธอที่นอนอยู่บนเตียง”
ครั้งแรกที่ฉันเจอเธอ ฉันก็มั่นใจแล้ว เธอก็คือลูกสาวของฉันกับเสวี่ยนเย่น เธอและเสวี่ยนเย่นคล้ายกันมาก สิ่งที่สำคัญคือ บนตัวของเธอยังมีหยกหงส์ทองอยู่ นั่นคือสิ่งของติดตัวของเสวี่ยนเย่น! ในใจของฉันไม่มีข้อสงสัยอะไรอีก เธอก็คือลูกสาวของฉัน
พอพูดถึงจุดนี้ แววตาที่หลงเถิงมองหลงหลิงนั้นเผยให้เห็นถึงความลึกซึ้ง
“คนสองคนที่ส่งเธอมา ที่จริงแล้วเป็นคนของตระกูลจง จากปากของพวกเขา ฉันจึงจะรู้สึกสาดเหตุการณ์ตายของเสวี่ยนเย่น ที่แท้ตอนนั้นจนในตระกูลจงจะฆ่าลูกทิ้ง หลังจากที่เสวี่ยนเย่นและช่ายหนงรู้เข้า จึงพาลูกหนีไป แล้วถูกคนในตระกูลบังคับไปถึงหน้าผา เธอกระโดดลงจากหน้าผา ใช้ร่างกายของตัวเองปกป้องช่ายหนงและลูก ตลอดปีมานี้ ตระกูลจงก็ตามหาข่าวของเธอมาโดยตลอด พวกเขาทั้งสองก็คือคนที่รับผิดชอบตามหา”
หลงหลิงก้มหน้าลง ในดวงตาของเธอมีน้ำตาไหลออกมา คุณแม่ตายเพราะช่วยตัวเองไว้
“ลูกน้อย ไม่ต้องร้อง!”
หลงเถิงช่วยหลงหลิงเช็กน้ำตา แต่ว่าในดวงตาของเขาจะไม่มีน้ำตาได้อย่างไรกัน “ก่อนที่เสวี่ยนเย่นมีชีวิตอยู่เธอดีกับสองคนนั้นมาก พวกเขารู้ว่าหากส่งเธอไปยังบ้านตระกูลจง บ้านตระกูลจงต้องฆ่าเธอทิ้งแน่นอน ฉะนั้นพวกเขาก็เลยส่งเธอมาที่ฉัน ตอนนั้นเธอได้รับบาดเจ็บหนักมาก ฉันจึงส่งเฮไปที่โรงพยาบาล หลังจากนั้นสิบวัน เธอจึงจะค่อยๆ ฟื้น”
“งั้นพวกเขาได้พูดถึงเรื่องก่อนหน้านี้ของฉันไหม?” หลงหลิงถาม ตอนนี้เธออยากรู้เรื่องที่เกี่ยวกับจงยู่ แล้วก็ ตัวเองก็คือจงยู่ที่อยู่ในไดอารี่เล่มนั้นจริงๆหรอ?
“พวกเขาแค่พูดว่าเธอตกลงมาจากชั้นสามของโรงแรมหนึ่งในจีนหลิง พวกเขาก็ไม่รู้เรื่องราวของเธอ พวกเขาแค่พูดว่า ในคืนที่พวกเขาพาเธอออกจากจีนหลิง มีคนที่มีอำนาจกลุ่มหนึ่งกำลังตามหาผู้หญิงที่ชื่อ “จงยู่” คิดว่าก่อนหน้านี้เธอก็น่าจะเป็นจงยู่แหละ”
“จริงด้วย ที่จริงแล้วตอนที่อยู่โรงพยาบาล เธอยังสวมสร้อยเส้นหนึ่งไว้ เพราะว่าการรักษา คุณหมอจึงปลดสร้อยออก หลังจากที่เธอตื่นขึ้นมา เธอก็ได้เสียความทรงจำไป ฉันรู้สึกว่าแบบนี้เป็นข่าวดีสำหรับเธอ จึงไม่ได้คืนสร้อยคอให้เธอ กลัวว่าเธอจะนึกถึงเรื่องก่อนหน้านี้ ตอนนี้ฉันจะคืนมันให้กับเธอ!” หลงเถิงพูดอีกครั้ง
หลงเถิงเดินเข้ามาในห้องทำงาน ในไม่ช้าก็ออกมา หยิบสร้อยคอที่อยู่ในมือให้หลงหลิง วางพักอยู่ในมือของเขาเงียบๆ คือวันนั้น วันที่กูเจี้ยนหมิงจัดงานเลี้ยงให้ฉินหลั่ง ฉินหลั่งสวมสร้อยแปดเหลี่ยมนี้ให้จงยู่กับตัวเอง
หลงหลิงรับสร้อยเส้นนี้มา เธอรู้สึกคุ้นเคยกับสร้อยเส้นนี้มาก ในสมองของเธอค่อยๆ มีภาพบางอย่างปรากฏขึ้นมา แต่ว่าภาพนั้นเลื่อนผ่านไปเร็วมาก หลงหลิงมองไม่ชัด เธอรู้สึกว่าร่างกายของตัวเองเหมือนกำลังจะตื่น
หลงหลิงนั่งอยู่ข้างโต๊ะชา หยิบดินสอขึ้นมาแท่งหนึ่ง เปิดไดอารี่ออก เขียนคำว่า “จงยู่” อยู่ใต้ที่หน้าแรกที่เขียนคำว่า “จงยู่อยู่แล้ว”
ตัวหนังสือเหมือนกันเปะ ถึงแม้คนโง่ก็มองออก คนที่เขียนคือคนเดียวกัน
“พี่ นี่คือไดอารี่ของพี่!” หลงเย้นพูดด้วยความตกใจ
หลงหลิงไม่ได้พูดอะไรต่อ เธอเปิดไดอารี่อีกครั้ง มองดูตัวหนังสือที่บันทึกอยู่ในไดอารี่ รูปในสมองก็ชัดเจนขึ้นมาทันที
ผู้หญิงที่ตกในทะเลสาบยุ่นซีคือตัวเอง ผู้ชายที่ช่วยตัวเองไว้ คือฉินหลั่ง!
