รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 367 มีหลักฐานหรือไม่

บทที่ 367 มีหลักฐานหรือไม่
การจับตัวประกันเป็น “ทักษะ” พื้นฐานที่สุดสำหรับนักฆ่า นักฆ่าเชื่อว่า ขอแค่ตำรวจปรากฏตัว ก็จะวางกับดักหนู จากนั้นเขาก็สามารถหลบออกไปด้วยภายใต้การคุ้มครองของตัวประกัน เรียนรู้จากตรงนี้และเริ่มการลอบสังหารฉินหลั่งต่อไป
แต่สิ่งที่คิดไม่ถึงคือ ในขณะที่นักฆ่ากำลังได้ใจ ทันใดนั้นฉินหลั่งเด้งเหมือนเสือดาว พุ่งเข้าหานักฆ่า นักฆ่าไม่ทันตั้งตัว ก็รู้สึกว่าร่างกายของตัวเองนิ่งไป เหมือนถูกสะกดจุดใดจุดหนึ่ง ขยับไม่ได้เลย
ฉินหลั่งส่งสัญญาณ ลมดอกไม้หิมะ พระจันทร์ก็รู้ หันไปตะโกนว่า “พวกคุณยังไม่รีบไป”
พวกนักข่าวเหมือนตื่นจากฝัน มองนักฆ่าที่ตัวแข็งเหมือนท่อนไม้ หลังจากนั้นก็วิ่งหนีกันกระจัดกระจาย วิ่งไปจนถึงที่ที่คิดว่าปลอดภัยแล้วหยุดพักอย่างหอบ
“พวกเธอก็ไป” ฉินหลั่งพูด
ลมดอกไม้หิมะ พระจันทร์ตะลึง แต่ว่าออกไปอย่างเชื่อฟัง ยืนอยู่จุดที่ปลอดภัยมองดูฉินหลั่ง
ฉินหลั่งยิ้มให้นักฆ่าอย่างเย็นชา “ฉันเคยบอกแล้ว พวกเราสามารถออกไปอย่างปลอดภัย คุณไม่ยอมเชื่อ เอาระเบิดนี้มาขู่ฉัน ฉันไม่ชอบคนที่ข่มขู่ฉันที่สุด”
หลังจากนั้นฉินหลั่งกดกล้องถ่ายรูปที่อยู่ในมือของนักฆ่าระเบิดเบาๆ จากนั้นกลายเป็นเงาและบินไปในระยะไกล
หลังจากที่ยืนนิ่งแล้ว ฉินหลั่งก็ล็อคคอมือสังหารมองดูเหมือนละครสัตว์ ขณะนั้นมีคนตบไหล่เขา ฉินหลั่งหันไปมอง เป็นหวังเฉินที่สวมใส่ชุดเกาะและพกอาวุธไว้ทั้งตัว ครั้งนี้ก็เป็นเขานำกำลังตำรวจอีกแล้ว
“เมื่อครู่คุณทำอะไร” หวังเฉินถาม
“ไม่มี ไม่ได้ทำอะไรเลย นักฆ่ารู้สึกผิด ก็เลยปล่อยพวกเราแล้ว” ฉินหลั่งยักไหล่และพูด
“ฮึ เชื่อก็บ้าแล้ว” หวังเฉินมองตำรวจรอบๆ พูดเสียงเบา
บูม
ระเบิดในตัวของนักฆ่าระเบิดขึ้น แรงระเบิดกวาดไปทั่ว แรงกว่าที่ระเบิดรถของลมดอกไม้หิมะ พระจันทร์ หลายคนที่อยู่ห่างออกไปก็โดนแรงระบิดจนล้มลง มีแค่ฝั่งหวังเฉินไม่ได้รับผลกระทบมาก นั่นเป็นเพราะฉันหลั่งยืนอยู่หน้าเขา หยุดแรงระเบิดไว้
“นักฆ่า ฆ่าตัวตายแล้ว”
สักพัก แรงระเบิดลดลง หวังเฉินจึงถาม เห็นแค่ความยุ่งเหยิงอยู่ริมถนน แม้แต่ป้ายโฆษณาขนาดใหญ่ก็ล้มคว่ำ
“อืม นี่คือนักฆ่าที่มีจิตใจเมตตา” ฉินหลั่งหัวเราะ
หวังเฉินชำเลืองมองเขา ความรู้สึกบอกว่าฉินหลั่งต้องทำอะไรสักอย่าง กำลังจะสอบสวน ก็มีนักข่าวสาวคนที่ประท้วงวิ่งเข้ามาพูดว่า “คุณตำรวจ ฉันต้องการฟ้องชายคนนี้ในข้อหาฆาตกรรม”
ฉินหลั่งแปลกใจเล็กน้อย มองดูนักข่าวคนนี้อย่างไม่เข้าใจ คิดในใจว่าถ้าไม่แสดงจะฆ่าคุณจะสามารถรักษาชีวิตคุณไว้ได้เหรอ
ใช่ ฉินหลั่งเป็นคนฆ่านักฆ่าคนนั้น เขาจุดชนวนระเบิด เพียงแต่ไม่มีใครเดาได้ว่าเขาจะทำอะไร แม้จะมีตำรวจอยู่มากมาย ก็ไม่พบปัญหาใด ๆ กับการกระทำของเขา
ดังนั้นฉินหลั่งก็เลยไม่สนใจ ดูนักข่าวคนนี้จะรายงานอย่างไรเกี่ยวกับตัวเอง
“ผู้สื่อข่าวหลิว จะพูดอะไรก็ต้องมีหลักฐานนะ เขาฆ่าได้อย่างไร” หวังเฉินจ้องมองที่นักข่าวคนนั้น พวกเขาเคยพบกันหลายครั้งก่อนหน้านี้และรู้จักกัน
ผู้สื่อข่าวหลิวตะลึง ในคำพูดของหวังเฉินมีอะไรบางอย่าง และเขาดูอารมณ์ไม่ค่อยดี เธอเคยสัมภาษณ์หวังฉิน รู้ว่าหวังเฉินอายุน้อยๆก็ได้เป็นหัวหน้าแล้วก็ เพราะว่านิสัยค่อนข้างดื้อรั้น ไม่สนใจความรู้สึก ดูแค่ข้อเท็จจริง มีความรับผิดชอบอย่างยิ่งในทุกกรณี แต่ดูเหมือนว่าหวังเฉินกำลังแสดงอาการลำเอียงต่อชายคนนี้
“คุณตำรวจหวัง เขา เขาจุดชนวนระเบิดบนตัวนักฆ่า รีบจับเขาสิ” ผู้สื่อข่าวหลิวตะโกนขึ้นมาทันที
“ที่เธอพูดเป็นเรื่องจริงไหม” หวังเฉินไม่ได้สนใจผู้สื่อข่าวหลิว แต่หันกลับไปถามฉินหลั่ง
“พูดไปเรื่อย ฉันยังคิดว่าเธอเป็นคนระเบิด…….” ฉินหลั่งพูดอย่างจริงจัง
“คุณ….คุณ…..อันธพาล” ผู้สื่อข่าวหลิวโกรธมากจนพูดไม่ออก
หวังเฉินพูดอย่างเย็นชาว่า “สหายนักข่าว นี่คือคดีหนึ่ง คนที่คุณเผชิญหน้าคือตำรวจ กรุณาอย่าพูดด้วยอารมณ์ ฉันขอถามคุณ คุณบอกว่าเขาเป็นคนฆ่า มีหลักฐานหรือไม่”
“ฉัน…….” ผู้สื่อข่าวหลิวอึ้ง “นักฆ่าคนนั้นขยับตัวไม่ได้ ทำไมถึงฆ่าตัวตายได้ ณ เวลานั้นพวกเราก็วิ่งออกมาแล้ว เหลือแค่เขากับนักฆ่า ถ้าไม่ใช่เขาจุดชนวน แล้วจะเป็นใครจุดชนวนล่ะ”
หลังจากพูดจบ ผู้สื่อข่าวหลิวรู้สึกว่าคำพูดของตัวเองมีตรรกะที่ชัดเจน แต่ก็เหมือนไม่มีน้ำหนักอะไร ปัญหาอยู่ตรงไหน เธอก็คิดไม่ออก
“ผู้สื่อข่าวหลิว ทั้งหมดนี้เป็นการอนุมานของคุณ เนื่องจากคุณมีความสามารถในการอนุมานที่ดีเช่นนี้ ทำไมคุณไม่สอบเข้าโรงเรียนตำรวจล่ะ ฉันถามคุณ มีหลักฐานไหม” หวังเฉินแสดงความรู้สึกเยือกเย็นเหมือนน้ำค้างแข็ง
นักข่าวคนอื่นๆเข้าใจความหมายของหวังเฉิน นี่คือการปกป้องผู้ชายที่หยิ่งผยองคนนั้น