ตัวเองไปทำงานที่ร้านอาหารตะวันตก ถูกคนอื่นมารังแก ผู้ชายที่ช่วยตัวเองไว้ คือฉินหลั่ง!
พวกเจิ้งเย่นกดทับตัวเองลงไปในน้ำ ทำเอาตัวเองเกือบเสียชีวิต คนที่พุ่งเข้ามาช่วยตัวเองโดยไม่สนใจสิ่งอื่น คือฉินหลั่ง
……
ฉินหลั่ง ฉินเทียน มหาลัยจีนหลิน เจิ้งเย่น การคัดเลือก “เกิร์ลกรุปตามฝัน” เซี่ยงไฮ้ “Hello girl” …..ทั้งหมดนี้เธอต่างก็จำได้หมดแล้ว หลงหลิงจำได้หมดแล้ว
เธอก็คือจงยู่!
ฉินหลั่งคือแฟนของเธอ
ทันใดนั้น จงยู่ก็นึกขึ้นว่า เรื่องที่เกิดขึ้นในหลินอาน ฉินหลั่งได้พยายามจามจีบเธอตลอด ปลุกให้ความทรงจำเธอตื่น แต่ไม่ว่าเขาจะทำอะไร เธอก็จะเข้าใจเขาผิดตลอด ทำให้ฉินหลั่งเสียใจตลอด
จงยู่รู้สึกผิดและรู้สึกเสียใจมาก เธอรู้ว่าว่าตัวเองทำผิดต่อฉินหลั่ง!
ตอนนี้เธออยากให้ฉินหลั่งกลับมาอยู่ข้างกายมากๆ! อยากจะพูดว่าขอโทษกับฉินหลั่งในตอนนั้น เธอจะกลับไปรักเขาเหมือนเมื่อก่อนที่เคยรักเขา
ดวงตาของจงยู่มีน้ำตาที่เร่าร้อนไหลลงมา ริมฝีปากของเธอโค้งงอเป็นดั่งเสี้ยวจันทร์ ร่างกายกำลังสั่น ในปากพูดพึมพำว่า “ฉันจำได้แล้ว ฉันจำเรื่องทั้งหมดได้แล้ว ฉันคือจงยู่ เขาไม่ได้พูดโกหก ฉันคือแฟนของเขา…”
“พี่ พี่จำได้หมดแล้วหรอ? ไม่ต้องตื่นเต้นนะ การจำได้คือเรื่องที่ดี ไม่ต้องร้อง….” หลงเย้นเห็นจงยู่ร้องไห้แล้วก็เสียใจ ในใจรู้สึกสงสารมาก”
“หลงเย้น ฉันทำร้าย…ทำร้ายหัวใจเขา…ไปหมดแล้ว ฉันควรจะทำยังไงดี? เขาต้องไม่ให้อภัยฉันแน่ๆ ….แต่ว่าฉันคิดถึงเขามากๆ ฉันอยากให้เขากลับมาอยู่ที่ข้างกายฉัน ทำอย่างไรดี”
จงยู่ร้องไห้จนตาบวมไปหมด นึกถึงวันที่เธอแต่งงานกับหยูหมิง ฉินหลั่งยื่นมือมาทางเธอ พูดคำนั้นออกมาด้วยความลึกซึ้งว่า “จงยู่ เธอ…ไม่เอาฉันแล้วจริงๆ หรอ?”