“คุณ….คุณ….”ผู้สื่อข่าวหลิวปกติจะฝีปากดีแต่ตอนนี้ใช้ไม่ได้กับหวังเฉินที่กำลังโกรธ “ถ้าไม่มีหลักฐานก็ไม่ได้หรือ ทั้งๆที่เขาเป็นคนจุดชนวน………”
“อืม ไม่มีหลักฐานใช่ไหม เช่นนั้นเขาสามารถฟ้องคุณข้อหาหมิ่นประมาทได้ คุณหลิว โชคดีที่คุณไม่ได้สมัครเรียนที่โรงเรียนตำรวจ มิฉะนั้นจะเป็นหายนะของตำรวจเรา ถ้าบนโลกนี้ทุกคนเหมือนคุณพูดโดยไม่มีหลักฐาน เช่นนั้นพวกเราก็สามารถจับคนไปเรื่อยได้สิ” หวังเฉินพูด
“ช่างเถอะ ฉันไม่ถือสาเธอหรอก” ฉินหลั่งพูดขึ้น ความหมายก็คือจะไม่ฟ้องข้อหาหมิ่นประมาทแล้ว
ลมดอกไม้หิมะ พระจันทร์เม้มปากไว้เกือบจะหัวเราะออกมา เจ้านายก็ตลกดีเนาะ
“คุณตำรวจหวัง คุณกำลังปกป้องเขา” ผู้สื่อข่าวหลิวพูดด้วยความโกรธ
“อืม คุณสามารถไปร้องเรียนหรือรายงานได้ แต่ตอนนี้ขอให้คุณอย่าขัดขวางการทำงานของเจ้าหน้าที่” หวังเฉินยิ้มเบาๆ
ผู้สื่อข่าวหลิวถึงหวังเฉินยั่วโมโห โกรธมาก ขณะนั้นมีนักข่าวคนหนึ่งดึงตัวผู้สื่อข่าวหลิวไว้ “รีบออกไปเถอะ” นักข่าวคนนี้คิดในใจ ชีวิตของพวกเราคนคนนี้เป็นคนช่วยไว้ คุณยังจะร้องเรียนเขา คุณป่วยหรือเปล่า
ว่าไปแล้วผู้สื่อข่าวหลิวก็เป็นคนดื้อรั้นเช่นกัน อยู่พักหนึ่ง พูดด้วยความโกรธ “ไม่พูดถึงนักฆ่าคนนั้นแล้ว แต่เขาทุบหลักฐานการทำข่าวของพวกเราจนเสียหาย อย่างไรเสียเขาก็ต้องรับผิดชอบสิ”
“กล้องถ่ายรูปในมือของนักฆ่าระเบิดก็เป็นระเบิดปลอม ฉันทำเพื่อความปลอดภัยของทุกคนถึงได้ตรวจสอบ กวาดล้างระเบิดที่ต้องสงสัยทั้งหมด ทำไม มีปัญหาเหรอ” ฉินหลั่งใบหน้าเฉยๆ
“เยี่ยม…..”
ผู้สื่อข่าวทุกคนตกตะลึง คำพูดนี้ ไม่มีอะไรผิด สถานการณ์เป็นเช่นนี้จริงๆ
ผู้สื่อข่าวหลิวเกือบจะเป็นลม ทั้งๆที่เขาทำร้ายของมีค่าของทุกคน แต่สุดท้ายเขากลับกลายเป็นคนมีเหตุผลไปได้
“แต่พวกคุณ ทำไมขณะที่นักฆ่าปรากฏตัว พวกคุณก็มาปรากฏตัวด้วย พวกคุณทุกคนก็น่าสงสัย มีความสงสัยว่าพวกคุณให้ความร่วมมือกับนักฆ่าในการทำงานของเขา”
“ฉินหลั่งพูดดี บริษัทจงซื่อของพวกเราบ่ายนี้จะมีงานแถลงข่าว แต่ยังไม่ได้แจ้งใคร แต่นักข่าวมากมายพวกนี้ก็มา พวกเรารู้สึกแปลกใจมาก เป็นเพราะเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ระเบิดของบริษัทจงซื่อ พวกเราหวังว่าทางตำรวจจะช่วยตรวจสอบให้ชัดเจนด้วย” มีเสียงพูดขึ้น
จงเส่นซานมาแล้ว