หัวใจของจงยู่จะแตกสลายแล้ว เธอสามารถนึกได้ว่าความเจ็บปวดในตอนนั้นของฉินหลั่งมากมายเพียงไหน ถ้าหากเป็นไปได้ เธอยอมที่จะใช้อายุห้าสิบปี แลกกับการย้อนเวลากลับไป ถึงแม้ว่าตัวเองจะเจ็บปวดดั่งอยู่ในเปลวไฟ ก็ไม่มีทางให้ฉินหลั่งเสียใจแม้แต่น้อย
“ฉันรู้สึกว่าตัวเองในตอนนี้แน่มากๆ ฉันร้ายมาก เขาชอบฉันขนาดนั้นแท้ๆ ทำดีเพื่อนฉัน แต่ฉัน….” จงยู่ไม่หยุดที่จะโทษความผิดของตัวเอง
“พี่ เขาให้อภัยพี่แน่นอน ตอนนี้พี่รับโทรหาเขา เขาจะต้องดีใจมากแน่ๆ ….” หลงเย้นพูดปลอบใจ ไม่เห็นฉินหลั่งในสองสามวันนี้ เธอรู้สึกเสียใจมาก แต่ว่าเธอก็ไม่มีหน้าที่จะโทรหาฉินหลั่ง
หลงเย้นรู้แล้ว ตัวเองกลับฉินหลั่งนั้นเป็นไปไม่ได้ ตอนนี้ให้เธอได้ยินเสียงของฉินหลั่ง หลงเย้นก็พอใจมากแล้ว
จงยู่หยิบโทรศัพท์ออกมาคิดไปนานมาก ไม่ว่าฉินหลั่งจะมีท่าทียังไงกับเธอ เธอก็สมควรจะโทรหาฉินหลั่ง แน่นอน ในใจลึกๆ ของเธอก็ยังหวังว่าฉินหลั่งจะให้อภัยเธอ จะให้โอกาสเธออีกครั้ง
จงยู่สูดหายใจลึก แล้วโทรหาฉินหลั่ง….
เกาะฟ้า คฤหาสน์ตระกูลฉิน ฉินป๋อสงจัดงานเลี้ยงอยู่ในห้องโถง
ในทุกๆ บ้านทุกคนต่างก็มอบของขวัญให้ เหลือเพียงแค่สามบ้านสุดท้ายแล้ว
หลังจากตัวแทนบ้านหลังหนึ่งมอบของขวัญเรียบร้อยกำลังจะถอยลงไป ผู้ชายที่อยู่มุมขวาสุดของห้องโถงได้ลุกขึ้น แล้วเดินมาทางฉินป๋อสง
เห็นเพียงแต่ชายที่อายุ40กว่าปี ตัดทรงสกินเฮด สวมเสื้อสูทสีมืด ข้างล่างคือกางเกงยีน บนเท้าสวมรองเท้าผ้าใบสีขาว ดูแล้วหล่อเหลา ท่าทีและแววตาจะมีความสบายชิวๆ
ตอนแรกหลินจูกำลังพูดเสียงเบากับฉินเทียน พอเห็นผู้ชายคนนี้ เธอก็อึ้งไปเลย จากนั้นแววตาก็หยุดอยู่บนตัวของเขา สีหน้าจริงจังมาก
เห็นผู้ชายเดินมาทางตัวเอง ใบหน้าที่ยิ้มแย้มในตอนแรกของฉินป๋อสง ตอนนี้มีความเย็นชาเล็กน้อย แววตาก็เผยถึงความมีอำนาจออกมา
“คุณพ่อ ผมขอมอบให้ท่านครับ”
ผู้ชายคือลูกชายคนที่เก้าของฉินป๋อสง ฉินเว๋ยหย้วน ฉินเว๋ยหย้วนนำสร้อยข้อมือที่ทำจากไม้พะยูงอินเดียมอบให้พนักงงานที่ทำหน้าที่รับของขวัญ จากนั้นก็พูดกับฉินป๋อสงว่า “ขอให้ท่านเจริญรุ่งเรือนก้าวหน้าดั่งทะเลที่กว้างใหญ่ และอายุยืนยาวดั่งภูเขาที่สูงใหญ่”
หลังจากพูดจบ ก็ยืนอยู่ข้างฉินป๋อสงไม่ขยับอะไร รอฟังคำสั่งจากฉินป๋อสงให้เขากลับไป
สร้อยข้อมือที่ทำจากไม้พะยูงอินเดียที่ฉินเว๋ยหย้วนมอบให้ถึงแม้ว่าราคาจะอยู่ที่ประมาณสิบล้าน แต่ว่าอยู่ต่อหน้าทุกคนนานเลี้ยงแบบนี้ ก็ไม่สมควรที่จะถูกพูดขึ้นแล้ว ก่อนหน้านี้มีคนมอบงาช้าง ต้นโสม เครื่องหยก นาฬิกา ภาพวาดเป็นต้น ราคาต่างก็อยู่ที่สามร้อยล้านขึ้นไป เทียบกันแล้ว สิ่งที่ฉินเว๋ยหยว้นมอบให้ช่างน้อยนิดไปจริงๆ
ในตอนที่ฉินเว๋ยหย้วนเผชิญหน้ากับฉินป๋อสง เหมือนว่ากำลังรายงานของบริษัท ไม่ได้เผยออกมาจากใจริงๆ เหมือนคนอื่นๆ ที่ใบหน้ายิ้มแย้ม ท่าทีให้ความเคารพ แล้วหวังที่จะได้รับการชื่นชมจากฉินป๋อสง ห่างกันไปไกลมาก